Οκ, θα κλέψω. Πολύ.
Για μένα είναι μια κουραστική ανασκόπηση της δεκαετίας και ελπίζω να μην έχω ξεχάσει (πάρα) πολλούς. Μπάντες που δεν κατέχω, δεν έχουν θέση εδώ.
Χωρίς σειρά.
At the Drive-In / The Mars Volta: Οι πρώτοι κλείνουν την δεκαετία των 90s ανεβάζοντας στροφές με το πολύ δυνατό full length In/Casino/Out και το e.p.(ος!) Vaya και μετά το καλοκαίρι του 2000 μας στέλνουν για βρούβες, καθώς σκάει μύτη στην πιάτσα το σαλεμένο post-hardcore (?) αριστούργημά τους Relationship of Command. Το αλογάκι στο εξώφυλλο ακόμα καλπάζει? Διαλύονται και από τις στάχτες τους ξεπηδούν οι The Mars Volta που μας πιάνουν από το σβέρκο με το φοβερό ντεμπούτο τους De-loused in the Comatorium (πιθανώς ο δίσκος της δεκαετίας για μένα) και συνεχίζουν πιο ψυχεδελικά και πειραματικά με το Frances the Mute. Το Amputechture επίσης το λατρεύω όσο δεν πάει, αλλά γενικά έχουν πέσει αισθητά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας (ίσως ευθύνονται για αυτό και οι δουλειές που κυκλοφορεί ο κιθαρόβιος σε ρυθμούς πολυβόλου). Αποχαιρετούν τη δεκαετία με το Οχτάεδρον σε πιο χαλαρά μονοπάτια.
A Perfect Circle / Tool: Νταξ, οι Τουλ σίγουρα γιγάντωσαν το μύθο τους στα 90s, κυρίως χάρη στην ψυχική διάρροια (!) του Aenima και τις μυστήριες λάηβ εμφανίσεις τους, αλλά κακά τα ψέμματα, μας κάνανε να παραμιλάμε και στα ζηρος, είτε κυκλοφορώντας τεράστιους δίσκους (βλέπε Lateralus), είτε επειδή δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας ακούγοντας κάτι αηδίες που χώσανε μετά το The Pot στον τελευταίο δίσκο τους. Σημειώνεται και το Salival, όπου βρίσκουμε και το υπεραγαπημένο You Lied. Από την άλλη, το Thirteenth Step είναι ο δίσκος που χω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου και τον λατρεύω όσο τίποτα. Υπάρχει βέβαια και ο πάρα πολύ καλός πρώτος δίσκος τους Mer de Noms, καθώς και ορισμένες όμορφες διασκευές στο eMOTIVe (το οποίο συνολικά δε μ? άρεσε όμως).Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και τα δυο συγκροτήματα εδώ και καιρό.
Godspeed You! Black Emperor: Lift Yr. Skinny Fists Like Antennas to Heaven! + Yanqui U.X.O.. Έχω κάνει γενικά πολλές ενδοσκοπήσεις, αλλά σαν κι αυτές, καμμία. Θα τους δούμε και λάηβ, έχει να πέσει ψυχανέμισμα…
Cult of Luna / Isis / Minsk / Neurosis: Η αγία τετράδα του ήχου, που κακά τα ψέμματα κυριάρχησε στα zeros. Οι C.o.L. έδρασαν απόκλειστικά αυτή τη δεκατία και κυκλοφόρησαν μόνο δισκάρες, ξεκινώντας από πιο core μονοπατια και μαλακώνοντας όσο πέρναγε ο καιρός (νταξ, η προδεδικασμένη πορεία για όλες σχεδόν τις μπάντες του ιδιώματος). The Beyond, Salvation, Somewhere Along the Highway απαραίτητα. Οι Isis είχαν ήδη ξεκινήσει ζέσταμα από το τέλος των 90s και στα 00s μπαίνουν δυνατά με το Celestial (και το συμπληρωματικό SGNL>05), χτίζουν τον δικό τους ήχο (και τι ήχος ε) στο υπέρτατο Oceanic, κάνουν το breakthrough με το Panopticon, αλλά από κει και πέρα αρχίζει η συνθετική πτώση (τουλάχιστον τα alter ego τους καλύπτουν κατά κάποιο τρόπο το κενό). Μας δίνουν τα @@ τους στο πιάτο, αποφασίζοντας αυτό που σχεδόν κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα. Να διαλυθούν πριν ξεφτίσουν. Σεβασμός. Οι Neurosis που ξεφτίλισαν τα πάντα στα 90s, δείχνουν ίδιες διαθέσεις ξεκινώντας με το e.p. Sovereign και συνεχίζοντας με τα μνημεία A Sun That Never Sets και The Eye of Every Storm. Ενδιάμεσα είχαν κυκλοφορήσει το στοιχειωτικό Neurosis & Jarboe, ενώ τελευταία τους δουλειά για τη δεκαετία αυτή ήταν το Given to the Rising, για το οποίο ακούγονται διάφορες μουρμούρες (που να σας κοπεί η μιλιά). Δε μου ρχεται άλλη μπάντα που μοιάζει ανεπηρέαστη από τη φυσική φθορά του χρόνου και δισκογραφεί σε τοπ επίπεδο για 2 δεκαετίες… Οι Minsk μας σερβίρονται (δικαίως μάλλον) ως οι διάδοχοι, αν και στο τελευταίο τους With Echoes in the Movement of Stone εμένα με κούρασαν σε κάποια σημεία. Το Out of a Center Which Is Neither Dead Nor Alive και το μάλλον καλύτερό τους The Ritual Fires of Abandonment είναι must. Περιμένουμε να δούμε που θα το πάνε το πράμα.
Gathering, The / Ulver: Both με πολύ καλές κυκλοφορίες στα 90s και στροφή στον ήχο τους γενικώς, αλλά και στα 00s. Οι Gathering είχαν κάνει ήδη μια στροφή στην καριέρα τους μετά τις πρώτες τους δουλειές από doom/death σε gothic (με την άφιξη της Anneke) και με το How to Measure a Planet? (που λειτουργεί σαν γέφυρα), δείχνουν εκ νέου διάθεση για αλλαγή πλεύσης. Συνεχίζουν στη νέα δεκαετία σε πιο πειραματικά, εναλλακτικά art rock/trip hop μονοπάτια με τα στοιχειωτικά πανέμορφα If_Then_Else, Souvenirs και Home. Μετά την φυγή της Ανεκ τους έχασα. Οι Ulver από την άλλη, αφού μας είχαν στραβολαιμιάσει στα 00s, εδώ (νομίζω) ότι αφήνουν πίσω το black metal παρελθόν τους και στρέφονται οριστικά κι αυτοί σε πιο πειραματικά electronic/ambient sountrackικα μονοπάτια. Η όμορφη μουσική δεν είναι το ζητούμενο πάντα; Σιγούρα υπάρχει σε τόνους στα Perdition City, Blood Inside, Shadows of the Sun. Έχουν κι άλλες δουλειές, αλλά δεν είμαι σε θέση να πω τη γνώμη μου για αυτές. Κάτι μου λέει πως θα είναι στα ίδια ύψη και βάθη κι αυτές.
Primordial: Μας είχαν δείξει ήδη τα μαύρα μυτερά δόντια τους από τα 90s. Απομακρύνονται από το black metal όσο περνάει ο καιρός, αλλά παραμένουν επικοί όσο ελάχιστοι. Προς το παρόν έχουν κυκλοφορήσει μόνο τελειότητες (Spirit the Earth Aflame, Storm Before Calm, The Gathering Wilderness, To the Nameless Dead). Μοιάζουν να βρίσκονται σε σταυροδρόμι και περιμένουμε τις εξελίξεις, time will tell.
Avantasia / Kamelot / Lost Horizon: Οκ, οι πρώτοι βρίσκονται εδώ ουσιαστικά μόνο για το πρώτο The Metal Opera, αλλά τι να κάνω που το λατρεύω; Οι Kamelot με την άφιξη του Khan αλλάζουν ύφος και κινούνται σε πιο μελωδικά, ορχηστρικά, ίσως και progressive μονοπάτια. Κάνουν ένα φοβερό σερί κυκλοφοριών με τα The Fourth Legacy, Karma, Epica, The Black Halo, αλλά όσο περνάει ο καιρός χάνουν σε όγκο και δύναμη και η τελευταία τους κυκλοφορία κουράζει και ανησυχεί. Περιμένουμε εναγωνίως τη νέα τους προσπάθεια. Οι Lost Horizon έρχονται ουσιαστικά από το πουθενά, κυκλοφορούν τα άρτια σε όλους τους τομείς Awakening the World και A Flame to the Ground Beneath και μετά χάνονται.
Hammers of Misfortune / Slough Feg: Δυνατό δίπολο, το οποίο έχασε σε δυναμική αφότου οι δυο πρωταγωνιστές ακολούθησαν χωριστούς δρόμους. Οι Hammers μαγεύουν κυρίως στα The August Engine και The Locust Years, αλλά προτείνονται όλες οι δουλειές τους. Αντρικές και γυναικείες φωνές, ταξιδιάρικη μπάντα, μοναδική μουσική. Οι Slough Feg παίζουν ένα φανταστικό κράμα heavy/power/folk metal, με την ιδιαίτερη φωνή του Scalzi να οδηγεί. Down Among the Deadmen και Traveller 10αρια ακατέβατα, τίμιοι και σούπερ πορωτικοί δίσκοι, το Atavism κι αυτό πάρα πολύ καλό, αλλά στα δύο επόμενα είτε λόγω συνθετικής πτώσης, είτε λόγω της φυγής του Cobbett, δεν είναι τόσο δυνατά τα αποτελέσματα.
Ark / Pain of Salvation / Sieges Even / Transatlantic: Γνώριζα ότι ο Ostby είναι ευφυής κιθαρίστας και ότι ο Lande έχει φωνάρα (αν και κοπιάρει ενίοτε), αλλά ακόμα και μετά το πρώτο τους (Ark), το Burn the Sun δεν το δα να ρχεται. Καλά να πάθουν τα αυτάκια μου. Ο Daniel είναι σίγουρα ένα μοναδικό ταλέντο και μετά τα δύο πρώτα τους albums, οι PoS αναπτύσσουν ένα ολόδικό τους αναγνωρίσιμο στυλ στα αριστουργηματικά The Perfect Element I και Remedy Lane. Το Be είναι ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος, αν κι εμένα μου άφησε μια ελαφριά γλυκόπικρη γεύση… Το Scarsick με απογοήτευσε, αλλά με τον τελευταίο τους δίσκο ανέκτησα κάπως τις χαμένες ελπίδες μου. Οι Sieges Even γύρισαν με καινούργιο τραγουδιστή (φωνάρα), φρέσκιες ιδέες και ψιλοδιαφορετική μουσική προσέγγιση και μας χάρισαν τα πολύ όμορφα The Art of Navigating by the Stars (αγαπημένος μου δίσκος τους πλέον) και Paramount πριν μας ξαναφήσουν. Ντάξει, οι Transatlantic από την άλλη είναι ο ορισμός του supergroup και η μουσική που παράγουν είναι εφάμιλλη των προσδοκιών. SMPTe, Bridge Across Forever, καθώς και το περσινό The Whirlwind με κάνουν να χαμογελώ.
DoomSword / Electric Wizard / Pagan Altar / Reverend Bizarre: Οι DoomSword διδάσκουν επικό χιεβυ δουμ μεταλ στα Resound the Horn, Let Battle Commence, My Name Will Live On, ενώ οι Electric Wizard, ιδίως με τα Dopethrone και Witchcult Today (όχι πως τα άλλα χωλαίνουν) μας χώνουν στο βούρκο. Οι Reverend Bizarre δισκογραφουν μόνο στα 00s. In the Rectory of the Bizarre Reverend, II: Crush the Insects, III: So Long Suckers, καθώς και τα eps (γελάει ο κόσμος) Harbinger of Metal, Return to the Rectory μας δείχνουν ποιός είναι ο βασιλιάς του doom για αυτή τη δεκαετία. Δυστυχώς διαλύθηκαν νωρίτερα απ? ότι είχαν πει, όπως νομίζω και οι Warning (αναφέρονται παρακάτω). Από την άλλη οι Pagan Altar μας κούφαναν τελείως. Έχοντας διαλυθεί από τα 80s κι έχοντας μόνο μια κυκλοφορία (και τι κυκλοφορία…) στο ενεργητικό τους, επανέρχονται μετά από 20+ χρόνια κυριολεκτικά σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα! Μας κουφαίνουν βγάζοντας το The Lords of Hypocrisy (+ ένα e.p. που δεν έχω ακούσει) και μετά μας δίνουν τα μυαλά στο χέρι με το ακόμα καλύτερο (ίσως καλύτερο και από το πρώτο τους) Mythical & Magical. Οκ, η φωνή σου τρυπάει το μυαλό και είναι λίγο love or hate, αλλά για τις συνθέσεις τους δεν ακούω κουβέντα. Άρχοντες.
Alter Bridge / Colour Haze / dredg / Hellacopters / Witchcraft: Εδώ ροκάρουμε. Alter Bridge ξεκινάνε δυνατά με το One Day Remains και συνεχίζουν ακόμα καλύτερο με το πολυαγαπημένο Blackbird. Φωνάρα ο Kennedy, μας τα χουν μπλέξει λίγο με το τι μέλλει γενέσθαι, αναμένουμε για τη συνέχεια. Για τους Colour Haze τι να πούμε. Παλιομοδίτες, ψιχεδελικοί, ταξιδιάρικοι. Δεν τα χω ακούσει όλα, αλλά τα 4 τελευταία τους (Los Sounds de Krauts, Colour Haze, Tempel, All) είναι αψεγάδιαστα. Περιμένουμε πως και πως το λαηβάκι. Οι φλώροι της παρέας dredg μπαίνουν με το σπαθί τους (λολ) εδώ χάρη κυρίως στα El Cielo και Catch Without Arms, αλλά και το πρόσφατο The Pariah, the Parrot, the Delusion δεν είναι άσκημο. Ό,τι πρέπει για τις gay στιγμές μου, τους αγαπώ. Με Hellacopters και κατά κύριο λόγο High Visibility και By the Grace of God παρτάρω ασύστολα. Πολύ καλά και τα επόμενα 2, κρίμα που διαλύσανε, αν και ο Nicke έχει δείξει ότι ξέρει να φεύγει όταν πρέπει. Οι Witchcraft παίζουν ροκ άλλης εποχής στα Witchcraft, Firewood & The Alchemist και δε μας έχουν απογοητεύσει μέχρι τώρα, οπότε κρατάμε μεγάλο καλάθι. Νταξ, το είδος δεν έχει και την τρελή πέραση, αλλά χεστήκανε (ελπίζω).
High on Fire / Mastodon: Έχουμε και λέμε, The Art of Self Defense, Surrounded by Thieves, Blessed Black Wings, Death Is This Communion, στη μάπα, ευγενική προσφορά από τον Pike και την παρέα του. Με ξενέρωσε με κάτι μαρκετίστικες μαλακίτσες στην τελευταία κυκλοφορία (κανένα παράπονο απ΄το περιεχόμενο όμως), αλλά καταπίνω αμάσητο το λαρδί που μου πασάρει και γουστάρω. Οι Mastodon από την άλλη, αναμφίβολα στιγμάτισαν τη δεκαετία. Remission και Leviathan ογκόλιθοι, οκ μετά γλίστρισαν λίγο, αλλά με το Crack the Skye μου ξανάδωσαν το πουλί στο χέρι. Τους έχουν κάτσει κάτι αναποδιές και σίγουρα πρέπει να κάνουν μαθήματα ορθοφωνίας για να προχωρήσουν.
Celtic Frost / Circle Takes the Square / Shora / Warning / Yndi Halda: Τι σκατά κάνουν όλοι αυτοί μαζί; Είναι όλοι τους «ένα και να καίει». Monotheist (ο καλύτερος δίσκος τους imo), As the Roots Undo (πού είναι ο διάδοχος ρεεε), Malval (ηχάρα), Watching From a Distance (έρεβος), Enjoy Eternal Bliss (ανατριχίλα…) αντίστοιχα το διαμάντι του καθενός.
Kreator: Για Kreator τι να πω μωρέ. Violent Revolution, Enemy of God, Hordes of Chaos, συν την λαηβάρα που κυκλοφορήσανε και τα μυαλά στα κάγκελα λέμε!
Burst: Μοναδική μπάντα που έδρασε αποκλειστικά στα 00s. Αυστηρά προσωπικό post-harcore/progressive ύφος και τα Prey on Life, Origo, Lazarus Bird φοβερές κυκλοφορίες. Κρίμα που διαλύθηκαν, αν και στα λαηβς ήταν κάπως λίγοι.
Grand Magus: Ξεκίνησαν αργόσυρτα και ανέβαζαν ταχύτητες όσο πέρναγε ο καιρός. Το doomy Monument είναι αυτό που λέει και ο τίτλος του, ενώ το πιο ευθύ Iron Will είναι από τις πιο καβλωτικές κυκλοφορίες τις δεκαετίας. Ατσάλινη φωνή. Τους περιμένουμε σε headlining live.
System of a Down: Ο κακός χαμός που έλαβε χώρα στην αρχή της δεκαετίας με το Toxicity (χάρη και στο Chop Suey!), δεν ξεχνιέται. Πραγματικό φαινόμενο, αλλά το άξιζαν. Το διπλο κύκνειο (μέχρι νεωτέρας) Mezmerize/Hypnotize έχει κάποιες αδύναμες στιγμές, αλλά συντήρησε δικαίως τον μύθο τους.
Converge: Ε σίγουρα στιγμάτισαν τη δεκαετία με το καψουρο-core τους. Δεν έχω ακούσει το Νο Heroes, αλλά τα Jane Doe, Axe to Fall, You Fail Me φτάνουν και περισσεύουν για ασφαλή συμπεράσματα.
Agalloch: Τους ευχαριστούμε για τα The Mantle, Ashes Against the Grain και το The White EP.
Opeth: Αν και οι αγαπημένες μου δουλειές τους βρίσκονται στα 90s, συνέχισαν να είναι υπερπαραγωγικοί και να κρατιούνται ψηλά από ποιοτική άποψη. Εγώ προσωπικά κάπου κουράστηκα, αλλά όλοι τους οι δίσκοι είναι κακά τα ψέμματα πολύ καλοί. Σίγουρα με το Blackwater Park κάνανε το breakthrough, αλλά και τα τρία επόμενα (Deliverance, Damnation, Ghost Reveries) είναι σχεδόν εξίσου καλά.
Radiohead: Kid A, Amnesiac, Hail to the Thief, In Rainbows. Εμένα μ’ αρέσουν περισσότερο τα 2 τελευταία. Μπάντα φαινόμενο ε, όχι μαλακίες. Μπράβο τους.
Disillusion: Τους βάζω γιατί δε θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που έπαθα ακούγοντας το Back to Times of Splendor. Είναι λίγο μυστήριοι και ειδικά μετά το Gloria (που είναι διαφορετικού ύφους), δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε.
Να σημειωθεί ότι πάρα πολλές από τις μπάντες τις έχω μάθει χάρη στο φόρουμ του ροκινγκ, οπότε οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα μέλη.
