1988 - Αγαπημένο metal album?

8O:lol::roll:

Απίστευτη χρονιά, πολλοί αγαπημένοι δίσκοι. Αλλά [B][COLOR=“Blue”]για λόγους που εξηγούνται εδώ[/COLOR][/B], το ρίχνω στην Δισκάρα. Θλίβομαι που η 90ς γενιά τον προσπέρασε.

Τι μου θυμίζεις τώρα…

Το πρώτο είναι τεράστια δισκάρα, θυμάμαι να το ψάχνω για μήνες τότε -έχοντας ήδη το Legacy- και όταν τελικά το βρήκα να δικαιώνει τις προσδοκίες μου!
Με τίποτα καλύτερο άλμπουμ του '88 πάντως (ψήφισα Mindcrime, άλλο στυλ αλλά και άλλο επίπεδο έμπνευσης. Αν μου ζητούσες να σου πώ ποιό θεωρώ το καλύτερο thrash album του '88 θα σου έλεγα το ντεμπούτο των Vio-lence!)

Το So far, so good τώρα καλό ήταν αλλά αρκεί να το συγκρίνεις με τον προκάτοχο του το Peace sells ή τον διάδοχο του το RIP και θα δεις πως κάπου -δεν είμαι σε θέση να το προσδιορίσω απόλυτα- υστερεί.

Σιγανοθρασοπαπαδιά ο Mule! 8)

:lol::lol:

Κοίτα, πάντα ήμουν πολύ ανοιχτός στα ακούσματα μου, ακόμα και τότε που κάποιοι συντάκτες του Hammer παιρνούσαν γραμμή πως αν ακούς “παραδοσιακό” μέταλο/hard rock ή έπικ δεν πρέπει να ακούς thrash κλπ.
Εκείνη την εποχή το thrash έβγαζε φρεσκάδα και κάθε χρόνο υπήρχαν τουλάχιστον 10 αξιόλογες κυκλοφορίες. Με τα χρόνια αυτό δεν συνεχίστηκε, μπάντες υπέκυψαν στο σύνδρομο “να μην χάσουμε το κοινό που χτίσαμε” κλπ. Δεν λέω πως δεν βγαίνουν καλές κυκλοφορίες/νέες μπάντες και σήμερα, απλά σίγουρα όχι με τον ίδιο ρυθμό.

Επίσης κάτι ενδιαφέρον: Δεν είμαι ο μόνος που γούσταρα τότε thrash και τα γούστα μου εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν: Δες τι παίζουν σήμερα ο Skolnick και ο Poland που έπαιζαν στις μπάντες που αναφέρθηκαν πιό πάνω!

Κοιτα ειναι 2 απο τις πολυ πολυ αγαπημενες μου μπαντες, και οι Megadeth και οι Testament, πεθαινω πως το λενε.
Το 88 στο thrash βγηκαν απιεστευτα αλμπουμ, τι να πρωτοθυμηθουμε δηλαδη, αλλα και γενικοτερα στο metal, οποτε για οποιοδηποτε αλμπουμ θα μπορουσα να πω οτι ειναι το αγαπημενο μου, τι mindcrime, τι seventh son, τι justice, τι them , τι south of heaven χαμος…
Απλα ειπα δυο δισκους που ειναι αγαπημενοι μου και δεν εχουν αναφερθει σχεδον καθολου στο θρεντ, νομιζω. Θα μπορουσα να πω και forbidden, το forbidden evil!

Oσο για το so far… προκειται για την αγαπημενη μου thrash μπαντα, το συγκεκριμενο δισκο τον λατρευω και για μενα κακως χαρακτηριζεται ως το χειροτερο τους απο τη χρυση εποχη. Εχει ριφφαρες, τραγουδαρες και μαλλον το αγαπημενο μου τραγουδι το Hook in Mouth. :wink:

Το South of Heaven έχει πλάκα που σήμερα αναφέρεται ως δισκάρα κοινής αποδοχής ενώ τότε είχε διχάσει τον κόσμο. Δεν σου κρύβω πως ήμουν από αυτούς που στην αρχή δεν το γούσταραν, απλά γιατί δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περίμενα να ακούσω μετά το Reign in Blood! #-o
Ούτε με τη διασκευή Priest είχα ενθουσιαστεί…

Μου πήρε κανένα χρόνο να το εκτιμήσω σωστά! :roll:

Το so far… έχει μερικές απίστευτες κοματάρες μέσα βασικά αλλά και μερικά fillers που δεν τα λες άσχημα αλλά κάπου ρίχνουν την ποιότητα. Αν και οι Megadeth είναι ίσως το αγαπημένο μου συγκρότημα δύσκολα το βγάζω στα καλύτερα της χρονιάς κυρίως λόγω υψηλού ανταγωνισμού. Πάντως σίγουρα η λέξη “χειρότερο” το αδικεί αρκετά.

Eγω παντως δε βρισκω filler, σορρυ…

ε εντάξει εκείνο το Liar η το set the world on fire δεν είναι και ότι καλύτερο έχουν γράψει εκείνη την περίοδο, στο Peace sells θα εξαφανίζονταν πιστεύω. Δεν είναι πατάτες απλά δεν στέκονται δίπλα σε In my darkest hour και hook in mouth πχ. Αυτό πάντως που έχω εκτιμήσει στο άλμπουμ είναι η εντελώς χύμα παραγωγή του για την οποία έχουν ακουστεί πολλά άσχημα αλλά πιστεύω είναι και γαμώ τους ήχους. Το ντεμπούτο ήταν σκατά ήχος εδώ είναι χύμα όπως πρέπει να είναι.

αυτο ειναι οντως ενα πολυ δυσκολο πολ…operation, 7th son, trancendence, keeper pt2, them, south of heaven… τι να διαλεξεις απο αυτα???

ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑΑΑΑ!!!:stuck_out_tongue:

δε ψοφιζω!!!

Blind Illusion-The Sane Asylum

               Οι Blind Illusion αναφέρονται με περηφάνια σε λίστες για κορυφαία ντεμπούτα, σε συγκροτήματα με ένα μόνο δίσκο που είναι θεικό (πλέον το χάσανε αυτό με το παντόφλα που κυκλοφόρησαν το 2010), ή ως μια από τις καλύτερες Thrash Metal μπάντες. Μέλη των Blind Illusion την εποχή του ''The Sane Asylum ''διετέλεσαν ο Larry LaLonde (κιθαρίστας των Possessed πριν προσψωρήσει στους B.I.), o Les Claypool των πασίγνωστων Primus και βεβαίως ο Mark Biedermann στις κιθάρες και φωνή. Πραγματικά άξιοι όλοι τους.
              Σαράντα περιεκτικά λεπτά προοδευτικού THRASH metal σας υπόσχονται ότι ο συγκεκριμένος δίσκος θα αποκτήσει μια θέση και στις δικές σας παραπάνω λίστες. Μια εισαγωγή, τόσο διαολεμένα κολλητική που σε κερδίζει με την πρώτη. Και ο όλεθρος ξεκινά άμεσα και πληρωτικά. Ναι, είναι επιθετικοί και σκληροί αλλά οι μελωδίες ενεδρεύουν και χτυπούν δόλια με κάθε ευκαιρία που τους δίνεται. Κοινωνικοπολιτικοί στίχοι διαβιβάζονται μέσω της γρέζας φωνής του Mark και αποστέλλονται μέσω τεχνικών ριφάρων. Η παραγωγή είναι λίγο θολή αλλά είμαστε στο 1988 και είναι χαρακτηριστικό της τότε εποχής. Και στην τελικά μας αρέσει ακόμα περισσότερο. Το πιο thrashy ''Vengeance Is Mine'' ανοίγει του ασκούς του μίσους. Βίαο, ταχύ αλλά πάντοτε με λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Ευημέρια σε πιο βαρύτονες συχνότητες στην συνέχεια. Κιθαριστικοί μονόλογοι αναπτύσσονται και ακμάζουν χωρίς να αφήνουν περιθώρια υπόνοιας μέτριας μουσικής κατάρτισης. Οι τυπάδες ξέρουν να παίζουν και το δείχνουν.
                  Η δεύτερη πλευρά του βινυλίου άρχεται με προοδευτικούς τόνους, σολαρίσματα και καθαρά φωνητικά. Για λίγο.... Thrash σημαίνει ''ξυλοφορτώνω''. Και αυτό πράττουν οι Blind Illusion, απλά πιο τεχνικά από τους συναδέλφους τους. Και πάλι ηρεμούν...Και πάλι σε κατατροπώνουν ολικά. Στο ''Smash The Crystal'' ακούγονται σε σημεία πιο groovy, πιο funky. Και όμως δεν τους στερείται ρανίδα της ρευστής βίας που εξαπολύουν. Και δεν τελείωσαν εδώ. Άλλες δυο συνθέσεις αφήνουν την κλιμακωτή τους οργή να μετατραπεί σε ηχητική και συναισθηματική κάθαρση. Δεν έχει μείνει το 1988 τυχαία στις μνήμες μας ως μια από τις καλύτερες χρονιές του metal από την γέννηση του εώς σήμερα.

    Sadus-Illusions (Chemical Exposure) 

             Οι Sadus έμειναν στην ιστορία σαν το συγκρότημα του Steve DiGiorgio. Οι πρώτοι 3 δίσκοι τους θεωρούνται υπερκλασσικοί. Ειναι η εποχή που ήταν κουαρτέτο σαν μπάντα, με δυο κιθάρες (αργότερα αποχώρησε ο Rob Moore και έχουν μείνει μέχρι και σήμερα τριο. Ο τέταρτος δίσκος του είναι ο πιο τεχνικός/προοδευτικός από όλους και ακόμα και αν δεν φ΄τανει σε ποιότητα τους τρεις πρώτους, προσωπικά μου αρέσει τα μάλα. Το ''Out Of Blood'' του 2006 δεν είναι κακός δίσκος αλλά δεν θα λείψει σε κανέναν ούτε θα τον πρότεινα σε κάποιον για να ασχοληθεί μαζί τους. Πάμε λοιπόν στο αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους, το ''Illusions'' (μόνο στην πρώτη έκδοση βινυλίου το συναντάς με αυτόν το τίτλο, άμεσα μετονομάστηκε σύμφωνα με το ορχηστρικό τραγούδι που κλείνει τον δίσκο,  δηλαδή Chemical Exposure). Και όταν έχουν κυκλοφορήσει μέχρι το 1987 τόσες thrash δισκάρες και ήδη κάνουν τα πρώτα του βήματα death metal κολοσσοί (Death,Possessed) πρέπει να δώσεις το κάτι παραπάνω για να ξεχωρίσεις. Και οι Sadus το είχαν και το έδωσαν, κατάφεραν να μελοποιήσουν το χάος.
                  Μέσα σε μισή ώρα ξεχύ(ώ)νεται ακραίο thrash (ή death/thrash πλέον αν προτιμάται). Χάος, χείμαρρος από ριφς, όλα μέσα σε τάχιστες ταχύτητες. Τρέμολο ριφς αποδιοργανώνουν και ξερριζώνουνν οποιαδήποτε μελωδία όσο το μπάσο ηγείται με πειθαρχεία και διακοσμεί τις συνθέσεις τους με περίσσιο όγκο. Κάθε τραγούδι χαρακτηρίζεται από τον ανένδοτο σε υποχωρήσεις τρόπο έκφρασης του. Η φωνή του Darren Travis  μολύνει την ατμόσφαιρα με την οργή να βγαίνει ακό μα και από την μύτη του. Το χτύπημα στα τύμπανα είναι αυστηρό, ακριβές και επικυρώνει την δύναμη που βγάζει η μουσική τους. Στο σύντομο ''Sadus Attack '' νιώθεις στο πετσί σου αυτή η αοριστία που κυριαρχεί στην μουσική του και τους κάνει τόσο μοναδικούς. Χύμα στο κύμα που λένε και...στην δουλειά μου. Αφηρημένες εκλάμψεις συνθετικής ιδιοφυίας από κάποιους νεαρούς από την Καλιφόρνια. Κάποια λαθάκια ακούγονται αλλά νομίζω ότι και οι ίδιοι δεν θα θελαν να διορθώσουν κάτι μιας και θα χαλούσαν τον αυθορμητισμό και την ανωριμότητα που τους ωθεί στα πιο ακραία των μουσικων ορίων. Ο Steve DiGiorgio δολοπλοκεί ενάντια στα υπόλοιπα όργανα μιας και ακούγεται ξεχωριστός και ο μοναδικός που δείχνει ευγένια στα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Οι διπλές κιθάρες ανταγωνίζονται σε εκτελεστικές ιδέες που προκαλούν αμείλικτα αποτελέσματα και στο τέλος κάθε πρόβας τους θα υπήρχαν χορδές που θα κρέμοντας σαν χαλασμένοι μεντεσέδες. Σαν μηχανές που δεν νιώθουν συναισθήματα αλλά εκτελούν με ακρίβεια και τιμωρούν τους ακροατές με τις άγριες αποδόσεις τους. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ!!! Δεν γίνεται αλλιώς με τραγούδια σαν τα ''Certain Death'', ''Undead'', ''Torture'', ''Hands of Fate'', ''Twisted Face'' και  ''Fight or Die''.

Vio-lence - Eternal Nightmare (1988)

                        Οι Robb Flynn και  Phil Demmel είναι πασίγνωστοι στη μεταλλική κοινότητα για τους Machine Head. Προφανώς και παραδέχομαι την αξία τους σαν μουσικούς αλλά ο ήχος των Machine Head είναι πολύ μακριά από τα προσωπικά μου γούστα. Σε αντίθεση με την πρώτη τους μπάντα, τους Vio-lence, στην οποία θερίζανε με τα παλιομοδίτικα (τότε απλά ήταν σύγχρονα-1988) θρασάδικα ριφς τους. Ντουέτο-σφαγή, ταχύτατοι, προκαλούσαν οδύνη σε όποιους έρχονταν αντιμέτωπο με την μουσική τους. Οι Vio-lence ξεκίνησαν σαν Death Penalty, σύντομα το άλλαξαν σαν Violence για να καταλήξουν στο Vio-lence εξαιτίας θεμάτων με πνευματικά δικαιώματα. Έτεροι κιθαρίστες των Machine Head αντιπροσωπέυουν τους Vio-lence σε όλη την δισκογραφία τους, δηλαδή σε τρεις δίσκους ( με τελευταίο το 1993) όπου και μετά υπήρξε διάλυση ΚΑΙ γι αυτήν την THRASH μπάντα αφού ήδη ήταν στα σκαριά η μέλλουσα μπάντα τους. Θυμάμαι όλους τους τότε φίλους μου να γουστάρουν κάργα Machine Head και Pantera, το νέο αίμα στην metal (δεν την παλεύω με αμφότερες μπάντες), μια νέα οπτική στο παρηκμασμένο γι αυτούς thrash metal. Ίσως να χαν και λίγο δίκιο για το 1993-94 αλλά το 1988 δεν  προλαβαίνανε (εγώ άκουγα Europe και Twisted Sister ακόμα) να τρώνε τα μούτρα τους με τις απανωτές κατραπακιές που τους συστήνονταν μηνιαία.


                         Μια τέτοια σφαλιάρα, είναι και το Eternal Nightmare των Vio-Lence. Με διάρκει λίγο παραπάνω από μισάωρο, δίνει ότι έχει να προσφέρει στον ακροατή άμεσα, γρήγορα και επιτακτικά. Η πρόσκληση για τον μουσικό τους εφιάλτη είναι υποχρεωτική και οι επτά σειρές δόντια (τόσα είναι τα τραγούδια) έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Δριμύτατες ξυραφιές, οξύθυμοι ρυθμοί, όλα σπινταριστά και τσαμπουκαλεμένα. Όξινη φωνή  διαδίδει τρομακτικές φανταστικές ιστορίες όσο ο νους σου κουδουνίζει από το υστερικό  κεφαλοχτύπημα που έχεις επιδοθεί. Και το ιερό μπάσο να τα κάνει ακόμα χειρότερο με τον ορεινό όγκο που το χαρακτηρίζει. Δεν υπάρχει χρόνος για ανάσα, σκεφτείτε Reign In Blood, Bonded By Blood, τέτοιους δίσκους. Προσθέστε και αυτόν τώρα. Συναγωνίσου με την φανταστική σου αέρινη κιθάρα τους πραγματισκούς σου αντιπάλους στο  ότι τα σόλος βγαίνουν από σένα και πάλι εσύ θα είσαι χαμένος. Δεν θα προλαβαίνεις να τεντώνεις τα δάκτυλα σου ούτε στην τυχαία κατεύθυνση που θα επιλέγεις. Οι ηλεκτρικοί ιεροκήρυκες σε πείθουν με ευκολία να τους αφουγκραστείς και να τους επιτρέψεις να σε πάρουν μαζί τους στο ηλεκτροφόρο πεδίο που μόνο η ζωντάνια και το πάθος έχουν θέση.  Όχι ότι έχει ελπίδα  κανένας επίδοξος τραγουδιστής να την παλέψει σε ταχύτητα και φθορά σε τραγούδια σαν το ''Phobophobia'' (τιτλάρα!!). Μόνο κανένα τυπάς των Holy Terror τον έχει (Keith Deen R.I.P.), σίγουρα όχι εσύ και εγώ. Και το χω προσπαθήσει εκατοντάδες φορές από τότε που γνώρισα αυτό τον δίσκο. Και ακόμα με συντροφεύει όταν θέλει κατι ξέφρενο, κάτι παρορμητικό να με συναπάρει. Διότι το γρήγορο δεν χρειάζεται να είναι ΑΝΟΣΤΟ. Το Eternal Nightmare είναι γεμάτο μελωδίες- αρμονίες με την πραγματική έννοια των λέξεων, όχι χαζοχαρουμενιές. Φυτεύουν την βία με τις λιγοστές μα περιεκτκότατες συνθέσεις. Λαίμαργο σε όλη την διάρκεια του, έχει στο ψυγειάκι του χρόνου πάντοτε διαθέσιμες επτά ενέσεις τεστοστερόνης  για σένα και ανάλογα τις αντοχές σου διαλέγεις από μια εώς επτά. Και τις έχουν ονοματίσει οι αθεόφοβοι.

Μπείτε να ψηφίσετε στα comments:

Δυστηχως για ολους τους αλλους και για ολες τις δισκαρες του 88 η καλυτερη μπαντα του πλανητη εβγαλε τον καλυτερο δισκο ολων των εποχων.

2 Likes

Απλα το καλυτερο μεταλ αλμπουμ ολων των εποχων

https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/615lwWd-0zL.jpg

8 Likes

Jason Newsted, o άνθρωπος που έγραψε το Blackened.

Μην τα ξεχνάμε αυτά.

Το βασικο riff εγραψε μονο, χαλαρωσε :stuck_out_tongue:

1 Like