Αγαπημένοι 90's Death Metal δίσκοι \m/

Take The Stage
#41

το κορυφαίο άλμπουμ (μάλλον) της κορυφαίας μπάντας που ανέδειξε το είδος. All star μπάντα σε κάθε δίσκο, αλλά εδώ τα πράγματα ξεφεύγουν. Μεγάλες συνθέσεις, εκτελεστική δεινότητα και ένα σύνολο του 10. Ούτε 1% λιγότερο.

Το αποκορύφωμα μαζί με το Domination της σταδιακής εξέλιξής τους. Και αποκορύφωμα των ξέρετε τι σημαίνει.

Αν υπάρχει μια μπάντα που να χαρακτηρίζει τον σουηδικό ήχο των 90’ς στο χώρο αυτό, οι Entombed είναι οι κατάλληλοι.

Μεταξύ των μεγάλων του είδους και το “Stillborn”, το καταλληλότερο παράδειγμα.

κατά κάποιο περίεργο τρόπο, οι δύο αυτές μπάντες δεν μνημονεύονται όσο θα 'πρεπε. Οι δύο παραπάνω δίσκοι αρκούν.

αναφέρθηκε και παραπάνω και το reunion άλμπουμ, όντως μουφα.

Και δύο τεραστιότητες, χωρίς αντίπαλο και μακριά από τον παραδοσιακό ήχο:

no comments.

#42

πάντως μου κάνει εντύπωση που όσοι αναφέρθηκαν σε Malevolent Creation δεν προτιμούν το Ten Commandments. Για μένα είναι με διαφορά το καλυτερότερο τους.

ΥΓ: dying freedom ε οι Sadus ακροβατούν μεταξύ thrash και death οπότε δεν μου κάνει περίεργο που δεν μνημονεύονται τόσο πολύ σε ένα ντεθ θρέντι.

#43

Λοιπόν επειδή με πορώσατε και από τις funkies και τις dubies άρχισα να χώνω deathiles καλοκαιριάτικα αυτά είναι τα δικά μου αγαπημένα Death album, συναισθηματικό και βγαλμένο χρονολογικά, όπως βίωσα την επαφή μου με το Death Metal από το 1990 περίπου όταν και πρωτάκουσα το Spiritual Healing…

Φανταστείτε τι έπαθαν τα αυτιά μου όταν άκουγα τις πρώτες νότες του Living Monstrosity, σε μια εποχή όπου το πιο βαρύ πράγμα που είχα ακούσει ήταν το …And Justice For All…τι να πείς…όπως έχω πεί και παλιότερα, αν ήθελα να δείξω σε κάποιον τι σημαίνει Death Metal θα του έβαζα το Spiritual Healing, τέλος!

2.

Και μετά το σόκ του Spiritual Healing ανακαλύπτεις ότι οι Death είναι παρανοϊκοί…μπαίνει το Flattening of Emotions και χάνεις την μπάλα…μέχρι να φτάσεις στο Cosmic Sea το μυαλό έχει χαζέψει από τα riff, τα drums, το μπάσο, ακούς και το instrumental της δεκαετίας και λές εντάξει…δεν περιγράφω άλλο…τέλος!

Την ίδια χρονιά με το Human (1991), στην ευαίσθητη ηλικία των 16 χρονών έπεσε στα χέρια μου αυτή η κασέτα, Γερμαναράδες που άκουσαν το Leprosy και χάζεψαν, πρώτη επαφή με λίγο πιο αργό αλλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΑΑΑΑΑΑΑ ατμοσφαιρικό Death Metal, άλμπουμ ανατριχίλα, απίστευτα riff, ακόμη πιο απίστευτες συνθέσεις, σκοτεινοί ήχοι και γρυλλίσματα από το υπερπέραν από τον Marc Grewe, με τέτοιο επώνυμο θα μου πείς τι περίμενες… αν είχε και πιο δυνατή παραγωγή θα την έβγαζα έξω και θα την χτύπαγα πάνω στα ηχεία (την κιθάρα…),

Opportunityyyyyy iis Gooooooone, Right Now!! και το λαρύγγι σε πακέτο,

Κι αφού αλλάξουμε λαρύγγι γιατί του προηγούμενου του μάμησαμε τα πέταλα ξαναξελαρυγγιαζόμαστε φωνάζωντας…Isolaaaateeeeed…Isolaaaateeeeed…

Αυτό το 1991 μας έσκισε, αν και το άλμπουμ το πήρα το 92 μετά από ένα μοναδικό, καταπληκτικό, ανεπανάληπτο review που είχε το Hammer νομίζω από έναν τρελαμένο που έγραφε πολύ σπάνια, νομίζω ο Lord ήταν, και ήταν η πρώτη φορά που έγραφε review για Death Metal δίσκο και τον εκθείαζε με μοναδικό τρόπο, έτσι ψήθηκα και πήρα την κασετάρα των Carcass και μετά χάζεψα εντελώς, αν διάβαζα ιστορία στις πανελλήνιες όπως διάβαζα για να μάθω απέξω τους στίχους του Descanting The Insalubrious θα είχα περάσει πρώτος…από τους ελάχιστους Death δίσκους που ξέρω και θυμάμαι τους στίχους μετά από τόσα χρόνια, και τι στίχοι έτσι…η ορολογία του ότι ναναι…και εκείνες οι απίστευτες περιγραφές των σόλο στα lyrics του δίσκου…[Lead: The ascent to eternal pandemonium and tabulature by W.G. Steer] ή [Lead: Human Jigsaw by W.G. Steer] και
[Lead: A heaving organic puzzle by M. Amott]…παρεπιπτόντως αν έχει κανένας το Hammer με το review (νομίζω τέλη 91 αρχές 92) και το ανέβαζε θα…γούσταρα πολύ!

THIS…IS…CARCAAAASSSS Lavaging Expectorate of Lysergide Composition

MA ΟΧΙ…ΟΧΙ…THIS IS CARCASSSSS…Corporal Jigsore Quandary

5.

Μια φορά άκουσα το Neolithic σε ένα φίλο το 91 και ήταν αρκετό για να μου μείνει καρφωμένο για πάντα στο μυαλό, όταν δε πήρα και την ηρωϊκή κασέτα τότε ήταν που δεν ξεκόλαγε από το κασετόφωνο, άπειρες φορές να ακούς τα σόλο, τα διαστημικά riffs (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και να μην μπορείς να χωνέψεις αυτά που ακούς…ακόμη θυμάμαι να βλέπω το βινύλιο στο Happening και σε άλλα δισκάδικα να είναι πάντα στις προσφορές με 900 δρχ κλπ …τι να πρωτοπείς για αυτό το διαστημικό έπος…δεν λέω τίποτα ρε…πάρτε όσοι δεν ξέρετε μια γεύση…

Έτσι αρχίζει το ταξίδι…Lake Of Fire γαμώ τις λίμνες μου μέσα…ΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡΡΡΡΓΓΓΓΓΓΓΚΚΚΚΚΚΚΚ

Neolithic ρεεεεεεε

Standing In Blood Το κομμάτι του δίσκου με τα πιο δαιμονισμένα riff και σόλο, τα πιο οτι να ναι lyrics, ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ και ΣΠΑΣΤΙΚΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ αμέσως μετά την εισαγωγή (γύρω στο 1:30…όπως και να 'χει…ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΤΕΡΜΑΑΑΑΑΑΑΑ

Mπάντα με τόσο βαρβάτα death @ρχιδια δεν θα ξαναβγεί, μετά το πρώτο άκουσμα του Warmaster γύρω στο 92…ενηλικιώθηκα…
Γενικά No Comments…

Αυτό έπεσε στα χέρια μου to 1994 αν θυμάμαι καλά από το ηρωικό δισκάδικο της Μολών Λαβέ, κάπου στην Σολωμού ήταν…όπως και νά χει το άλμπουμ θα έπρεπε να θεωρείται ΚΛΑΣΙΚΟ, ανατριχιάζω σχεδόν κάθε φορά που το ακούω, καταπληκτική παραγωγή και ατμόσφαιρα, φωνητικά που ξυρίζουν στην κυριολεξία (ακόμη και τώρα σκίζουν τα αυτιά μου) και άριστο musicianship, οι κιθάρες κόβουν κώλους με αρκετά σόλο να έχουν κλασικές επιρροές και μοναδική πανδαισία πλήκτρων. Γενικά ένας outsider δίσκος που μάλλον δεν έκανε αίσθηση λόγω προέλευσης σύν το ότι θεωρούνταν underground την εποχή που βγήκε αλλά παρόλα αυτα κόβει κώλους με το κιλό, ακατέργαστο Death διαμάντι από τα ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ που θα έπρεπε να θεωρούνται χαμένα διαμάντια, Italy rules…

Κάντε την χάρη στον εαυτό σας και βρείτε το και ακούστε το ολόκληρο (τα 2 bonus tracks που υπάρχουν στο reissue είναι γτπ, απλά αγνοήστε τα)

Sadist - Sometimes They Come Back

Sadist - Breathin’ cancer

Sadist - Sadist Aπίστευτο instrumental

Αν και πρώτα άκουσα το Astral Sleep το οποίο ήταν η απόλυτη εισαγωγή στο ατμοσφαιρκό Death, το Clouds με ισοπέδωσε, η μοναδική ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΑ των Tiamat, η απλότητα στο μεγαλείο της, χωρίς πολλά λόγια…

ΜΕΓΑΛΕΙΟ… Tiamat - The sleeping beauty

Tiamat - Forever burning flames

Ατελείωτο…Tiamat - Undressed

#44

θα συμφωνησω με παναγιωτη για sadus - εγω θα τους εβαζα thrash χαλαρα…

οσο για malevolent οντως ειναι πολυ καλα και το stilborn και το ten commandments
αλλα ειναι πιο “ολοκληρωμενη” δουλεια το retribution απο το ten…
τουλαχιστον εγω το ακουω πιο ευκολα στο συνολο του…:wink:
eve of the apocalypse-systematic execution-coronation of our domain-mindlock κλπ…

τα 3 πρωτα cdia τους δεν ειναι αυτα?

#45

αν και δεν υπηρξα ποτε σουπερ ντεθ ανεμιστηρ…ΣΙΓΟΥΡΑ με αυτα ΜΕΓΑΛΩΣΑ!

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

#46

Matia του πεταξες τα ματια εξω για θρεντ…
90’s λεει ο τιτλος…
Και επιτελους καποιος ποσταρει το Spiritual Healing !

#47

Matia, σε θρεντ για τους καλύτερους 90’ς death metal δίσκους έβαλες τρεις των 00’ς και έναν των 80’ς ε.

Κατά τ’ άλλα, ψιλοθλίβομαι όταν μιλάτε για σουηδικό death και παραμελείτε το κάτωθι:

576×576

Καθότι, μπορεί να ξέρουμε όλοι τους Tiamat ως goth metal θεούς αλλά ο δίσκος αυτός (που κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα με το Left Hand Path) δεν παύει να ζέχνει θάνατο. Όπως και οι demo δουλειές τους ως Treblinka.

#48

Ωραίο thread! Για μένα τα παρακάτω (αυστηρά 90’s ε):

  1. Deicide - Deicide
  2. Deicide - Legion
  3. Morbid Angel - Covenant
  4. Incantation - Onward To Golgotha
  5. Krisiun - Black Force Domain
  6. Acheron - Rites Of The Black Mass
  7. Nocturnus - The Key
  8. Nile - Amongst The Catacombs Of Nephren-Ka
  9. Immolation - Dawn Of Possession
  10. Bolt Thrower - …For Victory
#49

36 μπαντες εχω μεχρι στιγμης στην λιστα και στις περισσοτερες εχω παραπανω απο ενα
αλμπουμ.Σκαλιζω δισκο/κασεττοθηκη να βρω και αλλα αλμπουμ.
10 ποστ συνεχομενα θα κανω. :stuck_out_tongue:

#50

αναμενουμε…:slight_smile:
αλλα με τοσα που σκοπευεις να γραψεις - νομιζω οτι ξεφευγουμε απο το “αγαπημενα”…:stuck_out_tongue:

#51

Kαι ποιος σου ειπε οτι δεν τα αγαπαω ολα αυτα ?
Λες και το 1 στα 2 αλμπουμ που ακουω δεν ειναι death metal…

#52

δεν ειπα οτι δεν τα αγαπας…εγω πχ διπλα στο covenant δεν μπορω να βαλω αλλους 25 δισκους… απλα καπου χανεται νομιζω- αλλα no prob γουστα του καθενος…

το ποσα ακους ή εχεις ακουσει αλλο θεμα…
προφανως θα εχεις να πεις αρκετα…

απλα το λεω γιατι στο τελος ισως καταληξει να γραφουμε 8 στα 10 που απλα ακουσαμε και ειναι 90ς…

αναμενουμε…

#53

Σωστότατος ο αποπάνω για το πρώτο Nile:wink:. Αμα το είχα ακούσει ίσως και να το βαζα. Τέσπα:

Banished - Deliver Me Unto Pain (1994)

Εδώ έχουμε τους πρώην Baphomet στη τελευταία τους δισκογραφική δουλειά πριν διαλυθούν. Το ύφος είναι κατα βάση ογκώδες, παλιομοδίτικο Death metal και με τα blastbeats και όποια Thrashy σημεία να δίνουν την απαραίτητη δυναμική στον δίσκο. Ποιά η διαφορά με το “The Dead Shall Inherit” (1992)? Η εμφανής βελτίωση σε θέματα στίχων και η πιο ισορροπημένη παραγωγή (μπάσο και κιθάρες ακούγονται σε παρόμοια ένταση) χωρίς να χάνει σε Death metal feeling. Η απουσία σόλο μου κανε εντύπωση (όπως και στο προηγούμενο), αλλά είναι τόσο ωραία στημένα τα κομμάτια με όλα αυτά τα φοβερά riff να σκάνε στη μάπα μου που δεν με απασχολούσε καθόλου. Κρυμμένο διαμάντι του Death metal κατα τη γνώμη μου.
Αγαπημένα κομμάτια: Diseased Chaos, Deliver Me Unto Pain, Succumb To The Fear, Altered Minds, Enter The Confines

Κλείνοντας παραθέτω το videoclip για το ομώνυμο 8)

Six Feet Under - Haunted (1995)

Ο Chris Barnes έχει χωρίσει τους δρόμους του με τους Cannibal Corpse και η δημιουργία των Six Feet Under είναι η πρώτη του προσπάθεια. Κομμάτι της καταστροφικής τριάδας (μαζί με Maximum Violence και Warpath) της δισκογραφίας τους, το Haunted σε κοπανάει κάτω σα χταπόδι με το χαρακτηριστικό Thrashαριστό αλλά και ογκώδες Death metal του. Μια εξαιρετική μπάντα έχει μόλις γεννηθεί.:slight_smile:
Αγαπημένα κομμάτια: The Enemy Inside, Silent Violence, Beneath A Black Sky, Suffering In Ecstacy

#54

#-o

ξεχαστηκα…

#55

παλιο ποστ

ακούστε το. σπέρνει.

electro-convulsive therapy κανονικα

MOSH

#56

Τα έσπασε των Cancer το κομμάτι!:smiley: Τελικά η Αγγλία έχει ωραία πράγματα στον ακραίο χώρο. Τέσπα θέλω να ρωτήσω τον θρεντσταρτερ, τα άλμπουμ των In Flames πρό Clayman χωράνε εδώ?:-k

#57

Θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα πω ναι.

Μην το παραχέσουμε όμως και πήξουμε σε όλα τα Powerάδικα αλα Children Of Bodom. Επίσης περιπτώσεις τύπου Soul of a New Machine είναι δεκτές. Πιο σχετικά είναι με το Thread εξάλλου από τους In Flames

#58

oops σόρρυ παίδες, κάηκα μεσημεριάτικα και πήρα φόρα, θα διορθώσω…

#59

Napalm Death - Diatribes (1995)

To ότι οι Napalm Death είναι το σπουδαιότερο grind σχήμα το ξέρουνε κι οι πέτρες. Αυτό που δεν ξέρουνε όλες οι πέτρες είναι ότι στα mid-late 90s (από το “Fear, Emptiness, Despair” του '94 μέχρι που έφυγαν από την Earache το '98 ) υπήρξε μια περίοδος όπου έριξαν τις ταχύτητες και πειραματίστηκαν. Αποτέλεσμα ήταν οι πατάτες “Inside the Torn Apart” και “Words From the Exit Wound”, το πολύ καλό αλλά άνισο “Fear, Emptiness, Despair” και αυτή εδώ η δισκάρα.

Εδώ δεν έχει blastbeats από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά έμφαση δίνεται στο groove και τον death metal όγκο. Οι επιρροές από Machine Head δίνουν περίεργα κουρδίσματα στις κιθάρες που κάποια χρόνια αργότερα τα ξανακούσαμε από τις μπάντες της relapse και μείναμε λίγο βλάκες. Το hardcore background των Napalm Death σε συνδυασμό με τις death metal επιρροές εδώ δίνει ένα τσιμεντένιο και μουντό ήχο, κοντά σ’αυτό που στα 90ς ονομάζαμε deathcore (και που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την χαρά του λέλου που σημαίνει σήμερα η ίδια λέξη). Για τη φωνή του Barney δεν λέω τίποτα, ο τύπος σε πορώνει ακόμα κι όταν λέει γλυκόλογα σε γκόμενα, να πούμε μόνο ότι πειραματίζεται και με πιο “καθαρές” φωνές εδώ.
Kορυφαία κομμάτια τα Ripe for the Breaking , Diatribes και το Pitchshifter-ικό Cold Forgiveness.

Στηρίζουμε και το Skinny Puppy t-shirt του Shane Embury στο εσώφυλλο. :smiley:

#60


Demigod - Slumber Of Sullen Eyes(1992)

Η Φινλανδία πριν το ρίξει στα κλαρίνα, τις ατμοσφαιρικές power σούπες των nightwish και πριν οι Sentenced γίνουν οι προηγούμενοι Him ήταν μια χώρα που είχε μια πολύ αξιόλογη Death Metal σκηνή. Από αυτή τη σκηνή οι πιο γνωστές μπάντες είναι μάλλον οι Demilich και οι Demigod(έχουν και σχεδόν το ίδιο όνομα). Όταν ξεπεράσω και τη βαρεμάρα μου μπορεί και να γράψω και 2 λογάκια για τους Demilich αλλά προς το παρόν ας πούμε κάτι για τους Demigod που είναι και πιο κοντά στο κλασσικό αρχετυπικό Death Metal των αρχών των 90’s. Σε γενικές γραμμές οι Demigod ανήκουν στο οικοδομικό Death Metal(Which means μπουλντοζοmetal) με ύφος που κινείται πάνω-κάτω ανάμεσα στη φλωριδιανή ταχύτητα, τον όγκο τον Bolt Thrower(έχει και μπόλικα Doomy κοψίματα και ανατολίτικα μελαγχολικά Leads Trademark αυτής της τεράστιας μπάντας) με κάμποση από (τότε) Σουηδία και έναν ήχο σα να πήρες το Σουηδικό ξύσιμο της εποχής και να έχωσες από πάνω τους μπόλικη μπασαδούρα. Όποιοι δεν έχουν ακούσει και ζεστάθηκαν κλικ, κλικ και κλικ