Καλύτερος ΡΟΚ δίσκος των 90s

Δε διαφωνώ με την παρουσία τους στο poll.

Για δίσκους που δεν υπάρχουν σε αυτό θα κάνω αναφορά αργότερα.

Μακραν το καλυτερο για μενα Nirvana - Nevermind αυτη η επαναστατικοτητα, η αισθηση της ελευθεριας, της κραυγης, του πονου,της χαρας, της ευαισθησιας παραλληλα δεν υπαρχει σε κανεναν αλλο δισκο της δεκαετιας τοσο αναγλυφα.Αντιπροσωπευει μια ολοκληρη γενια και ειναι ενας δισκος φαινομενο.:respect:

Επισης για Pearl Jam και Soundgarden και FNM δεν χρειαζεται να πω πολλα 3 ονοματα αρκουν Vedder - Cornell - Patton.Aπο τους κορυφαιους frontmen των 90’ς…

Παραλειψη του πολλ μεγαθηριων οπως GN’R,Metallica, Aerosmith…
Aλλα ισως γιατι θεωρουνται πιο πολυ Hard Rock/ Heavy Metal και δεν ταιριαζει καπως να βρισκονται μαζι με Radiohead,Pumpkins…:roll:

αυτο εχει να κανει με τους the tea party?

δεν μπορω να ξεχωρισω.μου αρεσει και το nevermind και το ok computer και το aenima και το ten(οχι οσο τα αλλα) αλλα τελικα ψηφισα nirvana

edit: θα προτιμουσα το showbiz των muse (1998 ) αν το ειχε το poll

μερικα ακομη…

το common people αρκει απο μονο του αλλα γενικα ειναι καλο!!

ψυχραιμια η ομοφοβικοι!! ειναι δισκαρα!!

τι να λεμε τωρα!! ακουστε το!!!

το παρακανα ε? ροκ ειπαμε… δεν πειραζει, σπερνει fuckin unbielevable!!

αντε να γυρισουμε σε πιο ροκ μονοπατια!
…to be continued…

Οutlaw σε πάω :smiley:

Eπίσης. Μιλάμε για '95…

Brit pop/ rock FTW τότε!

Και Placebo δεν έχουμε βάλει. Μεταξύ του πρώτου ομώνυμου και του Without you I’m nothing…

Garbage, τι λέτε τώρα, άλλες εποχές, πω…

Και ναι, τα '90ς ήταν πολύ brit-pop, Oasis, Blur, Suede, Pulp, Manic Street Preachers (σε έναν βαθμό brit-pop), έχουν σημαδέψει την εποχή αυτή.

Και μια που θυμήθηκα παλιές εποχές τώρα, πάρτε έτσι και αυτό:

Ε, δε μπορείτε να πείτε. Και παραπλήσιο σε αυτό το στυλ, η ακόλουθη δισκάρα:

Και φυσικα Red Hot Chili Peppers, Green Day

και μερικα ακομη να γουσταρει ο φιλος μου ο φεθρυ που του χω και γω μια αδυναμια:D






βασικα δεν ξερω αν τα γουσταρεις αλλα λεμε τωρα:lol::smiley:

συγνωμη για το φουτζις!!! παραφερθηκα χαχαααχ…

Τι συγγνώμη ωρε, FYGEES γαμούσαν!

Ξεχάσαμε ένα από τα διαμαντάκια του electronic/post rock ήχου. 1999.

εχεις δικιο…! παμε παλι χωρις ενδοιασμους και συγνωμες…

DEMAGOGUE…!!!



και το απολυτο 90s soundtrack…

Μόλις έμπαινα να ποστάρω CYPRESS HILL :slight_smile:

Ξεχάσαμε τούτο εδώ. Βασικά προοιώνισε τα '00s…

:bow2::bow2::bow2::bow2: ενα μυαλο χειμωνα καλοκαιρι :lol εγω ξεχασα στα 00ς εναν απ τους αγαπημενους μου δισκους :lol::lol:

κυκλοφορησε το 2000 βεβαια ψιλοδικαιολογουμαι! η μηπως οχι? απαραδεκτος#-o

Πωπώ τι τεεεεεέλεια εξωωωωωωωώφυλλαααααααααα!

προς τι το ειρωνικο υφακι??:slight_smile:

Μαλλον επειδη ειναι αδιαφορα τα εξωφυλλα οπως η Εκπομπη της Αρβανιτακη ενα πραγμα.:stuck_out_tongue:

τα 'πες όλα :bow:
δισκάρα.

Πρώτον, βαριέμαι.
Δεύτερον, ξέρω πως ο Chrisp δεν θα μπορεί να κοιμηθεί καλά χωρίς σχόλια στα εξωφυλλάκια γι αυτό κάνω ένα medley των εξωφύλλων που ποστάραμε με τον Outlaw (βασισμένο σε ό,τι έχω ακούσει περισσότερο) και σχολιάζω :stuck_out_tongue:

Cypress Hill - Black Sunday (1993)
Αν και οτιδήποτε δικό τους από τα τρία πρώτα γαμάει με συνοπτικές διαδικασίες, βάζω αυτό γιατί αυτό είχε ποστάρει και ο Outlaw και γιατί εδώ αρχίζουν και αποκτούν αυτόν τον crossover χαρακτήρα με τις συμπαγείς κιθάρες που έκανε τους μεταλάδες να τους συμπαθήσουν 8) Εντάξει, αν θεωρήσουμε το μεταλ ως attitude περισσότερο παρά ως μουσική, οι cypress hill είναι ΜΕΤΣΑΛ \m/

The Cranberries - No need to argue (1994)
Μουσική με πολιτικό στίχο χωρίς να γίνεται στρατευμένη. Αρκετά “σκοτεινό”, αλλά το mtv τους λάτρεψε. Η φωνή της O’Riordan είναι σύμβολο ολόκληρης της δεκαετίας και το Zombie είναι στα 10 γνωστότερα κομμάτια των '90s, τι να λέμε τώρα.

Garbage - Garbage (1995)
Εμφανίστηκαν ως το συγκρότημα του παραγωγού των Nirvana (ο Butch Vig ήταν δυνητικός ημιγκουρού, με nevermind και siamese dream sτο ενεργητικό του) με εκείνη την κοκκινομάλλα με τη βαθιά φωνή. Το άλμπουμ προκαλεί πανικό, τα μισά κομμάτια (κυριολεκτικά) γίνονται singles, και βασικά είναι ένα κάπως grim εναλλακτικό ροκ με μία πολύ θυμωμένη Shirley Manson με δηλητηριώδεις στίχους. Τίποτα από όσα έκαναν στη συνέχεια δεν κατόρθωσε να ακουστεί τόσο εσωτερικό.

Fugees - The Score (1996)
To hip-hop/ r’n’b τότε διαμορφωνόταν, τουλάχιστον στη mainstream μορφή του που το μαθαίναμε τότε εμείς. Η μαγκιά του συγκεκριμένου άλμπουμ ήταν ο ψιλοcrossover χαρακτήρας του, με περισσότερα soul στοιχεία ενσωματωμένα και κάπως vintage αισθητική (και την καταπληκτική φωνή της Lauryn Hill). Mε λίγα λόγια μιλάμε για σωστό r’n’b. Respect.

Death in Vegas - The Contino Sessions (1999)

Ψυχεδελικό electronic rock - παίζει να είναι μέχρι σήμερα ο πιο πολυπαιγμένος δίσκος των DiV, παίζει να μην υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακούσει και/ ή σιγοψυθιρίσει το Dirge ακόμη κι αν δεν ξέρει τι είναι, καθώς χρησιμοποιείται σε διαφημιστικά σποτ και trailers αβέρτα - τόσο τέλεια πιασάρικο και trippy είναι. Θεϊκό κλειστοφοβικό βιντεοκλιπ του Aisha, με Iggy Pop στα φωνητικά. Γενικά οι μελωδίες του άλμπουμ μέχρι σήμερα γίνονται καραμέλα. Επίσης, αν και αυτό θα το που οι γνώστες, πιθανώς να είναι από τα πρώτα τόσο καλά διαμορφωμένα άλμπουμ του συγκεκριμένου μουσικού είδους (τότε είχε βγει και το Moon Safari των Air σε παρόμοια μονοπάτια, αν και 10 χρόνια μετά νομίζω πως το Contino Sessions κρατεί καλύτερα.


Mr. Bungle - California (1999)

Πάντα είχα την εντύπωση πως ο βασικός λόγος που είχε πάει τόσο καλά εμπορικά αυτό το άλμπουμ ήταν πολύς κόσμος πρέπει να το μπέρδεψε με το Californication, δεν εξηγείται αλλιώς :stuck_out_tongue: Eντάξει, σε κάθε περίπτωση, κλείνει μία σειρά εντελώς παλαβών κυκλοφοριών και είναι πιθανότατα το πιο user friendly πράγμα που έχουν κάνει. Ευφυές, φυσικά, και το καλύτερο summer album όλων των εποχών κατ’ εμέ, με σοφούς στίχους, και τεσπά όπως είπα και πιο πάνω οι Mr. Bungle γενικά προοιώνισαν τη μουσική των '00ς.

οκ, τα έφτυσα, σταματάω εδώ.
Θα έπρεπε να υπάρξει Pt.II (την επόμενη φορά που θα βαριέμαι :smiley: ) που θα παριλαμβάνει μία brit rock ανασκόπηση (PULP, MANIC STREET PREACHERS, CHUMBAWAMBA, OASIS, BLUR - από όλα αυτά πιο πολύ έχω ακούσει ο Different Class των Pulp).
Eπίσης υπάρχουν και οι MARILYN MANSON με Αntichrist Superstar και Mechanical Animals, αλλά επειδή είμαι παράλογα τρελαμένη με αυτά τα άλμπουμ, μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω λογικό κείμενο :roll:

Ε και κάπως έτσι, κάποτε τότε εγώ αποφάσισα ότι ο προορισμός μου σε αυτή τη ζωή είναι το black metal :roll:

Συνεχίζω κι εγώ με δίσκους εκτός poll:

Monster Magnet “Dopes To Infinity”

To Superjudge είναι ο αγαπημένος μου δίσκος, ενώ το Powertrip είναι ο αγαπημένος των πολλών. To Dopes όμως είναι σχεδόν αναμφισβήτητα η επιτομή της υπερθετικής επιρροής της μαστούρας σε κάποιον άνθρωπο. Απο το πιο σαμπαθικό ριφ που δεν έγραψαν οι Sabbath, μέχρι τον επικό στίχο “I talk to planets baby” κι από υπερέρποντα tracks σαν το Third Alternative μέχρι τις pop αποδράσεις του Dead Christmas ο δίσκος αυτός σε κάνει να θες να βουτήξεις στη χύτρα με το LSD.

The Offspring “Ignition”

To Smash το αγαπήσαμε, το εμπεδώσαμε, το ξέρουν και οι πέτρες. Λίγοι έκαναν όμως το βήμα προς τα πίσω για να ανακαλύψουν και το παρελθόν των Offspring. Κακώς γιατί στο Ignition που εξετάζουμε εδώ πχ, περιέχονται ύμνοι όπως τα Noose, Kick Him When He’s Down, Dirty Magic (:bow2:). Χωρίς μάλιστα ιδιαίτερη διάθεση για airplay, θεωρώ ότι το καλλιτεχνικό τους απόγειο βρίσκεται εδώ.

Therapy? “Troublegum”

Θα μπορούσα άνετα να το βάλω στο θρεντ του αστικού σάουντρακ. Είναι το σάουντρακ του εφήβου που βάλλεται από παντού και δεν έχει να πιαστεί πουθενά. “Stop it your killing me!” αγωνιά ο Cairns και στη συνέχεια μας ζητάει “Give something to breathe…”. Σε αυτόν τον δίσκο πραγματικά δεν πάει ΟΥΤΕ ΕΝΑ riff χαμένο. Ιρλανδοί, τι περιμένεις…

Anathema “Judgement”

Μην τσινάτε, το ξέρω ότι λέμε για ΡΟΚ δίσκους. Αλλά αν πιστεύτε ότι το παραπάνω είναι μέταλ τραβάτε ξανακούστε το. Εδώ οι Anathema (χωρίς Patterson πλέον) αποτάσσονται και των τελευταίων metal στοιχείων που είχαν στο Alternative 4 και καταθέτουν τη δική τους άποψη πάνω στη μουσική των Pink Floyd, χωρίς όμως να χάνουν κάτι από την ισχυρή προσωπικότητά τους.

Refused “The Shape Of Punk To Come”

Εκ Σουηδίας ορμώμενοι οι μέχri τότε hardcor-άδες Refused έδωσαν τον απόλυτα πειραματικό δίσκο, γεμάτο με punk-rock δυναμίτες μπολιασμένους με ηλεκτρονικά στοιχεία και μια τσαμπουκαλεμένη φωνή να εκτοξεύει μύδρους κατά του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής.

θα πεσει φωτια να μας καψει.ελεος !!!