Manson τόσο το Hollywood όσο και το Antichrist είναι τεράστιες δισκάρες.
Εγώ πάλι μιας και διάβασα για μια φορά ακόμα το Silmarillion έβγαλα να ακούσω ξανά το Nightfall από Guardian.
Σε μια εποχή που ήμουν τρελαμένος με την μπάντα έτσι και αλλιώς βγάζουν concept στο Silmarillion και γράφουν την καλύτερη μουσική τους. Ήταν μάλιστα από τις ελάχιστες φορές που είχα αγοράσει και το single του mirror mirror με εκείνο το θεικό εξώφυλλο
με το πέρασμα των Noldor από τους πάγους του Χελκαραξε στην Μεση-γη μετά την προδοσία των Feanor.
Εντάξει εκείνη την χρονιά δεν πρέπει να είχα ακούσει τίποτα άλλο.
Εδώ μπορείς να μου χρεώσεις ένα φάουλ. Όταν βγήκε είχα απογοητευτεί από τα πρώτα κομμάτια που είχα ακούσει και το είχα παρατήσει πολύ γρήγορα (τότε απογοητευόμουν πολύ πιο εύκολα στις αλλαγές ύφους από μπάντες και μουσικούς που άκουγα). Από τότε δεν το έπιασα πολλές φορές και για αυτό τρώω συχνά κράξιμο από αρκετούς γνωστούς μου
Σαν ο Βαγγέλης Παπαθανασίου να έχει καταναλώσει μεγάλη ποσότητα μανιταριών - ή αλλιώς, η ελληνική εκδοχή του αβάν γκαρντ, με παραλογισμό στους στίχους, παραλογισμό στη μουσική και τις ενορχηστρώσεις, παραλογισμό στις ερμηνείες. Αλλά πάνω απ’ όλα, το Ωραίο να παίζει ξύλο με το Γκροτέσκο - και νικητής να βγαίνεις εσύ. Κρίμα που το χα θαμμένο για καιρό.
Όσοι δεν το χετε ακούσει, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας.
Μια οσμή από φύση και μύρο αναδύεται από ένα πέτρινο μνημείο, που περιβάλλει ο υγρός, κρύος αέρας. Ιστορίες καταραμένων βασιλιάδων και ξεχασμένων μαχών αντηχούν από τους μουχλιασμένους πυργίσκους του Φρουρίου, απ’ όπου σκισμένες σημαίες ανεμοδέρνονται. Μια μοναχική, γενειοφόρα φιγούρα στέκεται στην κορυφή, ενθυμούμενος τις παλιές ιστορίες, αγναντεύοντας με μοναδική θέα το πουθενά.
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψω την ατμόσφαιρα του New Dark Age.
Winds from the black mountain rend and tear
Sepulchral thanes, so much walking dust
Ice locked the nexus, an empire awaits
Axiom abhorrent, protean triumvirate
Forgive me father, for I walk alone
To a destiny untainted, opaque, my own
