blame it on GOD
[SPOILER]
[/SPOILER]
Χεχ! Μαλάκα, είτε το πιστεύεις είτε όχι, έπαιξε το ρόλο του.
Και συνεχίζοντας το οφ τοπικ να πω οτι οι Triptykon μας έκαναν την ψυχή μαύρη νωρίτερα στο grasspop.
συνεχίστε…(και καληνύχτα)
Φυσικά και το πιστεύω, η avant-garde προσέγγιση των NP χρωστάει πάρα πολλά στους FROST.
Ητανε σεπτεμβρης του 92 οταν ενα φιλαρακι μου μου λεει τους εχεις ακουσει αυτους;;;Και μου βαζει το battle hymns.Απο τοτε οι manowar εγιναν τροπο ζωης!!!
1 εικόνα και 27 λέξεις.
Just sayin’
[B]Isis - Panopticon[/B]
Κορυφαίο άλμπουμ. Πριν από περίπου δυόμιση χρόνια το πρωτάκουσα, όταν ρώτησα ένα φίλο άμα ξέρει καμία μπάντα που παίζει post metal. Μου πρότεινε τους Isis και μου έδωσε μάλιστα το Panopticon να το ακούσω και να σχηματίσω γνώμη, για το τι είναι, επιτέλους, αυτο το post metal.
Με το που πηγαίνω στο σπίτι, το βάζω στο στερεοφωνικό. Αρχίζει το So Did We. Ακούγεται με το καλημέρα ουρλιαγμένους στίχους. Δεν καταλαβαίνω Χριστό. Ψάχνω τα lyrics:
Our Skin Worn Thin
Our Bones Exposed
Life Reduced to Ticks
Μάλιστα. Ώστε αυτό είναι το post metal. Ακούω όλο το άλμπουμ μονοκοπανιά και διαβάζω το βιβλιαράκι. Μένω μαλάκας με το πόσο περίπλοκο είναι το concept του album. Ξανάκουσα το δίσκο αρκετές φορές εκείνη την ημέρα και την επόμενη πήγα να το επιστρέψω στον φίλο που μου το είχε δώσει. Αυτός, αφού παραμιλούσα για κανα δίωρο με το άλμπουμ, μου το παραχώρησε. Από τότε, το έχω ακούσει άπειρες φορές και τον ευγνωμονώ ακόμα, που με γνώρισε σε ένα πολύ αγαπημένο μου album.
[SPOILER]Διάβασα ξεφυλλίζοντας το topic το φανταστικό post του jm_rotten, όποιος δεν το έχει διαβάσει ας κάνει τον κόπο, είναι πραγματική κατάθεση ψυχής.[/SPOILER]
[B]A Place to Bury Strangers[/B] - Exploding Head (2009)
Βάζουμε πάντα το εγώ πάνω από το εμείς, γιατί έτσι μάθαμε.
Δεν κοιτάμε τον άλλο στα μάτια, γιατί έτσι μάθαμε.
Είμαστε αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαστε, γιατί έτσι μάθαμε.
Επικοινωνούμε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από την πρόσωπο με πρόσωπο επαφή, γιατί έτσι μάθαμε.
Κάνουμε σεξ για να αποφύγουμε τις σχέσεις, γιατί έτσι μάθαμε.
Προσεγγίζουμε ακόμα το άλλο φύλο με τη λογική “αγόρια ρομπότ/κορίτσια φέρυ μποτ”, γιατί έτσι μάθαμε.
Αρκούμαστε σε μια μίζερη και ανυπόφορη ρουτίνα, γιατί έτσι μάθαμε.
“Διασκεδάζουμε” μόνο κάθε Σάββατο βράδυ, γιατί έτσι μάθαμε.
Κάνουμε παρέες που δε θέλουμε επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά, γιατί έτσι μάθαμε.
Η ζωή μας είναι προβλήματα, όχι η επίλυσή τους, γιατί έτσι μάθαμε.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, όμως δεν είναι, και δε μας ενοχλεί, γιατί έτσι μάθαμε.
1ο post μου παίδες στο forum, συνεπώς be gentle!!
Εχει ήδη αναφερθεί από άλλα παιδιά αλλά όταν ακούω για αγαπημένα albums είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλο…
Χείμωνας 2ας λυκείου.Μόλις είχα αρχίσει να ασχολούμαι σοβαρά με τη metal μιας και ως τότε οι Maiden μου φτάναν και μου περίσσευαν-δεν είχα και ιδιαίτερα ερεθίσματα αφού κανένας φίλος δεν άκουγε metal δυστυχώς…
Έχω ήδη τα 2 πρώτα μου albums(πέραν του ed hunter), το Soundtrack to your escape των In Flames και το Dead Heart των Nevermore.Δεν με ικανοποιούσε κάποιο ιδιαίτερα καθώς τα πήρα με βάση το εξώφυλλο και δεν ήξερα τι να περιμένω μούσικα!
Τυχαία βρίσκω 1 metal hammer με αφιέρωμα στα 200(
καλύτερα albums όλων των εποχών.Ωπα λέω εδώ είμαστε!
Αφού πρώτα του ρίχνω 2-3 ξεφυλλίσματα να δω τι έχει από maiden και να χαρώ(!) αρχίζω την επιστάμενη μελέτη.Και φτάνω στο Operation…
Με είχαν εξιτάρει 2 πράγματα που έγραφε: το concept και ότι λέει είναι η μουσική των maiden με σκεπτόμενους στίχους…Δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο τρέχω να το αγοράσω!!
Το βάζω στο diskman και αρχίζω να ακούω, σε φάση όμως πολύ χαλαρή, χωρίς το booklet, τίποτα σαν να ακούς τη Γαρμπή στο ράδιο!Παρόλα αυτά το κλικ είχε γίνει υποσυνείδητα και το ξανάβαλα στο καπάκι, αυτή τη φορά όμως όπως πρέπει!
ΚΑΙ ΜΕΝΩ Μ Α Λ Α Κ Α Σ
από που να αρχίσω!Ένας καταιγισμός συναισθημάτων…Από το σαλπισμα της επανάστασης Revolution Calling, το δυναμισμό του Speak, την εισαγωγή του The Mission,το πέρασμα απ’το Breaking The Silence στο I Don’t Believe In Love που όλοι τραγουδήσαμε μετά από χωρισμό, το πομπώδες Suite Sister Mary με τη φωνάρα της Pamela, τα ανατριχιαστικά Electric Requiem και My Empty Room ή το σύγκρυο που διαπέρασε τη σπονδυλική μου στήλη μόλις μπήκε το riff του Eyes Of A Stranger…ΟΛΑ!
Ήταν πραγματικά αυτό που ήθελα να ακούσει η ψυχή μου!Θυμάμαι ότι μετά ένιωθα πλήρης άνθρωπος…
Πέρασα μαζί του 1μιση χρόνο ασταμάτητων ακροάσεων.Ήμουν πλέον αμετακίνητος μεταλλάς, μόνιμος θαμώνας του δισκάδικου.Το operation μου άνοιξε τους μούσικούς ορίζοντες και είχα αρχίσει να φτιάχνω σιγά σιγά τη συλλογή μου με λογιών λογιών album, όμως αυτό πάντα ήταν 1 σκαλί πάνω απ’όλα!
Χειμώνας 1ου έτους…Επιτέλους μένω μόνος μου!Και ακολουθώ κατά γράμμα το φοιτητικό τρόπο ζωής. Πάρτυ, club, μπουζούκια!!Το κακό είναι ότι από μικρός έχω φάει πλύση εγκεφάλου απ’την αδερφή μου και τη θεία μου με τα σκυλάδικα, οι κολλητοί μου γούσταραν αβέρτα, οπότε άρχισαν να αρέσουν και σε μένα-σε σημείο ο derti να μην πιάνει μία μπροστά μου!!Για rock/metal ούτε λόγος…(όχι σε σημείο να το αποκηρύττω, απλά το χα κόψει!)
Ένα βράδυ μίλαγα με ένα γνωστό για μουσική.Αφού του χω πει τα της μετάλλαξής μου, αρχίζει τα μπινελίκια και μου βάζει τραγούδι απ’το κίνητό του.‘Ξεστραβώσου!’ μου λέει…
Νταραραν νταραν ραν ραααν νταραραν νταραν ραν νταραραν ραααααν!! I Don’t Believe In Love!!
Και ξάφνου όλα όσα είχα ξεχάσει ότι μου άρεσαν, άρχισαν να μου λείπουν!
Πηγαίνω σπίτι, βάζω το operation και κλείνω τα μάτια…
ΚΑΙ ΜΕΝΩ Μ Α Λ Α Κ Α Σ
Ένιωσα την ίδια αγαλλίαση, την ίδια ψυχική ανάταση όπως τότε…Θυμόμουν κάθε στίχο,κάθε γύρισμα του Tate,κάθε χτύπημα του Rockenfield,καθε riff του deGarmo…
Και μαζί με το operation επανήλθε η αγάπη μου για το metal!
Στα 3 χρόνια που πέρασαν από τότε έχω ακούσει σχεδόν όλα τα είδη μουσικής.Για μένα, η μουσική είναι πάνω απ’όλα συναίσθημα, θέλω ρε παιδί μου αυτό που ακούω να μην μένει στα αυτιά αλλά να με κάνει να νιώσω.Γι’ αυτό,ναι ακόμα γουστάρω σκυλάδικα γιατί έχουν ένα δυναμισμό(έρχεται το ban??)!!Αυτά που νιώθω όμως όταν ακούω metal δε συγκρίνονται με κανένα άλλο είδος…
Σας ευχαριστώ Queensryche!
Και τα πηγαινες τοοσο καλα
[SPOILER]δηλαδη κοπανιεσαι και με Κιαμο; :-k[/SPOILER]
Ο Dolving δεν ειναι fake account μου.
Μόλις μάθαμε ότι ο martian γουστάρει κάργα σκυλάδικα.
αυτο που λεει ο γρακχος.
και εσυ τεκνον βρουτε?
Ε, άμα λάχει!Αλλά προτιμώ Σφακιανάκη:p:lol:
Επρεπε να περιμενω οτι θα υπαρχουν και οι κλασσικοι που θα μου την μπουν -.-
Κοίτα βασικά αν η δήλωση-ξεκάρφωμα εκ μέρους σου “o Dolving δεν είναι φέηκ μου” ισχύει και μετά το τελευταίο του ποστ, όπερ σημαίνει αν είσαι κι εσύ με τον ΜΕΓΑ Νότη Σφακιανάκη, τότε εγώ τουλάχιστον δε στη μπαίνω καθόλου - ίσα ίσα. =Ρ
μπορεις να απαλλαχτεις απο τις κατηγοριες μονο αν διευκρινησεις τι εννοεις σκυλαδικα.μη με απογοητευσεις:p
Δεν υφίστανται κατηγορίες!Είμαστε μεταλοσκυλάδες και γουστάρουμε!!!:p:lol:
- Μπαίνω στο δισκάδικο της κυρα-Αφροδίτης με τον κολλητό μου, τον Στηβ, για να τσεκάρω τη φάση (κλασικά οι καρεκλάδες με κοίταζαν περίεργα γιατί ήμουν πάνκης και τσατίλας). “Τι χαμπάρια?” της λεω και συνεχίζω προς το εσωτερικό του μαγαζιού. Από πίσω έπαιζε ένα χλεχλέδικο κομμάτι, κάτι βλαχοτινέιτζερς χόρευαν παραδίπλα… Κλείνω το μάτι στον Στηβ - “πολυ ‘γεια σου’ οι τύποι” του λέω…
O Στηβ γελάει και προχωράει προς το section με τα πάνκικα, εγώ μην έχωντας φράγκο πάνω μου, λέω να το ρίξω στο χαβαλέ και πάω παραδίπλα, στον τομέα που έλεγε με μεγάλα γράμματα: POP. Ήξερα κάναδυό ονόματα, Michael Jackson, Irene Cara, Bonnie Tyler, Donna Summer, Duran Duran… Τα άκουγε η Μαιρούλα, η γειτόνισσα, και μου τα 'λεγε όταν ερχόταν σπίτι να πιούμε γκαζόζα… Καμια φορά την πήγαινα και με το μοτοσακό στο σχολείο, αλλά στα κρυφά γιατί δε με πήγαινε η κατέ της… Ντουβρουτζάς της ερχόταν κάθε φορά…
Ξεφύγαμε όμως. Κοιτάζοντας τους δίσκους, ακούω μια φωνή… Hello… Τι φλωριά είν’αυτή γαμώ… Is it me you’re looking for… Τραγούδια για γιάπηδες λέω… I can see it in your eyes… Τι λέει η ποντικομαμή ναούμε… I can see it in your smile… Λιμοκοντόρος… Ξαφνικά ακούω μια φωνή στο ταμείο, “τι είναι αυτό που παίζει κυρά Αφροδίτη?” γυρνάω και τι να δω… η Τασία… ο έρωτάς μου απ’την πρώτη δημοτικού, που μύριζε μοσχολέμονο και λεβάντα ταυτόχρονα, που στην ποδιά της σφάζονταν μπρούκληδες, καρεκλάδες, πάνκηδες, ροκάκια, όλο το σχολειό… Την ήξερα μα δε με ήξερε… Τέλος πάντων, “Λίονελ Ρίσιε” απαντάει η κυρά Αφροδίτη, την παίρνει απ’το κεχριμπαρένιο χέρι της και την φέρνει στα δυο μέτρα από μένα… πρώτη φορά είχε έρθει τόσο κοντά μου η Τασία… της δίνει το δίσκο… “τώρα η ποτέ” λέω, και πλησιάζω.
“Φίνο δισκάκι” της λέω, και συνεχίζω: “Το πήρα προχθές, αντιγράφει λίγο Μάικλ αλλά για μένα είναι πιό καλός…” Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, τα άρβυλα, το σωλήνα, το σκισμένο φανελάκι, τη μοικάνα τίγκα στην μπριγιαντίνη… Χαμογέλασε ειρωνικά, πήρε τον δίσκο, πήγε στο ταμείο, άφησε ένα πεντάδραχμο και έφυγε…
Ρώτησα την κυρα-Αφροδίτη αν έχει άλλη κόπια.
- Ναι παλικάρι μου, καινούριο είναι, έχω καμιά δεκαριά!
- Κυρα-Άφρω είμαι νέτος, αλλά αύριο θα σου φέρω πενήντα δραχμαί και θα τα πάρω όλα, όλα σου λέω. Γι’αυτό να μου τα κρατήσεις.
Έφυγα. έτρεξα σπίτι, έκανα μπάνιο, φόρεσα ένα λινό παντελόνι του συγχωρεμένου του πατέρα μου, πουκάμισο και τιράντες, έκανα και μια πρόχειρη χωρίστρα με την τσατσάρα… Πήρα το βαλιτσάκι του πατέρα και βγήκα έξω. Λούστρος. Πρέπει να καθάρισα γύρω στα 350 ζευγάρια παπούτσια εκείνη τη μέρα.
Την άλλη μέρα πήγα στο δισκάδικο, πήρα όλες τις κόπιες του Can?t Slow Down. Και τις 10.
Οι 3 επιβιώνουν ακόμα, οι άλλες 7 έλιωσαν απ’το παίξιμο.
Όποιος ενδιαφέρεται για κάποια απ’τις 3 να στείλει πμ, είναι πρώτες εκδόσεις φυσικά και σε mint κατάσταση.
Την Τασία δε την ξαναείδα ποτέ…
Τη Μαιρούλα;