Mπράβο Mandrake που έκατσες και έγραψες για το Blow by Blow, η δεκαετία του '70 ήταν τόσο πλούσια μουσικά που πάντα έχει νόημα να επιστρέφουμε και να ξαναμιλάμε για τους θησαυρούς που μας άφησε. Και ένας μόνο νεώτερος επισκέπτης της κεντρικής σελίδας να παρακινηθεί από αυτό που έγραψες και να ανακαλύψει και τον συγκεκριμένο δίσκο και τον Beck (τον “κανονικό”, όχι τον φλώρο :p:wink:) γενικότερα, καλό είναι.
Διαφωνώ όμως με δύο σημεία του κειμένου σου, ένα στην αρχή και ένα στο τέλος:
“Θα είναι πάντα ο τρίτος κιθαρίστας των Yarbirds μετά τους Clapton και Page”
:-s Μόνο αν το κριτήριο είναι η μετέπειτα εμπορική επιτυχία του καθενός. Γιατί διαφορετικά ούτε με βάση την χρονική σειρά συμμετοχής στη μπάντα, ούτε με τη χρονική διάρκεια της συμμετοχής του σε αυτή, ούτε με τον όγκο/ποιότητα δουλειάς που άφησε με τους Yardbirds δεν είναι “ο τρίτος”
“Επίσης, δεν είναι ίσως υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι καβάλα στην ποιότητα και την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία των δύο αυτών δίσκων καθιερώθηκε ο Jeff Beck ως ένας από τους σπουδαιότερους εκτελεστές instrumental μουσικής και κατάφερε να κερδίζει το Grammy στην αντίστοιχη κατηγορία σχεδόν όποτε βγάζει νέο δίσκο έκτοτε”
Καταλαβαινω που το πας αλλά μάλλον δεν συμφωνώ. Πράγματι η συνολική δισκογραφία του Beck είναι πολύ άνιση, υπάρχουν μακρές περίοδοι δισκογραφικής αποχής (που οφείλονται εν μέρει στα προβλήματα που έχει με τα αυτιά του από τη δεκαετία του '80 και εν μέρει στην εκκεντρικότητα του) κλπ.
Όμως ο Beck και μετά την Blow/Wired περίοδο έχει δώσει από αριστουργήματα όπως το Guitar Shop του 1989 (δισκάρα πολύ μπροστά από την εποχή της που και σήμερα φρέσκια και γεμάτη έμπνευση ακούγεται), μέχρι πειραματικές δισκάρες (Υοu had it coming) και από ένα ποιοτικότατο soundtrack (Frankie’s House) μέχρι ένα απρόβλεπτο tribute στον Cliff Gallup με το ροκαμπιλάδικο Crazy Legs.
Κι εγώ σε ευχαριστώ που ασχολήθηκες και το διάβασες και έγραψες και δυο λόγια για το κείμενο.
Δε διαφωνώ σε τίποτα από όσα λες και το τι εννοώ σε κάθε περίπτωση το γράφεις και μόνος σου. Οι Yardbirds για τους περισσότερους είναι συνώνυμοι των Clapton - Page - Beck ακριβώς με αυτή τη σειρά, παρόλο που η πλειοψηφία των ηχογραφήσεών τους έγιναν με τον Beck και σαφώς λόγω της μετέπειτα πορείας του καθένα. Είναι στην ίδια λογική που οι Bluesbreakers θα είναι πρώτα συνώνυμοι (κιθαριστικά) των Clapton - Green και μετά του Taylor.
Όσο για τη δεύτερη παρατήρησή σου, προφανώς και έχει βγάλει σπουδαία πράγματα, ακόμα και το Who Else μου αρέσει προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι δε διαφωνείς ότι αυτοί οι δύο δίσκοι είναι που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σπουδαιότερους εκτελεστές ορχηστρικής μουσικής και αναγκάζουν κάθε νέα του κυκλοφορία να μην περνάει απαρατήρητη αλλά και να αποτελεί μία “safe” επιλογή για το βραβείο Grammy. Παράδειγμα ο τελευταίος του δίσκος που, ε, δεν είναι και για Grammy - αν σημαίνουν τίποτα αυτά τα βραβεία δηλαδή
Tη θυμάμαι την κριτική σου για το E&C. Αρχικά τότε ήθελα να διαφωνήσω μαζί σου γιατί η αλήθεια είναι πως το κιθαριστικό παίξιμο του άλμπουμ είναι -όπως πάντα- εξωγήινο σε κάποια σημεία. Αλλά ακούγοντας το περισσότερο -και προσέχοντας και περισσότερο την ενορχήστρωση πέρα από την κιθάρα που είναι αυτό που ενστικτωδώς προσέχω πρώτο σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες- βρήκα τι ήταν αυτό που σε ενοχλούσε. Εδώ και ένας φανατικός Beckικός Aμερικάνος φίλος, έγραψε σε φόρουμ για elevator music λόγω των μούφα “εγχόρδων”. Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση, εγώ εξακολουθώ να ακούω το άλμπουμ ευχάριστα, αλλά έχω κάποιες ενστάσεις για ενορχηστρώσεις/παραγωγή.
Τώρα για τα Grammy ανοίγεις ένα πολύ ενδιαφέορν θέμα ρωτώντας αν σημαίνουν τίποτα: Aυτό που τα κάνει να σημαίνουν είναι πως όσοι ψηφίζουν είναι επαγγελματίες μουσικοί/παραγωγοί. Για να γίνεις μέλος του οργανισμού που τα οργανώνει πρέπει να έχεις credit σε τουλάχιστον μία κυκλοφορία που να είχε διανομή σε εθνικό επίπεδο στις ΗΠΑ.
Αυτό που τα απαξιώνει, είναι το που έχουν καταλήξει όλα αυτά τα χρόνια, η γνωστή ιστορία με τους Jethro Tull να κερδίζουν το “Καλύερο Metal” από τους Μetallica (για το Crest of a Knave αν δεν κάνω λάθος :p) κλπ.
Θυμίζω και τα σχόλια του Ηancock μετά τον θρίαμβο του στα Grammies πριν δύο χρόνια για το River: “Tιμή μου, αλλά ό,τι έχω κάνει έχει στηριχτεί πάνω σε γίγαντες που δεν κέρδισαν ποτέ Grammy”
εγώ απλά να επισημάνω πως το ριβιού μου φάνηκε αρκετά καλό . φυσικά δν έχω ούτε τις γνώσεις ούτε την εμπειρία των αποπάνω για να σταθώ σε “σημεία” . στην ολότητα του ,όμως ,το ριβιου μου φάνηκε όμορφο και σίγουρα προτρέπει τον νέο-άπειρο ακροατή να ασχοληθεί με το εν λόγω αλμπουμ .
οσο αφορα το review μπραβο κωστα! μου αρεσε πολυ και η ιστορια για το Cause we ended as lovers την οποια κ αγνουσα τοσο καιρο.
να σημειωσω οτι ο max middleton παιζει και σε ολο το Wired και ειναι κ συνθετης του Led Boots!
οποιοι ακουσουν αυτους τους δισκους ας παρουν μετα και το live με τον Jan Hammer!
Αχ βαχ, δεν εκφράζομαι και τόσο καλά από ότι φαίνεται. Αυτό που εννοώ είναι ότι αν πας στο χ ροκ κλαμπ και ρωτήσεις ποιοι είναι οι Yardbirds, όσοι τους ξέρουν (και δε θα είναι και πολλοί) θα θυμηθούν ότι είναι το συγκρότημα του Clapton, του Page και του Beck. Με αυτή τη σειρά και με φθίνουσα συχνότητα εμφάνισης των ονομάτων. Μη βλέπετε εσείς, οι φορουμίτες του ροκινγκ που είστε και πολύ άτομα και τα ξέρετε αυτά…
Υ.Γ. για αυτό το “οπορτούνα” θα σε κανονίσω το αποκριάτικο πάρτυ…
Ναι μωρέ, το κατάλαβα ότι το εννοείς έτσι, αλλά όπως και να το κάνεις όταν ξέρεις ένα θέμα και κάνεις αφιέρωμα γι’ αυτό, έχεις και τη δυνατότητα να “διορθώσεις” κάποιες ιστορικές “παρεξηγήσεις”. Άνετα ας πούμε θα μπορούσες να το διατυπώσεις ως “παρά τη μικρότερη αναγνωρισιμότητά του σε σχέση με τους άλλους δυο μεγάλους κιθαρίστες που πέρασαν από τους Yardbirds, στην πραγματικότητα ο Jeff Beck πρέπει να μνημονεύεται στον αιώνα των αιώνων (αμήν) ως εκείνος με τη μεγαλύτερη προσφορά στο συγκρότημα”.
Υ.Γ.: Αν και εφ’ όσον τα καταφέρω να έρθω… για κάνε μια προσπάθεια να με κανονίσεις ρε! Έλα με τον κώλο όμως. =Ρ
Mandrake δουλειές σου άνοιξα με το αρχικό ποστ και την επισήμανση περί τρίτου κιθαρίστα…
Εξηγήστε και σε εμάς που δεν τα πάμε καλά με τις ξένες γλώσσες τι σημαίνει το “οπορτούνα”
Γράκχε κανόνισε να έρθεις στο πάρτυ, εγώ έχω ψηθεί να έρθω, θα περάσουμε καλά και θα πέσει γέλιο. Τι άλλο έχεις να κάνεις μωρέ στις 26 το βράδυ, να βγεις σε κανένα πάνελ; :p:p:p
