http://www.imdb.com/title/tt5186714/?ref_=rvi_tt
Φαραντι σήμερα στην καλύτερη ταινία που μας έχει δώσει κατά την προσωπική μου άποψη. Διεισδυτική κοινωνική ματιά σε ένα αριστουργηματικό σενάριο που είναι για να διδάσκεται σε σχόλες. Το δικό μου πρόβλημα όμως και πάλι είναι στην σκηνοθεσία και σε αυτό θα επεκταθώ παρακάτω.
Ο Φαραντί έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ όπου μεταξύ άλλων είπε “δεν θέλω ο θεατής να δει ή να παρατηρήσει την σκηνοθεσία μου, ή να δει πόσο επιδέξια είναι”. Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του έτσι και εδώ επιμένει απλά να ακολουθεί τους χαρακτήρες σε μια προσπάθεια να αντιγράψει σχεδόν τους καθημερινούς ρυθμούς της ζωής. Κάτι που γενικά είναι και η λογική αρκετών Ευρωπαίων σκηνοθετών που φοβούνται πως αν βάλουν π.χ. ορχηστρική μουσική σε μια πιο δυνατή σκηνή της ταινίας τους θα γίνουν Hollywood.
Εδώ όσο έντονη και αν είναι η τελική σκηνή, αυτή η προσπάθεια να συγκρατηθεί ο Φαραντί, να αφήσει την σκηνοθεσία του όσο πιο λυτή και μη παρεμβατική γίνεται δεν ξέρω αν είναι κάτι που το λες απαρατήρητο. Κάμερα στο χέρι, ούτε πολύ κοντινά πλάνα, ούτε μεγάλο γενικό πλάνο, οικονομία μοντάζ, καθόλου μουσική. Ξέρω πως αυτό βρίσκει σύμφωνους πολλούς και έτσι θέλουν το σινεμά τους, δεν το θεωρώ απαραίτητα κάτι κακό απλά δεν ξέρω αν όλο αυτό το, όσο περισσότερο κοντά στην αληθινή ζωή γίνεται, κάνει τελικά καλό στο σινεμά ή όχι. Γνώμη μου πάντα ότι το να βάλεις μουσική σε μια δυνατή σκηνή, ή να δώσεις ένα πιο μεγάλο πλάνο δεν σημαίνει απαραίτητα πως την υπονομεύεις ή απλά προσπαθείς να εκβιάσεις συναισθηματικά.
Προφανώς δεν λέω σε κάθε τέτοια σκηνή να στήνεις γερανούς για την κάμερα και να παίζουν τα βιολιά αβέρτα, η οικονομία στην σκηνοθεσία είναι σημαντική αλλά εδώ σε λίγο θα μιλάμε για… απουσία. Απλά μια ταινία την ζούμε μέσα από την σκηνοθεσία, δεν είναι πραγματική ζωή, δεν χρειάζεται να είναι για να σε βάλει μέσα της. Ώρες ώρες νιώθω μια τέτοια προσέγγιση να με κρατάει περισσότερο σε απόσταση από όσα συμβαίνουν.
Anyway, δικές μου σκέψεις με το που βγήκα από την αίθουσα μετά το φινάλε που δεν αφορούν μόνο την συγκεκριμένη ταινία, πρόσφατα είδα και το γαλλικό “L’avenir” (Το Μέλλον ο ελληνικός τίτλος) σε παρόμοια σκηνοθετική λογική που μου φάνηκε αδιάφορο. Ο εμποράκος πάντως είναι πάρα πολύ δυνατή ταινία και εν τέλη 100% αποτελεσματική (εντάξει ίσως και 99% για μένα 
) και μάλλον πάει στις κορυφαίες του 2017. Απλά προσωπικά δυσκολεύομαι να αναφωνήσω αριστούργημα αν και ειδικά σε αυτή την ταινία πολύ θα το ήθελα.
