Ο δίσκος είναι σκέτη απόλασυη. Αυτές οι μελωδίες που υπάρχουν παντού είναι η τέλεια ισορροπία και πιο Αγγλικό κλείσιμο στο τέλος του δίσκου πεθαίνεις. Αυτά μετά από 2 ακροάσεις.
Μετα την πρώτη ακρόαση έχω να πω πως θα αργήσω λίγο να συνηθίσω την αλλαγή των blackmetal στιγμών τους από Emperor σε Moonfog. Όπως και να 'χει, μπαίνει δεύτερη φορά καπάκια, παρότι είμαι πτώμα και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ ολοκληρωτικά. Έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Προσυπογράφω και τα 2 παραπάνω ποστ.
@VivThomas, δε νομίζω πως μπορούσαν να περιγραφούν καλύτερα 48.44 λεπτά μουσικής.
Συνεχίζει να δίνει γερά ο δίσκος και επειδή θα μας συγκινήσει, πρέπει να πω το εξής: Ό,τι εύσημα δόξης δώσουμε σ’ αυτό, τα ίδια πρέπει να δώσουμε και στο “Moonlover” των σχισομάτιδων Ghost Bath. Είναι πολύ ωραίος δίσκος και ακριβώς στα κυβικά των Deafheaven. Δυστυχώς έχει περάσει στο ντούκου και ο Τύπος απ’ ό,τι έχω προσέξει το προσπέρασε κάπως. Για όσους κάνετε τη χάρη στον εαυτό σας να το ακούσετε, να θυμάστε το “Golden Number”. Το μόνο, ίσως, που υστερεί κάπως, είναι τα φωνητικά, αλλά για λίγα εκατοστά.
Το “Μοοnlover” είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους για το 2015.
Αλλά, αφενός το Golden Number είναι στην πραγματικότητα καλύτερο από το σύνολο του δίσκου και αφετέρου δεν είναι σχιστομάτηδες! Tην πατήσαμε όλοι με δαύτους!
Πέρα από αυτό, ομολογώ την αμαρτία μου ότι τα 2 προηγούμενα Deafheaven δε με ενθουσίασαν. Αυτό όμως με γράπωσε από την πρώτη ακρόαση. Και όσο μαλακία κι αν ακούγεται, το review του rollingstone έχει ψήγματα αλήθειας. Ακούς και metallica και Slayer και Oasis και απ’ όλα σε κάποιες στιγμές. ΑΛΛΑ, είναι 1-2 περάσματα που απλά σε παραπέμπουν αλλού. (και βασικά θα έλεγα ότι αυτά τα περάσματα δεν είναι πρώιμοι, αλλά ύστεροι metallica, εποχής dm). Βέβαια, αν κάποιος διαβάσει το review και περιμένει ανάλογο ήχο, δεν ξέρω τι θα αντιμετωπίσει :lol:
Ειναι η αληθεια. Ειναι ενας λαβύρινθος ακουσμάτων τούτο το δημιούργημα. Με παει απο τους Emperor του Anthems… στους Slayer του Reign… και μετα στους… Oasis και καπάκια στο Orion των Metallica κι ολα αυτα με βαθύ φόντο τους Limbonic Art. Τι στο διάολο έβγαλαν παλι; Ευφυέστατοι.
Κοίτα, γενικά υπάρχει μία ουδέτερη στάση απέναντι στο ντεπούτο των Deafheaven, είναι αρκετά ωμό, σαν το ντεμπύτο των ION (https://iontheband.bandcamp.com/ και δεν είναι αμυγδάλου), μόνο που των δευτέρων τα σπάει περισσότερο.
Edit: Σχισομάτιδες 
Εγώ, από τη δικιά μου πλευρά, ακούω περισσότερο ένα συνδυασμό Slayer - Thorns και όχι Metallica. Βασικά, δεν τους ακούω κιόλας, οπότε λογικό. Πιάνω, επίσης, και Emperor κυρίως στα φωνητικά και από 'κει και πέρα, ενώ τα post σημεία δεν είναι κάτι καινούργιο σαν άκουσμα, σε χαϊδεύουν και αγαλιάζεις. Μετά, όπως είπα και παραπάνω, Βρετανικό άγγιγμα είτε λέγεται Oasis, είτε κάπως αλλιώς.
Καλή φάση ακρόασης είναι να ακούς ένα τραγούδι την ημέρα. Μιλάμε για πώρωση.
χα! και εγω ετσι το κανω. Πολυ μεγαλο αλμπουμ, δειχνει και το πως οριμασαν μετα το Sunbather το οποιος οντως ηταν πιο ωμο. Μπλακιες, μετα ριφαρες, μελωδιες και στιχοι, τι αλλο.
Σχιστομάτηδες από τη Βόρεια Ντακότα! Μας τρόλαραν!.
Κατά τα άλλα συμφωνώ, Πώρωση.
Το Sunbather δεν ηταν πυροτεχνημα.
Το New Bermuda εχει ακομα περισσοτερα ακραια στοιχεια και θα μου κανει εντυπωση αν αρεσει στους χιπεστεραδες 
To άκουσα μια φορά (=καμία) - εν μέσω ηχογραφήσεων και πλυσίματος πιάτων - και το μόνο που έπιασα ήταν καναδυό στιγμές-γυρίσματα που μου έφεραν σε kill em all. Σε καμιά βδομάδα που θα το έχω ακούσει, θα έχω ασφαλέστερα συμπεράσματα, αλλά μου φέρνει λίγο σε δίσκο της χρονιάς.
Οσο το ακούω τοσο διαπιστώνω οτι πρόκειται για ενα εξωκοσμικό αριστούργημα
Προκαλούν τον Snorre, κάνοντάς τον να σκεφτεί αν θα πρέπει εν τέλει να κυκλοφορήσει το, σχεδόν έτοιμο, δεύτερο Thorns ή όχι.
Λοιπόν, την Άνοιξη πρέπει να τους φέρουν κατά εδώ μεριά, έστω και αν εδώ πάνω μαζευτούμε μόνο καμιά 100αριά. Πρέπει να ακούσουμε live αυτό το “Gifts for the Earth”. Εκεί που μπαίνει το πιάνο με τις κιθάρες και σβήνει το ουρλιαχτό θέλει ζωντανό βίωμα.
Το σώμα τού μουσικού είδους που λεγεται black metal ειναι ενας οργανισμός που σηπεται εδω και δεκαετίες με τον δικό του ιδιαίτερο ρυθμό, δίχως πολλες φορές να μπορούν να εμφιλοχωρησουν μεσα του ιοί απο γειτονικά μουσικά σώματα. Ειναι ενα πεδίο εσωτερων, ενδοσκοπικων συγκρούσεων που ζουν κι αναπτύσσονται κλειστοφοβικά, με ελαχιστες ελεύθερες χαραμάδες για φως, αγκαλιά με τις αγκυλώσεις που προκαλεί η ενσυνείδητη απομόνωση στις πιο άβολες γωνιές που εχει το μυαλό μας. Για ολα αυτα -και για πολλα αλλα ισως- το συγκεκριμένο είδος δεν ηταν ποτε διόλου εύπεπτο, προσιτό, εκτεθειμένο στη λάμψη και τη δημοσιότητα άλλων πιο εύηχων ειδών απο τη metal μουσική. Ηταν ανέκαθεν ενα παιδι που οχι μονο ειχε γνώση των δυσμορφικων του χαρακτηριστικών μουσικά αλλα αγαπούσε ολες αυτες του τις ιδιαιτερότητες, αυτοαναγομενο απο παρεισακτο -για τους πολλούς- σε παιδι ξεχωριστό και προικισμένο με μυστικά που για αλλους ηταν εκφράσεις ενός αλλόκοτου, βαβουριαρικου κόσμου αλλα για εκείνο ηταν η μελωδία της ανακούφισής του. Ε, λοιπόν, εγενετο φως. Οι Deafheaven ως ειδικευόμενοι γιατροί που θέλουν να πάνε την επιστήμη τους κάμποσα βήματα παρακάτω αποφάσισαν να κανουν ενα τολμηρό πείραμα με τις ίδιες πιθανότητες επιβιώσεως και θανάτου. Τόλμησαν να τρυπήσουν το μελανό αυτο σώμα κάνοντάς του ηχητικές ενέσεις που σχεδον ουδέποτε ειχαν χορηγηθεί ξανά με αυτη τη δοσολογια σε τούτο το σαπιζον κορμι. Ως βάση για το πρωτοποριακό αυτο μείγμα βάλανε ουσίες σταθερές και δοκιμασμένες για τα αποτελέσματά τους, σπέρνοντας κάμποσο φαρμάκι απο τους Emperor εποχής Anthems… μαζι με τα δηλητηριασμένα κύτταρα των Burzum, ανακατεύοντάς τα με την αστρική σκόνη των ζοφερών Limbonic Art. Καπου εκει κι αφου εξασφαλίστηκε η ακρότητα στην ένταση τού σκευάσματος, αρχίζει το πραγματικό πείραμα στην επιστήμη του black metal. Δώστου τριμμένα χάπια απο Slayer εποχής Reign… , φέρε πικρές σταγόνες Metallica ύφους Orion, πρόσθεσε γλυκό σιρόπι Godspeed You! Black Emperor, κι οπως θα δένει τούτο το μείγμα θανάτου και ανάτασης, ρίξε μεσα λίγους αναπάντεχους κόκκους απο Oasis. Κανεις δεν μπορούσε να φανταστεί την κατάληξη αυτής της ετερόκλητης, οξυμωρης, αλληλοσυγκρουόμενης δοσολογίας και των αντιτιθέμενων συστατικών της. Ετούτοι οι τρελοί επιστήμονες παρασκεύασαν εναν δίσκο που άλλοτε λειτουργεί ως αντίδοτο κι άλλοτε ως δηλητήριο. Άλλοτε σε σφάζει κι άλλοτε σε λυτρώνει. Τη μια σε κανει να νιώθεις την αίσθηση προ ενός θανάτου και την αλλη σου προκαλεί αναλαφρους καρδιακούς παλμούς, οπως κάποιου που αναστήθηκε. Και η κυριότερή του παρενέργεια: Ενω σε ξεγελάει με το διάχυτο θολό φως του, την ιδια ώρα σου κατατρώει την ψυχή. Σε μαυρίζει ανορθόδοξα. Με χρώματα. Η επιστήμη του black -και του metal εν γενει- πήγε πολυ μπροστα. Απο τούτα τα αβαφτα τρελοπαιδα, που, καθώς συνέθεταν τούτο το εξωκοσμικό αριστούργημα, άφησαν ξοπίσω τους τα σύνεργά τους: έμπνευση, καλλιτεχνική σφραγίδα, μα πάνω απ’ ολα: μουσική υγεια. Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής επιβίωσε πεθαίνοντας.
10/10
Μέχρι το demo ήταν και αυτοί, μετά τους έμαθε ο κόσμος και έγιναν εμπορικοί.
Sent from my Nexus 5 using Tapatalk
Εμένα μου αρέσουν τα autopsy σημεία στο μπέημπι μπλου.
Πολύ φτωχό το review στην κεντρική.
Έχουμε 2015 και ακόμα διαβάζουμε αστεία για το pitchfork το ποσο hipster friendly είναι κτλ.
Εδώ έχουμε 2015 και χαιρόμαστε με πόπ πασπαλισμένη με black metal, στο pitchfork κόλλησες τώρα:p
Μια χαρά είναι η παρουσίαση στη κεντρική. Αν θες να δεις τι σημαίνει πραγματικά φτωχό και ειδικά άστοχο κείμενο για ένα δίσκο, διάβασε το κείμενο του Rolling Stone για το “New Bermuda”.
Κατά τ’ άλλα, ο δίσκος συνεχίζει να σπέρνει αβέρτα.