Αγαπημενος death metal δισκος περιοδου 1989-1994

εξαιρετικα και πάντα αγαπημένα επίσης και τα
[B]disharmonic orchestra - Expositionsprophylaxe[/B]
και το αρκετά πιο πειραματικό
[B]phlebotomized - Immense Intense Suspense[/B]

Cannibal Corpse-The Bleeding (1994)

                  Μια από τις παλιότερες και καλύτερες death metal μπάντες του πλανήτη μας. Όσα και να τους σούρουμε, έχουν κάνει το death metal γνωστό σε πολύ κόσμο, σχετικό και μή και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Αν μας επιτρεπόταν να χωρίζαμε την δισκογραφία τους και την ιστορία τους σε δυό μέρη, λογικά το κόψιμο θα γινόταν σε σχέση με τους τραγουδιστές τους, τους κυρίους Chris Barnes (1988-1995) και τον μετέπειτα και τωρινό τους, George Fisher. Βέβαια για μένα πιο σημαντική είναι η φυγή του  Jack Owen παρά του Chris Barnes αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω ότι σαν μνημείο μόνο ένας δίσκος από τους τέσσερις πρώτους θα μπορούσε να καπαρώσει μια τέτοια θέση και δεν θα ταν εξαιτίας των φωνητικών αλλά την μουσικής τους. Και ποιο βάζουμε τώρα από τα πρώτα 4; Διαλέγω (για σήμερα) το ''The Bleeding'' μιας και ειναι στα χρονικά όρια των 2 μερ(ι)ών που προαναφέρθηκαν και επειδή λατρεύω το mid-tempo death εκείνης της περιόδου. Το απαγορευμένο εξώφυλλο μιλά μόνο του για την εποχή του (ενώ το αυθεντικό βρίσκεται στο εσώφυλλο. Λιτό ένθετο, χωρίς στίχους, με φωτοκολάζ και την τότε σύνθεση της μπάντας (και τί σύνθεση, ένας και ένας τους). Παραγωγάρα Scott Burns στα πασίγνωστα Morrisound, εξώφυλλο από τον Vincent Locke (ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από όλα τα εξώφυλλα της μπάντας από την αρχή τους. Παρόλες τις λιγοστές πληροφορίες που πας προμήθευε τότε η μπάντα (μα να μην είναι γραμμένοι όλοι αυτοί οι ερωτικοί στίχοι κάπου γραμμένοι;), βρήκαν χώρο για την διεύθυνση της N.O.R.M.I. (NATIONAL ORGANIZATION FOR THE REFORM OF MARIJUANA LAWS). Είναι γνωστό το πόσο εθισμένοι ήταν στην μαριχουάνα, σε κάθε συνέντευξη ο Chris Barnes, για αυτο μιλούσε...

                     
                  Chris Burnes. Ο άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο. Ένας ανθρώπινος βόθρος. Πριν δω το πρόσωπο του κάποτε σε ένα περιοδικό, η φαντασία μου τον είχε μετατρέψει σε ένα καννίβαλο αιμοδιψές τέρας. Ήταν και οι στίχοι δικοί του, γεμάτο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Πολύ πειραγμένος σκεφτόμουν αλλά και σε μια ταινία τρόμου δεν σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος ή οι ηθοποιοί είναι τίποτα τελειωμένοι σαν άνθρωποι. Απλά τους αρέσει το ακραίο. Τελοσπάντων, μια χαρά στίχοι και με τα τσιριχτά (σου κόβω το λαιμό) ή τα γουρουνίσια του φωνητικά, ο Chris έκανε καλή δουλειά. Από κει και πέρα τα κιιθαριστικά μέρη ξέρουν πώς να βιάζουν ψυχούλες και αυτιά. Μόνο με μια πένα στο χέρι μπορούν να σου ξεσκίζουν την καρωτίδα. Λαμπρά παιδιά, ήξεραν πώς να απελευθερώνουν το χειρότερο τους εαυτό και να ηρεμούν τα νεύρα τους. Παίζοντας μεσαίων ρυθμών και ταχυτήτων, έτσι ώστε να μην χαθεί σταγόνα αίματος και βιας. Ρουφήχτε τα ΟΛΑ. Και δεν σου φτάνουν όλα αυτά, έχεις και τον χασάπη-δερματογδάρτη που ας ελπίσουμε ότι δεν είχε και δεύτερη δουλειά εκτός από τυμπανοκρούστης. Όσο σφοδρά και βίαια και αν χτυπά ο Mazurkiewic, αργά ή ιλλιγκιώδης, μπορείς να ξεχωρίσεις ότι δεν παίζει αέρα πατέρα στο κύμα αλλά έχει τεχνική.Και ο ψηλός ούγκα ούγκα που σε χτυπά με το ρόπαλο συνεχόμενα πως θα τον αντέξεις; Δεν είναι ρόπαλο ρε, μπάσο είναι. Και πως στο γεροκαννίβαλο καταφέρνει να με ζαλίζει τόσο έντονα και να μου προκαλεί αυτόν τον ευχάριστο πονοκέφαλο; Ντάξει, ένας και ένας είναι όλοι τους.  Και δεν τους φοβίσουν τα σόλος και τα leads. Σε όλα τα τραγούδια παίζουν αλλόφρονα, χωρίς αύριο και βρίσκουν και χρόνο για να σολάρουν. Κάθε δευτερόλεπτο μετράει, δεν το παραγεμίζουν, δεν περισσεύει τίποτα. Όσο χρειάζεται μια σύνθεση για να περιέχει επιθετικό death metal που δεν κουράζει, δεν είναι μονότονο και προπάντων βαδίζει τον δικό του δρόμο. Αν άκουγες κάπου, κάπως, κάποτε και για κάποιο λόγο κάποιο τραγούδι των Cannibal Corpse, ήξερες ότι ήταν αυτοί, δεν τους μπέρδευες με άλλους. Μοναδικός δίσκος από μια τεράστια μπάντα. Ένας δίσκος που μπορεί ακόμα και τώρα να ζωντανέψει εφιάλτες με τα ''She Was Asking for I'', ''Stripped, Raped and Strangled '' ''Staring Through the Eyes of the Dead''και το ομώνυμο.

Desultory-Into Eternity (1993)

Από την Στοκχόλμη μας έρχονται οι Desultory και παίζουν death metal. Μελωδικό αλλά όχι με την κακή έννοια που πήρε μια δεκαετία αργότερα αυτός ο όρος. Κιθαριστικές μελωδίες, μελωδίες από τους ρυθμούς και τα σόλος, όχι γλυκές φωνητικές ερμηνίες και παιδιαρίστικες κιθαριστικές αρμονίες. Οι δυο πρώτοι δίσκοι των Desultory (Into Eternity και Bitterness) είναι εξίσου κορυφαία και δεν θεωρώ κάποιο ανώτερο του άλλου. Η φυγή του lead κιθαρίστα τους το 1995, Stefan Pöge, τους καταρράκωσε συνθετικά και ηχητικά με το Swallow the Snake που ΔΕΝ ακούγεται. Λήξη συμβολαίου με την Metal Blade και διάλυση και γι αυτούς. Συνεχίσανε ως Zebulon και δεν έχουν κάτι το σημαντικό να πούνε. Το 2009 ξαναενώνονται, την θέση του δεύτερου κιθαρίστα παίρνει ο μπασίστας του και το Counting Our Scars κερδίζει τις εντυπώσεις. Πιο αμβλυμένο, πιο γυαλισμένο, ακόμα πιο μελωδικό αλλά αξίζει σίγουρα ακροάσεων. Αλλά προς το παρόν βουτιά στο 1993 και το ‘‘Into Eternity’’…

Κολλητοί των Dismember (αν και αυτοί προλάβανε να κυκλοφορήσουν πιο γρήγορα το ντεμπούτο τους) από τη ίδια πόλη, έχουν και αρκετά κοινό ήχο, τον γνωστό πριμαριστό που τους ξεχωρίζει ως σχολή. Επίσης ο Matti Kärki (Dismember ) μοιράζεται σχεδόν τα μισά φωνητικά στο ‘‘Depression’’. Τι θα ακούσετε στα 40 λεπτά του ‘‘Into Eternity’’. Ατόφιο death metal, ικανό να σας εξαναγκάσει να στριφογυρίζετε το κεφάλι σας κυκλικά σε όλη την διάρκεια ακρόασης του. Έχετε μακριά μαλλιά και μόλις λουστήκατε; Δεν χρειάζεται πιστολάκι. Ακούτε το δίσκο και σε λίγα λεπτά με αυτό το ‘‘όπλο’’ θα έχει στεγνώσει και η τελευταία σας τρίχα. Θα χορτάσετε σολαρίσματα-κρανιοτρύπανα που θα σας αδείασει το μυαλό (κάτω). Οι στίχοι αρκετά προσωπικοί, ασχολούνται με διάφορα συναισθήματα και είναι γραμμένοι από τα αδέρφια(:wink: (Morberg) σε αντίθεση με την μουσική που είναι ένα ομαδικό αποτέλεσμα.

Νομίζω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ότι πρέπει για μια πρώτη εκγύμναση αυτιών που θέλουν να έρθουν σε επαφή με death metal. Ξεσηκωτικοί ρυθμοί θα σε κρατούν σε εγρήγορση όσο η ηχητική μάχη θα είναι σε εξέλιξη. Όλα τα όργανα μπροστά, κανένα σε δευτερεύον ρόλο. Ο δίσκος χαίρει αφθονίας σε πανδαιμονική ριφολογία, κρουστικές παλμικές δονήσεις που παίζουν καυλωτικά και δεν παρασιτούν στα άλλα όργανα και ένα μπάσο με σφυγμό. Και όλα αυτά θα σου καρφωθούν στο μυαλό, όχι εφήμερα αλλά μια και για πάντα. Πλήρης ευχαρίστηση από θορυβώδεις αρμονίες. Απόλυτη ζυγοστάθμιση μελωδίας και καφρίλας. Τίποτα δεν είναι κρυφό σε αυτόν το δίσκο. Ότι ακούς, παίρνεις. Από την πρώτη φορά. Και παίρνεις πολλά…

Πες τα αγορι μου !

Demilich-Nespinthe (1993)

              Η Φινλανδία μπορεί να μην υπερέχει αριθμητικά σε ποσότητα μεγάλων μπαντών που έπαιζαν death metal σε σχέση με τις υπόλοιπες Σκανδιναυικές χώρες αλλά οι λιγοστές που το κάναν στις αρχές των 90ς, διέπρεψαν. Amoprhis, Sentenced, Funebre, Demigod, Demilich. Κάποιες άλλαξαν μουσική πλώρη για να επιβιώσουν, κάποιες απλά διαλύθηκαν. Όλες άφησαν το στίγμα τους. Ήταν πολύ δύσκολο να παίζεις death metal στις Σκανδιναυικές χώρες στα μέσα των 90ς που η σκηνή είχε πλημμυριστεί από το Black metal. Οι Demilich, στο σύντομο βιος τους, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν μόνο ένα δίσκο, το ''Nespinthe'', το 1993. Ένας και μόνο δίσκος αλλά τι δίσκος. Είχαν προηγηθεί βέβαια και 2 ντέμος, ένα πρόμο (Somewhere...) και μια κακίστης ποιότητας ήχου κασσέτα πρόβας (Regurgitation...). Μια σύντομη επανασύνδεση το 2005 έκανε τυχερούς όσους τους παρακολουθησαν ζωντανά στις λίγες εμφανίσεις τους. Επίσης συνέθεσαν και 3 νέα τραγούδια τα οποία μετά από χίλιες μύριες καθυστερήσεις υπάρχουν μόνο στην περσινή ολοκληρωμένη συλλογή ''20th Adversary Of Empiness'' (περιέχει το Nespinthe, τα 3 νέα τραγούδια, και ολα τα ντέμος, πρόμος κτλ, κοινώς ΑΠΑΝΤΑ).


                      Υπάρχουν πολλά πράγματα που επιχειρηματολογούν υπέρ του Nespinthe. Ο ήχος του, που ακούγεται πηχτός και σκοτεινός και εύκολα αναγνωρίσιμος ότι ανήκει σε Ευρωπαική μπάντα. Η μουσική αν και εξτρεμιστική, δεν έχανε σε τεχνική και πολυπλοκότητα. Η φωνή του Antti Boman που ακούγεται τόσο ερεβώδης. κατευθείαν από τα τρίσβαθα της κολάσεως και (θεωρητικά) είναι χωρίς καμμιά μηχανική βοήθεια αλλά από ένα συνδυασμό τεχνικής-κόλπου που κάνει με το λαιμό και τον βρόγχο του. Απίστευτα ακραία και αβυσσαλέα φωνή. Ο ίδιος είναι και αυτός που έχει γράψει την μουσική αλλά και τους στίχους σε όλο τον δίσκο άρα νομίζω ότι είναι ακίνδυνο να δώσουμε όλα σχεδόν τα εύσημα σε αυτόν. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι οι τεράστιοι τίτλοι του (σαν Bal Sagoth ένα πράγμα), αδιανόητο να τους αποστηθίσεις αλλά και οι αναγραμματισμοί τίτλων όπως στο ορχηστρικό (αλλά με κραυγές) Erecshyrinol (No Lyrics Here) αλλά και τον ίδιο τον δίσκο ''Nespinthe'' (The Spine).


                      Ρυθμικό, μεσαίων++ ταχυτήτων, υπερβολικά ογκώδης, σε αφήνει να σαπίσεις όσο αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν οι κραυγές που ακούς να είναι ανθρώπινες. Τα ριφφς  πετάνε από πάνω σου σαν όρνια, έτοιμα να σε κατασπαράξουνε. Τεχνικοί, πετάνε το γάντι σε πολλούς νεότερους σπασαρχίδες συναδέλφους τους. Τα ξεσπάσματα δεν λείπουν και υπάρχουν μόνο και μόνο για να κρεμάσουν τον Οίκτο μέχρι να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Σκοτεινοί στίχοι, αφηρημένοι και ακαταλαβίστικοι τις περισσότερες φορές (καλύτερα έστι παρα σαν το ''Inherited Bowel Levitation'', χαχα) σκουροχρωματίζουν το ήδη σκοτεινό πίνακα τους. Τίποτα δεν απομνημονεύεται εύκολα και θα δυσκολέψει αυτούς πους έχουν μάθει σε απλοικό death metal. Γυρίσματα, ρυθμικές απεμπλοκές ή εστιάσεις,  αλλοπρόσαλλα ρίφς, ηχητικοί αντιπερισπασμοί και γενικότερα μια ενοχλητική χροιά και παίξιμο που θα αποπροσανατολίσει (και λογικά χαλάσει) πολλούς. Όποιοι όμως έχουν την διάθεση να σκάψουν στο λατομείο του 'Nespinthe'' θα βρούν πολλούς πολύτιμους λίθους. Βάλτε το να παίξει και αφήστε την μουσικοή του να ανοίξει την Κόλαση διάπλατα και το λαρύγγι του Antti να σας κάνει το κύρηγμα του τιμωρώντας σας σαρκικά τρίζοντας σας τα δόντια μέχρι να θρυμματιστούν.

Πες τα αγορι μου ! Πες τα !

Πόσο να ρισπεκτάρω πια βρε dargaard???
Χθες σε post αυτού του δίσκου από γνωστό, διάβασα την ατάκα ότι αμφισβητείται η συμβολή τους στο death metal. Ναι, υπάρχουν και αυτοί εκεί έξω. Πρέπει να pin-άρω το σεντόνι σου!

Το Inherited Bowel Levitation, by the way, από τα αγαπημένα του δίσκου. Εκεί στο 2:00 συμβαίνουν σοβαρά πράματα.

Nocturnus-Thresholds (1992)

              Στις χρυσές εποχές του Death Metal πολλες μπάντες έσκασαν μύτη από την Tampa της Florida. Ποιά να πρωτοδιαλέξεις; Morbid Angel, Deicide, Eulogy, Brutality, Massacre, Discincarnate και πολλές άλλες. Μια από αυτές ήταν και οι Nocturnus. Μετά την απόλυση του Michael  Browning από την ίδια του την μπάντα to 1986, τους Morbid Angel, ο παίχταράς δερματοβασανιστής δημιούργησε  τους Nocturnus το 1987. Έγραψαν το όνομα τους στην Death Metal ιστορία σαν μια από τις πρώτες μπάντες που χρησιμοποίησαν πλήκτρα και έχοντας θεματικούς στίχους  βασισμένους στην επιστημονκή φαντασία. Όλοι γνωρίζουμε τον ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΟ ''The KEy'' και όχι άδικα. Πρωτοποριακοί, με κομμάτια λαχταριστά. Και σε 10 singles να το χωρίζανε, θα έπρεπε να τα ακούσεις/αποκτήσεις όλα. Το θέμα είναι η συνέχεια τους, το σχετικά υποβαθμισμένο ''Thresholds''. Όσοι το έχουν ακούσει παραδέχονται την ποιότητα του, όσοι όμως το αγνοούν είναι επειδή δεν έχει ακουστεί τόσο πολύ το όνομα του. Θα συμφωνήσω ότι είναι ένα σκαλί πιο κάτω, ίσως μόνο και μόνο επειδή υπήρξε δεύτερο και το αρχικό σοκ χάθηκε. Ίσως να μας λείπει και η χαοτική φωνή του Browning που περιορίστηκε στα ντραμς αυτήν την φορά. Όπως και να χει δίσκαρος.


                     To διαστημικό εξώφυλλο του Pete Knifton σε προιδεάζει για αντίστοιχο μουσικό ταξίδι. Οι πρώτοι στίχοι-καλέσματα σε βάζουν σε διαφορετική διάθεση από την μέση death metal μπάντα της εποχής. Mid tempo ταχύτητες, πολύ συμπαγής ήχος, θολή παραγωγή από τα Morrisounds, απόκοσμα πλήκτρα που διεστραβλώνουν την επιθετική επιδίωξη των εγχόρδων και μια φωνή που ακούγεται βρεγμένη με μίσος. Οι βαρύτονες συχνότητες κερδίζουν και το κοπάνημα στο κεφάλι είναι πιο άμεσο παρά το δύστροπο παίξιμο τους. Τα δυο πρώτα τραγούδια είναι σωστά επιλεγμένα σε αυτή την θέση μιας και είναι από τα καλύτερα (στα καλύτερα 8 του δισκου :)   ). Διαολεμένα riffs διακλαδίζονται στους αχανείς συνθετικούς αστερισμούς που υπηρετούν και το αποτέλεσμα είναι λατρευτό ή μισητό. Ένα ορχηστρικό διάλλειμα σε πασαλείβει με την αστρόσκονη του (πραγματικά διαστημικός-εξωγήνος ήχος) εώς ότου σε περιλάβει το ''Arctic Crypt''. Εδώ η δαπάνη ιδεών και εκτελέσεων δεν σπαταλάται τυχαία και το μακροχρόνιο άκουσμα του προκαλεί τάσης υπέρμετρου θαυμασμού. Λειτουργεί ως εξέδρα εκτόξευσης ριφάυλων τεράστια βεληνεκούς με δυνατότητα να καταστρέψουν τα πάντα γύρω τους. Και πάντοτε με την διακριτική χρήση ηλεκτροφώνων ασπρόμαυρων πλήκτρων.

                  Μπορεί η μουσική κάθε τραγουδιού να είναι ομαδική δουλειά αλλά οι στίχοι είναι γραμμένοι συνήθως από ένα μέλος του συγκροτήματος, μερικές φορές πάλι όχι, όπως στο ''Aquatica'' που μας μεταφέρουν στο όχι πλέον και τόσο μακρινό 2023 και μας διηγούνται μια φανταστική (;) ιστορία. Η θερμοκρασία πέφτει καθώς ξεδιπλώνονται ψυχρές  κιθαροπλοκίες ενώ μια ένυδρη ατμόσφαιρα κυριαρχεί. Όπως και να χει το κεφάλι μου στριφογύριζε πολλάκις από ευχαρίστηση και η δικιά μου υγρή προσφορά ξεχρεωνόταν σε ιδρώτα και ...χυμούς. Κάθετη και αντίθετη κατεύθυνση προς τους ουρανούς, σε ένα ρυθμικό τεμπο με το μπάσο να σφαλιαρίζει ποσοτικά και ποιοτικά. Και μετά... εισβολή. Ανεβαίνουν οι ταχύτητες, death metal ατόφιο και ας χλιμιντρίζουν κάποιοι για τα πλήκτρα. Υπάρχουν για την ατμόσφαιρα και την προσφέρουν απλόχερα χωρίς να κλέβουν ουγκιά βαρβαρότητας. Δυναμίτης και αυτό. Το επίλεκτο  του δίσκου για οπτική απεικόνιση, ''Alter Realit'' μιλάει από μόνο του για την τεχνική πλευρά των οργανοπαικτών της μπάντας, την θεματολογία της αλλά και την αληθινή τους προσέγγιση χωρίς περιττά τερτίπια. Σκοτώνουν παρά πόδα, με ουσία και χωρίς εξωτερικές ''συμμαχίες''. Η ολομέλεια των Nocturnus έχει ακόμα ένα δώρο να μας προσφέρει και το ονομάζει ''Gridzone''. Τοποθετεί αδίστακτα  κάθε λογής τεχνικά και φανταστικά τέρατα και σε πετά στο λαβύρινθο. Άντε να σε δω να βγαίνεις μάγκα μου που ακούς μόνο καφρίλες και δεν θέλεις πλήκτρα και μελωδίες στο death metal σου.

Unorthodox-Edge of Sanity

        Κάθε δίσκος των Edge Of Sanity είναι αρκετά διαφορετικός με τον προηγούμενο ή με τον επόμενο για να συγκριθεί. Πιθανότατα να φταίει η αυτού μεγαλειότης, Dan Swano. Από τα πρώτα του βήματα σαν μουσικός, δεν μπορούσε να αναπαράγει βατή και κοινότυπη μουσική. Μια ματιά-άκουσμα στους Pan.Thy.Monium το αποδεικνύει. Το ??Unorthodox?? συνδυάζει τον αγαπητό Σουηδικό Death Metal ήχο με αρκετά ΄΄προχώ΄΄ σημεία. Το παρελθόν τους με το μέλλον τους. Ήδη την εποχή που αρέσκεται στις σκληρές στιγμές των Edge Of Sanity, διατηρεί λογιών λογιών μπάντες όπως και τους prog rockers Unicorn. Δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος από αυτούς αλλά είναι ικανός να με συντροφεύει για πάντα και αυτό μου αρκεί.



             Τα δυο τραγούδια που κάνουν την διαφορά σε αυτό τον δίσκο είναι το πρώτο και το τελευταίο. Το επτάλεπτο ??Enigma?? ξεδιπλώνει πιο μελωδικές γραμμές ανάμεσα στα ριφς που εκπυρσοκροτούν στο υπόλοιπο τραγούδι. Τα καθαρά φωνητικά του Dan σε αντίθεση με τα ??άρρωστα?? του Andreas ακούγονται ακόμα πιο ζωντανά και αντιφατικά. Καταθέτουν ένα απόκοσμο τόνο, όσο σεμνά και να ακουγονται. Μουσικά από την άλλη, μοχθηρά ξεσπάσματα από ριφοβολές και ταχύτητο ντράμινγκ έρχονται σε αντίθεση με τις πιο μελωδικές γραμμές που επιτρέπουν ακόμα και σε τσέλο να συνοδεύσει  εκεί μέσα. Ισοδύναμα μπλεγμένο, νομίζω ότι είναι η ναυαρχίδα του δίσκου. Το ??When All Is Said??, είναι ένα αργοκίνητο μουσικό σκαρίφημα που σκορπίζει κιθαριστικές ανατριχίλες με ατμοσφαιρική βοήθεια και πάλι από το τσέλο του Anders Mareby αλλά και πιάνο από τον Swano. Οι στίχοι του Pellow ταιριάζουν γάντι στο βαρύ κλίμα της σύνθεσης και το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε ??όλα τα λησμονημένα χρόνια-εποχές??.



             Η καρδιά του δίσκου όμως, όπως σαφώς και το μεγαλύτερο χρονικό μέρος του, αποτελείται από σκληρές ηχητικά συνθέσεις βγαλμένες από τα σωθικά του Σουηδικού Death Metal. Ίσως να μην ακούγεται τόσο θεικό όσο η αφρόκρεμα του είδους αλλά και πάλι θα παρακολουθήσεις ριφάρες να ίπτονται σαν προάγγελοι θανάτου. Το ?? Dead But Dreaming?? είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα και συνάμα δικαστής. Τέμνεται παράλληλα με το χάος του βόρβορου αλλά διατηρεί και μια οργανωμένη παντοδυναμία στα κιθαριστικά μέρη που το καθιστούν πιο θεμιτό προς ακρόαση σε σχέση με τα πιο χαοτικά αχυρένια κομμάτια που προέρχονται από μια παλιότερη εποχή (πιθανότατα demos τους). Μια άλλη σύνθεση που ξεχωρίζει είναι το ??A Curfew For The Damned??. Εμβαπτίζεται στην μαυρίλα έχοντας όμως δώσει ασυλία σε πιο μελωδικά σημείο χωρίς να στερεί ούτε στο ελάχιστο την άσπονδη βαναυσότητα και βλασφημία του. Απλά δεν ακούγεται ακανόνιστο. Άξια αναφοράς επίσης, τα ??After Afterlife??,  ??Nocturnal?? και ?? Incipience To Butchery??  που παραποιούν την πραγματικότητα το καθένα με το δικό του τρόπο αλλά πάντοτε επιτυχημένα. Και όλα αυτά με επιπλέον εφόδιο  το διαστροφικό-τρομακτικό εξώφυλλο του Bart Meganck και την εξαιρετική παραγωγή των ιδίων (μυρίζομαι βέβαια πιο πολύ Dan Swano σε σχέση με τους υπόλοιπους, το ??είχε?? από μικρός).

Massacre - From Beyond

                               Η ιστορία πίσω από τους Massacre είναι λίγο-πολύ αρκετά γνωστή. Ο Bill Andrews, μελλοντικός ντράμμερ των Death εποχής ??Leprosy/Spiritual Healing? ? , μαζί με τον Rick Rozz , μελλοντικό κιθαρίστα των Death εποχής ??Leprosy?? , και οι δυο στην τρυφερή ηλικία των 16 (1984), δημιουργούν τους Massacre. Μαζί τους, σχεδόν από την αρχή , ο συνάδελφος τους και μπασσίστας, Tery Butler (Spiritual Healing) και ο τραγουδιστής Kam Lee (τραγούδησε στα προ-Death demos) και η θανατηφόρα τετράδα έτοιμη να ξεκινήσει να σπέρνει τον όλεθρο με άλλο όνομα πλέον. Το ep που ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα τους βρίσκει εξίσου ακμαιότατους και με μια επιπλέον κιθάρα για να μην μείνει τίποτα όρθιο . Δυστυχώς η φυγή των Butler/Andrews μαζί με μια σημαντική αλλαγή στην μουσική ρότα μετατρέπει τον δεύτερο δίσκο σε παρωδία. Πολλές επανασυνδέσεις-διαλύσεις με την τελευταία να παραδίδει ένα τρίτο άλμπουμ (2014) με Butler/Rozz στην σύνθεση του και ένα δίσκο που τουλάχιστον είναι αξιοπρεπέστατος και μπορεί να σταθεί σαν κυκλοφορία. Και πάλι διαλυμένοι οι Massacre αφήνοντας μια πικρία στα αυτιά μας ότι ποτέ δεν υπήρξαν ομάδα και φίλοι. Ας τους θυμόμαστε μόνο για το τρομερό τους ντεμπούτο ??From Beyond??.

                                Όλη η μουσική είναι γραμμένη από τον Rozz και οι στίχοι από τον Lee. Όπως και οι στίχοι του ομώνυμου τραγουδιού, μια γρήγορη ματιά στο εξώφυλλο (δημιουργία του Repca/ρε ροζ death metal εξώφυλλο;;;) σε παραπέμπει άμεσα στην τρομακτική φαντασία του Lovecraft. Και το περιεχόμενο δεν υστερεί. Ογκώδες death metal, Αμερικάνικης κοπής και φωνητικά διαολεμένα φρικαλέα, κατευθείαν από την Άβυσσο. Με παραγωγάρα από τον καθοδηγητή του είδους, Scott Burns. Όλα τα όργανα έχουν μια σεβαστή θέση και οι μεσαίες ταχύτητες επιτρέπουν σε όλα να ακουστούν καθαρά και έντονα. Εχθρικό κοπάνημα, ηλεκτρικές χορδές που συρίζουν και μια αποτροπιαστική φωνή (There are no vocal effects on this album) στερεώνουν το οικοδόμημα του ??From Beyond?? και αλοίμονο σε αυτούς που προσπαθούν να περάσουν στην αντίπερα όχθη. Δεν το συζητώ για εκείνουν που το άκουσαν την εποχή του (1991), πρέπει να έχουν ψυχολογικά προβλήματα μέχρι σήμερα.

                          Τα βασανιστήρια των Massacre δεν διαρκούν ούτε 40 λεπτά. Είναι όμως κάτι παραπάνω από αρκετό για να καείς εντελώς μέσα στην εστία των θανάσιμων τους ριφς. Χτυπιέσαι ανελέητα στο ??Biohazard?? με το αδίστακτο ρυθμικό του πρόσταγμα που δεν σώνεσαι,ούτε και αν αποσυνδέσεις, το μηχάνημα που χρησιμοποιείς, από την πρίζα. Περιττό να αναφερθεί ότι οι συνθέσεις σφίζουν από ανορθόδοξα και φανταστικά σόλος. Η εισαγωγή του ??Chamber Of The Ages?? ακούγεται ηδονικά παράταιρη και μελωδική, ίσα ίσα να χαλαρώσεις και μετά να σκίσουν τα αυτιά (και τα σωθικά σου) με την βιαιότητα που θα ακολουθήσει. Ο ακροαστής ασφυκτιά όταν η αναπνοή του κόβεται από τα ασφαλτόστρωτα ??Dawn Of Eternity?? , ?? Cryptic Realms?? και ??Symbolic Immortality?? . Τα δεσμά ουδέποτε χαλαρώνουν και κάθε σύνθεση καταλήγει να σε δελεάζει σε ένα στυγνό δείπνο με κύριο πιάτο Αμερικάνικο Death Metal. Και αν έχει μείνει λιγοστό φως στο καντήλι της ζωής, στο ??Corpsegrinder?? σβήνει μια για πάντα. Ξεχαρβάλωμα σβέρκου, ξεσκούριασμα συνδέσμων.Μεταλλικές κανονιές με άρωμα θανάτου. Δαιμονισμένες κραυγές και κρεουργοποητικό μουσικό όργιο. Οι κροταφικές αρτηρίες είναι έτοιμες να εκραγούν και τα θύματα πολλά. Μάρτυρας μου ο? Θάνατος.

Benediction - Subconscious Terror

                  Η Αγγλία δεν έμεινε αμέτοχη στις  χρυσές εποχές του Death Metal, δηλαδή κάπου μεταξύ 1989 και 1993. Οι Bolt Thrower, Carcass, Benediction, Therion, Decomposed, Cancer, Necrosanct, Gomorrah, Napalm Death, Impaler είναι κάποιες από τις γνωστότερες της σκηνής της. Οι Benediction είναι από αυτές που έχουν μείνει ζωντανές μετά από τόσα χρόνια, όχι  βέβαια αλώβητοι ή το ίδιο ακμαίοι ή αιχμηροί. Το συγκρότημα ξεκίνησε το 1989 και εκτός των δύο κιθαρίστων που παραμένουν εώς σήμερα ο βασικός κορμός της μπάντας, είχαν στην ομάδα τους τον μεταγενέστερα πασίγνωστο Mark ??Barney?? Greenway. Ο Mark μετά το πέρας του ντεμπούτου του με τους Benediction, δηλαδή το ??Subconcsious Terror??  έφυγε για τους Napalm Death (ήδη το 1990 είχε τραγουδήσει στο μισό ??Harmony Corruption??) στους οποίους παραμένει μέχρι σήμερα.
                            Το  ??Subconcsious Terror??  δεν είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα των Benediction, ούτε το καλύτερο. Είναι άγουρο και ανώριμο και υποδηλώνει τις δυνατότητες που είχε η μπάνταπου αργότερα θα τις έκανε ικανότητες στα ??The Grand Leveller?? και ??Transcend The Rubicon??. Τρομακτική ατμόσφαιρα προσπαθεί να επιβληθεί αλλά ακούγεται αρκετά απαρχαιωμένη πλέον. Μουσικά δεν έχουν φτάσει σε υψηλό επίπεδο μιας και ακόμα είναι ένα μάτσο πιτσιρικάδες. Ούτε η  παραγωγή όμως βοηθά σε ένα καλύτερο ήχο. Τέρμα η γκρίνια.
                      Οι Benediction προτιμούν mid-paced ταχύτητες και επιτρέπουν στον όγκο τους να αναδειχτεί. Η χαρακτηριστική φωνή του Mark (φοράει μπλουζάκι Nocturnus to 1990) είναι παραπάνω από αρκετή ώστε να προκαλέσει υποσυνείδητα ψυχολογικά σοκ. Το βάναυσο κοπάνημα δεν έχει σταματημό και οι δεινές κοφτερές κιθαριστικές γραμμές χαράσσονται στο μυαλό.  Ένα soundtrack μιας ταινίας τρόμου των 80ς. Σαν το εξώφυλλο. Άνετα θα μπορούσε να κοσμεί μια βιντεοκασέτα από ταινία τρόμου. Αυθεντικά πράγματα σε ένα είδος που ανδρειωνόταν εκείνη την εποχή. Ξύπνημα στην Κόλαση με άμεση επίθεση κατευθείαν στο κόκαλο χωρίς γέφυρες, επωδούς  και λοιπά ηχητικά τερτίπια. Ο ??θόρυβος?? που προκαλούν αντλεί το αίμα στο κεφάλι και μεταμορφώνει το δωμάτιο σε θάλαμο βασανιστηρίων. Οπτικό και ακουστικό υλικό της εποχής επιβεβαιώνει ότι οι συνθέσεις του δίσκου ακούγονταν συναυλιακά πιο παρακινητικές και από μαστίγιο στην πλάτη.
                   Οι δυνατές συνθέσεις του δίσκου εντοπίζονται κάπου στην μέση του δίσκου με τα  ??Eternal Eclipse?? και ??Experimental Stage??? να αναπτύσσονται σε μακάβριες και νοσηρές ηχητικές απολαύσεις. Και επειδή το death metal είναι ψυχοθεραπεία ,αντλούμε ιδιαίτερη ευχαρίστηση ακούγοντας αυτή τη Homo Monohnotus συμπεριφορά στο παίξιμο τους και τους επιτρέπουμε να μας οδηγήσουν στο μουσικό τους δαιμονισμό. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου ακούσει στο όνομα ??Spit Forth The Dead??  που σε κάνει να καταπιείς την γλώσσα σου με την βαναυσότητα και την τραχύτητα που το διακρίνει. Η έκδοση σε cd περιέχει και ένα δέκατο τραγούδι από το split του 1990 με τους Pungent Stench που προηγήθηκε του δίσκου. Το κομμάτι απλά τα σπάει και παίζει να είναι το αγαπημένο μου στην συγκεκριμένη κυκλοφορία μιας και ακούγονται  πιο δεμένοι και αιχμηροί με μια πιο ογκώδη παραγωγή που του κάνει να ακούγονται σαν οβιδοβόλο. Το γέλιο του Mark καθιστά σαφές για το ποιος είναι ο νικητής στην αναμέτρηση συγκροτήματος- ακροατή

Malevolent Creation - Retribution

                                 Οι Malevolent Creation μας επισκέπτονται τις επόμενες μέρες με μοναδικό σκοπό να σύρουν πολλά κουφάρια μετά το πέρας του συναυλιακού τους ολοκαυτώματος. Οι Φλοριδιανοί death metallers είναι από τα καλύτερα δείγματα του ήχου της περιοχής τους και πολλά τα ματωμένα διαμάντια τους για να επιχειρηματολογήσουν πάνω σε κάτι τέτοιο. Ήδη το μεγαλείο τους φανερώθηκε στα demo τους και σύντομα το συμβόλαιο με την τεράστια Roadrunner έγινε πραγματικότητα. Το ??The Ten Commandments?? κυκλοφόρησε το 1991 και έσπειρε ηχητικό όλεθρο. Αντίποινα σε όσους δεν του δέχτηκαν μονομιάς, τέθηκαν με τον δεύτερο τους ανοσιούργημα,?? Retribution?? και δεν έμεινε οστό αχάρακτο . Βέβαια όπως όλες οι Μοχθηρές Δημιουργίες, η καταστροφικές τους ικανότητες συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

                            Όσοι γνωρίζουν τι σημαίνει Old School Death Metal από Φλόριντα μεριά, καταλαβαίνουν τι τους περιμένει ακούγοντας το ??Retribution??. Ισχύει και το αντίθετο. Όσοι έχουν ακούσει τον συγκεκριμένο δίσκο των Malevolent Creation, ξέρουν τι θα υποστούν όταν ακούσουν άλλους δίσκους που δικαιούνται τον παραπάνω τίτλο. Ταχύτητα, βία, αγριότητα, σπασμωδικά βάναυσα ερεθίσματα. Αρπακτικά ριφς σε απαλλάσουν από εγκεφαλικά κύτταρα που παραμένουν πλέον αχρηστευμένα μέσα στο κρανίο σου. Όσο για τα ουρλιαχτά που συνοδεύουν κάθε σύνθεση, περιέργως οι λέξεις που τα συνοδεύουν ξεχωρίζουν με αρκετή ευκολία και δένουν στο μελωδιοκτονικό τους μίσος. Χωρίς ζαβολιές ή πλάνη, παραδίδουν μουσική για εγκεφαλικό όργωμα. Ο Marquez χτυπά τα τύμπανα με δύναμη μέχρι να ματώσουν, πειθαρχημένα και με τεχνική όπως έκανε και στους Solstice. Διπλή κιθαριστική μηχανή αροτριεί το ακόμα(1992) εύφορο χωράφι του death metal. Το μπάσο του Blachowicz πολτοποιεί τυχόν λεπτούς ηχητικούς ψίθυρους και αφήνει μια σάπια απόχρωση σε πιο ντελικάτους δέκτες ήχων.

                        Αισθητική μόλυνση σε τραγούδια όπως τα ??The Coldest Survive??, ??Slaughter Of Innocence??, No Flesh Shall Be Spared?? και οτιδήποτε επιτίθεται τα ηχεία μας. Το μέγεθος της ακραιότητας του δεν είναι μετρήσιμο και απολαμβάνεται ηδονικά από όσους αρέσκονται σε κτηνώδη μουσική που χαίρει όμως τεχνικής και τραγουδοποιίας και δεν περιορίζεται μόνο σε ζωώδη ένστικτα. Ηχητική κένωση από παντού με μοναδικό δέκτη τον ακροατή που κεντρίζεται με βάρβαρες παλμικές δόσεις .Πρόσθεσε και τους έμμεσους συνεργάτες αυτού του απολίτιστου δημιουργήματος που ακούν στο όνομα Scott Burns (παραγωγή) και Dan SeaGrave (εξώφυλλο) και το Κακό πλέον έχει σάρκα και οστά.

Αη λοβ γιου

Μαλεβολεντ Retribution με τρέλα

Όσο για το θέμα του thread…Blessed Are The Sick

Mordicus - Dances from Left

~~ Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό πώς θα ακούγονταν οι Carcass (των Necroticism και Heartwork) εάν ήταν Σουηδοί; Ε λοιπόν το πείραμα έχει ήδη συμβεί στην Φινλανδία και ακούει στο όνομα Mordicus. Τα ντέμο και το ep τους στις αρχές των 90ς έχουν πολύ πιο γουρουνίσια και χαοτικά φωνητικά όπως επίσης δεν τους βοηθά και τόσο η παραγωγή ώστε να ταυτιστούν απόλυτα στην παραπάνω σύγκριση αλλά το ντεμπούτο και μοναδικό τους δημιούργημα ??Dances From Left?? του 1993, τους ταιριάζει γάντι. Συνέχισαν κυκλοφορώντας νέα ντέμος και μουσικό υλικό αλλά ποτέ δεν κυκλοφόρησαν ένα δεύτερο άλμπουμ ενώ ήταν έτοιμο. Στα επόμενα χρόνια διέλυσαν και κανένα μέλος δεν συνείσφερε δραστικά πλέον στην (death) metal σκηνή

                  Οι συγκρίσεις με Carcass ξεκινούν από τα φωνητικά. Ο τρόπος που ξεστομίζει κάθε λέξη θυμίζει αυτόν του Jeff Walker. Αυτά τα τσιριχτά φωνητικά που διεισδύουν με μεγαλύτερη ευκολία και από αυτή του τρυπανιού μέσα στον εγκέφαλο σου. Οι συγκρίσεις  επεκτείνονται  σαφώς και στον μουσικό τομέα με τον πριμαριστό του ήχο (γέννημα Tico Tico studios). Επιθετικόι, γρήγοροι, ρυθμικοί.  Η τεχνική δεν τους λείπει αλλά δεν επιζητούν να παίζουν εξεζητημένα μουσικά θέματα ούτε να κάνουν επίδειξη ικανοτήτων.  Μεστές, ολοκληρωμένες συνθέσεις, αφήνουν χώρο να ακουστούν όλα τα όργανα. Οι κιθάρες πτυχώνουν τους ηχητικούς τους παλμούς και στα αυτιά μας φτάνουν διαστρεβλωμένοι ήχοι που δημιουργούν αυλακοειδείς ή κυματοειδείς σχηματισμούς  που ξεχύνονται φλύαρα από τα ηχεία. Οι Mordicus δεν αυταναγορεύονται προστάτες του death metal αλλά ασυνείδητα (ή και όχι) παίζουν έτσι όπως θα έπρεπε εν έτει 1993. Όλες οι βάσεις του συγκεκριμένου ήχου είναι ευκολοδιάκριτες αλλά ο πολλαπλάσιος βιαίος ήχος του δεν στερείται μελωδίας. Μελωδία που δεν διαιρεί της δύναμης τους αλλά λειτουργεί ως υποκινητής για την ελκυστικότητα τους.

                 Το ??Dances From Left?? έχει επισκεφτεί πολλάκις το cd-player μου. Πάντοτε μου αφήνει μια γλυκιά ζάλη μιας και δεν αρκούνται να σε ??σκοτώσουν?? άμεσα με το death metal τους.  Θέλουν πρωτίστως να σε τινάξουν, να σε τραντάξουν, έπειτα να σε στριφογυρίσουν  και τέλος να σε τελειώσουν αργά. Και με τέτοιους σκοπούς μόνο αντίστοιχες συνθέσεις σαν το  ??Eternia??  μπορούν  να το καταφέρουν. Και το κάνουν.  Το προοδευτικό στοιχείο, και σαν ανοιχτομυαλιά αλλά και σαν τεχνική, το κατέχουν. Στο ορχηστρικό ΄??Cybernetic Summer??, το τραβούν ακόμα παραπέρα και ξεχνάς ότι είναι δημιούργημα μιας death metal μπάντας.  Άμεση αντεκδίκηση  με ανόθευτο σουηδικοφερόμενο ,τιγκαρισμένο σε μελωδικές γραμμές  αλλά και βουτηγμένο σε αίμα μέταλλο. Ανισοταχές σε σημεία , άλλοτε τάχιστο και βιαίο και άλλοτε πιο μεσαίων ταχυτήτων και ρυθμικό, οι τέσσερις  Φιλανδοί εξολλύουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Εξημερώνουν οτιδήποτε ζωώδες μέσα σου μετά από αλλεπάλληλα ακούσματα τραγουδιών σαν το ??Oceans??. Και επειδή είναι και δουλευταράδες με ατελείωτες ιδέες, σου κλείνουν το στόμα με το 8λεπτο ??A Thorn In Holy Flesh?? . Δύνανται και πραγματοποιούν να μετατρέψουν μια δύσβατη  σύνθεση σε ευθύβολο και ευπρόσιτο  death metal . Τι μουσική παίζουν τελικά;Εύστροφο ??metal.

Cemetary - An Evil Shade of Grey

            Cemetary=Mathias Lodmalm. Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής των Cemetary είναι υπεύθυνος και υπαίτιας για της πορεία τους. Λογικό είναι, αυτός έφτιαξε την μπάντα, αυτός έγραφε μουσική και στίχους, αυτουνού τα μουσικά κέφια περνούσαν. Κάθε τους δίσκος και διαφορετικός, μια εξελικτική πορεία με δυστυχώς άσχημο τέλος. Ξεκίνησαν με το ??An Evil Shade Of Grey?? σε death metal φόρμες, συνέχισαν με το ??Godless Beauty?? και ??Black Vanity?? (ωραίοι δίσκοι και οι δυο)  προσθέτοντας πολλά doom στοιχεία και κατέληξαν σταδιακά να χάνουν κάθε σκληρό τους αναγνωριστικό και να μετατρέπονται σε ένα gothic metal ευτράπελο. Ευτυχώς αυτή η παρωδία έλαβε τέλος το 2005 μιας και ο Mathias είχε καταντήσει τους Cemetary σαν ένα κακό αστείο, ακόμα χειρότερο και από τις άλλες τους τιποτένιες μπάντες, τους Sundown και Cemetary 1213. Θα τους θυμόμαστε ΜΟΝΟ για τα 2-3 πρώτα άλμπουμς τους.
                     Με την αυγή των 90ς, το Death Metal υπερίσχυε των άλλων μεταλλικών παρακλάδιων. Ολόκληρος ο πλανήτης ξέβραζε καφρίλα και αγνή ηχητική βία. Κάποιοι πιο τεχνικά, κάποιοι πιο βάρβαρα, κάποιοι πιο ατμοσφαιρικά. Ηνωμένες Πολιτείες, Αγγλία, Σουηδία, Ολλανδία, Γερμανία και κάπως λιγότερο σχεδόν οι περισσότερες χώρες μαζί τους και οι Ελλάδα (Septic Flesh, Horrified,Selefice κτλ). Κάθε χώρα και ιδιαίτερο ήχο, έτσι και η Σουηδία άφησε το δικό της μουσικό στίγμα. Και το ??An Evil Shade Of Grey?? του 1992, έπαιξε και αυτό τον ρόλο του.
                    Παραγωγή στα Studio Sunlight από τους Lodmalm και Tomas Skogsberg και ένα πολύ ταιριαστό και όμορφο (για το συγκεκριμένο είδος) εξώφυλλο από τον γκουρού Christian Wahlin εγγυούνται θετικής εντύπωσης. Και μετά χώνεις το βινύλιο ή το δισκάκι να στριφογυρίζει και περιμένεις τον όλεθρο. Και έρχεται ακόμα πιο διαβολικός. Υγρή φωτιά που ξεκινάει από την τριβή των ριφς που δημιουργεί ο Lodmalm και  ο Saarinen (έπαιξε τα πλήκτρα στο Forever Autumn των Lake Of Tears). Πλάκα πλάκα, ακούω κάποια πλήκτρα στο βάθος για ατμόσφαιρα (και ΜΟΝΟ) αλλά δεν βλέπω κάπου να αναγράφεται ότι υπάρχουν. Λογικό, Death Metal το 1992 και πλήκτρα είναι δυο αντίθετοι όροι. Εκτός αν κάνω τεράστιο λάθος και ααυτοί οι ήχοι προέρχονται από τις κιθάρες?
                 Τα φωνητικά είναι αβυσσαλέα, ένας χείμαρρος από οργή. Το ίδιο εφαρμόζεται παράλληλα και στα riffs που συγκλίνουν σε αυτή την καταστροφική πορεία. Και ανάμεσα ο ακροατής που στριμώχνεται και συμπιέζεται από το βάρος και τις δαγκάνες του ρυθμικών πόλων. Κάθε τραγούδι είναι μιας συνεχής τροφοδότηση βιαίων ενστίκτων με ένα Σουηδικό περιτύλιγμα μελωδίας. Αυτές οι κιθαριστικές μελωδίες οφείλονται πιο πολύ στον εξοπλισμό και την παραγωγή παρά στην διάθεση της μπάντας να μαλακώνει σε στιγμές. Και όμως ακούγονται τέτοιες στιγμές, ειδικά όταν οι κιθάρες μονολογούν σε πιο heavy oriented τόνους όπως στο ομώνυμο ??An Evil Shade Of Grey??. Κάθε σύνθεση χτίζεται, θερμαίνεται και τελικά ενδορρήγνυται ώστε να προκαλέσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά. Σκοτεινές σκέψεις και φαντασία αγορεύουν ανάμεσα στον κυκεώνα διαφορετικών μεταξύ τους βιαίων ήχων.

Morgoth - Cursed

         Μια από τις πιο επιτυχημένες επανασυνδέσεις  αυτή την στιγμή στο χώρο του Death Metal , είναι η περίπτωση των Morgoth. Οι Γερμανοί χρονολογούν την ύπαρξη της μπάντας από το  1987, μετά από διάφορες αλλαγές ονόματος και καταλήγοντας στο Morgoth. Ξεκίνησαν πατροπαράδοτα με demo και eps στα τέλη των 80s και κυκλοφόρησαν 2 δισκάρες στις αρχές των 90ς που το death metal βασίλευε. Αργότερα, και χωρίς να αλλάξει η σύνθεση του συγκροτήματος, το συγκρότημα επήλθε σε μουσικές αλλαγές γλυκαίνοντας τον ήχο  της με πλήκτρα και ατονώντας όσο πήγαινε το death metal στοιχείο. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι οπαδοί τους μίλησαν για προδοσία και τους εγκατέλειψαν και ο δίσκος πήγε άπατος και άκλαφτος. Τον θυμάμαι να πουλιέται στο διχίλιαρο ενώ όλα τα άλλα cds πήγαιναν πεντοχίλιαρο. Δυο χρόνια αργότερα (1998), το μαγαζί έκλεισε. Ευτυχώς όχι για πάντα, μιας και η επανασύνδεση του 2010 δεν ήταν απλά για συναυλίες και εξαργύρωση της φήμης τους. Το περσινό ??Ungod?? βούλωσε πολλά στόματα επιστρέφοντας στον αρχικό ήχο που τους ταιριάζει, το DEATH METAL.
                 Μια σκοτεινή εισαγωγή σε φέρνει σε μια πρώτη επαφή με τον καταραμένο κόσμο των Morgoth. Στο πρώτο τραγούδι, ??Body Count?? όμως ξεδιπλώνονται όλες οι αρετές  τους. Ρυθμικό, λεπτομερές και τεχνικό, μεσαίων ταχυτήτων death metal. Οι ομοιότητες με Death και Obituary είναι εμφανείς, στην φωνή και την μουσική αλλά η συνθετική πορεία των Morgoth τους ξεχωρίζει. Δηλαδή τα τραγούδια τους θα μπορούσαν να είναι τραγούδια των Death αλλά ΔΕΝ μοιάζει (ή κλέβει) με κάποιο τραγούδι των Death. Οι Morgoth κατοικούν στο δικό τους νησάκι και δημιουργούν τους δικούς τους εφιάλτες. Κακοφορμίζουν τις πληγές που δημιουργούν τα ριφς τους. Παίζουν παθιασμένα και θεριεύουν στα σόλος τους. Οι σιελογόνοι αδένες του Marc εκκρίνουν φαρμάκι στην στοματική κοιλότητα και την φτύνει κατά πάνω μας. Δισκοφόρο και πιατινοφόρο άροτρο οργώνει με την τεχνική του μη χάνοντας δράμι βίας.
                Όλα καλά με τον ήχο, το παίξιμο και τις αρετές των μελών που απαρτίζουν τους Morgoth αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι αυτό που ακούγεται είναι διασκεδαστικό παρόλο που είναι αυθεντικά ακραίο. Βρυχηθμοί οργής ενώ τα όργανα λυσσομανούν χωρίς υπερβολικές ταχύτητες ή ψεύτικες υπερβολές. Ότι καλύτερο για κεφαλοκοπανήματα μέχρι το μαλλί να μοιάζει σαν σφουγγαρίστρα. Γοητεύουν με την αμεσότητα και την επιθετικότητα. Ντάξει, όταν μια μπάντα την συγκρίνεις με Death μόνο θετικά σχόλια μπορείς να της αποδώσεις. Και σε τραγουδοποιία, και σε τεχνική και σε ανοιχτομυαλιά. Οι άνθρωποι στο ντεμπούτο τους το 1991 διασκεύασαν Warning, Γερμανοί Darkwaveάδες, από δίσκο τους του 1982. Τέλος τα σχόλια.

Dismember - Like an Everflowing Stream

         Οι Σουηδοί Dismember ήταν από τις μπάντες που πρωτοεδραίωσαν το Death Metal στην χώρα τους και τους χάρισαν το συγκεκριμένο ήχο που ξεχωρίζει την δική τους σκηνή από αυτή των υπολοίπων χωρών. Και γράφω ??ηταν?? διότι το συγκρότημα διαλύθηκε το 2011, μετά από 33 χρόνια ύπαρξης και 8 δίσκους. Καθόλου άσχημα αν σκεφτείς ότι πολλοί από αυτοί θεωρούνται Μνημεία του Σουηδικού Death Metal. Με τα χρόνια μαλάκωσε αρκετά ο ήχος τους αλλά πάντοτε κυκλοφορούσαν δουλειές που ξεχώριζε με μέγιστη άνεση ότι είναι δικό τους υλικό.
               Το ντεμπούτο της μπάντας ??Like An Everflowing Stream?? του 1991 παραμένει ζωντανός θρύλος από τότε. Παικταράδες όλοι τους, σήμερα οι δυο συνεχίζουν στην death metal μπάντα Murder Squad ενώ άλλοι 2 στους hard rocker/metallers, The Dagger. Το ??Like An Everflowing Stream?? ζωντανεύει το εξώφυλλο του Dan Seagrave (προφανώς και είναι δημιούργημα του εν ώρα ακροάσεων).. Εκσπερματώνουν αποτεφρωμένες μελωδίες, ρυθμικές χαοτικές αρμονίες. Δυο αυτοκαταστροφικές ρυθμικές κιθάρες εξιλεώνουν με τα ριφς τους όσο ο κολλητός τους από τους Entombed, Nicke Andresson παραδίδει κυρίαρχες εκτελεστικές επιθέσεις (εκτός από το πρώτο τραγούδι). Ακραία φωνητικά με ακραίους στίχους και ένα ??Skinned Her Alive??  που απέφερε προβλήματα αλλά και διαφήμιση στην εποχή τους. Αφύσικα βαριά φωνή χωρίς να ακούγεται σαν κανένα γουρούνι που σφάζεται, εξυψώνει τις διαστροφικές τους ιδέες και λέξεις μέσα από την κολασμένη άβυσσο του μυαλού του. Στίχοι γραμμένοι από τον τραγουδιστή Karki αλλά και τον drummer Estby που εκτός από δεινός εκτελεστής, γνωρίζει πώς να καραδοκεί και να ενεδρεύει με κάθε του χτύπημα το θύμα του,εε?τον ακροατή.
                   Η βία και η ακραιότητα ελλοχεύει σε κάθε γωνιά κάθε ήχου. Σοβεί στην ολοκληρωτική καταστροφή. Όχι όμως με ανούσιες απειλές υπέρμετρης ταχύτητας ή ψευτοτεχνικούρας. Σφάζει με το γάντι. Και όπου γάντι, αντικαταστήστε με κιθαριστική ατμόσφαιρα και ριφολογικές μελωδίες. Μια σκοτεινή όαση ισορροπίας ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους συναδέλφους τους που προτίμησαν την φρενίτιδα και το ηχητικό παραλήρημα. Η κυκλοφορία σε cd ενδυναμωνόταν και από δυο παραπάνω τραγούδια από τα demos που προηγήθηκαν. Δεν χρειάζονται προφητικές ικανότητες για να διακρίνεις ότι αυτή η μπάντα θα πήγαινε ψηλά. Αυτοί είναι οι Dismember της πρώτης εποχής (τα ίδια μέλη για τους τέσσερις πρώτους δίσκους). Λαξευτές του σκληρού βράχου που ονομάζουμε Death Metal, μετατρέποντας το σε κάτι όμορφο χωρίς να αλλάζει το βασικό του υλικό.

Uncanny - Splenium for Nyktophobia

.Οι Kenneth Englund (drums) και Fredrik Norrman (κιθάρες), παρεάκι από το 1987, παίζαν μαζί διασκευές σε Sodom, Napalm Death και σε άλλες punk/grindcore μπάντες. Δανεικό προβάδικο στο χώρο του αδερφού του Kenneth, σταδιακή προσθήκη και άλλων μελών ,δημιουργία του πρώτου,πρώιμου υλικού που θα καταλήξει στην κασετοσυλλογή ??Avesta Mangel I?? το 1991. Κάποια demos στην συνέχεια και το 1993 ένα split με τους καταπληκτικούς Ancient Rites. Τα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στο τέλος του 1993 ήταν και αυτά που συμπεριλήφθηκαν στο πρώτο και μοναδικό δίσκο τους (μέχρι τώρα), το ??Splenium For Nyktophobia?? του 1994. Death Metal, the Swedish Way. To καλό είναι ότι το 2008 επανασυνδέθηκε η μπάντα των 2 καλών φίλων έχοντας μαζί και το αυθεντικό τραγουδιστή και πήραμε ήδη μια γεύση του τι μας επιφυλάσσουν για το μέλλον από το 7?? βινύλιο ??The Path Of Flesh?? το 2012. Αναμένουμε…

                  Η επιτομή του Σουηδικού Death Metal ακούγεται ανάμεσα στα ηχοκύματα που στέλνουν τέτοιες συνθέσεις. Γρήγορα τραγούδια, γεμάτα κιθαριστικές μελωδίες και υποβόσκουσα ατμόσφαιρα.  Αν έχετε ακούσει Edge Of Sanity της μεσαίας περιόδου, καταλαβαίνετε για τι ήχο μιλάμε. Ναι, έτσι ακριβώς. Περίπλοκες αρμονίες συμπλέκονται με μοναδικό σκοπό να μεγαλουργήσουν ανάμεσα στο ηχητικό πανδαιμόνιο έγχορδων , κρουστικών και φωνητικών οργάνων. Διπλές κιθάρες ματώνουν και χύνουν μακάβριες μελωδίες . Τεχνίτες και συνθέτες, σε ένα ακουστικό ολοκαύτωμα, που συνωμοτεί για τον παντοτινό σου εθισμό στους ήχους του. Ενσωμάτωση του σωστού ποσοστού μελωδικών leads για να γίνει το αποτέλεσμα όσο πιο εκπληκτικό γίνεται χωρίς να μοιάζει ούτε μια στιγμή  ??εύκολο?? ή ??πιασάρικο??. Μην ξεχνάτε, ότι ο βασικός κιθαρίστας και συνθέτης, Fredrik Norrman, μετά τους Uncanny συνέχισε με τους Katatonia και τους October Tide, άρα εάν νιώθετε από αυτές τις μπάντες, καταλαβαίνετε πόσο εσωστρεφείς αλλά με σκληρό καβούκι μελωδίες θα ακούσετε.

                    Η μια τραγουδάρα παίρνει την σκυτάλη από την άλλη, είτε δοκιμάζοντας να σε σοδομίσουν ευχάριστα με ορχηστρικά οπιούχα ή να σε ξεσκίσουν τα σωθικά με θανατηφόρα επιθετικά όρνια. Δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω για να σας προτείνω σαν πρώτη επαφή. Μάλλον ΟΛΟ. Έτσι και αλλιώς, ούτε 40 λεπτά δεν είναι.  Και παραγωγή από Dan Swano, σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές του δουλειές, δίνοντας τον ήχο που ζητήθηκε κατά πολύ στο μέλλον από μεταγενέστερες μπάντες. Ακούστε και αγνώριστη διασκευή σε G-ANX (crust punk) όπως και τέτοιες επιρροές στο άλλο τραγουδισμένο στην μητρική τους γλώσσα. Ακούστε και το πειραματικό, ορχηστρικό ??Lepra?? που η μπάντα χωρίς αναστολές και φόβους συμπερίλαβε στον δίσκο (1994, έτσι;). Ακούστε  μελωδίες που επικαλούνται σκοτεινές αρμονίες ,τις φοβούνται και τις τάζουν αντίδωρα με ψυχές. Ακούστε, ακούστε και η Νύχτα δεν θα είναι ποτέ ίδια.

Master - On the Seventh Day God Created… Master

       Ο Αμερικανός Paul Speckmann είναι από τα πιο σεβαστά πρόσωπα στο death metal. Βέβαια, την αρχή του την έκανε στα 80ς με μια πιο heavy μπάντα, τους War Cry. Το 1984 τους εγκατέλειψε μαζί με τον drummer τους για να φτιάξουν τους Master. Η δυσκολία εύρεσης κιθαρίστα στοίχισε το ενδιαφέρον του Schmidt (του ντράμερ δηλαδή) που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και ο Speckmann προχώρησε στην δημιουργία της δικής του μπάντας, τους Death Strike.Το πρώτο τους demo ??Fuckin? Death?? είναι τεσσάρων τραγουδιών, υλικό που προοριζόταν για τους Master και κυκλοφορεί το 1985.  Αφού ξαναγύρισε ο Schmidt και με τελικές αλλαγές στην κιθάρα, οι Death Strike ονομάζονται Master και βγάζουν το ομώνυμο ντεμπούτο το 1990 (με τρία τραγούδια από το demo των Death Strike) να τρυπώνουν και εδώ. Το 1991 έρχεται το δεύτερο τους διαμάντι, ??On The Seventh Day God Created?Master??, με νέα σύνθεση και τον τρομερό Masvidal στην κιθάρα. Από τότε και μέχρι σήμερα συνεχίζουν να κυκλοφορούν άξιους δίσκους σε τακτά χρονικά διαστήματα (12 στο σύνολο μέχρι σήμερα), με αμέτρητες αλλαγές στους drummers και κιθαρίστες  και με τον τελευταίο τους να είναι πολύ καλός και να μας επισκέπτονται συναυλιακά σύντομα.
                    Στιχουργική βλασφημία και γραφική ηχητική βία. Οι παρτιτούρες είναι γραμμένες με αίμα και η εκτελέσεις αυτών  προκαλούν δαιμονικές και απεχθείς  μελωδίες. Ο Speckmann έχει τρομερά εκφραστικά φωνητικά και ακόμα και με τις παραμορφωμένες κραυγές του, το αποτέλεσμα περνά και σταυρώνει. Ο Masdival δεν ήταν τυχαία κιθαρίστας των Cynic και Death. Εδώ δεν ακολουθεί τόσο τον τεχνικό δρόμο και παίζει πιο τρομακτικά, πιο λάγνα.  Βεβηλώνει κάθε μαιμουδίστικο πλαστικό riff που έχετε ακούσει από αυτονομαζόμενα death metal συγκροτήματα. Τα δάκτυλα του επιλέγουν τις χορδές που θα στείλουν τα αντίστοιχα ηχητικά ραμφίσματα να σου κατατρώνε τα αυτιά. Και δεν φταίει που ο άνθρωπος είναι μια από τις καλύτερες επιλογές  που θα μπορούσε να έχει κάποιος σαν κιθαρίστα, έχουν και τον John Ortega (Κιθαρίστας των πρώιμων Morbid Angel) να χαρίζει τα leads του στο ??Whose Left To Decide??. Και μιας και αναφέραμε guest εμφανίσεις, δέξου και τα λαλίσματα από το λαρύγγι του Θανάτου (John Tardy των Obituary??) στα ???Submerged In Sin?? και ??Latitudinarian??.
                  Η μουσική των Master λειτουργεί ως παλίρροια ταχυτήτων. Mid tempo και ογκώδες, σαν Obituary,Death, Massacre, Bolt Thrower. Αυτονόητο είναι να σανιδώνει σε στιγμές , αλλά χωρίς διάρκεια. Ο ήχος και η παραγωγή του Scott Burns (μαζί με τον Speckmann) στα Morrisound είναι τόσο καλοδουλεμένα που σου επιβάλλονται με ευκολία και σε εκσφεντονίζουν στο διάολο. Μια μηχανή που τις πετάς μέσα της ότι πιο άσχημο έχεις, τα μασά με τα όργανα και τις ιδέες της και στο ανάγει σε μια σαρωτική μορφή. Το μόνο που δεν έχω αποφασίσει είναι αν μου αρέσει το ??America The Pitiful?? που μου ακούγεται κάπως περίεργα στα αυτιά μου, πιο heavy Oriented με ένα βαθμό διαστρέβλωσης και το εθνικό τους ύμνο παραποιημένο και αλλοιωμένο.

Υ.Γ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ: PAUL SPECKMANN IS MASTER. Στίχοι και μουσική δικά του εκτός των ??Heathen?? και ?? Whose Left To Decide?? που είναι του Jim Martinelli, κιθαρίστα που πέρασε από τις τάξεις των Master και των Speckmann Project (σε μια άλλη έκδοση που πολυπονεμένου Master ντεμπούτου) το 1991.

Beyond Belief - Towards the Diabolical Experiment

                Βαθύ ψάξιμο στα αναχώματα της Ολλανδίας και αυτή την φορά θα αναδυθούν οι Beyond Belief, μια Death/Doom metal μπάντα που παρέμειναν άγνωστοι στους περισσότερους από εμάς. Ξεκίνησαν πριν 30 χρόνια (1986) και η παρέα των πέντε πιτσιρικάδων ετοίμασαν δυο demos στις αρχές των 90ς.Κάποιοι παίζανε παράλληλα και στους Dead Head, μια τρομερή thrash metal μπάντα. Ιδιαιτερότητα των Beyond Belief είναι ότι είχαν δυο μπασίστες από τους οποίους ο ένας έπαιζε fretless bass. To 1993, ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε με το όνομα  ??Towards The Diabolical Experiment?? υπό την αιγίδα της Shark Records. Το υλικό αυτού του δίσκο είναι καλά κρυμμένο μυστικό ανάμεσα στους λάτρεις του είδους αλλά την εποχή τους δεν ακούστηκαν και πολύ. Οι Beyond Belief δεν τα παράτησαν και κυκλοφόρησαν και ένα δεύτερο δίσκο, εξίσου καλό, σαν τετράδα πλέον με ένα μπασίστα. Δυστυχώς οι υποχρεώσεις των μελών που συνυπήρχαν και στους Dead Head τους έκανε να διαλέξουν τους δεύτερους ενώ οι  υπόλοιποι μετά από ένα πρόμο του 1997, έσβησαν σιγά σιγά.
                   Οι Beyond Belief παίζουν τη ατμόσφαιρα στα δάκτυλα. Το Death Metal τους είναι αργό και ζωώδες αλλά δεν υπερβάλλουν ποτέ. Τα riffs, αποπνικτικά, λειτουργούν ως διώκτες οτιδήποτε χαρμόσυνου. Ξέρετε τι άλλο λειτουργεί εξαίσια; Το ακορντεόν που παίζει ο κιθαρίστας Robbie Woning. Δεν το ξεφτιλίζει, απλά το αφήνει να κυλήσει αρμονικά, να συνοδεύσει την ηχητική κατήφειά  τους. Και το χρησιμοποιεί σε 3-4 τραγούδια. Διπλές κιθάρες πλέκουν μελωδικούς ιστούς που εύκολα παγιδεύουν το θύμα-ακροατή ενώ πλήκτρα ανακατεύουν ατμοσφαιρικούς τόνους μέσα στην Άβυσσο. Η επιθανάτια ρυθμική πομπή χαρίζει βάρος και όγκο, χωρίς να κόβει υπερβολικά ταχύτητες.
                    Ο δίσκος περιέχει 12 τραγούδια από τα οποία τα 5 είναι ορχηστρικά. Η αγάπη τους για ταξιδιάρικους ήχους είναι εμφανέστατος. Τα πλήκτρα απλώνονται, το fretless μπάσο ηγείται και εκτελεί τρομερές πειραματικές εγκεφαλοενεργοποιήσεις. Είναι η ευκαιρία τους να φύγουν από τα στεγανά του Death Metal και να διαπρέψουν μόνο με ιδέες και σκέψεις που έχουν ηχητικές αποχρώσεις. Όταν γυρνάνε στον θρόνο τους, έχουμε τραγούδια σαν  το ??Nameless??, ρυθμικό, τυμβωρυχικό, που σε υποχρεώνει να σκύψεις το κεφάλι και να το ακολουθήσεις με συσπάσεις. Στιχουργικά σε ανάλογους τόνους με την φωνή του A.J. να ακούγεται ορμητική, με κάθε λέξη να πηδάει από το βάθρο του Χάους στην επίγεια διάσταση. Ή οποιοδήποτε τραγούδι διαλέξεις εσύ, θα συνειδητοποιήσεις ότι μαζί με τις χίλιες λέξεις που μπορούν να σε πληγώσουν και ωρύεται ο τραγουδιστής, συμβαδίζει και ένα μουσικό πορτραίτο με τα μελανότερα χρώματα αλλά πάντοτε πανέμορφο. Η πλήρης ισορροπία του  Death και Doom στοιχείου θα το κάνει αρεστό σε λίγο κόσμο αλλά όποιος λατρεύει και τους δυο κόσμους, θα βρει μια νέα? χαρά (ή λύπη αν προτιμάτε)