Το κείμενό σου μια χαρά είναι. Αφορμή για κουβέντα!
Το “Stormbringer” ξεκινάει καλά και τελειώνει καλά. Και έχει φοβερό ήχο. Αλλά έχει κάτι ξεκωλέ χαζοχαρούμενες στιγμές στη μέση που το χαλάνε, δεν είναι τόσο η funk μουσική όσο οι στίχοι/φωνητικά. Το “Burn” έχει κορυφαία πρώτη πλευρά και βαρετή δεύτερη - ακόμα κι αυτό το Mistreated ποτέ δε με συγκίνησε με την κλάψα του Coverdale. Θεωρώ ότι το “Come taste the band” είναι το πιο συνεπές, δεν έχει fillers και φτάνει στο τέλος να σκάσει και το κορυφαίο “You keep on moving”, σοφά τοποθετημένο εκεί. Νομίζω ότι είχαν να αποδείξουν πράγματα με αυτό το δίσκο και το κατάφεραν. Αλλά τέλος πάντων, απόψεις… Δεν το παίζω “γνώστης”
Για το καινούργιο, θα έλεγα ότι καταρχάς τους παραδέχομαι που συνεχίζουν να δισκογραφούν και δεν έγιναν ποτέ touring band. Για ποιότητα θα δούμε. Πάντως το “Now what ?!” ήταν ανέλπιστα καλό.
Συμφωνούμε εδώ νομίζω πως και το Come Taste και το Περπεψκκξηκηλαρ είναι καλοί δίσκοι, απλά δεν συμφωνούμε στο πόσο γιατί οκ γούστα είναι αυτά. Αυτό που θέλω να πω πάντως είναι πως ο καινούριος δίσκος δεν έχει ένα τραγούδι που θα σου κολλήσει στο μυαλό και που κάποια στιγμή μετά από χρόνια θα συζητάς με φίλους και θα μιλήσετε γι’ αυτό το κομμάτι ή που θα αναζητήσεις να το βάλεις πάνω στην τρέλα στο γιουτιουμπ. Το “Anya” από το μετριο TBRO (το οποίο αγαπώ γιατί ήταν από τα πρώτα βινύλια που πήρα) είναι μια τέτοια κομματάρα
Γενικά μετά το πέρφεκτ, ο μόνος “σοβαρός” δίσκος παρά τις μαλακίες που έγραφε ο κάθε χάκ-ερ είναι το “Slaves & Masters”, και με τον blackmore βγάλανε αδιάφορα κακά αλμπούμ και παρά τον καλό SM, ρεαλιστικά είχαν άλλη χημεία και χιτάκια, πλέον, μόνο για τους “fans”. Δεν είναι κακό να το βλέπουμε πιο ψύχραιμα. Επιθανάτιος ρόγχος είναι λίγο ο δίσκος. Υπάρχουν και χειρότερα. Ο κάκος meatload, που σε λιγο δε θα μπορεί να μιλήσει… πόσο μάλλον να τραγουδήσει. (Αυτο και στουντιακά πλεον ΔΕΝ)
Πολύ ωραίο το “Slaves & Masters”, όσο και να έκραζαν οι πιουρίστες (λες και υπάρχουν “pure” Deep Purple).
Το “Infinite” το άκουσα 2-3 φορές χτες, ευχάριστα περνάει η ώρα - ίσως και λόγω παραγωγής Bob Ezrin που είναι η μέρα με τη νύχτα σε σύγκριση με εκείνη τη βαβούρα του “Rapture of the Deep” - αλλά δεν αφήνει και πολλά στο τέλος. Συμφωνώ με όσα ειπώθηκαν περι μη αξιομνημόνευτου κομματιού. Πολλή χαλαρότητα, λογική για την ηλικία και τη φάση. Το “Roadhouse blues” δεν το βρήκα κακό, το άλλαξαν όσο έπρεπε για να δικαιολογήσουν τον όρο “διασκευή”. Μία χαλαρή διασκευή σε ένα χαλαρό δίσκο.
Το “Slaves and Masters” έγινε στόχος κριτικής γιατί θύμιζε πολύ Rainbow και μάλιστα τους Rainbow της ύστερης εποχής – λογικό αφού ήταν κατά τα 3/5 το ίδιο συγκρότημα.
Παρ’ ότι επρόκειτο για καλό δίσκο (μέχρι εκεί όμως), κάπου το νόημα του reunion είχε αρχίσει να χάνεται. Βέβαια υπήρχε και πιο κάτω, όπως φάνηκε με το “The Battle Rages On” που το ακολούθησε.
Από αυτά που βγήκαν έκτοτε, το “Purpendicular” εύκολα ξεχωρίζει.
Είχα διαβάσει μια κριτική σε ξένο περιοδικό – για το “Bananas” νομίζω ήταν – που κατέληγε στο εξής πετυχημένο: το να ακούς σήμερα τους DP είναι σαν να βλέπεις ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ παλαιμάχων. Μπορείς να διακρίνεις τα απομεινάρια του ταλέντου, όμως στο τέλος, το μόνο που θες να κάνεις είναι να τους χτυπήσεις φιλικά στην πλάτη και να τους κεράσεις μια μπύρα.
Αν αυτό ίσχυε το 2003, τα πράγματα χειροτέρεψαν ραγδαία από τότε. Θυμάμαι το 2011 που είχαν παίξει εδώ, στο θέατρο της Ε.Η.Μ., ο Gillan στα ορχηστρικά μέρη εξαφανιζόταν πίσω από ένα παραβάν! Ενδεχομένως είχε φιάλη οξυγόνου εκεί πίσω, ή δεν ξέρω άλλο τι.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάποια στιγμή, όταν οι δυνάμεις σου εμφανώς δεν σου το επιτρέπουν πια, καλόν είναι να έχεις την αυτογνωσία και να σταματάς. Ναι μεν “τα κλασικά album θα είναι πάντα εκεί”, το να μην εμφανίζεις όμως μια αξιοθρήνητη εικόνα επί μακρόν, επίσης βοηθάει την υστεροφημία σου.
Άλλωστε, “τα στερνά τιμούν τα πρώτα”…
Αυτό που λες για το “Bananas” είναι εύστοχο - εννοώ την ατάκα του περιοδικού - αλλά και αρκετά αφοριστικό. Θεωρώ ότι το “Bananas” σχεδόν κοντράρει το “Purpendicular”, πολύ δυνατό άλμπουμ! Ίσως ο κριτικός του περιοδικού αυτού το καταδίκασε πριν το ακούσει.
Για μένα οι Deep Purple από το 1984 και δώθε είναι σε κάτι απόλυτα συνεπείς. Κάθε καλό/πολύ καλό άλμπουμ ακολουθείται από ένα χάλια/μέτριο/καλούτσικο και τούμπαλιν!
Τα καλά: Perfect Strangers, Slaves and Masters, Purpendicular, Bananas, Now What
Τα όχι καλά: House of the Blue Light, The Battle Rages On, Abandon, Rapture of the Deep, Infinite
Να χαμε να λέγαμε βασικά… Είδα σήμερα μία αφίσα στο Βερολίνο (όπου μένω), ότι θα παίξουν κάπου τον Ιούνιο εδώ. Αυτό που μου απέσπασε την προσοχή όμως είναι ο τίτλος της περιοδείας: “The long goodbye”. Άρα το πήραν απόφαση; Συμφωνώ ότι πλέον ειδικά ο Gillan δεν τραβάει με τίποτα στα live και θα προτιμούσα αυτό το “long goodbye” να ερχόταν μετά το “Now What” που θα ήταν και πολύ καλύτερο κλείσιμο.
Αλλά ίσως όλα αυτά να είναι ασήμαντα και ίσως μετά από μερικά χρόνια θα ασχολούμαστε μόνο με το “Machine Head”, το “In Rock” κλπ.
θα είναι η τελευταία περιοδεία αλλά λένε ότι θα κρατήσει 2-3 χρόνια. μένει να δούμε αν θα γίνει έτσι…
το άλμπουμ δεν πρόλαβα να το ακούσω ακόμα σωστά. με ένα άκουσμα στα πεταχτά, μου φάνηκε αρκετά αδιάφορο, αλλά είχε κανα 2 στιγμές που κοντοστάθηκα λίγο
Μίλησα με τον Glover την προηγούμενη βδομάδα και τα πράγματα είναι συγκεχυμένα σχετικά με το τι συμβαίνει. Αυτό που κατάλαβα είναι πως αυτή θα είναι η τελευταία τέτοιου τύπου περιοδεία. Δηλαδή με το πέρας της μάλλον απλά θα δίνουν κανα live εδώ κ εκεί, αλλά δεν θα ξαναβγούν σε τόσο εκτεταμένη περιοδεία. Όταν τον ρώτησα αν το infinite θα είναι ο τελευταίος δίσκος, πάλι δεν πήρα ξεκάθαρη απάντηση, μπορεί ναι μπορεί και όχι
