Εγώ άκουσα τώρα τελευταία πώς αν κάποιο γκρουπ κάνει πρόβες σε κάποιο στούντιο και πληρώνει, δεν είναι …DIY, γιατί δεν κάνει πρόβες και δεν ηχογραφεί στο σπίτι. Επίσης, άκουσα πως μια κυκλοφορία που δεν είναι home-made CDr με αυτοσχέδια εξώφυλλα και αυτοκόλλητα, δεν είναι …DIY, γιατί πληρώθηκε τυπογραφείο για τις εκτυπώσεις. Άκουσα κι αυτό, πως αν διοργανώσεις μια συναυλία και - εκτός όλων τω άλλων - δεν κάνεις και τον ηχολήπτη ασπούμε (που έτσι κι αλλιώς μπορεί να μην έχεις ιδέα ούτε εσύ, ούτε κάποιος άλλος από τα παιδιά που συνδιοργανώνουν την εκδήλωση) και πληρώσεις κάποιον ηχολήπτη-κοράκι-δούλο του χρήματος, τότε δεν είναι πάλι …DIY. Τέλος, άκουσα κι αυτά, πως είμαι ένας καρκίνος του πλανήτη, ότι είμαι ένας εισοδηματίας της μουσικής, ότι είμαι ένα κοράκι που θέλει να κονομήσει και ένα σωρό άλλες αρλούμπες, με αφορμή το ντίστρο που τρέχω. Μου 'ρχεται να ξεράσω με τις φασιστικές συμπεριφορές από ανθρώπους που υποτίθεται πως παλεύουν για το διαφορετικό και την ελευθερία. Το απόλυτο ΜΗΔΕΝ.
Κι αν το DIY είναι ένα βιβλίο γεμάτο από κανόνες, το φτύνω κατάμουτρα και απλώς συνεχίζω και πορεύομαι με ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από μια κατάσταση συνείδησης, δείχνουν ανοχή, κατανόηση και σεβασμό στο διαφορετικό, έχουν διάθεση για προσφορά και στήριξη και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο.
