Beyond The Crimson Horizon Ανετα…
Solstice - Lamentations
~~ Το Epic Doom Metal δεν είναι και το πιο γνωστό ή αγαπητό είδος στους ακροατές της metal μουσικής. Λιγοστοί οι φανατικοί οπαδοί της και ακόμα λιγότερα τα συγκροτήματα που ειδικεύονται στο χώρο αυτό. Οι διδάξαντες Candlemass και Solitude Aeternus, οι Παλιοί, Solstice, Sorcerer ,Scald, Forsaken και μετά οι νέες φουρνιές με τρανταχτά ονόματα αυτά των Isole, Atlantean Kodex, Procession και δεκάδες άλλα. Δισκογραφικά, εκτός από τις μπάντες-πιονέροι, οι υπόλοιπες δεν έχουν καταθέσει πολύ υλικό μέχρι σήμερα. Εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε οι Solstice οι οποίοι κυκλοφόρησαν δυο διαμάντια στα 90ς και μετά την επανασύνδεση τους το 2007 να υπάρχει μόνο το ??Death?s Crown Is Victory?? ep να κοσμεί τις δισκοθήκες μας. Αν και υπάρχει πλούτος σε διάφορα eps και splits, ο μάλλον περίεργος χαρακτήρας του αρχηγού και μοναδικού αυθεντικού μέλους, Richard Walker (ιδιοκτήτης της The Miskatonic Foundation), ευθύνεται ως ένα πολύ μεγάλο μέρος που δεν υπήρχε δισκογραφική συνέπεια ή σταθερότητα στις επιμερούς συνθέσεις μέσα στα χρόνια που περάσανε.
Μια σύντομη ορχηστρική εισαγωγή απλώνει τα πένθιμα χέρια της πρωτού ο μπάσος ήχος της παραγωγής αντηχήσει δυναμικά. Η φωνή του Simon, καθαρή και πένθιμη. Τραβάει τις λέξεις όσο μπορεί να δίνει έμφαση σε κάθε μια από αυτές. Γενικότερα το ??Lamentations?? είναι πιο doomish από το ??New Dark Dawn?? και αυτό βγαίνει ακόμα και στην φωνή. Το καλύτερο παράδειγμα του δίσκου ως πρώτη επαφή με τον ήχο τους θα πρότεινα το ??Only The Strong?? με τον αργόσυρτο καταδικαστικό του ριφοσκελετό που κουρδίζει κάθε νεύρο του τμήματος του εγκεφάλου που δρουν στενάχωρα συναισθήματα. Η κιθαριστική απειλή συγκαλύπτεται με την απαλή φωνή που στηλώνεται σε στιγμές και εξαναγκάζει τις τρίχες του κορμιού σου να μιμηθούν. Απερίγραπτος τυμπανιστικός οργασμός κορυφώνεται συχνά και σώζει καταστάσεις, ειδικά όταν φαλτσάρουν κάπως τα φωνητικά. Οι μεμβράνες των τυμπάνων αντικαθιστούν τις μεμβράνες των χορδών. Τα κιθαριστικά μέρη (ακούω και λίγο παλιούς Paradise Lost στον ήχο τους) ξεπροβάλλουν από την ομίχλη που δημιουργεί η μπασαδούρα και εξυψώνουν στα ουράνια τις συνθέσεις τους.
Η μουσική των Solstice δεν είναι μίζερη ούτε βοήθημα για ύπνο ή κλάψα. Διασύρουν τέτοιες φήμες που θα μπορούσαν να συνοδεύουν μια doom μπάντα. Ανελέητο και ??επικό?? χτύπημα σε τραγουδάρες όπως το ??Absolution In Extremis?? ,Wintermoon Rapture και ?? Neither Time Nor Tide?? . ΕΠΙΚΟΤΗΤΑ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ. Σαν τα θεσπέσιο και ταιριαστό εξώφυλλο με το κάψιμο των νεκρών ηρώων στα καράβια τους . Απαράμιλλες συναισθηματικές φορτίσεις στο ??These Forever Bleak Paths?? με τον επικό προμαχώνα να λειτουργεί άψογα και να επιτρέπει στη doom αγέλη να επιτίθεται μέχρι εξάντλησης σου. Εσώκλειστο σκοτάδι που στην δικιά μας διάσταση μεταμορφώθηκε σε μουσική. Ένα δεύτερο ορχηστρικό με ακουστικές κιθάρες ξεκουράζει από το συγκινησιακό βάρος που φέρω στα μισά του δίσκου.
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και η κατάδυση συνεχίζεται. Η θλίψη απεικονίζεται με ήχους και οι πέντε Άγγλοι ερμηνεύουν τους ρόλους τους μην αφήνοντας ακτίνα φωτός να ξεπροβάλλει από τις ρωγμές και τις χαραμάδες αυτού του κατεστραμμένου καταφύγιου. Όπως πάντα όμως το κάνουν δυναμικά και με ένταση. Τα ριφς ιππεύουν ασταμάτητα όσο και αργά αλλά ο ήχος των οπλών τους εντείνεται σε κάθε σπιθαμή τους. Επίπονη η σχεδόν μια ώρα της διάρκειας του ??Lamentations?? αλλά η ανταμοιβή μεγάλη. Τα παρακάτω γραφόμενα των ιδίων, τα λένε όλα?
??Every Day, Another Pain
Every Dawn I Die, At Dusk We Pray??
Phlebotomized - Skycontact
Οι Ολλανδοί Phlebotomized, αν και ξεκίνησαν σε πιο death/grind μονοπάτια, γρήγορα μετεξελίχτηκαν σε κάτι πιο πολύπλοκο και ενδιαφέρον. Η πάντοτε μεγάλη αγέλη των Phlebotomized, άλλαξε αρκετά μέλη στην σύντομη ιστορία της. Μετά από δυο demos, ο ήχος στα δυο μετέπειτα eps τους απέκτησε δικιά του ταυτότητα. Καθαρά αλλά και άγρια φωνητικά, πάντοτε δυο κιθάρες για πληθώρα, μαγευτικό ρυθμικό δίδυμο και πλέον και με έναν βιολιστή μαζί με τον πληκτρά. Η ώρα του ντεμπούτου έφτασε το 1994 με το καταπληκτικό ??Immense Intense Suspense??, ένα μαγευτικό ταξίδι αισθήσεων. Με νέο μπασίστα-βιολιστή προχώρησαν στο ??Skycontact?? του 1997 και προκάλεσαν ακόμα περισσότερο την τύχη τους και την ίδια την Τέχνη. Επήλθε άμεση διάλυση και σιωπή για πολλά χρόνια μέχρι το 2013 που οι δυο αυθεντικοί κιθαρίστες ξαναβάλανε μπροστά την μπάντα αλλά προς το παρόν δεν έχουμε δει καινούριο υλικό.
Το ??Skycontact?? άνετα μπορεί να χωριστεί σε 2 μουσικά μέρη.Και τα δυο μέρη είναι συνθέσεις των Payne/Palms ενώ οι στίχοι ανήκουν στον Payne και μερικές φορές και του Geestman. Το πρώτο μέρος είναι το λογικό εξελικτικό βήμα τους. Avant Garde ρυθμοί, μπλιμπλικωτή (όχι ηλεκτρονική) ατμόσφαιρα, καθαρά αλλά και ωρυόμενα φωνητικά, ταξιδιάρικες κιθάρες. Δεν υπάρχει καμμιά περίπτωση να μην σας αγγίξει ένα κύμα ξεγνοιασιάς, έστω και αν είναι φυλαγμένη ανάμεσα στο κρύο και στο σκοτάδι. Απρόσμενες αλλαγές, ασταμάτητες εναλλάξεις πορείας και αδιάλλακτη διάθεση για πειραματισμούς. Σίγουρο στοίχημα ώστε να χαθεί και ο τελευταίος death metal οπαδός της μπάντας. Μόνο για ανοιχτόμυαλους. Δεν πασχίζουν να βγάλουν κάποιο συγκεκριμένο ήχο αλλά αφήνουν τις συνθέσεις να?αυτοσυνθεθούν. Σκέψεις σαν ορμητικά ποτάμια που δεν τα σταματά τίποτα και κανένας. Όπου κολλήσει το τυμπανοχτύπημα, τότε θα συμβεί. Όπου χρειαστεί ένας γδούπος από το μπάσο, θα γδερθεί. Η συγκομιδή από την αυτόν τον τρόπο λειτουργίας είναι η αυτοτέλεια. Ένα έργο που δεν ακούγεται σαν κανένα άλλο και δεν το χρειάζεται. Η Μουσική χρειάζεται ηγέτες και όχι ακόλουθους και οι Phlebotomized υπήρξαν ηγέτες. Δίσκος με τίτλο ??I Lost My Cookies In The Disco?? σίγουρα δεν μπορεί να είναι της σειράς?
Το δεύτερο μέρος ονομάζεται ??I Hope You Know?? και χωρίζεται σε τέσσερα μέρη-τραγούδια. Η διαφορά του σε σχέση με το πρώτο μέρος είναι ότι παράλληλα με την προοδευτική avant garde νοοτροπία του, υπάρχει μια καθοδική πορεία προς το Βασίλειο της Οδύνης και της Μελαγχολίας. Τα πλήκτρα ανεβαίνουν σε ιεραρχία, ο ήχος τους φέρνει πλέον πιο πολύ σε Doom/Death metal. To ??A Cry In July?? λειτουργεί ως επισίτιση αισθήσεων και κερδίζει εύκολα το έπαθλο της καλύτερης σύνθεσης του δίσκου για μένα. Το βιολί στο τέλος είναι ο επιθανάτιος ρόγχος με βούλα. Η διαδοχική θλίψη και στα επόμενα μέρη είναι τελετουργική και μεταβιβάζεται όλο και πιο έντονα. Και μόνο το δεύτερο μέρος να υπήρχε στο ??Skycontact?? άλμπουμ τους, πάλι ιστορία θα άφηνε. Μαυρίλα αλείφεται στις φλέβες του ακροατή και εξαπλώνεται άμεσα όσο διαρκούν ολοκληρωμένα το ??I Hope You Know??. Η μελαγχολία μουλιάζει τα αυτιά του ακροατή και λίγο πριν αυτή η υγρασία δραπετεύσει από τα μάτια, ένα διαολεμένα περίεργο ξέσπασμα θα κάνει την εμφάνιση του και θα αλλάξει τα πάντα. Αυτοί είναι οι Phlebotomized, αυτό είναι το ??Skycontact??. Ένα μωβ εξώφυλλο με ψάρια κιθάρες και φυσαλίδες-πλανήτες. Εξάλλου μερικές φορές, 4χ2=5+3?.Sorcerer - Sorcerer
Οι Σουηδοί Sorcerer σχηματίστηκαν το 1988 και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν 2 ντέμος πριν το διαλύσουν το 1992 εξαιτίας της φυγής του μπασίστα (και βασικού συνθέτη) Johnny Hagel για να μεταβεί στους Tiamat (Clouds/Wildhoney,πολλές συνθέσεις αυτών των δίσκων είναι δικές του). Το 1995 ο John Perez των Solitude Aeturnus παίρνει αυτά τα δυο ντεμος και πραγματοποιεί την πρώτη κυκλοφορία της νεοσύστατης ετιαρίας του, Brainticket Records. Ti παίζουν οι Sorcerer; Μα φυσικά, Epic Doom Metal σαν τους Solitude Aeturnus. To 2010 o Hagel μαζί με τον αυθεντικό τραγουδιστή Anders Engberg, επανασυνδέουν την μπάντα μαζί με 3 καινούρια μέλη (εκ των οποίων ο ένας είναι ο ένας αδερφός Niemann των Therion) και ξανασυστήνονται στο κοινό με την αλμπουμάρα ??In The Shadow Of The Inverted Cross?? που κυκλοφόρησε πέρσι.
Είπαμε ότι οι Sorcerer παίζουν επικό doom metal; Ναι, αλλά ας το ξαναπούμε μιας και είναι λίγοι (και καλοί) οι αντιπρόσωποι αυτού του είδους. Μακρόσυρτα ριφς που κουβαλάνε το βάρος ενός καλοζυγισμένου ξίφους. Και είναι το ίδιο αιχμηρά. Βαρύς ήχος με το μπάσο μπροστάρη να κρατά τα ζύγια και τον Anders να τραβά τα λουριά της φωνής του. Ύμνοι σαν το ??Northern Seas?? δεν γεννιούνται ούτε κάθε πενταετία. Ρυθμικό, ανεμίζει περηφάνια στην φωνή όσο ο ρυθμός δίνεται σαν προμήνυμα εκτελεστικού αποσπάσματος. Και οι μελωδία του?.αχ, αυτή η μελωδία του. Γλυκιά σαν Σειρήνα, σε προσκαλεί και σε απομονώνει από τα πάντα ώσπου να ακουστεί το ορμητικό ξέσπασμα στο τέλος του και να ρημάξει (θετικά) τα πάντα στο πέρασμα του. Άμεση μεσολάβηση του ??Queen In Black?? με το ιπποτικό του συναίσθημα σε στίχους και μουσική. Το νιώθεις στον αέρα, το νιώθεις στο πετσί σου. Αυτό το ρυθμικό καβάλημα των δυο υποζυγίων (κιθάρες) ποδοβολά γεμίζοντας αρμονίες τον χώρο.
Κάθε σύνθεση, κάθε τραγούδι σου δίνει ένα λόγο να το λατρέψεις. Το ??Inquisition?? δίνει ιδιαίτερη βάση στην ατμόσφαιρα και ακούγεται τόσο μπάσο που τρέμουν τα ηχεία ακόμα και επιλέξεις όσο το δυνατόν το αντίθετο. Στο ??Wisdom?? φιλοξενούνται κάποια όμορφα σολαρίσματα ενώ η εκφραστικότητα του πόνου και της παράνοιας αγγίζουν την σφαίρα της πραγματικότητας. Μια διασκευή στο τρομερό τραγούδι ??Stargazer?? (Rainbow) γίνεται με απόλυτο σεβασμό στο αυθεντικό, ίσως λίγο πιο ατμοσφαιρικό. Πάντως η Ουρανιότοξη εκτέλεση, είναι ανέγγιχτη, κοιτάει οποιαδήποτε διασκευή από τις ψηλότερες κορυφές και απλά απολαμβάνει τις προσπάθειες, επιτυχημένες ή μη. Το στενάχωρο ??At Dawn?? κρατάει το doom στοιχείο αλλά διώχνει πλέον το επικό. Έχει αρκετά hard rock συναίσθημα, σαν μια heavy metal μπαλάντα με διαφορετικό στίχο και μουσικό υπόβαθρο. Βασίζεται πιο πολύ στα πλήκτρα παρά στα πιο δυναμικά όργανα και μόνο μια κιθάρα γρατζουνά την ψυχή, όσο φωνή και πλήκτρα την ??μουδιάζουν??.
Τα τελευταία τραγούδια της συλλογής ανήκουν στο πρώτο, ομώνυμο ντέμο του 1989. Από τα πρώτα τους βήματα παίζανε χωρίς κάποιου είδους συμβιβασμούς. Μελωδίες και σφοδρότητα διασταυρώνουν τους δρόμους τους κάτω από ένα ηρωικό ουρανό. Μεταλλικές καταδικαστέες δοξολογίες με λάβρα. Οι συνθέσεις είναι άψογες και το μόνο αρνητικό είναι ότι λείπει το αγαπημένο μου τραγούδι των Sorcerer, το ??Far Beyond?? (που ευτυχώς συμπεριλήφθηκε στην επόμενη επανακυκλοφορία του το 2011).Dissolving of Prodigy - Time Ruins Also Beauty
Όσο οι περισσότεροι από εμάς απολαμβάνουμε να διαβάζουμε για αγαπημένα μας ακούσματα, άλλο τόσο κάποιοι από εμάς αρεσκόμαστε στο να διαβάζουμε για άγνωστα πράγματα, για υλικό του παρελθόντος που μας έχει ξεφύγει και αξίζει της προσοχής μας. Μια τέτοια μπάντα ήτο για μένα οι Τσέχοι Dissolving The Prodigy. Ξεκίνησαν το 1989 σαν Bigotry, παίζοντας Doom/Death metal και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν μια ντεμοκασέτα το 1993. Αλλαγή ονόματος σε Dissolving The Prodigy και με την προσθήκη ενός έκτου μέλους σε βιολί και πλήκτρα, κυκλοφορούν νέο υλικό την ίδια χρονιά. Έχοντας συνθέσει νέο υλικό και μαζί με μερικές παλιότερες συνθέσεις από το αναφερθέντα demo, κυκλοφορεί το 1995, το ντεμπούτο τους ??Lamentations Of Innocents??. Οι λάτρεις του Doom/Death θα βρουν μια νέα αγάπη. Η συνέχεια έγινε δυο χρόνια αργότερα, από την ίδια εταιρία, την Τσέχικη Sheer Records. To ??Time Ruins Also Beauty?? είναι επίσης θαυμάσιο. Πιο μεστές συνθέσεις, πιο μελαγχολικά όργανα. Η κακή διανομή δεν επέτρεψε να γίνουν γνωστότεροι παρά μόνο στην χώρα τους. Δεν τα παρατήσανε και κυκλοφόρησαν άλλα δυο ολοκληρωμένα άλμπουμς τραγουδισμένα πλέον στην μητρική τους γλώσσα καθώς και πήραν μέρος σε ένα πενταπλό split το 2010. Το τέλος ήρθε με τον θάνατο του βασικού κιθαρίστα/τραγουδιστή Rene Krystyn το 2013 από καρδιακή ανακοπή και όπως ήταν φυσικό ακολούθησε άμεση διάλυση.
Μια ραγισμένη φωνή θρηνεί. Ένα βιολί δακρύζει. Καλωσήρθατε στον κόσμο των Dissolving The Prodigy. Ηλεκτρισμός και παράνοια κάνουν σύντομα την εμφάνιση τους για να φορτίσουν ακόμα πιο πολύ την μπαρουτιασμένη ατμόσφαιρα. Τα όρνια κράζουν ψηλά, τα κουφάρια αναπαράγουν τους ήχους που φτάνουν στα αυτιά σου. Επιθανάτιες δάφνες στολίζουν τις μίζερες συνθέσεις τους. Γυναικείες φωνές και κάποια καθαρά αντρικά προσπαθούν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα αλλά τα βεβαρημένα παραμορφωμένα καταπλακώνουν κάθε χαρωπό συναίσθημα. Οι κιθάρες πλέκουν εγκώμια στην θλίψη ενώ βιολί, πλήκτρα και φλάουτο δημιουργούν ατμόσφαιρα και σε ταξιδεύουν. Μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, χρονοτριβούν και στολίζουν τις συνθέσεις τους με κάθε λογής αβυσσαλέο και δύσμοιρο ήχο. Κάθε φωτεινότητα χάνει την λάμψη του όταν το βιολί κόβει τις χορδές πάνω στο σύρμα και τα κρουστά ξεψυχούν πάνω σε επίπονα χτυπήματα.
Η θλίψη παρασέρνει τα πάντα με τους αγκαθωτούς του καρπούς. Κάθε τραγούδι ακμάζει μέσα στον πόνο και στην μελαγχολία. Χλωμάδα στην χροιά της φωνής, παγωμένες χορδές που σπάνε κάτω από το τέντωμα τους. Μαραμένα πέταλα που θροίζουν μέσα στην ψυχή σου φέρνοντας βαθιά, απρόσμενα και αθέλητα αποτελέσματα. Το ??Time Ruins Also Beauty?? δεν είναι ο καλύτερος doom/death δίσκος που θα ακούσετε, του λείπουν τα τελευταία σκαλιά της κορυφής. Αλλά έχει πολλά υπόγεια σκαλιά που σας καλεί να τα κατέρθετε.