Σωστός. Η παρουσία των Μινσκ στο αφιέρωμα είναι όντως το πιο περίεργο στοιχείο του. Όχι ότι δεν είναι μια πολύ-πολύ ωραία μπάντα, αλλά έχω την αίσθηση ότι ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί τους θα διαφωνούσαν με το να τους κολλήσει η doom ταμπέλα.
Είναι αυτό που λέω κατά καιρούς.
΅Πςςς. Φιλαράκι. Δες, εγώ το MH/HM είμαι ανοιχτόμυαλο περιοδικό. Ασχολούμαι με το Extreme ήχο. Όλα χωράνε αρκεί να έχουν κιθάρες, παραμόρφωση και τρίχες (στο κεφάλι, στο πρόσωπο - δεν με ενδιαφέρει)! Θάνατος στις ταμπέλες. Όλα είναι μουσική΅.
Όχι.
Είναι πιθανό να ξεκίνησες μόλις μεγάλη κουβέντα - για παράδειγμα κάποιοι σίγουρα θα πουν ότι αυτό που λες είναι η μία όψη του νομίσματος, ότι κατά τ’ άλλα το Χάμμερ είναι κολλημένο στα παλιά και παρωχημένα στο μέταλ, ότι συντηρεί τις παλιές ξεπερασμένες ταμπέλες, ότι πρέπει να περάσουν χρόνια μέχρι να αποδεχτεί κάτι καινούριο και μετά το βάζει και στο μέταλ χωρίς να είναι κτλ.
Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με το να ασχολείται το Χάμμερ ΚΑΙ με τους Μινσκ, και με τους όποιους Μινσκ, αλλά ας λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Τους Μινσκ καλά κάνουν και τους προβάλλουν, αλλά ας περίμεναν να κάνουν ξέρω γω κάνα αφιέρωμα στον “σύγχρονο ακραίο ήχο των 00’s” και να τους βάλουν εκεί. Όχι επειδή οι ταμπέλες “μας” είναι “ιερές” και δε θέλουμε να “λερωθούν”, αλλά επειδή το να τσουβαλιάζεις ανόμοια πράγματα δημιουργεί σύγχυση και γαμάει τους καινούριους ακροατές. Το λέω αυτό γιατί η προηγούμενη γενιά αναγνωστών του Χάμμερ (μεταξύ των οποίων κι εγώ) γαλουχήθηκε με τη λογική ότι “δεν έχει σημασία τί ακούς, αρκεί να έχει πάρει από 8 και πάνω στο Χάμμερ”. Έτσι πολλοί μάθαμε ν’ ακούμε μουσική χωρίς ουσιαστικά σημεία αναφοράς και κάποιοι πασχίσαμε αρκετά μέχρι να αποβάλουμε αυτή τη νοοτροπία. Καλό είναι αυτό κάποια στιγμή να σταματήσει.
Και σε αυτό το σημείο να τονίσουμε πως οι Μινσκ είναι πιο ντουμ από το ντουμ και κάνουν κωλαράκια τρουντουμάδων βαρέλι για να πετάνε πάνω τάπες στα αποστακτήρια του τζακ ντάνιελς στο τενεσί. Αρκουδέηδες. :blues:
Σωστό σε βρίσκω Το θέμα και για μένα δεν είναι η true-ίλα, αλλά το γενικότερο μαζικό μάζωμα κάτω από μια πολύ γενική ταμπέλα, το οποίο μπορεί να αποπροσανατολίσει…
Πιο αναλυτικά σχετικά Doom Metal αφιέρωμα, ή αντίστοιχα αφιερώματα τύπου ΅15 δίσκοι που πρέπει να ακούσετε. Μπορεί στο μακρινό ¨95 να είχα επωφεληθεί από κάτι αντίστοιχο που είχε κάνει το περιοδικό για το Power και το Progressive, τώρα όμως τα βρίσκω και λίγο εύκολη λύση - ένας γρήγορος οδηγός αγορών (downloading για τους πιο κακεντρεχείς). Θα προτιμούσα ένα αφιέρωμα στη πορεία του Doom Metal μέσα στο χρόνο, τα παρακλάδια, τις σκηνές του, και τις διαφορές μεταξύ τους, βασικά πρόσωπα, χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ήχου, των στίχων και της αισθητικής του, και τέλος, ΅να και μερικά προτεινόμενα δισκάκια για όποιον θέλει να κάνει την αρχή¨. Αυτό βέβαια, προϋποθέτει περισσότερη εργασία και μεράκι, αλλά σίγουρα θα το διάβαζα με μεγάλο ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για το αγαπημένο μου παρακλάδι του Heavy Metal.
Όλα αυτά πριν ή μετά το κλάσιμο των αρχιδιών; 
Καλοί είναι κι αυτοί μωρέ :roll:
Πρώτον μαζί σας για τα αφιερώματα με χρονολογικό μοτίβο, αυτή είναι η ενδεδειγμένη μορφή γιατί παρουσιάζει σφαιρικά τα γεγονότα.
Δεύτερον και εντελώς φιλικά, δεν υπάρχει “ακραίος ήχος των 00ς”, αυτό είναι μια πελώρια μπαρούφα του στυλ “αυτά τα μοντέρνα μωρέ”. Υπάρχουν διάφορα υποϊδιώματα που αναπτύχθηκαν την τελευταία δεκαετία και κάποια από αυτά -σας αρέσει ή όχι- υπάγονται στην ομπρέλα του doom.
Το να βλέπω να λέγονται πράματα τύπου “οι ΥΟΒ δεν είναι doom” (και τι είναι; emocore?) και “οι Minsk είναι extreme metal” (ε rofl δηλαδή, ακόμα και σήμερα οι πρώιμοι Cathedral ακούγονται πιο “ακραίοι”) μόνο μειδίασμα προκαλούν.
Ok, καταλαβαίνω ότι μπορεί σαν doom στο μυαλό σας να έχετε μόνο ξερωγώ τους Solitude Aeturnus αλλά υπάρχει μια εξίσου μεγάλη μερίδα κοινού που δε θέτει στεγανά και μανιέρες στο doom της, αγκαλιάζει και τα sub-genres του είδους, και άμα λάχει το επεκτείνει/αναζητεί και πέρα από τα όρια του metal.
Το αφιέρωμα ήταν μια χαρά, οκ θα ήθελα να είναι πιο αναλυτικό και να καλύπτει εκτενέστερα [I]όλα [/I]τα doom subgenres τα οποία είναι πολύ περισσότερα απ’ό,τι φαντάζεται ο μέσος ακροατής, αλλά γι’αυτό που είναι δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο, οκ εκτός αν έλειπαν οι παπαρολογίες του ΒΖ.
Αμφιβάλλω, να σου πω την αλήθεια, αν αυτή η μερίδα κοινού που “δεν θέτει στεγανά και μανιέρες στο doom της”, όπως λες, είναι όντως εξ’ ίσου μεγάλη, αλλά ΟΚ, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Αυτή την κουβέντα που κάνουμε αυτή τη στιγμή την έχουμε κάνει κάμποσες φορές και με τον Ρεντ Ραμ και μονίμως διαφωνούμε, αλλά έχει πλάκα. Θυμάμαι ήδη να σε κράζω κάπου, δε θυμάμαι πού, και να μην είμαι ο μόνος (και να μας κράζεις και συ βέβαια), γιατί έλεγες “οι Pentagram δεν είναι metal” και γω σου λεγα “τί λες ρε Λούλη Μπουκλεντέ” κτλ. Ή μια φορά είχα σχεδόν βρίσει τον ΒΒΒ, για κάποιο Ρόντμπερν πρέπει να τανε αυτό, που είχαν ανακοινωθεί οι Candlemass και κείνο τον είχανε χαλάσει, έλεγε κάτι σαν “εγώ δε θέλω metal στο doom μου” το οποίο μου φαινόταν η μεγαλύτερη παπαριά του κόσμου, το μεγαλύτερο οξύμωρο ξέρω γω. Μάλλον πρέπει να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι υπάρχει η αντίληψη “υπάρχει και doom το οποίο δεν είναι metal”, με την ίδια την αντίληψη βέβαια δεν το συζητάω, δεν πρόκειται ποτέ να συμφιλιωθώ, εγώ όταν λέω “doom” απλά συντομεύω το “doom metal” όπως συντομεύω λέγοντας “power”, “epic”, “thrash”, “black” και όλα τα σχετικά. Αν μου ζητήσεις επιχειρήματα βέβαια θα ψιλοκολλήσω γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν το χα σκεφτεί, δεν είχα μπει στη διαδικασία “γιατί το doom είναι metal”, υποθέτω θ’ αρχίσω απλά να λέω “Sabbath, Trouble, Pentagram, Candlemass, Cathedral κτλ. κτλ.”, τώρα η άλλη πλευρά ίσως και να χει επιχειρήματα, δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η περίεργη (για μένα) αντίληψη έλκει τις ρίζες της στους St. Vitus επειδή είχαν punk υπόβαθρο, μετά είχες hardcore συγκροτήματα να παίζουν πολύ αργά και σάπια, όπως π.χ. τους Iron Monkey και τους Eyehategod, και να κάνουν έτσι πολύ hardcore κόσμο να φλερτάρει το doom, είχες και τους Neurosis που επίσης εγκαινίασαν ένα είδος συγγένειας, μετά είχες το stoner… δεν ξέρω, όλα αυτά νομίζω ότι δημιούργησαν την αντίληψη ότι “υπάρχει και doom έξω από το metal”. Νιώθω άβολα ρε γαμώτο μ’ αυτή την κουβέντα γιατί απ’ τη μία ξέρεις, σεβασμός στη διαφορετική άποψη μπλαμπλαμπλά, και απ’ την άλλη πραγματικά είμαι τόσο απόλυτος πάνω σ’ αυτό το θέμα που μου ρχεται να σας βρω όλους εσάς τους “φολς-ντουμάδες” και να σας πλακώσω στις σφαλιάρες! Σόρι μαν, απ’ ότι φαίνεται βρήκες την Αχίλλειο πτέρνα μου. 
Θα σου λεγα να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα από κοντά αύριο στο Φαζ, αλλά μάλλον αυτό το ιβέντ παραείναι μέταλ, σωστά; :razz::har:
Τεσπα, για μένα κάτι το οποίο είναι αργό, heavy και σάπιο δεν χρειάζεται απαραιτήτως να το πούμε doom, μπορούμε να βρούμε και άλλα ονόματα γι’ αυτό και να το γουστάρουμε μια χαρά, αλλά είμαι αντίθετος στο να το λέμε “doom” αν δεν είναι metal, για το λόγο που είπα σε άλλο ποστ, ότι εν πάσει περιπτώσει έτσι δε βοηθάς τους πιτσιρικάδες αναγνώστες σου να καταλάβουν ένα ιδίωμα. Τώρα όσο για τους Μινσκ και τους Γιομπ, δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να τους πούμε, ίσως ο όρος “σύγχρονος ακραίος ήχος” να ήταν όντως χαζός. Δεν ξέρω. Θα το σκεφτώ και θα ξανάρθω.
Τι λες μωρέ; Κάθε χρόνο σολντ-άουτ στο τέταρτο κάνουν το ρόντμπερν τα μουνιά και μου βγαίνει ο φραπές απ’τη μύτη απ’το άγχος. :?
Για το ντεμπούτο έλεγα μωρέ, που έχει συνθέσεις απ’τα 70ς, ε αυτό το πράγμα δεν το λες και ορισμό του 80ς μέταλ. Για τα επόμενα καμιά διαφωνία.
Εδώ το βάζω σε σπόιλερ γιατί άρχισες πάλι τα σεντόνια στις πέντε το πρωί, ΧΥΤΗΡΟΓΛΟΥ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ!
[SPOILER]
[/SPOILER]
Δεν είναι τόσο δύσκολο να το αντιληφθείς, αμα σκεφτείς ότι οι Sabbath μπορεί να βρίσκονται στα μέταλς στα δισκάδικα, αλλά δεν ανήκουν μόνο στο μέταλ, πολλά σχήματα σε διάφορες μουσικές έχουν δανειστεί στοιχεία από τους σάμπαθ και όπως είναι φυσικό, πολλά σχήματα προσπάθησαν να παίξουν αργά και βασανιστικά χωρίς να αγχώνονται “αν θα μας πουν μέταλ” ήδη από τις αρχές των 80ς. Δεν είναι μόνο το hardcore background των Saint Vitus, τα αλλαξοκωλίκια με τους Black Flag είχαν επίδραση και στην άλλη μεριά, το “My War” (1984) στη δεύτερη πλευρά του είναι τίγκα heavy με αργές ταχύτητες και σαπίλα κλπ, πάτα [U]εδώ[/U]. Επίσης έχεις τους Melvins από τα μέσα των 80ς, και φυσικά τους Swans που οι προ-Jarboe δουλειές τους ('82-'84) είναι ό,τι πιο heavy και βασανιστικό ακούστηκε στα 80ς.
Τι γίνεται λοιπόν όταν κάποιοι προσπαθούν να μπλέξουν το doom των Sabbath/Pentagram με αυτά τα υπέροχα μη-metal πραματάκια που ανέφερα παραπάνω; guess what, προκύπτει doom που δεν ακούγεται μεταλλάδικο, παραδείγματα ανέφερες κι εσύ.
Ναι αμέ, μπορώ μάλιστα να σου λέω και ιστορίες από τις δύο φορές που τους είδα με Messiah και να σε κάνω να νιώσεις ΟΜΟΡΦΑ :twisted:
Ε ρε συ οκ μαζί σου να κρατήσουμε το doom μεταλλικο και να βρούμε άλλο όνομα για “το άλλο”, αλλά τόσο χρόνια μόνο το sludge επέζησε σαν τα(ε)μπέλα, και κατα τ’άλλα πάλι κάτι doom/noise/experimental/extreme/progressive/psychedelic/ambient/drone/shoegaze σιδηρόδρομους διαβάζουμε, μέχρι να το πεις έχει παίξει δύο φορές ο δίσκος.
Από κει και πέρα, για να δεις πόσο φλου και οτιναναι είναι αυτοί οι ορισμοί “extreme ήχος” κλπ, δες [U]αυτό το θρεντ[/U] τι μουσικές μπήκανε. Μετά πιάσε και [U]αυτό[/U]. Πραγματικά αχταρμάς. Ε τις ταμπέλες τις έχουμε για να διευκολυνόμαστε, όχι να μπερδευόμαστε χειρότερα, τι extreme ήχος μωρε, πάμε μωρή ΜΙΝΣΚΑΡΑ.
ΧΥΤΗΡΟΓΛΟΥ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ!
Μπααααχαχαχαχαχαχ, βγήκε ο καφές απ’ τη μύτη ρε μαλάκα!!! :lol3:
Γράκχε κάντο title κάτω από το nick ΤΩΡΑ.
Κατά τ’ άλλα, λατρεύω τις ταμπελοσυζητήσεις και το λέω πολύ σοβαρά. Μπορεί να φαντάζουν γραφικές στον “μουσικόφιλο που απλά ψάχνει την καλή μουσική” (για την οποία όμως τις περισσότερες φορές δεν έχει και τίποτα ουσιαστικό να πει), αλλά υποχρεώνουν τους συμμετέχοντες σε αυτές να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει, να βρουν επιχειρήματα, να ψάξουν την ιστορία του Χ παρακλαδιού. Αυτές οι διαφωνίες είναι πραγματική υγεία ανάμεσα σε “πωωωω ρε δισκάρα ρε μουνιά” ποστς απόλυτου τίποτα.
Για το ΝΤΟΥΜ που λέτε, παρότι δεν έχω ασχοληθεί σίγουρα όσο εσείς, είμαι πιο πολύ στην bleedin πλευρά. Και αυτό γιατί όταν για το doom η πρώτη μπάντα που έρχεται στο μυαλό είναι οι SABBATH (που προϋπήρξαν του metal), τότε δεν μπορείς να λες ότι το doom είναι αποκλειστικά κάτι που συνέβη στο metal. Απόδειξη γι αυτό είναι οι (μέχρι και το “Dopes…”) MONSTER MAGNET.
Βλέπω πχ στο αφιέρωμα MY DYING BRIDE και πάω να σκεφτώ αμέσως “μα τι MDB, αυτοί είναι γκοθ, ατμοσφαιρικοί” και μετά λέω για κάτσε, μήπως οι WARNING που ανφέρθηκαν εδώ δεν έχουν πάρει από εκεί τα μισά τους riffs (και δεν το λέω με καθόλου κακή διάθεση αυτό)?
Οι οποίοι WARNING και το “Watching From A Distance” σαφώς και είναι έλλειψη, αλλά μην το κάνουμε και τόσο θέμα γιατί μάλλον αρχίσαμε να ασχολούμαστε μαζί τους αρκετά αργότερα απ’ την κυκλοφορία του.
Για τους MINSK πάντως και εγώ θεωρώ ότι δεν έχουν καμία θέση, είναι άλλης κατηγορίας μπάντα, πολύ πιο τελετουργική/σαμανική. Αλλά αφού έχει THERGOTHON τι να λέμε, τα συγχωρούμε όλα…
Κανονικά αυτό το ποστ θα το έκανα μόνο και μόνο για να επιδείξω καμαρωτά-καμαρωτά τον καινούριο μου τίτλο τιμής…
…αλλά θα κάνω έτσι βιαστικά κάμποσα σχόλια, άλλωστε δεν είναι πια 5 το πρωί, αυτή τη φορά δε θα με δουλέψει κανείς - ελπίζω.
α) Πλάκα πλάκα για το Ρόντμπερν δεν έχεις άδικο Μπλίντιν. Ίσως κι εγώ να μην έχω συνειδητοποιήσει τις πλήρεις διαστάσεις του “φαινομένου”.
β) Είσαι αρκετά πειστικός, και σωστά αυτά που λες για Melvins, Swans, Black Flag και δε συμμαζεύεται, αλλά διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Κάπου έχω την αίσθηση ότι και πάλι μιλάμε για αργή και βασανιστική rock μουσική που δεν είναι κατ’ ανάγκη “doom”.
γ) Για παράδειγμα όπως βλέπεις εγώ κι ο NWOOFGM δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε τις ενστάσεις μας για τους Μινσκ. Αρχίζω σιγά-σιγά να διαμορφώνω την άποψη ότι μιλάμε ιδιαίτερα για “κάτι άλλο” όταν αναφερόμαστε σε πράγματα που έλκουν την καταγωγή τους από τον “ήχο Neurosis”, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω αυτή τη στιγμή. Δηλαδή ΟΚ, είναι κάτι αργό, heavy as fuck, βασανιστικό και προφανώς ΓΑΜΕΙ, αλλά… ντουμ; Μπα, δε νομίζω. Κι ούτε είναι κακό αυτό.
δ) Αντίθετα για τους My Dying Bride που είπε ο ΚρισΠ εγώ προσωπικά δε σκέφτηκα κάτι τέτοιο, σε στυλ “τί δουλειά έχουν αυτοί εδώ μέσα”, για κάποιο λόγο το θεώρησα απόλυτα φυσιολογικό να συμπεριλαμβάνεται αυτό το συγκρότημα - και ειδικά αυτός ο δίσκος πρέπει να πω - σ’ ένα τέτοιο αφιέρωμα. “Ε ναι ρε μαλάκα, αφού αυτοί είναι μέταλ” θα μου πεις. Όχι, το μυαλό μου πάει στο [U]feeling.[/U] Νιώθω δηλαδή ότι οι MDB και γενικά αυτές οι μουσικές, παρ’ όλο που σαφώς είναι κάτι διαφορετικό από Candlemass, Trouble κτλ., έχουν αυτή τη doom “αύρα”, πάλι δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Ε ρε γαμώ την πουτάνα μου, τελικά δεν υπάρχει μουσική πιο ζόρικη απ’ το doom να την περιγράψεις από “πνευματική” άποψη.
ε) Αλλά τελικά ρε μαλάκα Μπλίντιν, δεν κατάλαβα, θα ρθεις στο σημερινό ντουμ ΜΕΤΑΛ ολοκαύτωμα ή άλλο εννοούσες;
Believe it or not, αυτή ακριβώς την κουβέντα είχαμε ακριβώς χτες το βράδυ, και ό,τι είπες με έμφαση σε αυτό για Vitus και Flag ήταν το επιχείρημα οδοστρωτήρας που έπεσε στο τραπέζι. Φυσικά συμφωνώ στο υπόλοιπο ποστ, αλλά η έμφαση είναι εδώ.
Γρακχο ο συντάκτης που μαθαίνει καλή μπάλα είναι ο Τραγάκης.
Ας συνεχίσουμε την ντουμοκουβεντούλα, πλάκα έχει.
Ε είδες; έτσι κι εγώ στο δικό μου το μυαλό έχω τους Μινσκ σαν ντουμ και δεν το διαπραγματεύομαι. Οκ προφανώς είναι διαφορετικοί από βάιτους κλπ, αλλά εμένα αυτά τα μπασταρδέματα είναι η αδυναμία μου και όταν τους ακούω η καρδιά μου γράφει ντουμ, οπότε…
Πάντως, για να επανέλθω σ’αυτά που έλεγα πριν, δεν είναι μόνο οι Saint Vitus και τα πάρε-δώσε με τους Black Flag, οι πανκ καταβολές είναι κάτι πολύ διαδεδομένο στις doom μπάντες, πέρα από το sludge που είναι μίξη των δύο ήχων και π.χ. όλοι οι Grief έπαιζαν παράλληλα και στους Disrupt, ακόμα και στην Αγγλική doom σκηνή (η Ευρώπη είναι παραδοσιακά πιο “διαχωριστική” ως προς τα ιδιώματα από τις ΗΠΑ) οι δεσμοί με το punk ήταν από τα 80ς έντονοι, θυμίζω τον Lee Dorian που έπαιζε στους Napalm Death όταν αυτοί θεωρούνταν punk μπάντα, την Peaceville που πριν γίνει μέκκα του ευρωπαϊκού doom, στα 80ς ήταν crust label και είχε κυκλοφορήσει και τους δίσκους των crust ηρώων …Doom (!) μάλιστα, ενώ το αφεντικό της ο Hammy είχε περάσει για ένα διάστημα από τους Sore Throat, από τους οποίους Sore Throat προερχόταν ο Rich Walker, ναι αυτός των Solstice, οι οποίοι είχαν και τον κιθαρίστα Dave Talbot ο οποίος είχε περάσει κι αυτός από τους Doom (τους πάνκηδες) και είχε κι ένα ξάδερφ… καλά σκάω.
Θέλω να πω πως το doom δεν ήταν ποτέ και το πιο “ατσάλινο” ιδίωμα, μάλιστα είναι από τη φύση του πολύ δεκτικό σε μπασταρδέματα γι’αυτό κι έχει και τόσα υποιδιώματα. Τώρα άμα δε σας αρέσουν όλα δεν πειράζει, κάτι πρέπει να υπάρχει να ξεχωρίζουμε εμείς οι ΓΑΜΑΤΟΙ ΤΥΠΟΙ :blues:
Δεν ξέρω ρε συ, θα προσπαθήσω, τα λέμε εκεί αν είναι
Edit. Επίσης, μάλλον είμαστε καραοφτόπικ πια, οπότε ας μας πετάξει κάποιος μέχρι το ντουμ θρεντ να συμμετάσχουν και οι εκεί θαμώνες.
Στο μεταξύ, ας συνεχίσω κι εγώ τη ντουμοκουβέντα μέχρι να μας πάνε στο σωστό μέρος.
Ομολογώ ότι απέναντι στο “η καρδιά μου γράφει ΝΤΟΥΜ όταν ακούω Μινσκ” του Μπλίντιν δεν έχω επιχειρήματα. Συνήθως δε μ’ αρέσει να υποκύπτει η αντικειμενικότητα στο συναίσθημα έτσι απλά, αλλά όπως και να το κάνουμε το πώς προσλαμβάνει κάποιος κάποια πράγματα, και ειδικά μάλιστα όταν αυτός ο κάποιος συμβαίνει να ξέρει το υπό συζήτηση θέμα, είναι ίσως το πλέον αξεπέραστο εμπόδιο για να κάνουμε τα πράγματα τελείως ξεκάθαρα.
Ίσως λοιπόν τελικά το doom από τη φύση του να μην επιδέχεται αυστηρής οριοθέτησης, τί να πω. Χμ, θα βάλω άλλη μια παράμετρο σ’ αυτή την κουβέντα, συνεχίζοντας να μιλάω βέβαια με μεταλλικούς όρους, θα δείτε πού το πάω. Αν το καλοσκεφτείτε, το doom είναι το μοναδικό “παρακλάδι” του metal το οποίο από “μουσικολογικής” άποψης ταυτίζεται ως προς τη γέννησή του με το ίδιο το metal (επιχείρημα που δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, παρά μόνο μία λέξη: Sabbath). Αυτό συνεπάγεται ότι είναι επίσης το μοναδικό metal παρακλάδι που “πρόλαβε” την εποχή που το metal… δε λεγόταν όλη την ώρα, metal. Γι’ αυτό δε χρειαζόμαστε άλλα παραδείγματα από τους Sabbath (…πάλι) και τους Priest, οι οποίοι αν και metal, στα πρώτα χρόνια τους δε χαρακτηρίζονταν (ούτε από τους εαυτούς τους, ούτε από τους υπόλοιπους) [U]κυρίως[/U] ως metal αλλά ως rock, και το metal ήταν περισσότερο ένας πρόσθετος “επεξηγηματικός” προσδιορισμός. Πού κολλάνε τα παραπάνω με το doom; Στο ότι πολλοί από τους πρώτες ήρωες της μουσικής αυτής τα βλέπανε λίγο διαφορετικά τα πράγματα απ’ ότι κατέληξαν στα 80’s. Οι St. Vitus πιθανότατα δε θεωρούσαν τους εαυτούς τους μεταλλάδες, απλά άκουγαν συνέχεια Sabbath. Οι Trouble πέρα από Sabbath ακούγαν πολύ Beatles και είχαν υπερβολικά πάρε-δώσε με χίππηδες και άλλους περίεργους τύπους. Οι Pentagram, ας τ’ αφήσουμε καλύτερα, είχαν την ίδια ηλικία ακόμα και με τους Sabbath! Ουσιαστικά μόνο ο Endling ήταν αυτό που λέμε “μεταλλάς”. Βέβαια αυτό τί σημαίνει, ότι οι Candlemass ήταν οι πρώτοι που έπαιξαν “μεταλλικό” doom; Όχι βέβαια, γιατί metal ήταν και οι Trouble, και οι Pentagram μετά την έλευση του Griffin, ακόμα και οι St. Vitus. Απλά οι Candlemass τόνιζαν λίγο περισσότερο το metal της υπόθεσης. Η ίδια η εξέλιξη και πορεία όμως του doom το καθιστά κάτι “παραπάνω” από άλλα παρακλάδια του metal - αυτό το δέχομαι. Πολλοί έχουν ισχυριστεί κατά καιρούς ότι το doom δεν είναι ένα απλό παρακλάδι αλλά ο ίδιος ο κορμός του metal, απ’ αυτή την άποψη δηλαδή [U]το ίδιο το metal.[/U] Σ’ αυτή την περίπτωση, φυσικά, δεν έχει καν σημασία το πόσο “ατσάλινο” είναι. Εν τέλει, για να μη φλυαρώ άλλο, θεωρώ ότι το doom δεν είναι ένα σύνολο που εμπεριέχει ως “υποσύνολα” το “doom metal” και το “μη-μεταλλικό doom”. Είναι κομμάτι του metal, αλλά ίσως το μοναδικό κομμάτι του metal που υπερβαίνει το χαρακτήρα του απλού “παρακλαδιού” και που μπορεί να επικαλύπτει συγγενικές πλην αλλότριες μουσικές, φέρνοντάς τις μάλιστα πιο κοντά στο metal. Άρα: το ότι εσύ ακούγοντας Μινσκ η καρδιά σου γράφει doom το δέχομαι απόλυτα. Δε σημαίνει ότι τους θεωρώ κι εγώ doom, αλλά κατανοώ ότι είναι “doom enough” ώστε να αφορούν πλέον και τους doomsters!
Πφφφφ, ας το βουλώσω καλύτερα γιατί θα γράψω ακόμα πιο ακατάληπτες μπαρούφες. Είπαμε, δεν υπάρχει μουσική πιο δύσκολη στη “βαθύτερη” περιγραφή της, από το doom.
Δεν το κάνεις αυτό σε ένα διάγραμμα Venn να δούμε πώς βγαίνει;
Οι παλιοί που ξέρουν, λέγανε πάντα πως οι Sabbath ήταν το heavy και οι Priest το metal κι επειδή όλοι συμφωνούμε με αυτό, μόλις καταρρίφθηκε ο ισχυρισμός σου.
:lol::lol:
Το ήξερα ότι θα φάω δούλεμα γι’ αυτό το ποστ!
Εγώ πάλι ΠΑΝΤΑ διαφωνούσα μ’ αυτό (και ξέρεις ότι σαν κατ’ εξοχήν Πριστάς θα γούσταρα πολύ να συμφωνώ), οπότε επιμένω στον ισχυρισμό μου.
Πάντως θενξ, γιατί (έστω και διαφωνώντας) το έθεσες με πολύ πιο απλό τρόπο από μένα. Έτσι είναι λοιπόν: η γνώμη κάποιου για το αν το doom είναι κάτι “ξεχωριστό” από το metal, το οποίο εμπεριέχει και μια “μεταλλική” έκφραση, εξαρτάται απ’ το αν αναγνωρίζει ότι οι Sabbath ήταν metal ή όχι.
Εγώ μια ζωή metal τους λέω τους Sabbath, οπότε…
Νέο κομμάτι από τους Lord Vicar, ενόψει της νέας τους κυκλοφορίας στα τέλη του μήνα. Sign of Osiris Slain.
^ Ααααχ λατρείες όπως πάντα. \m/ Δε γίνεται το ντουμ να είναι ΜΟΝΟ έτσι;
Επίσης το Wounded Kings φαίνεται να έχει πολύ ψωμί και πάει για λιώσιμο.
Αυτό είναι από τα λίγα πράγματα που μ’ αρέσουν όταν πλακώνει η βαρυχειμωνιά: είναι καιρός για ΝΤΟΥΜ.
Ε είναι η εποχή μας τώρα.