Believe it or not, αυτή ακριβώς την κουβέντα είχαμε ακριβώς χτες το βράδυ, και ό,τι είπες με έμφαση σε αυτό για Vitus και Flag ήταν το επιχείρημα οδοστρωτήρας που έπεσε στο τραπέζι. Φυσικά συμφωνώ στο υπόλοιπο ποστ, αλλά η έμφαση είναι εδώ.
Γρακχο ο συντάκτης που μαθαίνει καλή μπάλα είναι ο Τραγάκης.
Ας συνεχίσουμε την ντουμοκουβεντούλα, πλάκα έχει.
Ε είδες; έτσι κι εγώ στο δικό μου το μυαλό έχω τους Μινσκ σαν ντουμ και δεν το διαπραγματεύομαι. Οκ προφανώς είναι διαφορετικοί από βάιτους κλπ, αλλά εμένα αυτά τα μπασταρδέματα είναι η αδυναμία μου και όταν τους ακούω η καρδιά μου γράφει ντουμ, οπότε…
Πάντως, για να επανέλθω σ’αυτά που έλεγα πριν, δεν είναι μόνο οι Saint Vitus και τα πάρε-δώσε με τους Black Flag, οι πανκ καταβολές είναι κάτι πολύ διαδεδομένο στις doom μπάντες, πέρα από το sludge που είναι μίξη των δύο ήχων και π.χ. όλοι οι Grief έπαιζαν παράλληλα και στους Disrupt, ακόμα και στην Αγγλική doom σκηνή (η Ευρώπη είναι παραδοσιακά πιο “διαχωριστική” ως προς τα ιδιώματα από τις ΗΠΑ) οι δεσμοί με το punk ήταν από τα 80ς έντονοι, θυμίζω τον Lee Dorian που έπαιζε στους Napalm Death όταν αυτοί θεωρούνταν punk μπάντα, την Peaceville που πριν γίνει μέκκα του ευρωπαϊκού doom, στα 80ς ήταν crust label και είχε κυκλοφορήσει και τους δίσκους των crust ηρώων …Doom (!) μάλιστα, ενώ το αφεντικό της ο Hammy είχε περάσει για ένα διάστημα από τους Sore Throat, από τους οποίους Sore Throat προερχόταν ο Rich Walker, ναι αυτός των Solstice, οι οποίοι είχαν και τον κιθαρίστα Dave Talbot ο οποίος είχε περάσει κι αυτός από τους Doom (τους πάνκηδες) και είχε κι ένα ξάδερφ… καλά σκάω.
Θέλω να πω πως το doom δεν ήταν ποτέ και το πιο “ατσάλινο” ιδίωμα, μάλιστα είναι από τη φύση του πολύ δεκτικό σε μπασταρδέματα γι’αυτό κι έχει και τόσα υποιδιώματα. Τώρα άμα δε σας αρέσουν όλα δεν πειράζει, κάτι πρέπει να υπάρχει να ξεχωρίζουμε εμείς οι ΓΑΜΑΤΟΙ ΤΥΠΟΙ :blues:
Δεν ξέρω ρε συ, θα προσπαθήσω, τα λέμε εκεί αν είναι 
Edit. Επίσης, μάλλον είμαστε καραοφτόπικ πια, οπότε ας μας πετάξει κάποιος μέχρι το ντουμ θρεντ να συμμετάσχουν και οι εκεί θαμώνες.
Στο μεταξύ, ας συνεχίσω κι εγώ τη ντουμοκουβέντα μέχρι να μας πάνε στο σωστό μέρος.
Ομολογώ ότι απέναντι στο “η καρδιά μου γράφει ΝΤΟΥΜ όταν ακούω Μινσκ” του Μπλίντιν δεν έχω επιχειρήματα. Συνήθως δε μ’ αρέσει να υποκύπτει η αντικειμενικότητα στο συναίσθημα έτσι απλά, αλλά όπως και να το κάνουμε το πώς προσλαμβάνει κάποιος κάποια πράγματα, και ειδικά μάλιστα όταν αυτός ο κάποιος συμβαίνει να ξέρει το υπό συζήτηση θέμα, είναι ίσως το πλέον αξεπέραστο εμπόδιο για να κάνουμε τα πράγματα τελείως ξεκάθαρα.
Ίσως λοιπόν τελικά το doom από τη φύση του να μην επιδέχεται αυστηρής οριοθέτησης, τί να πω. Χμ, θα βάλω άλλη μια παράμετρο σ’ αυτή την κουβέντα, συνεχίζοντας να μιλάω βέβαια με μεταλλικούς όρους, θα δείτε πού το πάω. Αν το καλοσκεφτείτε, το doom είναι το μοναδικό “παρακλάδι” του metal το οποίο από “μουσικολογικής” άποψης ταυτίζεται ως προς τη γέννησή του με το ίδιο το metal (επιχείρημα που δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, παρά μόνο μία λέξη: Sabbath). Αυτό συνεπάγεται ότι είναι επίσης το μοναδικό metal παρακλάδι που “πρόλαβε” την εποχή που το metal… δε λεγόταν όλη την ώρα, metal. Γι’ αυτό δε χρειαζόμαστε άλλα παραδείγματα από τους Sabbath (…πάλι) και τους Priest, οι οποίοι αν και metal, στα πρώτα χρόνια τους δε χαρακτηρίζονταν (ούτε από τους εαυτούς τους, ούτε από τους υπόλοιπους) [U]κυρίως[/U] ως metal αλλά ως rock, και το metal ήταν περισσότερο ένας πρόσθετος “επεξηγηματικός” προσδιορισμός. Πού κολλάνε τα παραπάνω με το doom; Στο ότι πολλοί από τους πρώτες ήρωες της μουσικής αυτής τα βλέπανε λίγο διαφορετικά τα πράγματα απ’ ότι κατέληξαν στα 80’s. Οι St. Vitus πιθανότατα δε θεωρούσαν τους εαυτούς τους μεταλλάδες, απλά άκουγαν συνέχεια Sabbath. Οι Trouble πέρα από Sabbath ακούγαν πολύ Beatles και είχαν υπερβολικά πάρε-δώσε με χίππηδες και άλλους περίεργους τύπους. Οι Pentagram, ας τ’ αφήσουμε καλύτερα, είχαν την ίδια ηλικία ακόμα και με τους Sabbath! Ουσιαστικά μόνο ο Endling ήταν αυτό που λέμε “μεταλλάς”. Βέβαια αυτό τί σημαίνει, ότι οι Candlemass ήταν οι πρώτοι που έπαιξαν “μεταλλικό” doom; Όχι βέβαια, γιατί metal ήταν και οι Trouble, και οι Pentagram μετά την έλευση του Griffin, ακόμα και οι St. Vitus. Απλά οι Candlemass τόνιζαν λίγο περισσότερο το metal της υπόθεσης. Η ίδια η εξέλιξη και πορεία όμως του doom το καθιστά κάτι “παραπάνω” από άλλα παρακλάδια του metal - αυτό το δέχομαι. Πολλοί έχουν ισχυριστεί κατά καιρούς ότι το doom δεν είναι ένα απλό παρακλάδι αλλά ο ίδιος ο κορμός του metal, απ’ αυτή την άποψη δηλαδή [U]το ίδιο το metal.[/U] Σ’ αυτή την περίπτωση, φυσικά, δεν έχει καν σημασία το πόσο “ατσάλινο” είναι. Εν τέλει, για να μη φλυαρώ άλλο, θεωρώ ότι το doom δεν είναι ένα σύνολο που εμπεριέχει ως “υποσύνολα” το “doom metal” και το “μη-μεταλλικό doom”. Είναι κομμάτι του metal, αλλά ίσως το μοναδικό κομμάτι του metal που υπερβαίνει το χαρακτήρα του απλού “παρακλαδιού” και που μπορεί να επικαλύπτει συγγενικές πλην αλλότριες μουσικές, φέρνοντάς τις μάλιστα πιο κοντά στο metal. Άρα: το ότι εσύ ακούγοντας Μινσκ η καρδιά σου γράφει doom το δέχομαι απόλυτα. Δε σημαίνει ότι τους θεωρώ κι εγώ doom, αλλά κατανοώ ότι είναι “doom enough” ώστε να αφορούν πλέον και τους doomsters!
Πφφφφ, ας το βουλώσω καλύτερα γιατί θα γράψω ακόμα πιο ακατάληπτες μπαρούφες. Είπαμε, δεν υπάρχει μουσική πιο δύσκολη στη “βαθύτερη” περιγραφή της, από το doom.
Δεν το κάνεις αυτό σε ένα διάγραμμα Venn να δούμε πώς βγαίνει;
Οι παλιοί που ξέρουν, λέγανε πάντα πως οι Sabbath ήταν το heavy και οι Priest το metal κι επειδή όλοι συμφωνούμε με αυτό, μόλις καταρρίφθηκε ο ισχυρισμός σου.
:lol::lol:
Το ήξερα ότι θα φάω δούλεμα γι’ αυτό το ποστ!
Εγώ πάλι ΠΑΝΤΑ διαφωνούσα μ’ αυτό (και ξέρεις ότι σαν κατ’ εξοχήν Πριστάς θα γούσταρα πολύ να συμφωνώ), οπότε επιμένω στον ισχυρισμό μου.
Πάντως θενξ, γιατί (έστω και διαφωνώντας) το έθεσες με πολύ πιο απλό τρόπο από μένα. Έτσι είναι λοιπόν: η γνώμη κάποιου για το αν το doom είναι κάτι “ξεχωριστό” από το metal, το οποίο εμπεριέχει και μια “μεταλλική” έκφραση, εξαρτάται απ’ το αν αναγνωρίζει ότι οι Sabbath ήταν metal ή όχι.
Εγώ μια ζωή metal τους λέω τους Sabbath, οπότε…
Νέο κομμάτι από τους Lord Vicar, ενόψει της νέας τους κυκλοφορίας στα τέλη του μήνα. Sign of Osiris Slain.
^ Ααααχ λατρείες όπως πάντα. \m/ Δε γίνεται το ντουμ να είναι ΜΟΝΟ έτσι;
Επίσης το Wounded Kings φαίνεται να έχει πολύ ψωμί και πάει για λιώσιμο.
Αυτό είναι από τα λίγα πράγματα που μ’ αρέσουν όταν πλακώνει η βαρυχειμωνιά: είναι καιρός για ΝΤΟΥΜ.
Ε είναι η εποχή μας τώρα.
[I]Δεν ξέρω αν έχει μπεί ήδη, βαριέμαι και να κοιτάξω:[/I]
Μυρωδιά από παρελθόν… 25λεπτο έπος το χαρακτηρίζουν και ήδη κατουριέμαι από ανυπομονεσία.
7 νοέμβρη btw
#[B]MDB[/B]
Αναμένουμε
Ναι παίδες ακούστε λίγο δω όμως, τους αγαπάμε τους My Dying Bride αλλά πάνε εδώ:
http://www.rocking.gr/modules/forum/showthread.php?p=1215904#post1215904
[B]Earth Flight - Blue Hour Confessions (2011)[/B]
Τυχαία έπεσα πάνω στους συγκεκριμένους γερμαναράδες. Με τράβηξε και το εκπληκτικό εξώφυλλο. Η βάση τους είναι το doom (και όνομα από pentagram), αλλά κινούνται και σε 70s hard rock, prog, ψυχεδελικά μονοπάτια. Το βασικό είναι ότι γράφουν κομματάρες που φαίνονται να βγαίνουν πολύ αβίαστα. Από τα άλμπουμς ευχάριστες εκπλήξεις από το πουθενά. [B]Αυτό[/B]και [B]αυτό[/B] (και το tideland που δεν βρίσκω) θα σας πείσουν.
Το ντεμπούτο τους το έχει ακούσει κανείς?
Το πρώτο όσο κι αν έψαξα δεν το βρήκα στα ίντερνετς σε ελεύθερη μορφή. Κατάφερα με τα πολλά να βρω τέσσερα κομμάτια (σε ΥΤ και κάπου αλλού, δε θυμάμαι), τα οποία δείχνουν ότι ΜΑΛΛΟΝ το Blue Hour Confessions αποτελεί εξέλιξη στον ήχο τους από την άποψη ότι φέτος εστιάζουν πιο πολύ στη metal πλευρά τους και όχι τόσο στην 70’s/hard-psych πλευρά τους, όπως το πιθανότερο είναι ότι συνέβαινε με το ντεμπούτο. Η ακρόαση της πρώτης δουλειάς τους, του EP του 2005 (για το οποίο btw υπάρχει [B][U]αυτό[/U][/B]) ενισχύει αυτή την υπόθεση. Εγώ πάντως λέω να το παραγγείλω ιντερνετικά, το χω βρει σε δύο μέρη, στο ένα (CoinMad) με 23 ευρά και σε ένα άλλο, το οποίο όμως δεν ξέρω αν μπορώ να εμπιστευτώ, λίγο φτηνότερα - 16,5. Θα δω τί θα κάνω.
Όπως καταλαβαίνετε ο Deckad με έκαψε καλά μ’ αυτούς εδώ, την ύπαρξη των οποίων αγνοούσα μέχρι προχτές αλλά από τότε έχω ακούσει το Blue Hour Confessions ήδη 4-5 φορές! Εντάξει στα ξεκινήματα είμαι ακόμα προφανώς αλλά έχω κολλήσει άγρια. Κυρίως επειδή εδώ έχουμε ντουμ με λίγο-πολύ παραδοσιακές αφετηρίες και παράλληλα με απόλυτα προσωπικό ύφος, κάτι δηλαδή που κάνω κρα να βρίσκω. Η ομορφιά του δίσκου είναι ότι ακούγεται ομοιογενής ενώ διαφορετικά κομμάτια αντικατοπτρίζουν διαφορετικές επιρροές, π.χ. σε κάποια κομμάτια ακούγονται σαν πιο γρήγοροι Warning (βοηθάει και η φωνή σ’ αυτό ιδιαίτερα, πιστεύω), αλλού κάνουν την έκπληξη και θυμίζουν παλιούς Paradise Lost (namely, περιόδου Draconian Times) και άλλού πάλι κάνουν ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη και φλερτάρουν με τον “σύγχρονο” σκληρό ήχο όπως τον εγκαινίασαν οι Tool και A Perfect Circle (!!!), χωρίς αυτό να ακούγεται παράταιρο. Εν ολίγοις πολύ ευχάριστο ξάφνιασμα από το πουθενά, απολαυστικός δίσκος γεμάτος συναίσθημα, φαντασία και δύναμη. Οι “παραδοσιακοί” και παράλληλα οι “έντεχνοι” του ντουμ ακούστε το οπωσδήποτε, τώρα όσο για σας στονεροντουμάδες δεν ξέρω, δοκιμάστε με δική σας ευθύνη.
Πινκς στον Deckard!
Να προσθέσω ακούγονται μέχρι και 90s rock/grunge επιρροές. Το ότι έχουμε αναφέρει τόσα πολλά πράγματα, καταδεικνύει και το μοναδικό του ακούσματος.
Το αγόρασα το 2007, πάμφθηνα αν θυμάμαι καλά και μου είχε κάνει εντύπωση το αβίαστο των συνθέσεων που αναφέρεις παραπάνω. Καιρός να ακούσουμε και το καινούργιο λοιπόν που από ό,τι κατάλαβα θα διαφέρει κομματάκι από το πρώτο.
Ζάρκα μια που το χεις το πρώτο, ε κάνε μια καλή.
Bump :!:
[B][U]Electric Wizard Working on New Album[/U][/B]
As announced on the band?s Facebook page today
ELECTRIC WIZARD have begun work on the follow-up to last years evil opus ?Black Masses?.
Material has been demoed at a secret location and was so ?malevolent and foreboding? that 2 tracks will see the light of day as a 7″ EP scheduled for release at the forthcoming LONDON FORUM show on March 31st.
The show will also feature previews of the new songs and (at last!) specially filmed sequences for the video show and more to be announced??
το εξώφυλλο μου θύμισε κάτι από wildhoney…