Αφου δεν ξεκίνησε κάποιος άλλος το topic το ξεκινάω εγώ! 
Θεωρητικά βγαίνει στις 22 Φλεβάρη, αλλά από σήμερα είναι ανάμεσά μας.
Λυσσάξτε ελεύθερα!
Το ακουω τωρα… αλλα ειμαι ακομα σε αυτα που εχουμε ηδη ακουσει… αποψη μετα απο 2-3 ακροασεις…
Ξεκιναω πρωτη ακροσαση
με μια πρώτη ακρόαση, πιστεύω οτι ο δίσκος δεν είναι σταθμός στην ιστορία του prog, αλλά έχει ζουμί για τους fans της μπάντας και θα μοιράσει αρκετά χαμόγελα. οι υπόλοιποι απλα προσπεράστε και α΄φηστε μας να τον χαρούμε.
1 Like
Γινεται τωρα η πρωτη ακροαση.
Πολυ ωραιο το Barstool Warrior. Βρισκω πολυ θετικο το οτι εχουν ξεκολλησει λιγο απο τις κλισε προγκ μεταλ φορμες σε αυτον τον δισκο, και εχουν πολυ χαρακτηριστικο Dream Theater ηχο, που δε θυμιζει αλλες μπαντες ιδιαιτερα. Το ενα παραπονο μου ειναι η φωνη του Λαμπρι, ο οποιος ειναι αρκετα αχρωμος σε πολλα σημεια, και δεν καταλαβαινω για κανεναν λογο γιατι εχει σε ολον τον δισκο ηχω στη φωνη, μου θυμιζει Μπλακμαν σε ελληνικο ραδιοφωνο.
Το Room 137 δε μου αρεσε. Ειναι βγαλμενο απο το “Dream Theater” και δεν εχω καλη αποψη για εκεινον τον δισκο. Παρολα αυτα αναμενω να ακουσω τα καλυτερα τραγουδια του δισκου, το προσημο ειναι θετικο για 4/5 ως τωρα
Δεν ξέρω τι λέει ο δίσκος και το κατά πόσον είναι ακριβής η (αναλυτικότατη, πάντως) κριτική, αλλά πραγματικά όχι άλλοι παραλληλισμοί με την εφεύρεση του τροχού, ΦΤΑΝΕΙ.
Γράψτε κάτι άλλο ρε παιδιά, πείτε “δεν περιμένουμε από τους DT να ανακαλύψουν ξανά τον μοχλό/ τη φωτιά/ το ψάρεμα με αγκίστρι”, οτιδήποτε, λίγη φαντασία χρειάζεται!
1 Like
Aνέλπιστα καλά και “φρέσκα” τα Barstool Warrior, S2N, Room 137, At Wit’s End και Pale Blue Dot.
Ένας πολύ δυναμικός δίσκος (μου ακούγεται σα να ήταν το Octavarium πιο Roadrunner) με κάποιες πολύ χαρακτηριστικές Dream Theater μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό.
Kάνω πως δεν υπάρχουν τα Untethered Anger, Paralyzed και Fall Into The Light.
Μετά από χρόνια ένας δίσκος τους που μπορεί και να μην γίνει σουβέρ.
Και τέλος, απλά John Petrucci ρε φίλε, στηρίζονται όλα πάνω του τα τελευταία χρόνια.
H πρώτη γεύση του δίσκου είναι ως εξής:
Όπως λέει και σωστά στην κριτική του δίσκου, πλέον πρέπει να λέγονται Petrucci & Friends.
Είναι ξεκάθαρο πως τα πάντα γυρίζουν γύρω από την κιθάρα του. Εχει γράψει ωραία πράγματα σε αυτόν τον δίσκο, είναι σχεδόν απολαυστικός στο μεγαλύτερο μέρος του.
Το κακό είναι ότι είναι το μόνο που έχει δίσκος. Όλοι οι υπόλοιποι είναι διακοσμητικοί.
Ο ράντες είναι ανύπαρκτος, δεν υπάρχει nanosecond που να δίνει κάτι άλλο στα κομμάτια εκτός απο πλάτες.
Ο Μιανγκ, οκ, χρόνια τώρα μας έχει συνηθήσει στο γέμισμα του ήχου.
Ο Magnini, έχει αφομοιωθεί καλύτερα στον ήχο της μπάντας, είναι καλύτερος από τους προηγούμενους 3 δίσκους που παίζει. Παραμένει να έχει πλύρως εκνευριστικό hit hat και γενικά ο ήχος στα πιατίνια είναι ένα θέμα. Χαλάνε την συνολική εικόνα του ήχου, αν και είναι σε καλύτερα επίπεδα από τους προηγένους δίσκους.
Τελευταίο άφησα τον Λαμπρή. Ο τυπος όσο πάει και γίνεται χειρότερος. Όταν πάει να πιέσει την φωνή του, καταλαβαίνεις ότι δεν το χει, οι μελωδίες του στις περισσότερες περιπτώσεις είναι απλά χαλί όπως και ο Ραντες, ενώ είναι και μερικά σημεία που είναι εκνευριστικός. Κρίμα γιατί κάποτε είχε καταπληκτικές ιδέες, ή τουλαχιστον δεν έπεφτε στα τάρταρα.
Ξεχωρίζουν τα Barstool warrior (γιατι εχει Πετρουτσι και γιατί ο Λαμπρής είπε να τραγουδήσει ωραία), Room 137 για το Μarylin Manson vibe που έχει και τους ταιριάζει, το S2N έπρεπε να είναι instrumental και θα μιλάγαμε για κομματάρα, το Pale blue Dot αν συμπαθέστατο, παραείναι symphony-x για τους theater, At Wit’s End ενώ είναι ωραίο instrumentally, o φίλος ο τραγουδιάρης το κατεβάζει επίπεδο γιατί απλά γεμίζει τον χώρο. Τα 3 πρώτα που είχαμε ακούσει, θα ξεχωρίσω σαν κομμάτι το unethered και το riff του paralyzed.
Γενικά αν αποφάσιζαν να βγάλουν instrumental δισκο και κυρίως προσωπικό ο Πετρουτσης, μάλλον θα παραμιλάγαμε. Τώρα μιλάμε για ένα μέτριο δίσκο με πολύ καλές κιθάρες σε μεγάλο κομμάτι του.
1 Like
Kαλα δεν το συζηταμε ειναι ο χειροτερος studio Labrie μακραν κ σιγουρα κατεβαζει επιπεδο το δισκο. Τα εφε στη φωνη του ειναι χαλια, κατι clipped ηχοι εκει προς το τελος του At Wits End που απλα ξυνεσαι κ αναρωτιεσαι «γιατι»; Περα απο αυτα ειναι κ γενικως ξεκουρδιστος ομως, ειναι αυτη η εφιαλτικη χροια που ακουγες καποιες φορες στα λαιβ του, τωρα ΚΑΙ ηχογραφημενη στο στουντιο. Απο τους υπολοιπους δεν με ενοχλει ιδιαιτερα κατι…κ ο Mangini παραδοξως ειναι αρκετα γκρουβαριστος για τα προηγουμενα δεδομενα του, σε κομματια σαν το Room 137 ειναι σχεδον απολαυστικος
προφανως και δεν μιλαμε για καποιον απο τους καλυτερους τους δισκους…ουτε καν κοντα…ειναι ομως ενας δισκος που κυλαει ευχαριστα απο την αρχη μεχρι το τελος και εμενα αυτο με ικανοποιει…
Μεγαλη απογοητευση για μενα το δευτερο μισο του δισκου… Το At Wit’s End ειναι μαλλον ενα απο τα καλυτερα τραγουδια του δισκου, αλλα το fade out και το τελειωμα με αφηνουν με ενα κενο βλεμμα και μια πραγματικη απορια αν ο τιτλος του τραγουδιου ειναι αυτοπεριγραφικος.
Το A Pale Blue Dot ηταν το τραγουδι που περιμενα περισσοτερο να ακουσω απο οσα δεν ειχαμε ακουσει, με βαση τις δηλωσεις τους και οσα ειχα διαβασει… και δυστυχως το αποτελεσμα ηταν απλα να εκνευριστω.
Out Of Reach και Viper King ειτε τα ακουσω ξανα στη ζωη μου στο μελλον ειτε οχι, το ιδιο μου κανει.
Θελει αρκετες ακροασεις ο δισκος, αλλα μετα απο 2 πρωτες ακροασεις, θα το εβαζα σιγουρα αρκετα πιο ψηλα απο το Astonishing, και ισως πιο ψηλα απο το Dream Theater, χωρις να ειμαι και σιγουρος τελικα. Καλα Dramatic Turn Of Events δεν πιανει για κανεναν λογο, και ουτε καν λογος για την pro-Mangini εποχη.
Αρκετά αδύναμο άλμπουμ δυστυχώς.
Το Dream Theater είναι πολύ ανώτερο. Εχει την κλασική συνταγή αλλά καλά εκτελεσμένη, έχει καλό epic, καλό prog χιτακι, instrumental και μπαλάντα. Το Distance είναι μια μετριότητα χωρίς τίποτα από αυτά.
Ανώτερο επίσης και το Astonishing που παίρνουν points για το ότι δοκίμασαν να αλλάξουν την συνταγή.
Για το Dramatic ουδείς λόγος, εξ αρχής το θεώρησα πολύ καλό άλμπουμ.
Μάλλον αυτή είναι η κατάλληλη περίοδος για ένα σοκ. Ισως μια επιστροφή του Portnoy ή κάτι παρόμοιο.
Για εμένα μεγάλη απογοήτευση στο album δεν είναι ο LaBrie, αλλά ο Rudess. Έχει μετρημένες στιγμές σε όλο το album και γενικά είναι πολύ πίσω στον ήχο. Δε ξέρω μήπως είναι θέμα μίξης και παραγωγής, πχ το piano keyboard του στις αρχές του At Wit’s End θα το ήθελα πιο μπροστά. Αλλά ακούω τι ωραία πράγματα παίζει στο fade out του ίδιου τραγουδιού και αναρωτιέμαι πού είσαι σε όλο το album ρε Jordan;
1 Like
δεν φταίνε μονο αυτοί, είναι ολοι θαμμένοι για να ακούγεται μόνο ο πετρουκιος.
Ύστερα από αρκετα άκουσματα μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα το δίσκο στο φουλ… Labrie τα εφέ που κάνει ταιριάζουν γάντι μόνο μια φορά με κούρασε κατά τ άλλα μια χαρά. Rudess πολύ καλός οι στιγμές που έχει τον απόλαυσα. Magnini έχει βελτιωθεί πολύ ταιριάζει πλέον με την μπάντα. Myung εξαιρετικός όταν βγαίνει μπροστά διδάσκει κλασσικά. Petrucci no comments…
Αγαπημένα : Out of the Reach, At Wit’s End, Fall into the Light, Untethered Angel
Φέρτε πίσω Dominici.
Ποιον Dominici, τον Chris Collins θέλουμε!
Καλά, ντάξει το γαμήσες και ψόφησε εσύ 
Instrumental απο δω και πέρα.
Πλέον σιγά σιγά καταλήγω ότι είναι ο χειρότερος δίσκος τους.
Ναι μεν οι κιθάρες είναι πάρα πολύ καλές, αλλά τίποτα άλλο δεν ξεχωρίζει.
Ακόμα και ο Μagnini που λέμε όλοι ότι έχει ενσωματωθεί επιτέλους στον ήχο, δεν ξεχωρίζει, απλά δεν είναι ενοχλητικός όπως ήταν στους προηγούμενους 2 δίσκους.
Λαμπρή πρέπει να βγεί σύνταξη.
Βασικά 1000 φορές Instrumental πετρουτση από δω και πέρα.
edit: ακουω viper king και καιγονται τα αυτιά μου. Τωρα στα αλήθεια, οι άλλοι ακουσαν πως τραγουδάει εκεί και εδωσαν το ok για να έχουν αυτό το πράγμα στον δίσκο??
Το θέμα περισσότερο συνθετικό είναι, όχι ότι δεν παίζουν καλά οι μουσικοί.
Δεν είναι ότι έχει πιασάρικα ρεφρεν και τα χαλάει ο Labrie.
Η κιθάρα είναι πολύ μπροστά, μόνο ο Petrucci ακούγεται. οκ παίζει πολύ καλά δεν αντιλέγω, αλλά δεν σου μένει και κάτι.
Ακόμη και στο Dream Theater (2013) που δεν αρέσει σε πολύ κόσμο, έχει συνθέσεις και μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό. Εγώ το έχω και στην 5.1 έκδοση και ακούγεται μια χαρα!
Στο Astonishing κάθε φορά που το ακούω βρίσκω κάτι καινούργιο.
Εδώ δεν βλέπω κάτι τέτοιο με 2-3 εξαιρέσεις.
Τα ντραμς αντιγράφουν ότι παίζει ο Petrucci… δεν ξέρω αν φταίει ο Mangini ή αν γίνεται σκόπιμα.
Είναι από τις περιπτώσεις όμως που χρειάζεται ηλεκτροσοκ όπως λένε και στο ελληνικό ποδόσφαιρο χαχα.
Επιστροφή Portnoy, νέος τραγουδιστής, νέος παραγωγός, κάτι να τους ξεσηκώσει.
Καλά νομίζω ότι είστε υπερβολικοί με τα αρνητικά. Τηρουμένων των αναλογιών (γιατί εννοείται με το ένδοξο παρελθόν δεν μπορεί να γίνει επουδενί σύγκριση) είναι ένας αξιοπρεπέστατος -τίμιος θα έλεγα- Dream Theater δίσκος. Εννοείται με τα θέματά του, αλλά όχι και χάλι.
Πάντως χαριτολογώντας πάνω στο τελευταίο σχόλιο του Εxpresso από πάνω, οι Dream Theater πρέπει να είναι η μοναδική μπάντα στον κόσμο για την οποία η “ποδοσφαιροποίηση” στις συζητήσεις γιαυτήν έχει φτάσει σε τόσο ακραία επίπεδα. Το έχετε παρατηρήσει; Δε νομίζω ότι έχω δει αντίστοιχη περίπτωση του να πιάνουν σε κάθε ανάλυση δίσκου ένα-ένα τα μέλη της μπάντας και να κρίνουν την απόδοσή τους. Ενώ η λύση για το όποιο πρόβλημα/τέλμα της μπάντας φυσικά είναι κάτι σαν το “φέρτε τον Τάκη τον Λεμονή” ήτοι “επιστροφή Portnoy, νέος τραγουδιστής, νέος παραγωγός, να αλλάξουν εταιρεία, κιθάρες, πένες κτλ.”
Πάντως για να πουμε και του στραβού το δίκιο, υπερβολική πια ανάλυση για τους Theater όταν κυκλοφορούν τόσες ενδιαφέρουσες μουσικές εκεί έξω, ανοιχτό γράμμα είναι η μπάντα αυτή, ποτήρια μισοάδεια και μισογεμάτα είναι η κατάσταση (Ακούστε το νέο Motorpsycho :P).