Κρίμα για το κατάντημα των Dream Theater. Ξεπεσμός.
1 Like
2 πραγματα για το αρθρο “τα γερασμενα αλογα” που μολις διαβασα. Ενω σε γενικες γραμμες συμφωνω, υπαρχει μια προσπαθεια δικαιολογησης της νοοτροπιας των θιατερ με την λογικη του “ενταξει ειναι 30 χρονων μπαντα, δεν γινεται να ειναι καθε φορα πρωτοπριακοι, αυτο συμβαινει συνηθως με τις μεγαλες μπαντες του χωρου” κτλ. Εδω βρισκεται το λαθος για μενα.
1.Οι θιατερ δεν συμβιβαστηκαν στα γεραματα αλλα σχετικα νωρις στην καριερα τους. Ναι, απο το six degrees και μετα εβγαλαν και καλα και μετρια αλμπουμ, δεν ηταν ολα κακα. Η νοοτροπια ομως φαινοταν πως ειχε αλλαξει. Ισως να ειχε αλλαξει και απο πιο νωρις, δεν ξερω, απλα μετα το six degrees αρχισαν να φαινονται τα αποτελεσματα. Κατι αντιστοιχο θα ηταν αν οι μειντεν εκαναν αυτο που κανουν τωρα μετα το powerslave (μιλαμε παντα για νοοτροπια, οχι για ηχο).
- Οι θιατερ δεν ηταν χεβυ μεταλ μπαντα (και ξανα, δεν το εννοω ηχητικα). Ανηκαν σε ενα χωρο που ηταν γνωστος για τη μη προσαρμογη στις αναγκες του κοινου, ασχετα απο τα χρονια που εχει στην πλατη της η καθε μπαντα.
Αυτοι πιστευω ειναι οι λογοι που μεχρι και φανατικοι οπαδοι της μπαντας εχουν απηυδησει με την πορεια της.
1 Like
Sherinian??? δάκρυα…
Γιατι το αμφισβητεις? Μεχρι κι ο τελευταιος φανμποη γνωριζει οτι το demo του SFAM ηχογραφηκε πριν καν κυκλοφορησει το Falling Into Infinity, οπως επισης και το οτι υπαρχουν μεσα και πολλες ιδεες του Kevin Moore… και ΝΑΙ, ειναι Sherinian η πλειοψηφια των πληκτρων στο SFAM, ειτε σου αρεσει ειτε οχι. Ο Rudess εβαλε τις βλακειουλες του κι αυτος, αλλα ηταν ελαχιστες (και οχι τοσο καλες) σε σχεση με το υλικο του Sherinian.
Αυτο ειναι το κακο.
Και φανμποης να εισαι, αλλα και ανενημερωτος.
1 Like
Το demo προϋπήρχε τότε που σκέφτονταν να το κάνουν ένα κομμάτι. Το έχω συμπωματικά. Ο Derek ναι έγραψε κάποια πράγματα στο demo και μόνο εκεί, αλλά στο official bootleg the making of sfam σας λύνονται όλες οι απορίες.
Δεν λεω ποιος επαιξε, αλλα ποιος εγραψε. Ξαναακου μια το ντεμο λοιπον, που το βρισκεις και στο falling into infinity demos και ακου το μισο scenes εκει μεσα.
Τεσπα, δεν θα κατσουμε να τσακωθουμε για το αν διαφωνουμε στο τι εχει προσφερει συνθετικα ο Ραντες. Γουστα ειναι αυτα. Και σιγουρα δεν χρειαζεται να εισαι ελληναρας του πληκτρολογιου η να παιζεις τον πατο σου, για να μπορεις να εκφερεις αποψη για την συνθετικη προσφορα ενος μουσικου.
1 Like
Ρε πείτε καμια άποψη για το δίσκο. O Rudess είναι ο πληκτράς εδώ και 15 χρόνια, deal with it.
ποιος μπορει να εχει αποψη για 2:30 ωρες μουσικης αν δεν την λιωσει τουλαχιστον 2 εβδομαδες;
Ανεβαίνει σιγά σιγά . Μπράβο τους που ακόμη και τώρα δίνουν πράγματα . Η απουσία του πορτνοι φαίνεται ξανά αλλά δεν γίνεται να κάνουμε και τίποτα έτσι ; Το μόνο που σκέφτομαι και εκνευρίζομαι ειναι οτι σε λίγο καιρό μπορεί να μην το αναζητώ όπως το scenes,awake,images,train …
Πρώτη εντύπωση θετική. Μπορεί να το παρατράβηξαν με τη διάρκεια, αλλά είναι εμφανείς κάποιες βελτιώσεις σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Ο LaBrie παίζει σε πιο ασφαλή μονοπάτια (ο δίσκος δεν έχει κανένα σημείο όπου να πρέπει να ζοριστεί) αλλά αποδίδει πολύ καλά σε αυτά.
Θέλει περισσότερες ακροάσεις προφανώς, και το έκρινα πολύ επιεικώς γιατί είχα χαμηλές προσδοκίες λόγω του πρόχειρου concept/artwork κτλ. αλλά σίγουρα ήταν κάτι απροσδόκητο ως συνθέσεις και αυτό από μόνο του με εξέπληξε θετικά.
1 Like
Δεν ξερω ακομα τι θεση θα καταλαβει στην δισκογραφια τους αλλα για μενα ειναι μεγαλο κατορθωμα 2 ωρες + δισκος να ακουγεται τοσο ευκολα!
Διαβασα για safe παραπανω και διαφωνω…Safe ηταν ο προηγουμενος δισκος.Αυτος ειναι διαφορετικος.Δεν στοχευει σε εντυπωσιασμο αλλα σε ατμοσφαιρα…Το μονο αρνητικο που μπορω να βρω μεχρι στιγμης ειναι οτι δυσκολευομαι να ακουσω μπασο…
Eκτός από το δικό του δυστυχώς.
2 Likes
Χαχαχαχαχα!
εν, τέλει να σας πω αυτή η φάση σε αυτό το forum τι μου θυμίζει τόσα χρόνια. το επικό διάλογο Σταυριδη - Γκιωνακη με την πορτοκαλάδα και την γκαζόζα.
“portnoy θετε?.. mangini θετε?.. sherinian θετε?.. rudess θετε?.. dream θετε? theater θετε?, με έχετε μπερδέψει”
άντε καλημερες και κάλες ακροάσεις!!!
Ανέβηκε και η κριτική του δίσκου
http://www.rocking.gr/reviews/album/Dream-Theater-The-Astonishing/6508
Νίκο πολύ καλή η κριτική! Δυστυχώς δεν είχα ακόμα το χρόνο να ακούσω το δίσκο, μόνο από εδώ κι από εκεί και φυσικά έτσι δε βγάζεις συμπέρασμα για το συγκεκριμένο δίσκο.
Απο την άλλη, δεν μπορώ παρά να γελάσω με την ειρωνεία του στίχου “people just don’t have the time to music anymore”, που από τη μια είναι ο κανόνας στις μέρες μας και από την άλλη οι Theater το τραγουδάνε και μας προσφέρουν ένα έργο 2+ ωρών που θέλει πολλές ακροάσεις ολοκλήρου του υλικού.
Μετά την πρώτη ακρόαση ξεχωρίζω τα Ravenskil, a better life, a life left behind και the x-aspect.
Συνολικά μέτρια κυκλοφορία imho. Μου θύμισε σε διάφορα σημεία μέσα στα κομμάτια Savatage.
Ένα ωραίο βιντεάκι που έχει μαζεμένα τα recurring themes
https://www.youtube.com/watch?v=eFoDUAMD4mQ
Tελικά τον χάρηκα πολύ το δίσκο με τη γνώμη μου να είναι ακόμη θετική, αν όχι πολύ θετικότερη παρ’όλο που υπάρχουν σίγουρα κάποια μειονεκτήματα που ανέφερα σε προηγούμενο post.
Χάρηκα που επιτέλους δοκίμασαν κάτι διαφορετικό και βγήκαν από την comfort zone. Άπο απόψη νοοτροπίας και όρεξης Θύμισε Dream Theater των middle years και θα ήταν πολύ ευχάριστο αν αυτό το δισκάκι είχε κυκλοφορήσει μετά το Train of Thought ή Octavarium π.χ. και δεν είχαμε όλες αυτές τις ατυχείς παρενθέσεις μετά. Σίγουρα δίσκος με τέτοια χαρακτηριστικά δεν υπήρχε πριν στη δισκογραφία τους και είναι πολύ αξιόλογη προσθήκη.
Κατανοώ το γιατί δεν θα αρέσει σε πολλούς ή θα διχάσει αρκετά αλλά νομίζω ότι την ίδια στιγμή θα αδικηθεί αυτός ο δίσκος λόγω επιφανειακής προσέγγισης. Σίγουρα δεν είναι το prog-metal που περιμένει ο μέσος ακροατής τους (καθόλου μάλιστα), είναι ένα μιούζικαλ/μια ροκ όπερα, σίγουρα ότι πιο θεατρικό έχουν κάνει και αρκετά αντισυμβατικό για τα δεδομένα του μέσου hard rock/metal ακροατή. H μουσική είναι απλή, ίσως η απλούστερη δομικά που έκαναν ποτέ, δεν έχει κάτι ιδιαίτερα τεχνικό ή πολύπλολο αλλά η διάρκεια, οι διαθέσεις, ο ήχος θέλουν μια παραπάνω εμβάθυνση από το να το ξεπετάξεις απλά με καναδυό ακούσματα.
Αν μάλιστα έχει κάποιος και αλλεργία ακόμα και στην καλή πλευρά του Rudess που είναι το κλασικότροπο/μελωδικό του παίξιμο ε δεν πρόκειται να το παλέψει το άλμπουμ. Αν σου άρεσε όμως το Six Degrees ή το SFAM ε δεν έχεις δικαιολογία για να μη σου αρέσει εδώ ο Jordan που πολύ δικαίως τα άκουσε αρκετά σε πολλά προηγούμενα άλμπουμ. Eπιμένω λίγο στον Rudess για το αν θα αρέσει σε κάποιον ο δίσκος γιατί βασίζεται πολύ πάνω του ο ήχος του άλμπουμ.
Δεν έχω ακόμη ξεκάθαρη άποψη πάντως για το κόνσεπτ του δίσκου. Παρ’όλο που λατρεύω οτιδήποτε post-apocalyptic και dystopian εξακολουθεί να μου φαίνεται αρκετά ερασιτεχνικό ενώ κλασικά τα lyrics είναι μασημένη παιδική τροφή. Αnyways, i’m in for the music mostly.
Μετά από πολύ καιρό λοιπόν ένας δίσκος Dream Theater με πολλές δυνατές μελωδίες, σου μεταδίδει διάθεση για ανακάλυψη πραγμάτων και επιτέλους να σε συντροφεύσει για καιρό. Είναι σαν ένα ωραίο ταξίδι. Τα προηγούμενα δισκάκια στο μήνα γινόντουσαν υπέροχα σουβέρ.