Ο ίδιος ο πετρουτσης έχει δηλώσει πως στο δραματικ τα τύμπανα τα είχε φτιάξει αυτός και έπαιξε απο πανω ο σεσσιονας. Στα υπόλοιπα αφέθηκε ελεύθερος και είχαμε μια τρύπα στο νερό.
Όσων αφορά τους δίσκους. Μέχρι και το six degrees, είναι αψογοι, στο train of thought έχουμε τα πρώτα "αλλά ", αλλα εχει 4 τραγουδάρες,ενα καλο και ενα αδιάφορο τραγούδι, το οκταβαλιουμ έχει μερικά ωραία τραγουδια, το systematic έχει 4 εξαιρετικά κομμάτια, το black bla bla, έχει 2 Καλά τραγουδια, το δραματικ έχει μερικές ωραίες τζούρες θιατερ και τα υπόλοιπα 2 είναι σχεδόν πάτος.
Φιλε μου, μου δινεις την εντυπωση οτι δεν εχεις ακουσει τις προσωπικες δουλειες του Kevin Moore, ουτε τις απειρες συνεργασιες του Portnoy απο τη στιγμη που εφυγε απο τους Dream Theater. Και θα ξεκινησω με τον δευτερο.
Ο Mike ειναι drummer, οποτε δεν ξερω κατα ποσο θα μπορουσε να σου φερει ενα σωρο γαματες ιδεες με κιθαριστικα riffs και μελωδιες/riffs στα πληκτρα αν του εδινες μια κιθαρα κι ενα αρμονιο, αλλα ειναι πιθανοτατα ενας απο τους ελαχιστους drummers που μπορει να δωσει τοση μελωδια σε ενα τραγουδι μονο με τα τυμπανα, ενω ειναι εξαιρετικος στη συνθεση και ενορχηστρωση τραγουδιων, οπως εχει φανει απο τις δισκαρες που εχουν βγαλει οι Dream Theater με αυτον να τραβαει το κουπι εξισου με τον Petrucci. Βαλε σε αυτα Flying Colors και τα 218 projects στα οποια εχει συμμετασχει με τον Neal Morse, και μπορεις να καταλαβεις τι δινει σε μια μπαντα συνθετικα και ηχητικα.
Τωρα για τον Kevin Moore (αλλα και τον Derek Sherinian σε μικροτερο βαθμο) τι σχολια να κανω σε αυτο που ειπες? Ο ανθρωπος εχει δωσει τα διαπιστευτηρια του πολλακις απο το 1995 εως και σημερα, μεσω των Chroma Key, των OSI, και με τους προσωπικους του δισκους. Θα ηθελαν πολυ οι Dream Theater του Rudess να εχουν γραψει πολλες απο τις κομματαρες που εχει ο Kevin Moore σε αυτα τα albums. Αν και μαλλον δε θα ηθελαν, γιατι ο Petrucci τους εχει μεταμορφωσει απο πρωτοπορους, σε μια ακομα generic prog metal μπαντα.
O Jordan Rudess οπως αποδειχθηκε πλεον μετα απο 20 χρονια, ηταν μια φανταστικη επιλογη για τους Dream Theater το 1998, μονο που σταματησε να ειναι μια φανταστικη επιλογη περιπου 6-7 χρονια μετα (ή και νωριτερα), αφου ποτε δε μπορεσε να δημιουργησει κατι οσο καλο οσο στο Scenes From A Memory (του οποιου τα μισα μερη ηταν μερη που ειχε ηδη γραψει η μπαντα με τον Derek Sherinian ε).
Για μενα ο ερχομος του Rudess ηταν ουσιαστικα ο λογος για τον οποιον εβγαλαν ενα απο τα πιο μνημειωδη τους αλμπουμς το 1999, και μετα απο αυτο, ηταν η δημιουργικη καταστροφη των Dream Theater, που τους εφτασε στο τελμα για το οποιο εφυγε ο Portnoy.
ΥΓ1. @Sevek αρκετα υπερβολικος και αυστηρος
YΓ2. Το Octavarium ειναι μακραν το αγαπημενο μου DT απο την δεκαετια 2000-2009.
3 Likes
Αγαπημενη μου μπαντα, οποτε αυστηρος ναι.
Το οκταβαλιουμ μπορω να το δεχτω σαν καλο θιατερ δισκο, αλλα ειναι ο πρωτος δισκος πού φαίνονται τοσο έντονα οι επιρροές τους και αυτο δεν μου άρεσε τοσο πολυ. Οπως επισης φαινεται σε σημεια το τεχνικο για το τεχνικο οπως και στο train of thought, το οποιο ομως για μενα σωζεται απο το φοβερο πετρουτσικο παίξιμο (ραντες δεν υπαρχει ουτε για πλακα εδω ). Εχει κομματαρες μεσα, αλλα και χρυσες μετριοτητες (these walls απο τα καλυτερα θιατερ τραγουδια). Απο κει και περα εχουν συνεχισει σε αυτο το μοτιβο ( πχ στο σκληροτερο systematic στο οποιο συνυπήρχαν φοβερο riffing με τραγικους στιχους) με μετρια αποτελεσματα. Δηλαδη οσο και αν λατρεύω 4/8 κομματια του systematic, το 50% ειναι πολυ μικρο νουμερο εκπληκτικής μουσικης για δισκο θιατερ. Μετα αυτο το ποσοστο εφθινε ακομα περισσοτερο, οποτε πατος.
Απο περιεργεια, ποιες ειναι οι μετριοτητες στο Octavarium και στα επομενα 2?
Αντε να δεχθω το Answer Lies Within και το I Walk Beside You, για οσους ειναι αλλεργικοι σε πιο ποπ στιγμες (το τραγουδι γαμαει στεγνα). Στο Systematic Chaos μονο το Ministry Of Lost Souls κανω skip αβιαστα και πανευκολα, απιστευτα χρονοβορο και βαρετο, ενω στο Black Clouds μου αρεσουν παρα πολυ και τα 6 τραγουδια, κι εκει που πιστευα οτι μπορει να ξαναβρουν τον χαμενο τους εαυτο, εφυγε ο Portnoy.
Btw, μιας και μιλουσαμε για drummers και τον Mangini, o Mangini ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτο που ηθελε ο Petrucci στην μπαντα. Εναν αριστο τεχνικα εκτελεστη, ο οποιος δε θα εχει καν φωνη στη μπαντα, και δε θα γραφει τιποτα. Αν ηθελαν να πανε σε πιο prog/fusion φορμες, θα ειχαν παρει τον Virgil Donati για μεγαλα πραγματα καλλιτεχνικα, και αν ηθελαν να γινουν κολοσσος στο prog metal & prog rock με εναν drummer που θα ηταν αριστος τεχνικα, που θα μπορουσε να συνεισφερει συνθετικα, και θα ειχε και προσωπικοτητα, τοτε απλα θα ειχαν παρει τον υπεργαμια υπερντραμερ υπερπαικταρα Marco Minnemann και λογικα θα ειχαν βγαλει πολυ καλυτερους δισκους απο αυτους που εβγαλαν τελικα.
1 Like
Τον πήρε ο Wilson τελικά 
.
2 Likes
Τις έχω ακούσει τις προσωπικές δουλειές του Kevin Moore και είναι απλά αξιόλογες, αλλά πολύ υπερτιμημένες. Ο συνδυασμός Matheos-Moore στους OSI είναι πολύ αταίριαστος, είναι σαν να παίζει κάποιος ταυτόχρονα τα νέα άλμπουμ των Fates και από πίσω να παίζει ο Moore με τους Chroma Key.
Τα project του Portnoy τα έχω ακούσει επίσης. Αν είδες τι έγραψα πιο πάνω κατανοώ τι προσφέρει σε μια μπάντα και θεωρώ ότι έχει πολύ φαντασία το παίξιμο του. Για μένα είναι από τους κορυφαίους rock drummer.
Ο Neal Morse όμως είναι ο ορισμός του αδιάφορου και ανέμπνευστου prog rock.
Flying Colors καλοί, ίσως επειδή παίζει και ο εξαιρετικός Morse, όπως επίσης και οι Sons Of Apollo (αν και πιο κοντά σε DT ο ήχος τους).
Υπερεκτιμημενος ο Kevin Moore απο ποιον ακριβως? Απο τα 200 ατομα που τον ακουνε? Παραμενει 10 φορες πιο εμπνευσμενος και συναισθηματικος πληκτρας απο τον Jordan που αναλωνεται στο να φτιαχνει apps για να παιζει ανουσια σολο στο i-pad του λες και παιζει Guitar Hero V.
1 Like
Για τον Donati και τον Minnerman συμφωνώ, ίσως ήταν καλύτεροι, αλλά και πάλι δεν ξέρουμε αν θα προσέφεραν συνθετικά. Και αυτοί τεχνίτες session-άδες είναι.
Στα δοκιμαστικά που έκαναν, περισσότερο ο Minnerman έδεσε και ο Magnini με τον ήχο.
Ο Donati φοβερός αλλά δεν ταιριαξε τόσο, όπως και ο Lang.
Αυτα σου εδειξαν οι ιδιοι οι Dream Theater στο βιντεο που κυκλοφορησαν και ειχε διαρκεια λιγων λεπτων για τον καθενα, ενω λογικα θα ειχαν footage ωρων και ωρων για καθε οντισιον, γιατι αυτα ηθελαν να σου δειξουν. Σε τετοιο επιπεδο και για τον σκοπο που ηθελαν τον ντραμερ οι Dream Theater, θα μπορουσαν να ειχαν ταιριαξει με ολους αυτους. Αλλωστε ειχαν παιξει με καποιους απο αυτους και στο παρελθον μαζι σε live, και ειχαν γαματη χημεια. Μιλαμε για παγκοσμιας κλασης ντραμερς.
1 Like
Η πρώτη τετράδα του οκταβάλιουμ είναι πολύ καλή εως εξαιρετική για μένα. Το δεύτερο μισό έχει απλά καλές στιγμές (η επιθετική εισαγωγή του panic attack δεν σώζει το κομμάτι(εχει ωραίες στιγμές μέσα όπως το instrumental κομμάτι του), όπως επίσης και οι 2λεπτες εκλάμψεις του rudess δεν σώζουν το ομώνυμο, το sacrificed sons έχει ενα εντελώς ανούσιο 3,5λεπτο στην αρχή και στην συνέχεια που βελτιώνεται δεν είναι κάτι το εξαιρετικό).
To systematic έχει 4 εξαιρετικά κομμάτια ( in the presence of enemies pt1, constant motion, dark eternal night (ήθελε λίγο λιγότερο αυτό, αλλά το συγχωρούμε γιατί το υπόλοιπο είναι εξαιρετικό) και φυσικά το εκπληκτικό repentance ). Tα άλλα 4 δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Το forsaken συμπαθητικό αλλά μέχρι εκεί, το prophets of war γελοίο, ενώ τα υπόλοιπα 2 κομμάτια που μετρούν 30 λεπτά, δεν μου έχουν αφήσει απολύτως τίποτα.
Το black clouds, έχει 2 κομμάτια καλά (a nightmare to remember και a rite of passage), ένα κομμάτι με πολύ καλά σημεία που δεν απογειώνεται ποτέ (the best of times), το κλεισιμο της σουίτας που το θεωρώ πλήρως ανούσιο, καθώς πέρα από την εισαγωγή είναι σκέτη επανάληψη (θα το προτιμούσα σαν live κομμάτι “12 step suite overture” ξέρω γω, παρά σαν κομμάτι δίσκου), ενω τα άλλα 2 τα θεωρώ παιδικό prog metal. Το wither έχει απλά τις στιγμές του 
Το Six Degrees από την άλλη ενώ έχει μέτριες στιγμές (Disappear) και απλά καλές (pt2-3), οι κορυφές σε όλα τα υπολοιπα κομμάτια (ακόμα και το pt1) είναι τόσο ψηλές που παρασείρουν το δίσκο σε αριστούργημα.
Το dramatic ενω έχει πολύ καλές στιγμές έχει τόσες μέτριες στιγμές(on the back of angels (το πιο καλό μέτριο κομμάτι του δίσκου)this is life, outcry, far from heaven, beneath the surface) που τελικά χάνεται.
Για τα 2 τελευταία δεν λέω τίποτα. Σύνολο 3 καλά κομμάτια.
Στα εκτος των αλμπουμ τώρα: Ο πορτνοης ήταν μεγάλη απώλεια και αποδείχθηκε στην συνέχεια. Οι θίατερ χρειάζονταν τότε ένα διάλειμμα 3-5 χρόνων να ρθουν στα ίσια τους γιατί έβγαζαν δίσκο κάθε 2 χρόνια και αυτό τους εφθειρε, καθώς η εμπευση του πετρούτση είχε πέσει και δεν είχε κανέναν να τον βοηθήσει ουσιαστικά (αφού ο Πορτνοης είχε πει ξεκάθαρα πως θέλει διάλειμμα, ενώ ο ράντες σαν συνθέτης από το systematic chaos και μετά έχει πέσει τρομερά - για την ακρίβεια οι τελευταίες μεγαλειώδεις στιγμές του είναι στο six degrees).
Για τον τωρινο δραμμερ δεν θα πω τίποτα, μηδεν.
2 Likes
Χμμμμμ οκ εγω τα βλεπω καπως ετσι:
Panic Attack + Never Enough τα δυο καλυτερα τραγουδια του Octavarium, κατι σαν την αντιστοιχη δυαδα Lie + Mirror στο Awake, τα ακουω αβιαστα και αδιαλειπτα οποτε βαζω αυτον τον δισκο και ειναι σιγουρα η κορυφη του δισκου για μενα. 7/8 που γαμανε στο δισκο
Prophets Of War απο τα αγαπημενα μου τραγουδια Dream Theater γενικα, το βρισκω απλα τελειοτητα 10/10 ενω μου αρεσει παρα πολυ και το Presence Of Enemies pt 2.
6/8 που γαμανε στο δισκο
Best Of Times φυσικα και απογειωνεται, γαμω τα old school τραγουδια ειναι, και πολυ ειλικρινες. Θα συμφωνησω για το τελειωμα του suite, ειναι λιγο φτηνο το οτι ειναι ενα mash-up, αλλα για μενα το Wither ειναι η καλυτερη μπαλαντα των Dream Theater με τον Rudess στην μπαντα, και το Count Of Tuscany ειναι το καλυτερο κομματι του δισκου, του οποιου το πρωτο μισο αγγιζει επιπεδα εποχων 90ς. Επιτελους ενα καλοχτισμενο prog τραγουδι μετα απο παμπολλα χρονια, που δεν ειναι αχταρμας ιδεων οπως μπορει να πει κανεις για το Octavarium ή οποιοδηποτε τραγουδι του Train Of Thought ας πουμε.
Αντε 5/6 στον δισκο που γαμανε
Οταν λες pt1 για το Six Degrees εννοεις το χειροτερο instrumental που εγραψαν ποτε με τιτλο Overture? Τα μονα τραγουδια που σωζουν το δευτερο CD για μενα ειναι τα About To Crash, Solitary Shell & TTTSTA. Το υπολοιπο και να μην υπηρχε… δε θα μου ελειπε. Αντιθετα το πρωτο CD το βρισκω αριστουργηματικο απο το πρωτο εως το τελευταιο δευτερολεπτο, και μαλιστα μου θυμιζει οτι ειναι ο τελευταιος δισκος στον οποιον πειραματιστηκαν ουσιαστικα, και επαιξαν πραγματα που δεν ειχαμε ακουσει ουτε απο αλλους αλλα ουτε απο τους ιδιους στο παρελθον.
Α οσον αφορα το Dramatic Turn, το Outcry νομιζω ειναι μακραν το καλυτερο κομματι του δισκου, ενω δε με χαλανε καθολου και τα Backs Of Angels, Lost Not Forgotten, που τα θεωρω γαματα τραγουδια. Τα τρια που ειπες ομως ναι ειναι πολυ μετρια, This Is The Life, Far From Heaven, Beneath The Surface.
Βασικα το Beneath The Surface ειναι γαμω μεχρι να μπει ο Rudess, εκει θελω να κλεισω το player και να πεταξω τον υπολογιστη στον τοιχο.
Απλα ξεφτιλισμενοι πλεον
3 Likes
Λείπει η επιλογή ‘να μην βγάλετε’.
3 Likes
Ελα για πες μας γιατι?
Σοβαρά τώρα;
Τι έπαθες?
Μία σπέσιαλ, χωρίς κρεμμύδι, αλλά με ενισχυμένα μανιτάρια και διπλό μπέικον. Και να μου πείτε τι ώρα θα την φέρετε γιατί έχω να κάνω και μπάνιο…
2 Likes
Moνο εμετός.