Και γαμεί, αν και πλέον βρίσκεται μακρυά από το funeral doom του πρώτου και πιο κοντά στο προοδευτικό death/doom του 2ου, αλλά στο καλύτερο.
[B]Monads - Intellectus Iudicat Veritatem (Demo - 2011)[/B]
Συγκλονιστικό, αυτοχρηματοδοτούμενο ντέμο από τους Βέλγους Monads που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του '11 και αποτελείται από 5 κολοσσιαία κομμάτια, βασανιστικά αργού και heavy doom με καταθλιπτικές και ψυχρές ατμόσφαιρες που θυμίζουν Mournful Congregation αλλά στο πιο ατμοσφαιρικό.
Τελειότητα λέμε!
Beneath the Storm-Evil Reflection
Απο Σλοβενια,One mans band,δευτερος δισκος.Funeral Dooom,διαποτισμενο με sludge,drone,ambient χημικα.Κλειστοφοβικο αποτελεσμα,ταιριαστο για εσωτερικο soundtrack τρομου.Πολυ καλο στα αυτια μου
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΛΛΑ Η ΠΙΟ Funeral Doom ΤΑΙΝΙΑ ΕΒΕΡ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ:
http://gamato.ning.com/group/idi-i-smotri-1985
ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ Κ ΒΑΛΤΕ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΟΠΟΙΟ Funeral Doom ΔΙΣΚΟ ΘΕΛΕΤΕ.
και μια μετριοτητα…
Eye of Solitude-Dear Insanity
Οι Eye Of Solitude είναι η άλλη όψη των Εγγλέζων Sidious. Και ενώ οi Sidious αθλούνται στο Symphonic Blackened Death Metal σπορ ενώ οι Eye Of Solitude οδεύουν σε πιο doom/death μονοπάτια. Έχουν ήδη τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους και νέα χρονιά τους βρίσκει και πιο βελτιωμένους με αποκορύφωμα το περσινό ??Canto III??. Και φέτος, επιτρέψτε μου να φράψω αρκετά βιαστικά, κυκλοφορούν ένα ep 50 λεπτών που περιέχει ένα και μοναδικό τραγούδι που χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Η υπόθεση θυμίζει έντονα Inter Arma οι οποίοι τα κατάφεραν εξαίσια. Οι Eye Of Solitude όμως;
Τα πρώτα λεπτά περνούν μέσα από μια ατμοσφαιρίκή ζαλάδα που περιβάλλεται από εφιαλτικά πλήκτρα και βασανισμένα απόμακρα ουρλιαχτά. Αρκετά ambient, νυσταλέο παρά δραματικό. Αναμονή για κάποια δραστική αλλαγή. Στο όγδοο λεπτό ερχόμαι αντιμέτωπος με την πρώτη κραυγή του Daniel Neagoe. Κάθε, μα κάθε φορά που το ακούω, τρομάζω την συγκεκριμένη στιγμή μιας και σε ξυπνά από τον λήθαργο. Η funeral doom διαδρομή του είναι ευθυτενής αλλά χωρίς τέλος. Μπορεί να βλέπεις τον δρόμο αλλά δεν βλέπεις το τέλος του και αυτό τρομάζει χωρίς να φοβίζει. Αργό, πένθιμο, με τα ριφς να χαμηλώνουν το βλέμμα του ακροατή ενω τον στροβιλίζει στον κατηφή κόσμο του. Η φωνή δεν εξιτάρει, πολύ κοινότυπη, ο ήχος αρκετά άδειος αλλά αυτοί συνεχίζουν απτόητοι να διαμοιράζουν κακομοιριά, δυσθυμία και στενοχώρια. Οι λυπητεροί παιάνες τους σερνονται σαν βαριές σκουριασμένες αλυσίδες και δεν συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο από τον κακό ψόφο. Διάσπαρτα καθαρά φωνητικά και πλήκτρα πίσω από το παραβάν, διοχετέυουν την απόλυτη ψυχική απομόνωση στον ακροατή. Το πέπλο της θλίψης πέφτει βαρύ μα θα μπορούσε να είναι πιο θεατρικό ή πιο ενδιαφέρον ηχητικά. Χρειάζεται να φτάσουμε στο 40ό λεπτό για να απολάυσουμε μια κιθαριστική περιδίνη που διαμαρτύρεται για την (αρνητική) δύναμη της μοναξιάς που τσακίζει τον ανθρώπινο νου.
Για μια ακόμα φορά, ο Γιώργος Νάκος φιλοτεχνεί ένα πανέμοφο εξώφυλλο, απόλυτα ταιριαστό που περιγράφει την μουσική που θα συναντήσεις στο περιεχόμενο των 500 cds ή 100 κασέτες (ή και digital) που κυκλοφορεί η Kataoxin Records. Μόνο για αυτούς που αντέχουν ψυχικά και σωματικά μεταλλικές νεκρώσιμες ακολουθίες.αρκετα καλο, τπτ το εκθαμβωτικο
Mesmur-Mesmur
To Funeral Doom είναι από την φύση του ένα δύσκολο είδος που απευθύνεται σε λίγους. Συχνά καταντά κουραστικό με τις αργόοοοοσυρτες συνθέσεις τους ενώ περιθώρια για προσμίξεις και ποικιλία πολύ λίγες. Οι Mesmur είναι μια νεαρά Αμερικανικοαυστραλέζικη μπάντα που ξεκινά τώρα τα πρώτα βήματα της και δηλώνει το παρόν με το δικό της ομώνυμο ντεμπούτο. Όλη η μουσική ανήκει στον Yixja που παίζει κιθάρες/πλήκτρα ενώ οι στίχοι στον Chris G, τραγουδιστή του συγκροτήματος.
Οι Mesmur δεν σοκάρουν με τα 52 λεπτά των 5 τραγουδιών τους. Δεν σοκάρουν όμως ούτε και μουσικά. Παίρνεις αυτό που περιμένεις, δηλαδή σαγηνευτικά βραδύκαυστο doom metal, που σε καταπίνει. Νιώθεις να αιωρείσαι, να τους παρακολουθείς να παίζουν χωρίς να σε βλέπουν και στην τελική να προσγειώνεσαι στο έδαφος με ένα επώδυνο και βροντερό γδούπο. Αν και κοινότυποι για το είδος, χωρίς την πολυτέλεια της προόδου και χωρίς να νιώθεις ότι πάνε το είδος ένα βήμα παραπέρα, εξακολουθούν αυτό που κάνουν να το κάνουν καλά. Καταποντίζουν τις ιδέες τους σε μια λιμνοθάλασσα λύπης και θλίψης από την οποία δεν μπορείς να προσπεράσεις χωρίς και ο ίδιος να βραχείς. Η φωνή του Chris G παραμένει σε όλη την διάρκεια λαρυγγικά. Κραυγές πόνου σίγουρα αλλά με μια πιο καθαρή φωνή ίσως να ακουγόταν και στην χροιά της αυτή αφέλπιδη εικόνα που σχηματίζεται. Στο ??Abnegate?? τα πράγματα γίνονται πιο εύθραστα, πιο γυάλινα. Οι κιθάρες αφήνουν παραμορφωμένο πόνο που απομακρύνεται απότομα σαν μελάνι σουπιάς και μαυρίζει τα πάντα. Συχνά όμως, το επαλαναμβανόμενο μοτίβο δεν είναι αρκετό ώστε να σoυ αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον και λεπτά να περνούν αδιάφορα. Για τους λάτρεις των Evoken, Esoteric, Seidr, and Mar de Grises και όσων μισούν το φώς που θα μπορούσε να τους ζεστάνει την πονεμένη τους καρδιά, ας του δώσουν μια ευκαιρία, οι υπόλοιποι ούτε από περιέργια.