Hard Rock/AOR κυκλοφορίες

εφευρέτες του AOR δεν είναι με την καμία, υπάρχει πολύ υλικό προπομπός
προτιμώ το “μιά κατηγορία μόνοι τους” όμως

Απ’ τη στιγμή που δεν υπάρχει πουθενά η παρθενογένεση δε νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε πουθενά για εφευρέτες. Αλλά ο ήχος των Toto μαζί με των Journey πιστέυω είναι οι δύο βασικοί πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το AOR και ορίζεται ως ιδίωμα. Και βέβαια εξαιρώντας ίσως το πρώτο Boston και το “Infinity” απο Journey δεν πρέπει να υπήρχε full length AOR δίσκος πριν από το πρώτο Toto το οποίο είναι και με κάτω τα χέρια στην πρώτη 5άδα έβερ ε.

Ωραίο το κομματάκι που πόσταρε ο aor, μεταξένιο, αέρινο και Survivor-ικό!!!

Mεγαλο θεμα, πολυ κοντολογης, σαν ειδος εδραιωθηκε το 78 οπου εχουμε περισσοτερες κυκλοφοριες αλλα επρεπε να κυκλοφορησουν αλμπουμ κραχτες πριν απο αυτη τη χρονια για να προετοιμασουν το εδαφος, φυσικα το game changing Boston, το ντεμπουτο των Foreigner και αλλα, ακομα και το Spaceship Superstar απο τους Prism την μπαντα που ποσταρε ο αορ ηταν ενας τραγουδι προπομπος το 77. Η πρωτη δεκαετια του ειδους ειναι αλλωστε η αγαπημενη ροκ γειτονια που επισκεφτομαι σχεδον καθημερινα, ειδικα μεχρι το 83-84. Αν ρωτησετε εμενα θα βαλω τις υπερδισκαρες Rumours και Bat Out Of Hell στο αορ αν και δισκοι πραγματικα μια κατηγορια μονοι τους. Α ναι, ο ορος ΑΟR πρωτοακουστηκε μετα το τελος του 78 και ηδη το 81 ηταν κανονικη κατηγορια μουσικης αφου απαντες ειχαν ανεβει το τρενο.

συμφωνω σε ολα που αναφερατε ,

τελη 70 αρχισαν συνειδητα καποιοι να διαφερουν σε ηχο απο τον 'δεινοσαυρικο΄ ηχο που επικρατουσε . Απο το 81 και μετα αρχιζει να γινεται ‘κυμα’ . Θα μπορουσε κανεις να πει οτι ειναι η ταση για

  • μικροτερης διαρκειας κομματια που να ειναι συμβατα με το ραδιοφωνο ,που τοτε ηταν και το μοναδικο μεσο
    -την εμφανιση των syntesizers, αναλογικων αρχικα , με πρωταγωνιστικο ρολο
  • αρμονιες φωνητικων
  • μια ταση γενικοτερου 'μετρου ’ και περιορισμος των υπερβολων .

Τοτο,Journey ,Survivor ,Boston ,Asia ,Styx ,Foreigner ,Reo κτλ ειναι πυλωνες οπως λετε και αλλοι ακομα .

Καποτε αγαπημενη περιοδος για μενα ηταν περιπου 84-87 , εποχη που ο ηχος ηταν πιο 'στουντιακος ΄και επεξεργασμενος .

Αγαπημένη δική μου περίοδος είναι η '78-'83 κυρίως γιατι οριοθετείται από τα δύο αγαπημένα μου AOR albums, “Toto” και “Frontiers”. Σε άλλα νέα, κάνοντας browsing σε διάφορα site, και αφού ξενέρωσα που όλα τα λινκ για ένα δίσκο που έψαχνα ήταν ανενεργά, έπεσα πάνω στο “Smoke & Mirrors” του Mark Free και με μία ακρόαση μαζί με τον απογευματινό καφέ μου άρεσε πάρα πολύ. Μελωδικότατο με την αγάπη να ξεχειλίζει, εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Bolton. Οι παλιοσειρές σίγουρα το ξέρετε, δειγματάκι: https://www.youtube.com/watch?v=4FHkQJmzfOE

Λιγο πριν το τελος της χρονιας, εσκασε το απολυτο ερωτικο αλμπουμ απο εναν απο τους πιο αγαπημενους μου καλλιτεχνες, καργα αντεργκραουντ (δε γουεη αι λαικ ιτ), βγαζει τον τριτο του δισκο - 3 στα 3 δισκοι τουμπανο - ορισμος του συγκεκριμενου ηχου. Ο ηχος στο καινουριο ειναι ελαφρα αλλαγμενος και ειναι καπου αναμεσα σε Phil Collins, Michael Bolton, Richard Marx, Savage Garden etc., you get the idea, αμα σας αρεσει ο ηχος, βαρατε αλυπητα. Ο Chad και εδω παραδιδει μαθηματα μελωδικων ερμηνειων, ο ανθρωπος ειναι αλλου ως τραγουδιστης. Επικο επος…

έχετε πλάκα εδώ μέσα…μπαίνω και σας παίρνω μάτι που και που και βάζω να ακούσω καμιά ερωτική μουσική…να ανεμίσει η περούκα μου μπροστά στον ανεμιστήρα :stuck_out_tongue:

οπως παντα προχωρημενος ο ερωτικος …

καλο οντως , θα ελεγα οτι σε σημεια εχει ενα 'αρωμα ’ west coast

οποτε μου ηρθε στο μυαλο αυτο

αλλο ωραιο feeling

δεν ξερω αν θα ακουστει βλασφημο , αλλα εχω την αμυδρα εντυπωση οτι ντραμερ αυτος grouvαρει λιγο καλυτερα ,δεν μιλαω απο πλευρας αξιας , ολοι αυτοι μεγαθηρια ειναι σε αξια .

Ελπίζω το “γκρουβάρει λίγο καλύτερα” να το λες σε σύγκριση με τον Phillips γιατί ντράμερ που να γκρουβάρει καλύτερα απ’ τον Jeff δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει!!! Σε άλλα νέα πολύ όμορφο και μεταξένιο το δισκάκι που πόσταρε ο ερωτικός!!! Κόλλησε το pc απ’ τα μέλια :stuck_out_tongue: Γουστάρω, γουστάρω!!!

καλη χρονια σε ολους ,

εννοειται Πανο , ολοι κορυφες ειναι , με πρωτο και καλυτερο τον Jeff , αλλα μου φανηκε αρκετα γκρουβαριστο το παιξιμο του καινουργιου , που βεβαια καθε αλλο παρα αγνωστος ειναι , γιαυτο το παρατηρησα

φοβερη φημη ειχε και πατερας των Porcaro ,στους jazz κυκλους και μαλλον απο εκει ο Jeff ειχε κληρονομησει και το ταλεντο και την πορεια εκμαθησης που πηρε

MICHAEL JESSEN - Memories

          O Michael Jessen είναι ένας Δανός κιθαρίστας που στους περισσότερους από εμάς είναι άγνωστος. Ξεκίνησε στα 15 του χρόνια, γρήγορα ξεχώρισε σαν κιθαρίστας και αφότου συμμετείχε σε πολλές τοπικές αλλά και διεθνείς μπάντες, το 2012 έγινε ζευγάρι με τον εξαίρετο Σουηδό τραγουδιστή  Göran Edman (έχει συμμετάσχει σε πολλές μπάντες με πιο γνωστή αυτή του Yngwie Malmsteen) και τους παλιούς συμπαίκτες του από την πρώτη του μπάντα, για την κυκλοφορία ενός e.p. Τελικά μιας και το ep κίνησε το ενδιαφέρον της  Massacre Records η οποία του πρόσφερε συμβόλαιο το 2013, ο Michael Jessen έγραψε και άλλα τραγούδια και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το ?Memories?.
               Στο ?Memories? ακούμε κιθαριστικό Hard Rock βουτηγμένο στα 80ς και τίγκα μελωδίες, αναμιγνύοντας το εμπορικό με τον σκληρό ήχο. Η φωνή του Göran  πάντοτε ακμαία, ερωτιάρικη, ταιριαστή για AOR και hard rock γενικότερα, ξέρει πότε να ανεβάζει την φωνή του στον ουρανό και πότε να την κρατά επίγεια. Ήδη στα ??Broken Heart?? και στο αγαπημένο ??My Own Funeral?? έχω λατρέψει την φωνή του. Βέβαια, ο άσος της υπόθεσης είναι ο νεαρός Michael που αφήνει την κιθάρα του να τραγουδά τις δικές της μελωδίες, να δακρύζει, να εξαγριώνεται, να διασκεδάζει. Οι από παλιά συνάδελφοι ξέρουν πως να υποστηρίζουν την μουσική του και να τον αφήσουν να οργιάζει. Κλείνω τα μάτια την ώρα που σολάρει στις συνθέσεις και προσπαθώ να οραματιστώ πόσο φυσικά γλιστρούσαν τα δάκτυλα του πάνω στην ταστιέρα της κιθάρας του. Και αν δεν σου αρκούν οι δικές του ολισθαίνουσες μελωδίες, πάρε και ένα κιθαριστικό σόλο από τον  John Norum (Europe) στο ??Blackwater?? (από τα πιο μέτρια όμως τραγούδια στο σύνολο του). Πρώτη στάση για μπαλάντα στο ??The Rose?? και  συναγωνισμός καψερότητας φωνής-κιθάρας παίρνει μέρος ενώ το παίξιμο των drums του Mads Grunnet τον χαρακτηρίζει ως αφανή ήρωα. Ενοχλητικό επαναλαμβανόμενο ρεφραίν στο  Runaway και δεύτερη μπαλάντα στο  ??Prisoner?? με οδηγό το πιάνο του  Morten Dybro. Ανεβάζουν ταχύτητα και διάθεση και τα κιθαριστικά ξεσαλώματα δεν έχουν τέλος, πάντοτε για το μέσο οπαδό που δεν τον ενδιαφέρει η τεχνική κατάρτιση αλλά το πόσο ευχάριστα ακούγεται στα αυτιά του. Πάντως στο τελευταίο και ορχηστρικό τραγούδι του δίσκου, παίρνει το αίμα του πίσω και ανεβάζει αρκετά του τόνους του ??εγώ?? του.
              Η παραγωγή είναι πολύ διαυγής και ακούγεται κάθε όργανο με την δική του δυναμική. Θα το πρότεινα σε όσους γουστάρουν(με) Axel Rudi Pell  μιας και ο κυρίαρχος στόχος είναι οι οργανικές συνθέσεις οι οποίες έχουν λειανθεί με ευκολομνημόνευτες μελωδίες. Ευχάριστο άκουσμα σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.

Ποσο ευκολα το κοβετε για αλμπουμ της χρονιας; Ευκολακι, μονο με τα σναιπετς εχω λιωσει, τι ηχος βγαινει ρε πουστη μου, τι ηχος, εχει και θεο Michael McDonald, γεια μας και περαστικα μας. Εχει δικιο για τον καινουριο ντραμερ ο αορ, μεγαλος γκρουβακιας και αξιζει να ειναι εκει.

Οι Night Flight Orchestra βγαζουν και δευτερο αλμπουμ σε λιγο btw και ελπιζουμε να φτασει επιπεδα ντεμπουτου, ελπιζουμε σε Σουηδικο μερακι παλι.

Πολύ ωραία τα δείγματα που ακούγονται στο βίντεο. Όμορφο groove για ταπ-ταπ του ποδιού, συμμετοχή Steve Porcaro γιατί δίχως έστω έναν απ’ τους 3 στη μπάντα, οι Toto είναι σαν χωριάτικη χωρίς κρεμμύδι (έστω κι αν το βάρος των συνθέσεων πέφτει σε Luke-Paich), επιστροφή του Hungate έστω και σε προσωρινή βάση και περιμένουμε με ανυπομονησία. Ο Williams δείχνει σαν την χρυσή τομή ανάμεσα σε Frederiksen και Kimball και φαντάζομαι ότι τουλάχιστον ο Lukather θα αναλάβει κάποια πρώτα φωνητικά. Αν είναι κάτω από 8άρι θα το πετάξω στην απέναντι πολυκατοικία.- :stuck_out_tongue:

ειδικα ο Steve Porcaro θεωρω οτι ειναι υπογεια δυναμη και ουτως η αλλως ο ηχος τους επιβαλει τουλαχιστον 2 πληκτραδες live .

Απο τους τραγουδιστες που περασαν στην ιστορια τους ,ο Williams ειναι αυτος που προτιμω , πιθανων γιατι το 7th one ειναι για μενα το καλυτερο aor αλμπουμ ολων των εποχων σαν ηχος-κομματια-τεχνοτροπια

Φωναρα ηταν ο Fredericksen ,σαφως , αλλα η χροια του Williams μου παει πιο πολυ και ασφαλως πιο πολυ πρεπει να τραγουδαει ο Lukather που εχει blueσιστικη /βρωμικη χροια που σε μερικα κομματια ταιριαζει πιο πολυ απο των αλλων . Π.χ το 99 , το ελεγε εκπληκτικα σε καποια live

Στην ιστορια τους θεωρω οτι οι 2 αξωνες συνθετικοι των Τοτο ηταν ο Lukather και ο Paich ,οποτε αφου αυτοι υπαρχουν συνεχιζει το ταξιδι .

Για το νεο δεν τρεφω ελπιδες , εχω την εντυπωση οτι δεν θα αποφυγουν τις δεινοσαυρικες progressiβιες , που δεν τις χρειαζονται , αλλα θα δουμε μπας και γινει η εκπληξη . Οσο πιο pop /απλοι ειναι τοσο καλυτερο θα ειναι το αλμπουμ .
Οι τοτο , εγιναν ξεχωριστοι , οταν τις τεραστιες μουσικες γνωσεις τους τις εκαναν πενηνταρακια (οπως λεει και ο Γεωργιου ) , τις εκαναν δηλαδη ευπεπτες χωρις να γινουν φτηνες . Αυτη ηταν η μαγεια στην μουσικη τους , η συμπικνωμενη γνωση και οχι ο πλατιασμος .

Καποτε εμμεσα το ειχε πει ο Luke ¨- ’ αν δεν εβγαζα προσωπικα αλμπουμ ’ ολοι θα με θεωρουσαν πολυ καλυτερο κιθαριστα '. Καπως ετσι τελος παντων .

Δεκαρακι και ασε τον αορ να ζηταει μονο ποπ-ιες του Γουιλιαμς που σιγουρα θα εχει ετσι κι αλλιως αφου συμμετεχει ενεργα στη συνθεση, εμεις γουσταρουμε και τζαζοπρογκρεσιβοτραγουδα απο Υδρα μεχρι και Jake to the bone να εχει, ετσι να τα μπλεξουνε ολα να γινει της πουτανας παλι, εχω εμπιστοσυνη στο δισκιο, σε λιγες μερες εδω θα ειμαστε για να τα λεμε.

Το “Frontiers” και το “Toto” σε κοιτάνε απ’ τη γωνία γρυλίζοντας, δείχνοντας τους κυνόδοντές τους και τραβώντας τις αλυσίδες τους. Πρόσεχε τι λες μην τα αμολήσω να σε φάνε! :stuck_out_tongue:

Εδώ πάλι συμφωνώ με τον aor (σόρι ερωτικέ). Ακριβώς αυτή η απλοποίηση των δύσκολων και τεχνικών σημείων ώστε να γίνουν πιο εύπεπτα για τον μέσο ακροατή είναι ένα απ’ τα πράγματα που μ’ αρέσει στους Toto (και αντίστοιχα στους Journey με εκτός μέτρου φωνητικά στο “Lovin’ Touchin’ Squeezin’” πχ) και στις φλύαρες στιγμές τους βρίσκω συχνά τον εαυτό μου να κουράζεται από ένα σημείο και μετά. Οπότε θα γουστάρω περισσότερο αν μείνουν πιστοί στην τσαχπινιά και δεν πάνε να εξερευνήσουν χωράφια που ναι μεν τα ξέρουν, όλοι παιχταράδες είναι άλλωστε, αλλά μουσικά δεν πιστεύω ότι τους ταιριάζουν. Απ’ τα snippets πάντως έχω καλό προαίσθημα.

εχει κυκλοφορησει καποιες μερες , προφανως θα το εχετε ακουσει

το πρωτο δειγμα για μενα ειναι θετικο , δεν περιλαμβανει εκεινες τις progressiβιες που λεγαμε ,
θεωρω οτι με διαφορετικη ενορχηστρωση ελαφρως ,θα μπορουσε να κανει την εκπληξη ( δηλαδη να το δουμε σε τιποτα κανονικα charts ) αλλα και ετσι οκ ειναι

τωρα τι 'βαθος ’ δινει στην ιστορια των Τοτο , αυτο ειναι μια αλλη ιστορια


Το δευτερο πιο αναμενομενο αλμπουμ της χρονιας στα κιταπια μου, απο τους απιθανους Σουηδους που προσεφεραν ντεμπουτο διαμαντι επιστρεφουν φετος και μεχρι και ο ουλτρα κουλ Μοκα Μοουζες λεει τετοια λογια και με φορτωνει κι αλλο…


…σημαινει οτι και αυτο το αλμπουμ θα ειναι τοσο γαματο οσο ειναι χαλια το εξωφυλλο.

Πρωτο δειγμα το Sail On

Aυτα ειναι

Φανταστικος δισκος για το μοντερν ροκ:
http://www.scoopmarketing.com/lotus-crush/

Φωναρα με προσωπικοτητα και εκταση διαολε
https://www.youtube.com/watch?v=06SdStzqI4E (χτυπαει 70% του θεου)

Kομματαρες μεσα οπως hearts and minds, heavens hell, hold on, on and on, etc etc, ολο το αλμπουμ τα χωνει ωραια, breath of fresh air…

Βιντεο για hearts and minds

re seis exei kainourgio FM…xampari den phra…

Kserei kaneis ama leei tpt?