Μεχρι στιγμης, η απογοητευση της χρονιας παει στο νεο Persuader. Οκ, δυο φορες το χω ακουσει μεχρι στιγμης, αλλα επειτα απο μια αναμονη 8 ετων μου φαινεται υπερβολικα λιγο για τα δεδομενα τους. Η φωνη (πανομοιοτυπη Blind Guardian, οπως παντα) ειναι το μονο που με κρατα στην ακροαση. Κατα τ αλλα, διασπαρτα ενδιαφεροντα σημεια, τα περισσοτερα ριφφς τετριμμενα και γενικα δεν ξερω πως σκατα εγραψαν τοσο τυπικο δισκο. Ειλικρινα ελπιζω πως απλα δεν ειμαι σε καταλληλο μουντ και πως θα ανεβει στις εντυπωσεις μου στις επομενες ακροασεις, γιατι εχω σκοπο να του δωσω χρονο συμμετοχης μεχρι να φτασει διψηφιο νουμερο, εστω.
Πολύ στυγνή αντιγραφή Symphony X και σε σημεία cheesy (Φινλανδοί γαρ). Αλλά γουστάρω πάρα πολύ Symphony X, οπότε γούσταρα και αυτό. Σίγουρα, το κάνουν καλά αυτό που κάνουν, βλέπε παπαουερπρογκ.
Ο τύπος που τους τρέχει αυτούς έχει ένα σωρό projects γενικώς, ένα απ’ αυτά είναι και οι [B]Rocka Rollas[/B] (…) οι οποίοι είναι κάπως διαφορετικοί από τους Blazon Stone - κοπιάρουν όλο το 80’s σύμπαν και όχι μόνο Running Wild =Ρ. Έχουν και φετινό δίσκο ο οποίος as of this moment δεν έχει εντοπιστεί. Πάρτε δω όμως θεότρελη κομματάρα από παλιότερη δουλειά:
Ναι, αυτό έχει ακουστεί, ο δίσκος δεν έχει “κυκλοφορήσει” ακόμα, εκτός κι αν δεν έψαξα καλά.
Επίσης.
Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον. Έχει βάση η παρατήρηση για Bruce, είναι και η φωνή που δημιουργεί τέτοιους συνειρμούς. Εγώ θα έλεγα επίσης ότι κάπως έτσι μπορεί να παίζανε σήμερα οι Queensryche αν νιώθανε ακόμα. Θα μπορούσε να ποσταριστεί και δίπλα στα progmetalz ας πούμε, αλλά οριακά κι εδώ. Καλό και με χαρακτήρα πάντως.
Σαν πολλή ησυχία δεν έχει πέσει εδώ μέσα; Ας το ρίξουμε λίγο στη 80’s νοσταλγία γράφοντας ολίγα τινά για δυο μπάντες/δίσκους που δεν έχουν αναφερθεί εδώ, απ’ ότι είδα.
Ιδού λοιπόν, δύο μάλλον ξεχασμένα/παραγνωρισμένα σκανδιναβικά ατσάλια από το σωτήριον (και ανεξάντλητο, αθάνατο, <3 κτλ.) έτος 1984.
Proud - Fire Breaks the Dawn
Φοβερή περίπτωση αυτοί οι Σουηδοί, έβγαλαν μόνο αυτόν το δίσκο πριν εξαφανιστούν, αλλά πάω στοίχημα ότι δε θα βρεθεί ποτέ άνθρωπος με αγάπη για το κλασσικό μέταλ που να ακούσει αυτό το άλμπουμ και να μην πάθει μουνόπλακα. Στο είδος και το ύφος του το λες και τέλεια δουλειά. Όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια γαμάνε, με ριφφάρες, σολάρες, μελωδιάρες, ό,τι θέλετε. Σοβαρά, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε το.
Hiroshima - Taste of Death
Εδώ έχουμε μια σουηδο-φινλανδική σύμπραξη που παρήγαγε ένα αποτέλεσμα αρκετά ιδιαίτερο για τα δεδομένα της χρονιάς εκείνης. Κάτι που εισπράττεις ως vibe ήδη από τα πρώτα δεύτερα του εναρκτήριου ομώνυμου κομματιού. Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα ακριβές σημείο αναφοράς, αρκεστείτε απλώς στο ότι τα πάντα εδώ, από τη φωνή μέχρι το κιθαριστικό παίξιμο, ακούγονται κάπως διαφορετικά, κάπως περίεργα… σα να ακούγανε πότε-πότε και κάνα post punk που λέει ο λόγος. Αλλά ας μη μελετάμε πράματα του Σατανά. Πάρτε τρελή κομματάρα και ψηθείτε να ρίξετε μια αυτιά (και) σ’ αυτό το διαμάντι.
Τώρα εντάξει το γαμάμε λίγο στην παρελθοντολαγνεία η αλήθεια είναι, αλλά δε γίνεται αλλιώς γιατί μ’ αυτό που ανακάλυψα χτες έχω φάει μεγάλη ήττα. Ένα κομμάτι και το χω ακούσει δεκάδες φορές, είναι πραγματικά κορυφαίο. Άλλοι Σουηδοί μέταλ ήρωες από κει, βγάλανε μόνο ένα σινγκλάκι το ‘85 και μετά άλλαξαν όνομα… και βγάλανε πάλι μόνο ένα ντέμο και ένα σινγκλ, τι σκατά συμβαίνει με δαύτους; Κολοκύθες, Σταργκέιζερς και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, αν δεν έχουν λάβει γνώση ήδη, θα τη δαγκώσουν πολύ άσχημα μ’ αυτήν εδώ την παλαβή ατσάλινη υπερκομματάρα:
Ξεκινάω διαφορετικά αυτή την φορά λέγοντας ότι Portrait είναι μέσα στα στις 10 καλύτερες heavy metal μπάντες που γέννησε η Ευρώπη την τελευταία δεκαετία. Και οι τρεις δίσκοι που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα ανήκουν στις καλύτερες κυκλοφορίες που άκουγα την εκάστοτε χρονιά. Οι συγκρίσεις με Mercyful Fate είναι αποδεκτές και γιατό όχι μιας και είναι οι μοναδικοί που ακούγονται τόσο όμοιοι με αυτούς αλλά με εντελώς δικές τους συνθέσεις, κάποιες ακόμα καλύτερες της παρέας του Βασιλιά. Οι άλλοι Σουηδοί του split, οι Ram, πιο παλιοί (κλείνουν 15ετία) παίζουν πιο ευθυτενές, πιο ??στην μάπα σου καπάκι?? metal. Τρείς δίσκους και γι αυτούς, αγαπάνε Judas Priest και το δείχνουνε. Τι παίζει σε αυτό το split; Κάθε μπάντα έχει από 3 τραγούδια που αποτελούνται από ένα νέο δικό της, ένα τραγούδι επιλογής του στην αντίστοιχη άλλη μπάντα και μια διασκευή. Το έχουμε ξαναδεί να γίνεται (και σε Ελληνικές μπάντες) αλλά πάντα είναι ευχάριστες τέτοιες προσπάθειες μιας και γίνονται από συγκροτήματα-φίλοι μεταξύ τους.
Το ??Under Command?? split ξεκινά με πρώτους τους Ram σαν πιο παλιοί. Το νέο, δικό τους τραγούδι ??Savage Machine?? θυμίζει (όπως συνηθίζουν) έντονα Judas Priest, στις πιο μεταλλικές τους στιγμές. Κοφτερά ριφς, ατσάλινα ελάσματα που ανεβοκατεβάζουν τους ρυθμούς και μια κορδωμένη φωνή που τσιρίζει μέχρι την στρατόσφαιρα. Για την συνέχεια, οι RAM επιλέγουν ένα τραγούδι από το πρώτο demo των Portrait, και κρατώντας από την Mercyful Fate αίγλη που κατέχει το ίδιο το τραγούδι, το κάνουν δικό τους κτήμα και ακούγεται ευχάριστα αν και δεν είναι τίποτα το εξωπραγματικό να έχεις ήδη έναν θυσαυρό στα χέρια σου και να τον γυαλίζεις ελαφρά. Και για την κλασσική διασκευή πολύ επιτυχημένα διαλέγουν ένα από τα πιο σκληρά (και αγαπημένα μου) τραγούδια των Kiss, το ??Creatures Of The Night??. Ισχύει ότι και για το προηγούμενο, θεικό τραγούδι, που το ατσαλώνουν ακόμα περισσότερο και το περριρέουν με το δικό τους κράμα αφήνοντας σε να κραυγάζει μόνος σου ??heavy metal ρε μουντά...ανθρωπάκια??. Σειρά των Υπερμέγιστων Portrait, που κερδίζουν το versus πριν καν ακούσω τα τραγούδια τους. Το δικό τους λιθαράκι ακούει στο όνομα ??Martial Lead?? και θυμίζει...Mercyful Fate?? . Η δαιμονική φωνή που θυμίζει τον βασιλιά, το διπλό κιθαριστικό δίδυμο που λιώνει τα οστά σου με την επιθετική τους άυρα-λάβα, η τραγουδοποιία τους που είναι πάντοτε γεμάτη με κάλυκες απόλαυσης και σε πυροβολούν κατευθείαν στην καρδιά. Δεν είναι το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει, αλλά και πάλι δεν χορταίνω να το ακούω. Προς τιμή των RAM διασκευάζουν το ??Blessed to Be Cursed?? από το πρώτο τους ep και το σαγόνι στο πάτωμα. Νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη στιγμή του split με το συγκεκριμένο τραγούδι να στριμώχνουν την ποιοτητα σε 5 λέπτα με αγκαθωτό μεταλλικό σύρμα που ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα με το πάθος τους. Όσο για την κλασσική διασκευή, τα λόγια είναι περιττά. Τολμούν (και επιτυγχάνουν) στο ??Aggressor?? των Μέγιστων Exciter, σε ένα μεταγενέστερο τραγούδι τους που δεν έχω πάρει γραμμή να έχει διασκευαστεί ποτέ και απο κανέναν. Ένα μεγάλο μπράβο και στις 2 μπάντες αλλά περιμένουμε κάτι ουσιαστικότερο στο μέλλον.
ένας εκπληκτικός δίσκος, απο Ολλανδία, εμπνευσμένο και ατμοσφαιρκό, συνεχής επικότητα που σε παρασύρει σε headbanging, βέβαια τα φωνητικά και πολλά σημεία αγγίζουν death και black metal αλλά πιστεύω ταιριάζει καλύτερα εδώ, https://www.youtube.com/watch?v=lMGo-9tKb90
Έχει γίνει σχεδόν υποχρεωτικό να έχουμε κάθε χρόνο τουλάχιστον ένα φανταστικό ep ή demo απ’ το πουθενά, από τα έγκατα του underground, έτσι για να θυμόμαστε τι θα πει heavy metal βρε αδερφέ. Για τον χρόνο που τελειώνει σε λίγες ώρες τη δουλειά αυτή (που πέρυσι π.χ. έκαναν οι τρομεροί Stone Dagger) μάλλον έκαναν οι Αυστραλοί Outcast, που ντεμπούταραν με το ομώνυμο EP. Από την Heavy Chains, την ίδια δηλαδή εταιρεία μέσω της οποίας φέτος εξαπέλυσαν στον κόσμο τις άψογες σεβεντίλες τους εκείνοι οι άλλοι underground θεούληδες, οι Tarot.
Εδώ, κύριοι, έχουμε αγνή ανόθευτη nwobhm-άδικη ΑΛΗΤΕΙΑ. Πάρτε θεϊκό cult εξώφυλλο, ακούστε ριφφς (ακούστε γενικώς κιθάρες δηλαδή, γιατί και τα σολίδια δίνουν γκάβλες άφθονες), ακούστε το αλάνι στο μικρόφωνο, ακούστε μελωδιάρες και συνθεσάρες.
Τα αδέρφια Banks είχαν πολύ καιρό στην διάθεση τους για να συνθέσουν νέο υλικό και έτσι ετοιμάσαν 14 νέα τραγούδια διάρκειας πάνω από μια ώρα. Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα αρνητικά του δίσκου μιας και όλα τα τραγούδια δεν είναι ικανά να κρατήσουν το ενδιαφερον του ακροατή αμείωτο, πόσο μάλλον όταν μερικά από αυτά είναι και αρκετά βαρετά. Το άλλο μεγάλο αρνητικό του δίσκου είναι ότι έχι τόσα πολλά κλισέ μαζεμένα που νιώθεις οτί είναι σαν να ξανακούς πολλές φορές το ίδιο τραγούδι με κάποιες παραλλαγές.
Η αρχή γίνεται με το ??Livin? in Paradise??, ένα τραγούδι που μου θύμισε αρκετά Motley Crue. Καταλαβαίνεται δηλαδή πόσο μακριά έχουν φύγει από το παρελθόν τους, όχι ότι έπαιζαν τίποτα θεικό και τότε. Το τραγούδι πάντως διακρίνεται από κινητικότητα, οργανική σβελτάδα και λατρεία για την προαναφερόμενη μπάντα. Και έτσι συνεχίζουν, με σκληρό Hard ?n? Heavy, με κιθάρες που κοραίνουν τους διψασμένους για metal και μπύρες. Όμως ήδη στο τρίτο τραγούδι αρχίζω να βαριέμαι... Επαναδιατύπωση χιλιοακουσμένων ριφς και αναμασήματα περασμένων ετών. ??Survivor (Take a Ride on My Heels) ?? και ο ταύρος ακούγεται να ρουθουνίζει και πάλι. Η φωνή να ωθείται σε μελωδικούς τόνους όσο το μπάσο στριβιλίζει τα άγρια κιθαριστικά ριφς. Πολύ ωραίο κομμάτι. Προς την μέση του δίσκου γίνεται μια ποιοτική κοιλιά. Αν ξεφορτωναν 3-4 συνθέσεις (Symphony of Sin π.χ.) θα κυλούσε καλύτερα ο δίσκος και θα έχανε από την όποια γοητεία του. Δεν είναι ότι είναι άσχημα τραγούδια όσο το ότι δεν διαφέρουν ιδιαίτερα. Πάντως αυτό που κάνουν, το κάνουν καλά και δεν τους εμποδίζει να παραδώσουν ευβλαβικά προσφιλείς μελωδίες και αρμονικά φωνητικά. Το ??Get Your Bulls Out? κλείνει με ένα από τα καλύτερα τραγούδια που περιέχει, το ??Buried Alive ??. Θυμίζει έντονα Pink Cream 69 και για την ακρίβεια σε οπαδούς αυτής της μπάντας θα πρότεινα και το νέο δίσκο των Messiah?s Kiss.
Παραγωγή, ηχογράφηση και μίξη από τους ίδιους τους Messiah?s Kiss ενώ το μάστερινγκ έγινε από τον Stephan Kalenbergστα the OK Studios στο Dinslaken της Γερμανίας. Εξώφυλλο από τον Jan Yrlund / Darkgrove Design (Apocalyptica, Manowar, Legion Of The Damned, Korpiklaani, Impaled Nazarene, Stratovarius). Υπάρχει και μια περιορισμένη έκδοση σε digipak με 2 επιπλέον τραγούδια, μια κουστική έκδοση του ??Only Murderers Kill Time?? (με τους Chris Bucknall στο πιάνο και Misha Nikolic στην κιθάρα) και μια διασκευή στο ??It?s No Good ?? των Depeche Mode (και τα πάνε αρκετά καλά). Οκ, είπαμε πολλά τα 14 τραγούδια αλλά όποιος επενδύσει, ας άρει αυτήν την έκδοση, ειδικά για την ακουστική σύνθεση.
