Κάνε και διδακτορικό μαν.Έτσι και αλλιώς με τόση ανεργία που να βρεις δουλειά:P
Παίδες για τι τιμή μιλάμε στο Plisken?
ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί.αλλά μην περιμένεις φτηνό εισιτήριο (45-50άρι το κόβω), γιατί αυτό είναι το πρώτο πακέτο συγκροτημάτων που ανακοινώθηκε (θα ακολουθήσουν κι άλλα), και το festival θα ξεκινήσει στις 11 το πρωί, και θα τελειώσει τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης…
ouch μπορώ να πω:P
ντάξει, μην το δένεις και κόμπο πως έτσι θα είναι, αλλά η λογική λέει πως ένα φεστιβάλ με τόσα ονόματα που διαρκεί τόσες ώρες, θα το τσιμπήσει το 50άρι.
πάντως στα ονόματα είναι και οι [B]handsome furs[/B], οι οποίοι υπόσχονται μια…ενδιαφέρουσα συναυλία.
[SPOILER]
:hippy: :hippy: :hippy:
[/SPOILER]
Οι πιστοί των Animal Collective ας σπεύσουν :
Μιας και προέκυψε μία συζήτηση αναφορικά με το indie στο thread με τις απογοητεύσεις του 2010, κρίνω σκόπιμο να μεταφερθεί στο οικείο της thread. Αρχικά να δηλώσω πως βρίσκω κάπως άτοπο να εξηγεί κανείς γιατί είναι απογοητευμένος από το άκουσμα ενός δίσκου, αλλά θα το επιχειρήσω επιγραμματικά.
Τυχαίνει να είμαι ένας από τους φίλους των Arcade Fire που βρίσκω το The Suburbs ως την πιο επιτηδευμένη και μανιεριστική μουσική τους στιγμή, την οποία μάλιστα επιτείνει και μία απαράδεκτα στιλιζαρισμένη παραγωγή. Δεν διανοούμαι να το αντιπαραβάλω με το New Bible, πόσω μάλλον με το Funeral.
Δεν θεωρώ πως η αποστροφή της εμπορικής επιτυχίας αποτελεί κατ’ανάγκην και πανάκεια για καλλιτεχνική αναγνώριση. Ούτε πως οι MGMT είναι οι μοναδικοί που έχουν επιχειρήσει μία τέτοια στροφή, ώστε να τους επιδοκιμάσω. Το έχουν αποτολμήσει δεκάδες καλλιτέχνες πριν από αυτούς, προερχόμενοι μάλιστα όχι από το χώρο της indie σκηνής, αλλά από τη mainstream κάτι που καθιστά το όποιο (εμπορικό ή καλλιτεχνικό) διακύβευμα πολύ πιο σημαντικό από αυτό των MGMT. Και σε τελική ανάλυση, ο καλλιτεχνικός πειραματισμός δεν κρίνεται καθ’εαυτόν, αλλά από τα αποτελέσματα που παράγει, και τα μουσικά αποτελέσματα του Congratulations τα βρίσκω μονοσήμαντα και κατ’ επίφαση μόνο αντισυμβατικά. Μπροστά στην ηχητική και συνθετική πανδαισία του Oracular Spectacular, το Congratulations δεν μπορεί παρά να ωχριά.
Μωρε εγω το καταλαβα πως εσυ το θεωρεις απογοητευση “συγκρινοντας το μουσικα με το προηγουμενο” και για αυτο σε ρωτησα αυτο
Εξηγησε γιατι το συγκεκριμενο πιστευεις πως ειναι τοσο κατωτερο σε σχεση με το ντεμπουτο τους ωστε να ειναι απογοητευση?
το παρακατω που εγραψα ειναι ενας λογος παραπανω που γουσταρω αυτο το album περα απο το οτι μου αρεσουν τα τραγουδια του.
Και πανω σε αυτο που εγραψες,
Δεν θεωρώ πως η αποστροφή της εμπορικής επιτυχίας αποτελεί κατ’ανάγκην και πανάκεια για καλλιτεχνική αναγνώριση.
ναι συμφωνω, αλλα δεν το βλεπεις και συχνα αυτο να γινεται απο μια μπαντα που στον πρωτο της δισκο εχει κανει το τρελο μπαμ και επικρατει ενα τρελο hype γυρω απο το ονομα της.
Τεσπα, εγω τον δισκο τον θεωρω αρκετα καλο, γιαυτο μου φενεται περιεργο να τον λες απογοητευση. 
νεο εκπληκτικο απο diego με τιτλο gold
απορω πωσ μενουν στην αφανεια τετοιεσ γκρουπαρεσ
ηχοσ κοντινοσ σε interpol κ.λ.π.
το προηγουμενο τουσ two επσης πολυ καλο
Μιας και διανύουμε ήδη τα μέσα του Οκτωβρίου και δεν επίκεινται πολλές ακόμη σημαντικές κυκλοφορίες από ονόματα της indie μουσικής, επιχειρώ μία πρώτη ανασκόπηση της χρονιάς σε αυτόν τον ευρύτατο και ακαθόριστο εν πολλοίς μουσικό χώρο. Η υπενθύμιση αυτή θα γίνει μέσω μίας υποτυπώδους ομαδοποίσης για να αποφύγω ένα μονότονο αράδιασμα ονομάτων.
Ξεκινώ την αναφορά μου με μία πεντάδα καταξιωμένων και αναγνωρισμένων καλλιτεχνών της συγκεκριμένης σκηνής. Η [B]Joahna Newsom[/B] με το [B]Have One Against Me[/B], o [B]Sufjan Stevens[/B] με το [B]The Age Of Adz[/B], οι [B]Deerhunter[/B] με το [B]Halcyon Digest[/B], οι [B]No Age[/B] με το [B]Everything In Between[/B] και οι [B]Wolfparade[/B] με [B]Expo 86[/B] κυκλοφορούν σημαντικούς δίσκους που δεν μειώνουν στο ελάχιστο την καλλιτεχνική τους αξία, απλά τυχαίνει να φέρουν το βαρύ φορτίο της διαδοχής τόσο καθοριστικών - για τον καθένα τους- δίσκων που η σύγκριση δεν αποβαίνει υπέρ των φετινών τους κυκλοφοριών.
Συνεχίζω με μία ομοταξία παλιών γνώριμων : [B]Corin Tucker[/B] ([B]1000 Years[/B]), [B]Les Savy Fav[/B] ([B]Root For Ruin[/B]), [B]Teenage Fanclub[/B] ([B]Shadows[/B]), [B]Blitzen Trapper[/B] ([B]Destroyer Of The Void[/B]), [B]I Am Kloot [/B]([B]Sky At Night[/B]), [B]Besnard Lakes[/B] ([B]The Besnard Lakes Are The Roaring Night[/B]) και [B]Band Of Horses[/B] ([B]Infinite Arms[/B]) δίχως δημιουργικό άγχος και μεγαλεπήβολες καλλιτεχνικές βλέψεις κυκλοφορούν ‘‘εθιστικούς’’ αν μη τι άλλο δίσκους και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως συμπεριλαμβάνουν ορίσμενα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.
Εκπλήξεις της χρονιάς οι απρόσμενα καλοί δίσκοι του [B]Steve Mason[/B] ([B]Boys Outside[/B]) και του [B]Badly Drawn Boy[/B] ([B]It’s Not What I’m Thinking[/B]). Η καλύτερή τους δισκογραφική στιγμή εδώ και χρόνια.
Πλειάδα ντεμπούτων και φέτος. Από την lo-fi αισθητική των [B]Cloud Nothings[/B] ([B]Turning On[/B]) μέχρι την garage αναβίωση των [B]Harlem[/B] ([B]Hippies[/B]), και από την δυνανική pop των[B] Dum Dum Girls[/B] ([B]I Will Be[/B]) μέχρι την υπολογισμένη τεχνοτροπία των [B]Wild Nothing[/B] ([B]Gemini[/B]), η νεοτερική δισκογραφική παρουσία καλύπτει ένα ευρύ ηχητικό φάσμα. Ξεχωρίζω όμως ως ντεμπούτο της χρονιάς τον ομώνυμο δίσκο των [B]Avi Buffalo[/B]. Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (ασήμαντες είναι αυτές ούτως ή άλλως), διεκδικεί όμως δικαιότατα δάφνες συνθετικής καλαισθησίας (και αυτές είναι σημαντικές).
Ένδοξη μνεία αξίζουν οι [B]Woods[/B] για το [B]At Echo Lake[/B] και οι [B]Beach House[/B] για το [B]Teen Dream[/B] : Αμφότερα τα συγκροτήματα κυκλοφορούν τους καλύτερους δίσκους της -σύντομης είναι αλήθεια- καριέρας τους, αλλά το κυριότερο δημιουργούν σοβαρές προσδοκίες για το μέλλον.
Και έφτασε η ώρα για τα δύο supergroups του χώρου : όντας συνηθισμένοι πλέον στην ιδέα της αλλεπάλληλης μετα-αριστουργηματικής δημιουργίας, οι [B]The National[/B] και οι [B]Spoon[/B] κυκλοφορούν τα [B]High Violet[/B] και [B]Transference[/B] αντίστοιχα, τα οποία φέρουν την στόφα του κλασικού και αυτούσιο το συνθετικό χάρισμα των δημιουργών του.
Ωστόσο, η σημαντικότερη για μένα κυκλοφορία της χρονιάς από την indie σκηνή είναι το [B]Before Today [/B]του [B]Ariel Pink[/B]. Ένας δίσκος που αδιαφορεί επιδεικτικά για την τόσο ανούσια πλέον αναζήτηση της ηχητικής πρωτοτυπίας και επισύρει επίμονα την προσοχή του ακροατή στις ακουστικές αφορμές του. Ο δίσκος αυτός δεν είναι πρωτογενής, είναι δευτερογενής, ‘‘κλεψίτυπος’’ και μεταχειρισμένος. Και εδώ ακριβώς έγκειται η σπουδαιότητά του.
Ωραίο post Cato, έγραψες για πολλά δισκάκια που δεν έχω ακούσει ακόμα, δεν έχω ακούσει πολλά φετινά γενικότερα. Πάντως θα πρέπει να συμφωνήσω μαζί σου για Beach House και Ariel Pink, οι δίσκοι τους ξεφεύγουν λίγο από τα συνηθισμένα, και παρουσιάζουν κάτι ξεχωριστό, και αυτό είναι σίγουρα κάτι πολύ καλό.
Όσων αφορά τους Arcade Fire που έχουν αναφερθεί πολύ τελευταία γενικότερα στο φόρουμ… Αξίζουν συγχαρητήρια γιατί έχουν κορυφαίο marketing team από πίσω τους, ήταν τρομερές οι ιδέες για πολλαπλά εξώφυλλα, live τραβηγμένο απ’τον Terry Gilliam, και η συνεργασία τους με την ομάδα του google chrome. Όσων αφορά την ουσία του πράγματος, δηλαδή την μουσική, για’μενα οι arcade fire παίζουν pop γι’αυτούς που ακούν εναλλακτική ροκ μουσική. Μου αρέσει το τελευταίο τους δισκάκι, αλλά ακόμα και αν μπορούσαν γνώμη μου είναι πως δύσκολα θα ρίσκαραν, αφού θα ήθελαν να ικανοποιήσουν μαζικά έναν μέσο όρο των αλτερνατιβάδων, και θα πρέπει να είναι απαραίτητα εύπεπτο ως ένα σημείο το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους για να καταφέρουν κάτι τέτοιο.
Το ομολογω [SIZE=“1”](σαν τον Βαλαντη)[/SIZE] πως δεν περιμενα αλλος να αναφερει Ariel Pink και Avi Buffalo 
καλά, διαφωνώ για τους arcade fire, αλλά τα έχω πει τόσες φορές που πλέον αν το συνεχίσω θα επαναλαμβάνομαι.
επίσης, δεν έχω ακούσει ακόμα ariel pink…
τέλος, λέω κάποια λόγια για κάποιους indie (και όχι μόνο) δίσκους που ξεχώρισα μέσα στη χρονιά σε ένα ωλτέρνατιβ blog που έφτιαξα:
http://toapolitoastikosoundtrack.blogspot.com/
πάντως ρε συ angelcrygr, πως μπορείς και ακούς αυτές τις europower στρουμφιές (:roll:), και παράλληλα σύγχρονες indie/alternative μπάντες όπως national και black keys ξέρωγω?
αυτά δεν τα θεωρείτε false?
ps: εξαιρετικό το brothers των black keys.
Sorry που θα στη χαλάσω τη σούπα, οι Black Keys είναι indie alternative μόνο στο μυαλό και στα αυτιά σου αγαπητέ. Φουλ 70ς ΡΟΚ παίζουν.
horror υπάρχουν και άλλοι που διαφωνούν:p
Ξέρω αρκετούς:D
και από πότε το indie δεν είναι rock, και το alternative δεν έχει τις ρίζες του στα 70’s?:-k
Warpaint - The Fool
Από τα συγκροτήματα που ανταποκρίθηκαν με πειστικότατο τρόπο στις προσδοκίες που δημιούργησαν τα μουσικά μέσα γύρω από το όνομά τους. Αναμφίβολα, ένα από τα καλύτερο ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς.
Θα συμφωνήσω. Οι τύποι βρίσκονται σε άλλη εποχή. Θα συμπλήρωνα και την λέξη [B]blues[/B] δίπλα απο το rock καθώς σχεδόν όλα τα κομμάτια στο νέο τους album έχουν έντονα στοιχεία απο blues rock… Φοβερός δίσκος κρίμα που έχει τέτοια αντιμετώπιση απο αρκετούς.
Σιγά το πράμα, εδώ εσύ ακούς Ενφόρσερ και παράλληλα αυτόν τον Γκώνια-σούφρα.
Για εξήγησε.
Επρεπε να το ειχα ποσταρει καιρο πριν. [SIZE=“1”](sry αν το εχει αναφερει καποιος αλλος εδω μεσα αλλα σε τουτο το thread πρεπει να μπει )[/SIZE]
Καταρχας βλεπετε αυτο [I]http://www.dailymotion.com/video/xf39dj_the-good-the-bad-030_music[/I] [B]ΟΛΟΙ[/B] το βλεπετε λεμε!
Και συνεχιζουμε.
Οι TGTB (the good the bad) ειναι μια surf rock/experimental/κτλ κτλ μπαντα εκ Δανιας ορμομενη. Δισκο περιμενουμε 25 οκτωβριου και το myspace τους ειναι δαυτο [B][I]myspace[/I][/B]
Αναμενουμε λοιπον, και αν το βρει καποιος ας το σφυριξει μια απο εδω!