Προλαβε να ακουσει κανεις νεους Imagine Dragons, να μας πει γνωμη; Προσωπικα, οτι κομματι εχω ακουσει μεχρι στιγμης (δεν εχω προλαβει ολο τον δισκο, μονο σιγνκλακια) με εχει απογοητευσει 
Πολυ ωραιο δισκακι απο την καρδια του αυστραλιανου underground. Το κειμενο περιγραφει πολυ ωραια και πού κινειται μουσικα.
:vibrate::vibrate::vibrate::vibrate::vibrate:
Μια που έγραφα για τον Ghostpoet στο άλλο thread και επειδής επειδής σε ένα άσμα είχε συνεργασία με κάποια Nadine Shah είπα να την ψάξω. Η τύπισσα γαμεί, στα 5-6 που πρόλαβα να κούσω έχει εκείνη τη σκοτεινή κολλητική 80ίλα. Ήδη ευρέθησαν και κατεβαίνουν. Δύο album απ’ ότι βλέπω, το ένα φετινό…
Απολαύστε…
Λοιπόν, το Father John Misty πολύ το είχα αδικήσει στην αρχή της χρονιάς. Πολύ καλός δίσκος.
Να και μια φοβερή λάηβ εκτέλεση της κομματάρας. [COLOR="#EE82EE"]Για αισθηματίες[/COLOR] κι ετς. Λείπουν τα υπέροχα soul backing vocals, αλλά you get the gist που λεν’.
Πρόσφατα είχα σχολιάσει κάπου το παρακάτω:
Το Carrie and Lowell (και το νέο Father John Misty σε μικρότερο βαθμό) λόγω της τεράστιας αποδοχής που έχουν μου βγάζουν από μέσα μου έναν κακό εαυτό που δεν καταλαβαίνει γιατί αξίζουν αυτούς του διθυράμβους [B]μουσικά[/B]. Οκ ωραίοι οι στίχοι, σχεδόν δάκρυσα στο I Love You, Honeybear, αλλά συνθετικά είναι μονότονα και ανέμπνευστα. Ειδικά το Carrie and Lowell. Μοναδικό τραγούδι που έχει μια μελωδικότητα είναι το John My Beloved. Για μένα ο ιδανικός Sufjan ήχος, είναι αυτός του All Delighted People.
Το νέο Father John Misty έχει κάποια ωραία τραγούδια* αλλά τίποτα παραπάνω (εκτός του στιχουργικού) από το Fear Fun.
*When You’re Smiling and Astride Me, Nothing Good Ever Happens at the Goddamn Thirsty Crow, Bored in the USA
Κάπως έτσι αισθανόμουν πέρσι με την βλακεία των Sun Kil Moon που έβγαινε σε όλες τις λίστες. Btw, ούτε εγώ τρελάθηκα με το Sufjan.
ειναι επειδη δεν εχετε καρδια και συναισθηματα… 8)
Όλο το Foals είναι εκεί έξω για στρημιν (να επισημάνουμε ότι το Holy Fire ήταν από τους καλύτερους indie rock δίσκους των τελευταίων ετών)
Πολύ ωραίο φετινό δισκάκι το debut των Breakfast in fur. Υπέροχες μελωδίες, γλυκά φωνητικά, στα όρια μεταξύ dream pop και indie αν και δεν ξέρω πόση διαφορά έχουν πλέον μεταξύ τους τα μουσικά subgenres. Το [B]Portrait[/B] αποτελεί χαρακτηριστικό κομμάτι.
Μπορεί να μην έφτασαν το HF με το φετινό, έβγαλαν 'ομως 3-4 κομματάρες και ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. [U][COLOR="#FF0000"]A Knife In The Ocean[/COLOR][/U]
Υπάρχει κάποιος άλλος που να βρήκε το φετινό των Blur ανέμπνευστο και βαρετό ή να “καθαρίσω” τα αυτιά μου? :-s
υ.γ. Εξαιρείται το υπέροχο Pyongyang φυσικά!
υ.γ2. Θα μου πείτε τώρα, τι δουλειά έχει στo Indie thread αυτό το ποστ, αλλά εάν δεν ήταν δίσκος των Blur εδώ θα έμπαινε σίγουρα.
Νέο Daughter εκεί έξω. “Not To Disappear”
Το ντεμπούτο τους που είχε εκθειαστεί παντού ήταν ελπιδοφόρος δίσκος.
Λοιπόν, το φετινό Cage The Elephant, όπως και το προηγούμενό τους, είναι συμπαθητικότατο. Έχουν ταλέντο να γράφουν κολλητικά indie pop/ροκάκια.
Mothers - When You Walk A Long Distance You Are Tired (2016)
Ωραίο indie folk δισκάκι που μεγαλώνει μέσα σου και χρησιμοποιεί ωραία αλλά δυστυχώς λίγο το βιολί.
https://mothersathens.bandcamp.com/album/it-hurts-until-it-doesnt
The Veils - Total Depravity (2016)
Πολύ ωραίος δίσκος που λογικά χτυπάει εικοσάδα για μένα με κάθε τραγούδι να μου θυμίζει και άλλη μπάντα: Editors, Portugal. The Man, Calexico, The Black Keys, Nick Cave και άλλους που δεν μπορώ να τους βρω ακόμα. Πάνω κάτω όλα τα κομμάτια είναι ισάξια. Βάζω τα τρία που βρήκα πρώτα.
Ενώ ο σωστός ο ινδι κόζμος περιμένει στωικά σε στάση αναμονής να πάρει τη γραμμή απ’ το πιτσφορκ, έγραψα κι εγώ δυο-τρια-εκατό λογάκια για το περιβόητο νέο Bon Iver που έρχεται μετά το πολυαγαπημένο “Bon Iver” του '11.
Το περσινό των The Amazing ήταν από τους πιο όμορφους δίσκους της χρονιάς. Το φετινό, “Ambulance” είναι επίσης πολύ ωραίο. Βραδινές μουσικές.
Flying Horseman - Night Is Long(2015)
Στην τέταρτη κυκλοφορία των Βέλγων ακούμε ψυχεδέλεια-dreampop-indie ήχους!