Το ξανάκουσα μόνο και μόνο γιατί είναι Maiden, υπάρχουν κάποιες καλές ιδέες σε κομμάτια όπως το The Talisman ας πούμε, αλλά πραγματικά βαριέμαι και βαριέμαι πολύ όχι αστεία. Το AMOLAD όσο και να μην μου άρεσε είχε στιγμές που ήθελα να ξανακούσω αλλά εδώ μιλάμε για απαλεψιές. Κάπου πιο πίσω κάποιος είπε ότι ακόμα και ο Dickinson ακούγεται κουρασμένος, συμφωνώ απόλυτα! Δυστυχώς έχει μπει στο τριπάκι να ακουστεί όσο πιο καλός γίνεται σε σημείο να χάνει σε συναίσθημα και ειδικά όταν σηκώνει πολύ την φωνή του. Bruce σε παρακαλώ βγάλε ένα προσωπικό album από αυτά που ξέρεις και ας είναι και στα επίπεδα του τελευταίου σου που τουλάχιστον είναι ΚΑΛΟΣ δίσκος!
Για το θέμα της κριτικής δεν έχω να πω και πολλά, σαν να διαβάζω Χάκο είναι, οπότε απλά χάσιμο χρόνου. Peace.
Συμφωνώ σε όλα (μα όλα όμως 
)
Λοιπόν μετά από τις 3 ακροάσεις:
Πάνω κάτω συμφωνώ με την κριτική του Outshined.
[SIZE=“4”]Για τα κομμάτια:[/SIZE]
Το Satellite θα είναι το ιντρο για την νέα περιοδεία, το Final Frontier πολύ δυναμικό για ζέσταμα του κοινού, αναμενόμενος διάδοχος των προηγούμενων ιντρο κομματιών (Wicker Man, Wildest Dreams κλπ).
Το Eldorado ακούγεται καλύτερο σε επίπεδο δίσκου, εντελώς συναυλιακό κομμάτι, μετά προχωράμε στο εξαιρετικό Mother of Mercy.
Το Coming home τελικά είναι πολύ όμορφο κομμάτι, σίγουρα έχει την προσωπική σφραγίδα του Dickinson, είναι μιντ-τέμπο σαν το Out of the Shadows του προηγούμενου δίσκου.
Το Alchemist, είναι το κλασικό κομμάτι που από την μπάντα που αγαπάς το ανέχεσαι, μπορεί να σ’αρέσει κιόλας, σαν και μένα, αλλά αν ήταν από άλλη μπάντα αν το άκουγες δεν θα σε συγκινούσε στο ελάχιστο. Κάτι σαν το Gates of Tomorrow, στο D.O.D. Επίσης το γρήγορο τεμπο θυμίζει το εκπληκτικό Man on the Edge! Το ομότιτλο από τον Bruce είναι σιγουρα καλύτερο.
Το Isle of Avalon το αποκαλώ “Brighter of Thousands Suns” του δίσκου. Μεγάλο κομμάτι, δεν το βαριέσαι, έχει μερικές ωραίες στιγμές αλλά δεν συγκαταλέγεται και στην ελιτ των καλύτερων κιόλας.
Το Starblind, είναι αδιάφορο. Απλά το ακούς χωρίς να δίνεις σημασία, είτε υπήρχε είτε όχι είναι το ίδιο πράγμα. Και να το αφαιρούσαν πάλι μεγάλης διάρκειας θα ήταν ο δίσκος.:roll:
To Talisman είναι εξαιρετικό, θα λεγα το Legacy του δίσκου, με πιασάρικες κιθάρες στην μέση του κομματιού, στα 3 καλύτερα κομμάτια του δίσκου, στα καλύτερα των 00’ς (της μπάντας).
Το The man who would be King, είναι καλύτερο από το Isle και χειρότερο από το επόμενο και προηγούμενο κομμάτι του δίσκου. Πολύ καλό.
Και τι να πούμε για τον ΥΜΝΟ τον τελευταίο; Από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα, μοιάζει σαν ενα γκραν φινάλε της μπάντας, το αντιλαμβάνομαι σαν αποχαιρετιστήριο άσμα στους οπαδούς.
Γενικά η μπάντα είναι σε φόρμα, δεν λογαριάζει καν τι θέλουν οι οπαδοι και μη να ακούσουν, κάνει το δικό της και γουστάρει.
Μερικοί υπερβάλλουν για την κατέυθυνση του δίσκου (σιγά τα προγκ 70’ς που ακούγονται ρε παιδιά), άλλοι έχουν αποφασίσει από πριν ότι δεν θα γουστάρουν, ε είναι γιγαντιαίων διαστάσεων το όνομα της μπάντας, τι να κάνουμε…
Το ζητούμενο ήταν για μένα 3-4 κομματάρες.
Τις έχω.
Οπότε είμαι ευχαριστημένος.
Μπάντες σαν τους Scorpions, Deep Purple, Iron Maiden κλπ, οι ξοφλημένες που λένε, βγάζουν δίσκους για την καύλα τους και απευθύνονται σε οπαδούς και μόνο πλέον.
Το A.M.O.L.A.D. είναι καλύτερο από αυτό, γιατί έτσι και αλλιώς είναι το καλύτερο αλμπουμ των 00’ς (Μεηντεικό φυσικά), αν θα του βαζα βαθμό θα ήταν το 8.
Αυτά.
Αξίζει ακόμη ένα [SIZE=“5”]Up the Irons![/SIZE] 
Επική ανάλυση αδερφέ συμφωνώ απόλυτα μαζί σου
+1000
+∞ 
Ραντεβού σε ένα χρόνο λοιπόν.
σιγουρα κατεβασα το ιδιο τορρεντ με τον scourge?:oops:
αυτο αναρωτιεμαι και εγω:-k
με εξαιρεση το starblind τα αλλα ειναι απο βαρετα εως εκνευριστικα αδιαφορα
(το ακριβως αντιθετο δηλαδη:p)
Επειδη κατι λεγατε,ειδα σε δισκαδικο την ελληνικη εκδοση.
Βιβλιο σε μεγεθος περιοδικου και digipak το cd.
12,90 τιμη πωλησης.
αγόρασα την ελληνική εκδοση απο περίπτερο,τιμή 12,90 ευρώ.Τιποτα το ιδιαίτερο απλα αντι να είναι το κλασικό cd το πλαστικο,είναι σεχαρτινη συσκευασία cd,και έχει το βιβλιο με τους στίχους αντι για το μικρό βιβλιαράκι.
μετα απο πολυαναμενομενο review crandleofmaiden νομιζω οτι ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να κλειδωσει τοτε…
Λοιπον…επειδή έιδα και ψύχραιμους users να παρασήρονται από το φανμποιλίκι στα reiview τους (μας έχουν κάψει οι μειντεν δεν εξηγείται αλλιώς), ιδού η αλήθεια:
Satellite 15: Ενδιαφέρουσα εισαγωγή. Εχεί κάτι από το feeling του x-factor με λίγο από το χάσιμο του somewhere in time.
Τhe final frontier: ¨Οποια κορύφωση και αν περίμενε ο ακροατής με βάσει την εισαγωγή δεν θα τη βρεί εδώ. Απλά δεν κάνει…κούκου! Αφόρητη επανάληψη ενός έτσι και αλλιώς απλοικού ρεφραιν (στη…12η και λίγο σολάκι από Smith για να σπάσει η μονοτονία). Στις στροφές το κομμάτι έχει ένα πιο rock στυλάκι, που όμως περισσότερο ανεμπνευσία δείχνει παρά συγκεκριμμένο attitude. Kάποια ενδιαφέρων σημεία στα solos.
El Dorado: Ένα (κοινότυπο) καλπάζων ριφάκι που το διαχειρίζεται η μπάντα λες και το ακούμε για πρώτη φορά, δεν καταφέρνει να συνεπάρει τον ακροατή. Ο Ντικινσον ακούγεται κάπως βαρετός και κοινότυπος στις στροφές. Ενδιαφέρουσα γέφυρα. Το ρεφραιν ακούγεται ζορισμένο και με απλοικούς στίχους. Τυπική μειντενική αλλαγή με ημι-οριενταλ ριφάκι στη μέση. ¨Οχι άσχημο, αλλά σίγουρα τίποτα το ιδιαίτερο. Μάλλον το κομμάτι είναι λίγο πιο αργό και στημένο από ότι έπρεπε για να βγάλει τον αέρα μυστηρίου που θέλει.
Μother of Mercy: Από τα καλά κομμάτια του αλμπουμ. Όχι μεγάλη διάρκεια, αρκετές αλλαγές και κάποιες ενδιαφέρουσες μελωδίες. Το κύριο ριφ του κομματιού (1:50) ευτυχώς δεν είναι τόσο generic όσο άλλα του αλμπουμ. Όμορφες φωνητικές μελωδίες από τον Μπρους (που το ζωρίζει χωρίς ιδιαίτερο λόγο στο ρεφραιν). Κάποια ομορφα σολάκια που ακούγονται μαζί με τα ριφ είναι πιο χαμηλά από ότι έπρεπε στη μίξη. Τα ξερά ακόρντα κουράζουν.
Coming Home: Αξιόλογη σύνθεση και αυτή. ¨Ομορφη εισαγώγη (φέρνει κάτι από κομμάτια του fear of the dark). Τα αρπίσματα και το ιδιαίτερο ρεφραιν δίνουν στο κομμάτι χαρακτήρα (και λόγω ύπαρξης). Χωνόταν άνετα και μέσα στο Accident of Birth.
Τhe alchemist: Αρχική δισολία που θα άκουγες από μπάντα του σχολείου σου και θα τους έκραζες γιατί ακούνε πολύ μειντεν. Πιο generic και από τα πρωτολεια μειντεν κομμάτια αυτόυ του στυλ. Καμιά χαρακτηριστική μελωδία που να δημιουργέι ατμοσφαιρα και να δικαιολογεί το τίτλο του κομματιού. Θα μπορούσε να λεγόταν the sailor ή the gardener (δεν πάει στον Νικοπολίδη αυτό!) ξερω εγώ και πάλι δεν θα άλλαζε κάτι. Κουραστικό το ίδιο τέμπο από τον Νίκο σε όλο το κομμάτι. Αρκετές φα-σολ-λαδε μελωδίες κουράζουν.
Ιsle of Avalon: Η “και καλά” ψαρωτική εισαγωγή μάλλον πετυχαίνει τον στόχο της και πραγματικά…ψαρώνουμε! Χτίζεται ακουστικά, μπαίνει αρκετά ατμοσφαιρικά και ο Βρασίδας…για να δούμε. Όμορφα κοψίματα ενισχύουν την ένταση…περιμένουμε το ριφακι που θα σκάσει. Και…ναι. Μπήκε. Και κάτι ξεφούσκωσε. Κάτι μας…έπεσε. Υπερβολικά generic ακόρντα και μελωδία. Πάνω που ξενερώνουμε μπαίνει ευτυχώς πιο ενδιαφέρουσα μελωδία (και χαρακτηριστική - 3:19 ). ¨Ομορφα σολάκια ακολουθούν. Ημι-προγκ χτήσιμο, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Ακόμα ψάχνουμε εκείνη την ιδιαίτερη μελωδία. Δεν ήρθε (Αυτή στο 7:30 έιναι υπερβολικά “ψόφια”).
Starblind: Μάλλον το καλύτερο και πιο ενδιαφέρον κομμάτι του αλμπουμ. Το γεγονός ότι πολλοί μειντενάδες το κράζουν δείχνει μάλλον ότι ευχαριστιούνται να ακούν επαναλήψεις στοιχείων που ήδη έχουν αγαπήσει από τους μειντεν και να…ροματζάρουν αναλόγως. Δεν έχει “οο-Οοοο” εδώ, αλλά εχεί ενδιαφέρουσες αρυθμες μελωδίες από Μπρους και στιβαρό ριθμ σέκτιον από τους υπόλοιπους. Το ημι-προγκ χτήσιμο που ακολουθεί όλο το κομμάτι μάλλον τους φρέσκαρε την διάθεση. Όμορφο μειντενικο ρεφραίν. Αλλαγή “infinite dreams” αλλά τους το συγχωρούμε. Ναι, στο 5:28 η δισολία που μπήκε έχει κάτι ιδιαίτερο.
The Talisman: Ανάθεμα εισαγωγή (:p). Οπότε κάπως πάμε να ψαρώσουμε με την εισαγωγή αλλά είμαστε πιο επιφυλακτικοί αυτή τη φορά. Το ριφάκι ευτυχώς δεν είναι τόσο generic όσο του Avalon (θυμίζει ghost of the navigator). Ο smith βάζει λίγη δίεση και αλλάζει την τυπική νόρμα του. Βέβαια προσπερνάμε το γεγονός πως όλα τα πραγματικά έπη των μείντεν και οι κομματάρες σολο του Μπρους έχουν καλύτερα ριφ. Η δισολία που μπαίνει…τρώγεται. Καλό το ρεφραίν. Eνιδαφέρον το σόλο. Εϊχε κάποα καλά σημεια, αλλά αποτυγχάνει σαν σύνολο. Και μην πάμε μακριά (πχ Νomad δέκα σκαλιά πιο πάνω).
Τhe man who would be king: Κάτι από alexander the great στην ακουστική εισαγωγή. Όμορφο. Καλή δισολία. Το θέμα βέβαια μετα μεγάλα κομμάτια είναι η έμπνευση να διαπερνά όλο το κομμάτι για να μην έχεις απλά καλά διάσπαρτα σημεία (και στην τελική μια σούπα). Απελπιστικά κοινότυπο ριφάκι μπαίνει. Αυτό το χαζό Να-να-να-Να-να-να πρέπει να έχεις άνοια για να μην το έχεις βαρεθεί. Καλή γέφυρα και το ρεφραίν έχει μια γλυκιά μειντενικη μελαγχολία. Ψιλό άκυρο προγκ πέρασμα ακολουθεί (όχι άσχημο άλλα ασύνδετο). Σολάκι κοινότυπο. Βαρεθήκαμε στην δεύτερη στροφή.
When the Wild wind Blows: Εξαρχής πέντε μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια στη σειρά ήταν στοίχημα για τους μέιντεν. Για να μπήκε τελευτάιο, μήπως αυτό είναι η κομματάρα που ψάχνουμε? Δυστηχώς όχι. Είναι χειρότερο και από τα πέντε. Σουπέ φασολαδίτσα μελωδία στην αρχή για την οποία θα πρέπει να έχεις να ακούσεις πάνω από 50 χρόνια μειντεν (και γενικά μουσική) για να συνκινηθείς. Λίγο από Dance of death, λίγο απο for the greater good συστατικά και βγήκε η μελωδία για το “έπος”. Πραγματικά καθόλου χαρακτηριστική. Και να έμπαινε το ρεφραιν του greater good στο καπάκι θα έλεγα οκ. Και ναι, αντί για ριφ ακούμε την ίδια μελωδία με ξερά ακόρντα από πίσω. Παρτυ με παπούδες ακούγεται πιο ενδιαφέρον από αυτό. Συνεχίζει το ίδιο βιολί. Το ριφ του 3:40 δεν υπάρχει είναι και πάλι ακορντα (ημαρτον δηλαδή). Σέρνεται το κομμάτι. A μπήκε το σόλο (θα άρχισε να κοιμόταν ο σμιθ). Βεβιασμένη τσιφτετελέ δισολία ακολουθεί (5:20) (κάτι από afraid to shoot strangers φέρνει αλλά το προσπερνάμε). Κατεκλυσμός από ξερά ακόρντα και πάλι η δισολία. Και άλλο σόλο ακολουθεί. Και στο φινάλε του άρχοντα των δαχτυλιδιών (την ταινία) να το άκουγες θα έλεγες ότι είναι υπερβολικά ζαχαρωμένο.
Αυτά. :?
αυτό να έγραφες μόνο, έφτανε.
Ήθελα να κάνω ολοκληρωμένη κριτική! :lol: (Και να το βγάλω από μέσα μου :-s).
Ωραία κριτική! Με βρίσκεις αρκετά σύμφωνο!
Μα τι λες, η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols.
Αν και δεν συμφωνώ με την κριτική σου (ο δισκός είναι μάλλον κατώτερος των προηγούμενων του reunion, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα για μένα είναι ικανοποιητικό), είναι αρκετά εμπεριστατωμένη και καλογραμμένη. :thumbup:
και γαμω τις κριτικες…μην δινεις απολογια φιλε σε μπαρμπαγιωργηδες!!!
Δεν εχω καμια απαιτηση απο maiden εδω και χρονια οποτε το νεο το ακουω πολυ ευχαριστα
δηλαδη το ριφ του coming home δεν το θυμασαι???την γνωμη μας λεμε εδω μεσα αλλα ωρες ωρες νομιζω οτι ξεφευγουμε λιγο…και αφου καταλαβες τι καταλαβαν οι maiden γιατι δεν πας να τους το πεις μπας και βγαλουν το νεο powerslave?..sorry δεν σου κανω επιθεση απλα αναρωτιεμαι !!!
Τί λες μωρέ, δηλαδή οι Μέηντεν μπορούν να βγάλουν το νέο γαμημένο Powerslave; Αλλά τί… δε θέλουν;!