Metallica ανετα ο καλυτερος δισκος των 90ς. Δεν υπαρχει καν συγκριση με τον δευτερο. Και ναι, οι Maiden εχουν δισκουν 5αρια. Το οτι σου αρεσει εσενα το Virtual XI δε σημαινει οτι δεν ειναι 5αρι. Αν και δεν ειναι 5αρι, ειναι σαφως χαμηλοτερο.
2 εκ. κόσμο σε 90 συναυλίες…δεν το λες και ασχημα :roll:
Δεκτό, αλλά τη συγκρίνω με τις προηγούμενες.
Θα μου πεις η αμέσως προηγούμενη και η αμέσως επόμενη ήταν οι Somewhere back και η Maiden England…
Ναι, 90s με όλο το power, thrash, alternative και τον ακραίο ήχο στην ακμή τους και χώρια τις παλιές μπάντες που έβγαζαν δισκάρες, δηλαδή κάτι Countdown To Extinction, Youthanasia, Angels Cry, Somewhere Far Beyond, Fourth Dimension, Prince Of The Poverty Line, Arise, Oceans Of Time, Seventh Sign, Dreaming Neon Black, Night Of The Stormrider, Dehumanizer, Revenge, No More Tears, Edge Of Thorns, Ten, Time, Divine Wings Of Tragedy, Land Of The Free, Nighttime Birds, αυτά έτσι πρόχειρα, χώρια τον πιο extreme ήχο που δεν τον κατέχω, αλλά ας βγει ένας να μας πει οτι το Black Album είναι καλύτερο από οποιοδήποτε Death - γελάνε τα τσιμέντα - χώρια πόσες μπάντες που δε μαρέσουν καν(Dream Theater πχ) αλλά όλο και κάτι έχουν κάνει και αυτές, και όλα αυτά μαζί με χίλια άλλα τόσα, είναι δεύτερα με διαφορά κιόλας από το 5ο άλμπουμ - αυτό όντως με διαφορά από τα 4 πρώτα - του Λαρς και της παρέας του. Και εντελώς αντικειμενικά. Αλλά ο κολλημένος είμαι εγώ.
Δεν ειμαι μεταλλας, ουτε αυτοπροσδιοριζομαι ως φαν αποκλειστικα του σκληρου ηχου. Αν επρεπε να σκεφτω καλυτερο αλμπουμ απο το Metallica τα υποψηφια θα ηταν το Division Bell και το Made In Heaven, και αμα ημουν σε φαση, αντε ισως να σκεφτομουν κανα Dream Theater. Οσα αλμπουμ αναφερεις μου ειναι παντελως αδιαφορα με εξαιρεση 2-3 που τα ακουω μια φορα καθε 5 χρονια. Και μιας και υποννοεις οτι εγω ειμαι ο κολλημενος… οταν πας να σκεφτεις τα καλυτερα αλμπουμ των 90ς και αραδιαζεις μια λιστα απο συγκροτηματα που ανηκουν σε περιπου 3-4 ιδιωματα του ΜΕΤΑΛ, τοτε σορρυ φιλε μου, αλλα ναι, εσυ εισαι ο κολλημενος.
Ας βάλουμε και όποιο άλλο είδος θες. Ακόμα χειρότερα, μόνος σου τα υποβιβάζεις.
Βασικά κόλλημα δεν είναι να λες ότι υπάρχουν καλύτερα άλμπουμ από το Black Album. Αυτό είναι και θέμα γούστου και θεμιτό. Το κόλλημα είναι να βγάζεις το VXI 9άρι και να μειώνεις ταυτόχρονα τα προσωπικά άλμπουμ του Bruce… Γιατί πιστεύω πως αν το Accident κυκλοφορούσε με τον Eddie στο εξώφυλλο (και όχι με τον Edison -sic) ή αν το The angel το είχε γράψει ο Bruce (ή ο …Roy Z.) θα διαβάζαμε για το καλύτερο άλμπουμ των 90s και ένα σκουπίδι…
Τι να κάνουμε, στα 90’s οι Μaiden έβγαλαν από κακό έως υποφερτό άλμπουμ (σημειωτέων το Afraid λχ είναι από τα αγαπημένα μου Maiden τραγούδια). Το να σου αρέσουν είναι και πάλι θεμιτό. Το να το αναγάγεις σε γενική αλήθεια δεν είναι. Και εγώ μπορώ να ακούσω το St. Anger μόνο και μόνο επειδή τραγουδάει ο Hetfield και έχει τα riff του. Αυτό δεν το κάνει αυτομάτως “παρεξηγημένο” άλμπουμ που η πλειοψηφία δε νοιώθει. Ούτε θα κάτσω να κάνω επίκληση στην αυθεντία με τον Jimmy Page ξέρω γω να λέει ότι είναι το αγαπημένο του Metallica. Είναι ένα κακό άλμπουμ που για εμένα προσωπικά είναι κάτι παραπάνω και live απήλαυσα το ομώνυμο κομμάτι. Αυτό είναι και fanboyλήκι και υποκειμενικό στο φουλ. Αν μάθουμε να τα ξεχωρίζουμε, δε θα κάνουμε και επιθέσεις στον καθένα που διατυπώνει μία άλλη άποψη. Μουσική είναι…
ta kalitera trolls stelnei to ER
Πώς μείωσα τα προσωπικά του Bruce; Επειδή προτιμώ 2 άλλα ή επειδή σου διευκρίνησα ποιός είναι ο βασικός συνθέτης; Το δεύτερο ειδικά δεν είναι άποψη, είναι δεδομένο. Ψάξε δες συνεντεύξεις, άκου κάνα άλλο άλμπουμ του Roy Z, γιατί βλέπω πιστεύεις ότι πχ το ριφ του Book Of Thel το έγραψε ο Bruce στο πιάνο. Ίσα ίσα εσύ είσαι τόσο προσωπολάτρης που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την αξία ενός καλλιτέχνη που έσωσε τις καριέρες κάποιων που ετοιμάζονταν για απόσυρση. Και αυτό για να μειώσεις το X-Factor και το Virtual XI.[emoji13]
Το Black Album είναι καλύτερο από οποιοδήποτε Death. Δηλαδή, από όλα.
Επίσης, το Black Album βγήκε το 1991. Όλοι οι δίσκοι και τα συγκροτήματα που αναφέρεις, πιθανότατα θα ήταν σε χειρότερη μοίρα εμπορικά (που είναι και το σημαντικότερο για να υπάρχει ένα συγκρότημα) αν δεν υπήρχε ο συγκεκριμένος δίσκος, ο οποίος έβαλε το μέταλ στα σαλόνια (χωρίς καν να είναι αμιγώς μέταλ) και έφερε πάρα πολλούς νέους οπαδούς στο ιδίωμα. Όχι ότι αυτό χαρακτηρίζει 100% τη μουσική του αξία, αλλά σίγουρα μετράει για τη σημασία του.
Ωραίες εποχές. Οι Metallica τότε ήταν οι βασιλιάδες του κόσμου.
Γιατί ποιοι τους καθαιρεσαν?
Άστο μην πεις γιατί θα γελάσω…
Στάλθηκε από το LG-D855 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Δεν είπα ότι τους καθαίρεσε κάποιος. Όμως, οι ειδοποιοί διαφορές του τότε με το τώρα είναι ότι τότε α)είχαν 5 στούντιο δίσκους από πίσω τους που τους πήγαιναν τραίνο και β)είχαν τη ΦΛΟΓΑ και την ΚΑΥΛΑ να γίνουν οι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ και μπορούσαν να τα μεταδώσουν αυτά σχεδόν στον οποιονδήποτε. Αυτά σήμερα, δεν υπάρχουν. Δεν είναι κακό, ούτε τους αγαπώ λιγότερο εξ’ αιτίας αυτού.
Καταρχάς δεν είχα μιλήσει καν για τα άλμπουμ, είχα μιλήσει για συνεντεύξεις (αυτές στις οποίες με παραπέμπεις να διαβάσω!) του Bruce τότε για τα Maiden (Y Factor κλπ) κάνοντας χαβαλέ. Το γιατί θίχτηκες και έγραψες αυτό που έγραψες δεν το κατάλαβα.
Στην ουσία, το να απομονώνεις το Skunkworks (σαν το άλμπουμ που δε συμμετείχε ο Roy Z.) ενώ ο Bruce έβγαλε 4 δίσκους ακόμα στα 90s δε δείχνει αντικειμενική προσέγγιση. Επίσης, όταν λες “του έγραψε ο Roy Z.” (που προφανώς και έγραψε γι αυτό άλλωστε έχει και credit) την ώρα που ο Bruce έχει γράψει μόνος του ουκ ολίγους ύμνους (είτε στην προσωπική του καριέρα βλ. Tears of the dragon, είτε στους Maiden βλ. από Revelations και Powerslave μέχρι το Empire πρόσφατα), δείχνει ότι και ικανός συνθέτης είναι -πέρα από φωνάρα- αλλά -κυρίως- ότι απαντάς σε κάτι που δεν ήταν καν επιχείρημα μου. Εγώ είπα ότι οι κυκλοφορίες του Bruce στα 90s (με αυτό το όνομα κυκλοφορούσαν, αν έλεγε Βρασίδας με Άντριαν και Ρόι Ζ θα έλεγα αυτό) ήταν ανώτερες από οποιαδήποτε Maiden. Δεν είπα ότι είναι καλύτερος συνθέτης από τον Harris. Ίσως είναι ικανότερος να διαλέγει συνεργάτες αφού ο μεν ξεζούμισε τον Roy Z. -όπως λες- και έγινε μάγκας και ο δε επέλεξε τον Blaze για τραγουδιστή.
Αν το Accident ήταν Iron Maiden άλμπουμ άνετα θα το έβαζες πλάι στο BNW και σίγουρα πάνω από οποιοδήποτε No Prayer, FOTD, X, VXI και post-reunion. Αυτό πιστεύω. (όπως αντίστοιχα πιστεύεις πως δεν έχω ακούσει άλμπουμ του Roy Z. ή δεν έχω διαβάσει συνεντεύξεις της εποχής -την έζησα την εποχή σου ξαναλέω δε χρειάζεται να διαβάσω αναδρομικά).
Κοιτάζοντας το wiki βλέπω πως οι maiden έχουν σταθερά 2εκ κοινό σε 90-100 συναυλίες 2.5εκ περίπου είχε η somewhere back…Αν εννοείς τώρα ακομα πιο παλιές περιοδίες πχ world slavery tour οπου είχαν 3.5 εκ με 200 σταθμούς οκ αλλα και πάλι στα 00’s και 10’s με λιγότερες σε αριθμό συναυλίες έχουν περισσότερο κόσμο απ ότι στα 80’s
Φυσιολογικο ειναι. Μη ξεχνας οτι κανουν ολοκληρες περιοδειες με αναπαρασταση αυτων των περιοδειων που εκαναν στο 80s.
o vic τα ειπε ωραια
Κι αυτό το αριστούργημα πέρασε απαρατήρητο μέσα στην παπαρολογία. Μας αξίζει το ΔΝΤ.
Μην ξεχνας τις περιοδιες για τα [B]reunion albums[/B] όπου είχαν τον ίδιο αριθμο θεατών με τις επετειακές περιοδείες που κάναν ενδιάμεσα…
Για πέταμα είναι το Βook of Souls. Ξεκινάει ενθαρρυντικά με το If eternity should fail και στη συνέχεια σε παίρνει ο ύπνος όπως σωστά γράφει και ο QuintomSenario.
To Final Frontier είναι συνολικά μέτριο άλμπουμ, όπως και τα 3 τελευταία albums των Maiden άλλωστε. O τελευταίος τους πολύ καλός δίσκος είναι το Dance of Death. Παρ’όλα αυτά το Final Frontier έχει 3-4 ωραία τραγούδια μέσα που κάπως σώζουν την κατάσταση. Το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ είναι το When The Wild Wind Blows (κομματάρα) και έχει επίσης κάποια ωραία τραγούδια όπως το Mother of Mercy, Coming Home, El Dorado.
To Α Matter of Life and Death παρ’ όλο που συνολικά είναι κι αυτό μέτριο άλμπουμ έχει επίσης κάποια κομμάτια που σώζουν κάπως την κατάσταση. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι το The Reincarnation Of Benjamin Breeg που είναι ύμνος.
Το FF είναι ο πιο smith δίσκος των maiden μετά το somewhere in time. Εχει μέσα κρυφα δαμάντια όπως to “δύσκολο” starblind με τους περίεργους ρυθμους και τα χαρακτηριστικα riffs του smith, το εκπληκτικό Mother of mercy με την υποδειγματική ανάπτυξη και μελωδία αλλά και το υποτημημένο the man who…με τις απιστευτες μελωδιες κ ρεφραιν (καλα το intro και το outro είναι απο άλλο πλανήτη) Τα μόνο τραγουδια που δεν μου κάναν κλικ ήταν τα coming home Και το the Alchemist
Το AMOLAD απο την άλλη το χαρακτηρίζω πιο ολοκληρωμένο σαν σύνολο και με μεγάλες στιγμές (το Brighter Than A Thousand Suns είναι έπος) ίσως το τραβάνε σε μερικές περιπτωσεις στην ανάπτυξη μερικών κομματιών αλλα στα αυτια μου ειναι πολυ καλος δίσκος.