Thriller και NOB βγηκανε τη ιδια χρονια, 10 και στα δυο. Οριστε.
4 Likes
αναφέρθηκα σε συγκεκριμένη άποψη που με βρίσκει αντίθετο . Η δική μου more or less σαν του @Vic
και για μένα 10ρια είναι 
1 Like
quoted for truth.
Δε θεωρώ πως να βγάζουμε weighted average των επιμέρους βαθμολογιών ανά κομμάτι είναι ο σωστός τρόπος αξιολόγησης ενός άλμπουμ. Ειδικά όταν μιλάμε για κάποια κομμάτια εκεί μέσα που είναι ότι καλύτερο έχει ηχογραφηθεί στην ιστορία της μουσικής (αρά και Beatles, Zeppelin, Cash, Bach, MJ κλπ) όπως το Hallowed.
Δε θεωρώ πως δεν υπάρχει μεταλ δίσκος που δε μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους Beatles τους Queen ή τους Floyd. Φυσικά και υπάρχουν. Το ότι το MoP λ.χ. μπήκε στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου σαν “culturally, historically, or aesthetically significant” δείχνει πως το μεταλ πλέον δε θεωρείται υποδεέστερο από καλλιτεχνική σκοπιά. Και θεωρώ πως αν και οι Maiden/Sabbath ήταν Αμερικάνοι θα έβρισκαν και δικοί τους δίσκοι το δρόμο.
4 Likes
Άρα επανερχόμαστε στο όλα τα maiden 10 και το virtual 9 
1 Like
Επιτέλους, με αυτό μπορώ να συμφωνήσω, αν και το Virtual είναι δισκάρα!
Δε θα αναμιχθώ στην κουβέντα γιατί δεν είμαι Maiden-άς με την καμία, δεν έχω ακούσει καν όλους τους δίσκους τους. Απλά ήθελα να πω ότι πρόσφατα μόνο συνειδητοποίησα ότι ο αγαπημένος μου Maiden δίσκος και αυτός που απολαμβάνω να ακούω είναι το “Somewhere in time”.
Όταν ήμουν μικρός είχαμε πάθει όλη η παρέα πλάκα με τους Maiden γιατί τότε είχαν βγει οι επανακυκλοφορίες της EMI που περιείχαν και vide-άκια μέσα, δεν ξέρω αν τα θυμάστε. Με video-clips, Donington κλπ. Όλα αυτά τα λιώναμε, τα βλέπαμε και τα ακούγαμε συνέχεια. Οπότε η δισκογραφία των Maiden μέχρι και το “Brave new world” (με εξαίρεση τα δύο Blaze) είναι κάτι μπήκε με το ζόρι στο μουσικό DNA όλης της παρέας (μιλάω με όρους παρέας γιατί εγώ ποτέ δεν αγόρασα Maiden δίσκο, τα δανειζόμουν από τους άλλους, μόνο τη βιντεοκασέτα “Live after death” είχα). Τότε θυμάμαι ότι ισχυριζόμουν ότι αγαπημένος μου δίσκος ήταν είτε το “Powerslave” είτε το “Seventh son of a seventh son”.
Γρήγορα, όμως, ανακάλυψα ότι ο ήχος που με γοήτευε δε βρίσκεται στους Maiden, αλλά σε άλλα συγκροτήματα που μου έβγαζαν κάτι πιο σκοτεινό, λυπητερό κλπ. Υπήρχαν και τραγούδια Maiden που το πήγαιναν προς τα εκεί, π.χ. το “Remember tomorrow”, το “To tame a land”, το “Infinite dreams” κλπ. Αλλά αυτά ήταν εξαιρέσεις στον ήχο τους που χαρακτηριζόταν από άλλα πράγματα.
Anyway, για να μην τα πολυλογώ, πριν λίγα χρόνια έτυχε να ακούσω το “Somewhere in time” στην ολότητα του, πράγμα που είχα κάνει ίσως μόνο 1-2 φορές όταν άκουγα Maiden (θυμάμαι ότι τότε μόνο το “Wasted years” άκουγα ξανά και ξανά). Ε λοιπόν έπαθα πλάκα, νομίζω ότι είναι ο μοναδικός Maiden δίσκος που ταιριάζει στα γούστα μου όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία πολλά-πολλά χρόνια. Και δε μιλάω για 1-2 στιγμές, αλλά για το δίσκο στο σύνολο του. Σκοτεινές μελωδίες, πολλές αλλαγές, τέλειος ήχος, επικές στιγμές κλπ. κλπ. Από αυτά που διαβάζω καταλαβαίνω ότι και το “The X-factor” μάλλον βγάζει ένα τέτοιο συναίσθημα, οπότε ίσως θα έπρεπε να το τσεκάρω κι αυτό κάποια στιγμή. Οπότε “Somewthere in time” πανηγυρικά για μένα, από τα υπόλοιπα μόνο μεμονωμένες στιγμές.
5 Likes
Το Sοmewhere είναι ο δίσκος της κλασσικής εποχής που μάλλον αρέσει λιγότερο στους παραδοσιακούς Maiden-άδες. Ξέρω κάποιους που ΔΕΝ μπορούν να το ακούσουν λόγο ήχου.
Για μένα είναι -μαζί με το Seventh Son- το πιο εμπνευσμένο άλμπουμ τους. Σκοτεινό δεν είναι τόσο, τουλάχιστον δεν αφήνει σε μένα τέτοια αίσθηση, βγάζει όμως ένα περίεργο συναίσθημα, μια μελαγχολία (βλ. Stranger in a strange land, Loneliness, Sea of Madness κοκ).
Μεγάλη η προσφορά του Adrian στο συγκεκριμένο δίσκο -τόσο κιθαριστικά, όσο και σε επίπεδο συνθέσεων.
Επίσης, έχω ξαναπεί πως το Loneliness το θεωρώ ένα από τα πιο αδικημένα/παραγνωρισμένα Maiden κομμάτια.
2 Likes
Το Σαμγουερ μαζι με το Σαμγουερ;
3 Likes
Me ekfrazei apoluta, 100%
Den einai tyxaio to oti exei parei kardoules apo Metallica fans ayto to post.
1 Like
Γιατί , υπάρχει και κανένας άλλος εδώ μέσα ;;; 
5 Likes
Σκέψου πόσο εμπνευσμένο είναι…
Somewhere in Time δεύτερο αγαπημένο μου Maiden. Ζόρισε μόνο αυτούς που έβριζαν που βάλανε “σύνθια”, σήμερα δεν ξέρω να έχει μείνει κανείς. Οι πιο πάνκηδες μεταλλάδες, ΟΚ, δεν είναι το αγαπημένο τους (συνήθως) αλλά οι παραδοσιακοί ορκίζονται σε αυτό. Νομίζω ο Καραζέρης του Up the Hammers το έχει πρώτο πχ.
Προσωπικά το βρίσκω σπουδαιότερο και πιο συγκλονιστικό από το Seventh Son που δεν συμμερίζομαι την γενική λατρεία, είναι φυσικά πολύ καλός δίσκος αλλά πιστεύω ότι το μυθικό του στάτους οφείλεται πολύ περισσότερο στην εποχή που βγήκε (και που ήρθαν) αντί για την μουσική του αξία αυτή καθεαυτή. Στην Αμερική πχ, επουδενί δεν το έχουν τόσο ψηλά.
Το Somewhere ήταν το πρώτο που βάλανε όντως τα ηχοχρώματα από τις synth guitars (“δεν βάλαμε συνθεσάιζερ! Synth guitars ήταν!” χαχα, εντάξει τότε! ΤΙΜΗΜΕΝΑ 80ς!) και ταίριαξαν υπέροχα. Η διαφορά ακούγεται αμέσως στα 2 πρώτα έπη του δίσκου. Ούτε εγώ θα το έλεγα σκοτεινό, μελαγχολικό που λέει ο Αλεχάντρο μου κάνει πολύ περισσότερο σαν περιγραφή.
Κακό κομμάτι, μέτριο κομμάτι, υποδεέστερο κομμάτι εγώ δεν βρίσκω εδώ. Τίποτα δεν πέφτει κάτω από το 8.5-9 και είναι γεμάτο δεκάρια κομμάτια.
Leper τολμώ να κάνω μια πρόβλεψη ότι θα σε απογοητεύσει το X-Factor, έλα να μας πεις όμως πώς πήγε και πώς σου φάνηκε.
3 Likes
Δεν διαφωνώ επί της ουσίας σε όσα λες, αλλά…
Moonchild
Infinite Dreams
Can I Play With Madness
The Evil That Men Can Do
Seventh Son of a Seventh Son
The Prophecy
The Clairvoyant
Only the Good Die Young
ποιο εδώ είναι κάτω από 8,5; (τα Bold είναι τα ξεκάθαρα δεκάρια για μενα) Ακόμα και τα Can I play… και The Evil… που έχουμε βαρεθεί να τα ακούμε στα ροκόμπαρα δεν έχουν γίνει ακόμα Paranoid και Smoke on The Water
Για μένα και οι 2 δίσκοι είναι απόλυτα 10άρια οπότε μια χαρά, νομίζω και το Seventh Son έχει μια δόση μελαγχολίας πάντως.
1 Like
άιντε μπράβο επιτέλους! Και έλεγα, ο μόνος Έλληνας που το πιστεύει αυτό είμαι εγώ; Γιατί εκτός Ελλάδος δε νομίζω ότι υπάρχει τέτοια λατρεία γι αυτόν τον δίσκο (να επιβεβαιώσουν τα παιδιά ότι τους το έλεγα κατ’ ιδίαν, παρακαλώ).
Θυμάμαι στο Booklet του Kings of Metal την ίδια μανία των Manowar να αποκηρύξουν τα synths. Λες και δεν είχαν βάλει οι ίδιοι synths σε προηγούμενους δίσκους τους! Εκτός κι αν κι αυτοί τα έλεγαν synth guitars!
Τέλος, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί από το Somewhere έχει επιβιώσει στα lives μόνο το Heaven Can Wait (OK και το Wasted Years) που για μένα είναι το λιγότερο αγαπημένο μου από το άλμπουμ.
Αυτό που λέω εγώ, τουλάχιστον, είναι ότι ο δίσκος αυτός δεν είναι ο καλύτερός τους. Βασικά (για μένα πάλι), ούτε καν στο τοπ 3 (Number, Powerslave, Somewhere).
3 Likes
Μια ζωή παρακαλάμε να παίξουν το συγκλονιστικό ομώνυμο και φυσικά παίρνουμε τα παπάρια του Αρχηγού…
Καταρχάς και το 7 και το 8 υπενθυμίζω είναι πολύ καλοί βαθμοί. Αυτά λοιπόν ΓΙΑ ΜΕΝΑ:
Can I Play with Madness ένα σίγουρα, κι ας μου αρέσει.
The Prophecy είναι ωραίο κομμάτι, έπος δεν το βρίσκω, έπος βρίσκω το outro του και απαραίτητο στην ροή. Είναι όμορφο κομμάτι αλλά και αρκετά απλοϊκό για τα δεδομένα τους και πάντα έβρισκα αδέξια την δομή του και τις αλλαγές του.
Από εκεί και πέρα ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ (αλλά δεν νομίζω να είμαι εξαίρεση παγκοσμίως) θεωρώ ότι και τα Moonchild, The Evil That Men Do που είναι φυσικά κομματάρες δεν είναι συγκλονιστικά έπη για κάποιον που έχει λιώσει την προηγούμενη δισκογραφία τους, είναι πώς να το πω, Somewhere Out in Space δίπλα στο Land of the Free (μου αρέσει ΠΟΛΥ το Somewhere Out in Space), είναι 1988, βρίσκω πολύ πιο εντυπωσιακά όσα έκαναν οι Queensryche (και ο Bruce το ίδιο…) ή οι Riot και δεν πιάνω καν το τι έκαναν οι Crimson Glory, ενώ o King Diamond πικάρει… αφήνοντας ότι το μέταλ πλέον παρήγαγε πράγματα σαν το Justice και οι Maiden κάνουν μια από τα ίδια (η αλλαγή είναι στο somewhere, το Seventh δεν κάνει κάτι διαφορετικό). Όλα αυτά συνετέλεσαν στο Seventh για μένα να είναι ένας γαμάτος Maiden δίσκος, κλασικός αλλά και ο λιγότερο συναρπαστικός από τους πρώτους 7. Σερί έχω να τον ακούσω χρόνια, το Evil That Men Do το έχω σχεδόν βαρεθεί (τίποτα δεν μπορεί να γίνει Paranoid, εντάξει, δεν είναι αυτό μέτρο σύγκρισης, Painkiller και Hallowed πάντως έχει γίνει και με το παραπάνω).
Φυσικά όλα τα βρίσκω δυο σκάλες πάνω από τα δεύτερα κομμάτια του Fear of the Dark ή και τα καλά του No Prayer (ας πούμε το Run Silent… είναι σε αυτό το λέβελ) έτσι, να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.
My truth!
2 Likes
Xαχα, δεν είσαι μόνος! Οι γηραιότεροι συμφωνούν μαζί μας αλλά υπάρχει και ρεύμα που τους έμαθε όπως όλοι μας εκεί μεριά (86-88) αλλά όπως λέω έβγαιναν τόσα συναρπαστικά και πρωτότυπα πράγματα που είναι λογικό να μην αφρίζουμε από το στόμα ειδικά για αυτόν τον δίσκο. Και ο Lord του Hammer είχε ξενερώσει και επειδή ήταν τύπος του ύψους και του βάθους είχε πει πράγματα μη κολακευτικά. Φυσικά επειδή ήταν και έμπορος και δεν είχε όρεξη να τον σουβλίσουν οι Μεηντενάδες αποθέωσε το No Prayer ως επιστροφή! Ελλαδάρα!
Προσωπικες αποψεις ειναι αυτες, αλλα διαφωνω καθετως και οριζοντιως…
Για εμενα το Seventh Son Of A Seventh Son ειναι οχι απλα ο καλυτερος δισκος των Maiden αλλα ο καλυτερος δισκος στην ιστορια της μουσικης. Το μυστικιστικο εξωφυλλο, το καπως πιο αφηρημενο και ιδιαιτερο concept, το γεγονος οτι και τα 8 κομματια ειναι το λιγοτερο η τελειοτητα η ιδια, η εκπληκτικη παραγωγη, ολα μαζι συνθετουν μια ΚΟΡΥΦΗ απατητη…
Το Somewhere In Time ειναι πολυ κοντα αλλα δεν το φτανει. Τα 7 πρωτα Maiden ειναι 10αρια ακατεβατα με το Killers να ειναι ενα κλικ πιο κατω, ισως να ειναι 9,5. Δεν κατηγορω καποιον οποιο απο τα 7 και να εχει ως αγαπημενο, μιλαμε για ευαγγελια.
3 Likes
Ούτε εγώ, αλοίμονο! Ούτε καν εσάς που πιστεύετε ότι είναι ο καλύτερος δίσκος μουσικής έβερ! 
Έχω κάνει ακριβώς μια παρόμοια συζήτηση στον τοίχο του Παπακώστα, αυτός ήθελε να πει για τους Riot και τους Manilla Road αλλά του την πέσανε οι Μεηντενάδες και έγινε καλό τζέρτζελο. Δυστυχώς δεν ξέρω να βρω το λινκ αλλά το ρεζουμέ ήταν ότι “σιγά τον Ντιάνο τον πάνκη”, “Μπλεήζ θεός” και το “Seventh είναι ο καλύτερος δίσκος έβερ” (κατουράει ακόμα και το Painkiller έγραψε ένας! χαχα, είχε πολύ φάση η κουβέντα). Τα ίδια είπα και εκεί.
Προσωπικές απόψεις είναι πόσο ψηλά τον έχουμε. ΟΚ.
Ότι το μέταλ έβγαζε και πιο συναρπαστικά/πρωτότυπα πράγματα, ότι ο Dickinson ζήλευε το operation και ότι το Seventh δεν κάνει κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό από το Somewhere ή ότι δεν άλλαξε κάτι στο στάτους των Maiden (όπως το Number ή το Powerslave) δεν είναι προσωπικές απόψεις νομίζω.
Δεν θέλω να κάνω πόλεμο στο Seventh, δισκάρα είναι φυσικά, απλά να χωρέσει επιτέλους και αυτή η άποψη θέλω, που δεν είναι καμιά παραξενιά ενός μαλάκα τυχάρπαστου.
3 Likes