Την επόμενη φορά δε θα ρίξω δόλωμα. Θα πετάξω το καλάμι και θα βγω με την απόχη…
Το πήρα σήμερα!
Αυτό είναι η αρχή. Όταν θέλεις να τελειώσεις πήγαινε στα παρακάτω:
[SPOILER][B]Body Meta [1976][/B]
[/SPOILER]
[SPOILER][B]Virgin Beauty [1988][/B]
[/SPOILER]
Δισκάρες!!!
Κρίνοντας από τα εξώφυλλα να υποθέσω πως πειραματίζεται περισσότερο σε αυτές ή είναι στο ίδιο μήκος κύματος???
Εδώ υπάρχει σαφώς περισσότερος πειραματισμός και ο ήχος είναι πιο σύγχρονος ώντας ηλεκτρικός. Για να πάρεις μια ιδέα…
Ομορφιές!
Kαι χωρίς ηλεκτρικό ήχο, ο Ornette Coleman είναι “αλλού”.
Και στην Αθηναϊκή του εμφάνιση ήρθε και έπαιξε “έξω” όσο δεν πήγαινε άλλο!
Κρίμα που εκείνο το live μεταφέρθηκε στο Παλλάς λόγω των αλητειών που έγιναν με την άδεια του Λυκαβηττού και τελικά δεν το παρακολούθησε τόσος κόσμος.
Για όσους ενδιαφέρονται: Aπόψε και αύριο παίζει στον Φακανά με την μπάντα του Φακανά ένας πολύ καλός Αμερικάνος, ο Eric Marienthal.
To “The Shape of Jazz…” του Coleman είναι όντως δισκάρα, προσωπικά πάντως απέναντι στην free jazz ως τώρα θα έλεγα πως έχω αμφιλεγόμενη στάση. Κάποια που έχω ακούσει μου άρεσαν, κάποια όχι. Το συγκεκριμένο άλμπουμ του Coleman διατηρεί ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό εκτός ορίων από τη μία και μια γενικότερη αίσθηση συνοχής από την άλλη, ωστόσο άλλα, μεταγενέστερα άλμπουμ free jazz που άκουσα δε μπορώ να πω πως ήταν ευχάριστα σαν άκουσμα - αν και προφανώς δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, να ακούγονται “ευχάριστα”…
Για παράδειγμα ένα και μονάδικο άλμπουμ του Pharoah Sanders που έτυχε να ακούσω δε μου άρεσε καθόλου. Δε θυμάμαι ποιό ήταν να πω την αλήθεια. Ξέρω πως είναι ο ίδιος “παιδί” του Coltrane και θεωρείται σπουδαίος, αλλά τι να γίνει, δεν ήταν για μένα φαίνεται το συγκεκριμένο άλμπουμ - ίσως βέβαια αν ακούσω άλλα μελλοντικά να αλλάξω γνώμη.
Τρία κλασικά δισκάκια που έχω να προτείνω πάντως από τον περισσότερο ελεύθερο χώρο της jazz, και τα οποία πραγματικά τα θεωρώ εκπληκτικά, είναι τα εξής:
[B]The Art Ensemble of Chicago - Les Stances A Sophie[/B]
Μάλλον περισσότερο “avant-garde” παρά “free” (αν δλδ κολλάμε στις ταμπέλες), όπως και να έχει πάντως μιλάμε για καταπληκτικό δίσκο, soundtrack μιας γαλλικής ταινίας, μια μουσική πανδαισία ήχων και πειραματισμών, αλλά και στιγμές μοναδικής φανκιάς, από τα κλασικότερα πλέον jazz albums της εποχής.
[B]Archie Shepp - Mama Too Tight[/B]
Άλλο ένα “παιδί του Coltrane”, από τα καλύτερα και πλουσιότερα από άποψη μουσικής ποικιλίας άλμπουμ free jazz που έχω ακούσει ως τώρα, και ένα εξαιρετικό team μουσικών να συνοδεύει τον Shepp. Αυτό είναι και το μόνο άλμπουμ από Archie Shepp που έχω ακούσει ως τώρα.
[B]Joe McPhee - Nation Time[/B]
Μάλλον επειδή μου αρέσει πολύ το groove και η funk επιλέγω δίσκους free jazz με έντονο το στοιχείο του ρυθμού. Αυτός είναι ένας από αυτούς τους δίσκους, και πραγματικά σε ξεσηκώνει, το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους τους αρέσει αυτός ο συνδιασμός groove αίσθησης από τη μία, και ξέφρενων αυτοσχεδιασμών από την άλλη…
Δεν θυμάσαι ποιό άκουσες;
Για άκου το κλασικό Karma που είναι και η πιό “εμπορική” του περίοδος (αν δεν ήταν αυτό που ήδη άκουσες! :roll:).
“Παιδί του Coltrane” μεν αλλά και του Sun Ra! Και με τον Coltrane έμπλεξε στην περίοδο του Ascension, όπου ο Coltrane πεiραματίστηκε με την free jazz και ακριβώς έκανε αρκετούς ακροατές να μην τον ακούν “ευχάριστα” όπως γράφεις.
To βρήκα, ήταν το Izipho Zam. Ένα άκουσμα κι αυτό όχι ολόκληρο. Ίσως φταίνε αυτά τα “αλαλαέεειιιι-αλαλαείιιι” που ακούγονται και με αποθάρρυναν από το να το ακούσω πιο σοβαρά…
@Ellanor
Από Ornette Coleman τις έδωσα τις προτάσεις μου παραπάνω στον hopeto, κοίταξέ τες -αν δεν το έχεις κάνει ήδη- νομίζω ότι θα τις βρεις ενδιαφέρουσες.
Η free jazz είναι αρκετά δύσκολο άκουσμα γιατί ο μέσος ακροατής δεν μπορεί να διακρίνει με ευκολία τη διαφορά ενός σημαντικού έργου από μια πατάτα ολκής. Δεν στηρίζεται δηλαδή στην κλασσική μελωδία έτσι ώστε να γίνεται κατανοητή η πρόθεση του μουσικού, όσον αφορά τη συνειδητή επιλογή της παραφωνίας χάρη στην καλλιτεχνική αρτιότητα του ή στην αντίστοιχη ανικανότητα. Εγώ από τη δική μου πλευρά, προσπαθώ να ξεπεράσω αυτή σχετική δυσκολία, εστιάζοντας κυρίως το ενδιαφέρον μου στο τεχνικό μέρος της μουσικής και συγκεκριμένα στην αρμονική συνεργασία του ρυθμικού μέρους με το σολίστα (σαξόφωνο), βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την όποια παράφωνη μελωδία και μπορώ να πω ότι σε αρκετές περιπτώσεις αυτό λειτουργεί αφού μου δημιουργείται η αίσθηση (ή η ψευδαίσθηση άραγε; ) της κατανόησης του συνολικού αποτελέσματος. Αυτό θα έλεγα ότι λειτουργεί περισσότερο στην περίπτωση του Coltrane με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα το ?Ascension? (που αναφέρει και ο Mule), το ?Stellar Region? και κυρίως το ?Interstellar Space? (στη συγκεκριμένη βοηθάει και το γεγονός ότι μιλάμε για ντουέτο, άρα είναι πιο εύκολο να προσληφθεί ο διάλογος ρυθμού/παράφωνης μελωδίας). Με λίγα λόγια θέλω να πώ ότι τα ντραμς στη free jazz έχουν μεγαλύτερο ρόλο από την απλή ρυθμική υποστήριξη και αυτό δυσκολεύει πολύ τα πράγματα όταν πρέπει να ανταγωνιστούν το σαξόφωνο ως το κατέξοχήν όργανο που σολάρει. Αυτό το πράγμα για μένα το έχουν καταφέρει σε απλησίαστο βαθμό οι μπάντες του John Coltrane, του Sun Ra και οπωσδήποτε οι αξεπέραστοι Art Ensemble of Chicago. To ?Les Stances A Sophie? είναι από τους πιο όμορφους δίσκους που κινούνται στο πλαίσιο της avant-garde/free jazz αφού όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε, περιλαμβάνει μέσα σ? όλα και την ακομπλεξάριστη, υποτιθέμενη μεηνστρίλα του φάνκικου ήχου. Πραγματικό διαμάντι δοσμένο από μια από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών χωρίς κιθάρες και λοιπά συμπράγκαλα!
Για το ?Mama Too Tight?, παρότι έχω τον Archie Shepp σε αρκετά μεγάλη εκτίμηση, θα έλεγα ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι από τους πιο βαρετούς που έχει βγάλει. Είναι από τις περιπτώσεις που έτσι απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής και κυρίως για ποιο λόγο.
Τον τελευταίο δίσκο δεν τον έχω καθόλου υπόψη, αλλά το γκρουβάτο φάνκι στοιχείο που αναφέρεται ως βασικό συστατικό -με όλα τα λιπαρά ελπίζω- είναι ευκαιρία για την ανακάλυψη καινούργιων ακουσμάτων. Θα ελεγχθεί πάραυτα.
@Mule
To ?Karma? είναι από τα λίγα ακούσματα που μπορώ να ανεχτώ από τις προσωπικές δουλειές του Pharoah Sanders, επειδή δεν έχει τα ενοχλητικά φωνητικά τύπου "αλαλαέεειιιι-αλαλαείιιι που ανεφέρει κι ο ellanor. O Sanders κατ? εμέ είναι περισσότερο ευρηματικός στις συνεργασίες του τόσο με τους Coltrane όσο ακόμα ακόμα και με τον Idris Muhammad στο ?Kabsha?, αν το έχεις ακουστά. Αν όχι ακουσέ το οπωσδήποτε?8)
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο φίλε Country Joe. Θα παρομοίαζα τη φάση με την free jazz με την αφηρημένη ζωγραφική - ο ζωγράφος πετάει κάποιες πινελιές ή δημιουργεί ορισμένα αφηρημένα σχήματα σε ένα έργο, τα οποία δίνουν την αίσθηση της ελεύθερης σύνθεσης πέρα από τους κλασικούς περιορισμούς της συγκεκριμένης εικαστικής απεικόνισης, δίνοντας ένα μη προσβάσιμο άμεσα αποτέλεσμα, και αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι έργο κάποιου πραγματικά σημαντικού δημιουργού ή αν απλά “θα μπορούσε να το κάνει και ένα 5χρονο”. (ps, το κλειδί για μένα είναι η σύνθεση, και το πως “δένουν” τα μέρη με το όλο)
Τα άλμπουμ του Ornette Coleman που πρότεινες πιο πάνω δεν τα έχω ακούσει ως τώρα, θα γίνει όμως στάνταρ κάποια στιγμή. Στα υποψήφια για να τσεκάρω άμεσα έχω και το “[B]Science Fiction[/B]” για το οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα.
Και μια που μιλάμε για groovy free jazz, δισκάρα του Coleman, περίπου της ίδιας περιόδου με τα άλμπουμ που πρότεινες είναι και το εξής
[B]Dancing in your Head[/B], τρελά funky ρυθμοί, ιδίως στην κομματάρα που ανοίγει το άλμπουμ!
Όσο αφορά τον Joe McPhee, εδώ είμαστε… “What time is it?” “Nation Time!” WHAT TIME IS IT??" “NATION TIME!!”.
Κάπως έτσι ξεκινάει ο δίσκος, ο οποίος φυσικά εντάσσεται στην καρδιά του μαύρου κοινωνικού κινήματος στις ΗΠΑ όπως είχε κορυφωθεί στις αρχές της δεκαετίας του 70. Free Jazz αυτοσχεδιασμοί και τρελή groove-ια παράλληλα! Ένας ωραίος τύπος το έχει ανεβάσει και στο youtube, [B][U]εδώ[/U][/B] μπορείτε να πάρετε μια καλή γεύση από τις πιο ξεσηκωτικές στιγμές του δίσκου. 8)
επειδη 35 σελιδες ειναι πολλες και δε ξερω τι ακριβως να αναζητησω.μπορει καποιος συνοπτικα να μου πει απο τι να ξεκινησω?θελω στο στυλ dizzy gillespie
Χμμ, εννοείται θα μπορούσαν να προταθούν δεκάδες πράγματα, από την πλευρά μου όμως θα σου προτείνω ένα και μοναδικό:
O δίσκος λέγεται The Jazz Messengers, του Art Blakey. Έτος 1956. Είναι ένας από τους πολλούς από Art Blakey που μπορείς να βρεις, ψάξε τον συγκεκριμένο για ξεκίνημα. Αν σου αρέσει, έλα πάλι και τα ξαναλέμε. 8)
ομορφος με τις πρωτες ακροασεις! θα προτιμουσα ισως κατι λιγο πιο γρηγορο!δηλαδη μου φανηκε οτι ο δισκος ειχε αρκετα ηρεμα σημεια.αλλα ομορφο παραυτα.περιμενω κιαλλες προτασεις!
Ακόμα πιο γρήγορο ε? Χμμ. Τσέκαρε λοιπόν και τα ακόλουθα:
[B]Miles Davis - Four and More[/B], κλασικός ξέφρενος λάιβ δίσκος του Miles από το 1964
C[B]lifford Brown & Max Roach - A Study In Brown[/B], του 1955, με δύο εκ των σημαντικότερων μουσικών της εποχής.
[B]John Coltrane - Giant Steps[/B], από τα κλασικότερα άλμπουμ γενικότερα, του 1959, με το “Countdown” να είναι το γρηγορότερο σόλο σαξόφωνο που έχω ακούσει ως τώρα.
Γενικά το στυλ αυτό λέγεται hard bop, εδραιώθηκε την δεκαετία του '50, οι Dizzy Gillespie & Charlie Parker υπήρξαν οι προπάτορες του. Και επειδή και μένα μου αρέσουν οι γρήγοροι ρυθμοί, αν έχει κάποιος και κανένα άλλο αντιπροσωπευτικό άλμπουμ κατά νου ας προτείνει. 
Αν η ταχύτητα σε αυτά τα δισκάκια δε σου κάνει και θες κάτι ακόμα πιο γρήγορο δοκίμασε να ακούσεις το Reign In Blood. :PP
@papardelas
Δύο από τους κλασικότερους hard bop δίσκους:
[B]Sonny Rollins - Saxophone Colossus [1956][/B]
και
[B]Art Blakey & the Jazz Messengers - Moanin’ [1958][/B]
για ρίξε μια ματιά ή μάλλον μια αυτιά…
κορυφή το Moanin’
εγώ σήμερα ακούω μια τζαζ μπάντα από το Περού! Οι [B]Nil’s Jazz Ensemble[/B] βγάλανε το ομώνυμο δίσκο το 1976, φανκ υπόστρωμα, λατιν περάσματα, όμορφος χαλαρές ταχύτητες. Σεξτέτο, παίζουν άγνωστοι σε μένα ντόπιοι μουσικοί εκτός του σαχοφωνίστα Espinoza που έκανε και μια μικρή καριέρα στην Ευρώπη.
Το LP πρέπει να είναι σπάνιο αλλά βλέπω υπάρχουν πρόσφατες επανεκδόσεις σε cd.
Για όσους θέλουν να πάρουν μια αυτιά, ο δίσκος ανοίγει με το [B][U]Reflections[/U][/B]
Ωραίοι οι Nil’s Μindcrime, φαίνεται να αξίζουν περισσότερο ψάξιμο!
Εγώ από Περουβιανούς τζαζίστες μόνο τον Acuna ήξερα!