Yπάρχει σαφής λόγος που κάνεις αυτούς τους συνειρμούς και λέγεται Ascenseur pour l’ echafaud!8)
Σε όλων μας το μυαλό έρχονται οι εικόνες από το νυχτερινό Παρίσι της δεκαετίας του '50 όπως το γύρισε ο Malle όταν ακούμε το συγκεκριμένο soundtrack που ο Miles ηχογράφησε βλέποντας τα πλάνα της ταινίας που ήταν ήδη γυρισμένα και πειραματίστηκε με ιδέες που ετοίμαζε και για τον επόμενο του δίσκο, δηλαδή το Kind of Blue! 
Σόρρυ που πετάγομαι ανάμεσα στους γίγαντες αλλά μιας και αναφέρθηκε το Kind Of Blue νομίζω κολλάει:p
Προσεξε Mule, τι εννοω.Αρχικα να πω οτι αυτο που λες ενισχυει την αποψη μου και συμφωνω,αλλα εννοω και κατι αλλο επιπλεον.Τα κλασσικα films noirs της περιοδου 1940 με την jazz μουσικη επενδυση και την ατμοσφαιρα που αναφερω,προυπηρχαν oμως συγκριτικα με την ταινια,αλλα και το δισκο και αν δεις ολες αυτες οι ταινιες ειχαν τετεοια μουσικη η αλλα παραγωγα της(swing,charleston,κλπ…).Σιγουρα η αργη jazz και τα υγρα στενοσοκακα αποθεωθηκαν στο ‘’[B]Ascenseur Pour L’Echafaud[/B]’’!!!
Επισης,σημερα η μερα ξεκινησε καπως ετσι…
To κλασικό όσο δε πάει άλλο “Out Τo Lunch” μου δίνει μια καλή πάσα για να προτείνω με τη σειρά μου κάποιο άλμπουμ από τον βιμπραφωνίστα που συμμετέχει στο άλμπουμ και έχει συνδεθεί, όπως ο Dolphy, με εκείνη την ιδιαίτερη post bop/avant garde σκηνή της jazz της δεκαετίας του '60.
Και το όνομα αυτού: Bobby Hutcherson! Παιχταράς και ο δίσκος “Components” (κυκλοφόρησε το '65) βρίσκεται στα χνάρια και στο ύφος του “Out Τo Lunch”, είναι μια avant garde δισκάρα εν ολίγοις και ειδικά οι φίλοι του (πολύ, πολύ αγαπημένου μου) βιμπράφωνου αξίζει να το τσεκάρετε.
Συν οτι όπως βλέπετε στο εξώφυλλο οι συμμετοχές δεν είναι τυχαίες.
Kαι συνεχιζω καπως ετσι…
Ellanor,θα τσεκαρω την προταση σου.
Οι κινέζοι λένε ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Όσον αφορά το Kind of Blue και τις εικόνες που μπορεί να δημιουργήσει η φαντασία του καθενός, αυτό που έχω να πω είναι ότι κάθε φορά που το ακούω, καθώς και άλλα που να κινούνται στο ίδιο στυλ, μου έρχεται στο μυαλό μια εικόνα σαν αυτή:
@jiopas
To Out to Lunch είναι για γερά στομάχια και κυρίως ανοιχτά αυτιά…!!! 
Πολύ ξινός ήχος πέρα από συμβατικές και γλυκανάλατες μελωδίες. Άμα σου αρέσει αυτό τότε σου αρέσει το 90% της τζαζ…
@ellanor
Στο εξώφυλλο βλέπω Ron Carter και Joe Chambers. Παίζουν ταυτόχρονα στα κομμάτια ή συμμετέχει ο καθένας ξεχωριστά;
To Montara [1975] του Hutcherson το έχετε υπόψην; Ανάμεσα σ’ άλλα περιέχει και μια από τις καλύτερες διασκευές του “Οye Como Va”.
edit: άκυρο το ερώτημα για Carter/Chambers. Είχα στο μυαλό τον Paul Chambers από το KOB…
Δε το ξέρω το Montara, αλλά κάποια στιγμή θα το τσεκάρω.
Όσο αφορά την ερώτηση σου CJ, το μουσικό στυλ είναι παραπλήσιο εκείνου του Out To Lunch, αν και ορισμένα σημεία είναι πιο κοντά στην “συμβατική jazz”, ενώ άλλα ξεφεύγουν προς την avant garde. Οι μουσικοί παίζουν “όλοι μαζί” με την έννοια που παίζουν όλοι μαζί οι μουσικοί σε όλη σχεδόν τη τζαζ από τη δεκαετία του '40 και μετά, δηλαδή έχουμε τις κλασικές εναλλαγές σόλο, σε κάποια σημεία παίζουν 2 ή 3 μαζί, σε ορισμένα σημεία όλη η μπάντα ταυτόχρονα κλπ.
Να πω την αληθεια ειναι πολυ δυσκολο σαν ακουσμα και τελικα δεν ειναι η jazz που γουσταρω.
Θα του ξαναδωσω ομως ακουσματα.
Aς πουμε το [B] ‘‘Speak No Evil’’[/B] ειναι πιο κοντα στα γουστα μου!!!
Το υπόλοιπο 10% φυσικά ανήκει σε ορισμένα άλμπουμ της free jazz σκηνής. 
Επίσης ο ήχος του Out to Lunch θα γοητεύσει όσους γουστάρουν την πειραματική υπερκομματάρα των King Crimson “Moonchild” από το πρώτο τους άλμπουμ!
Sorry για το οφφτόπικ και την εξυπνάδα αλλά τη φράση αυτή δεν την είπαν ποτέ οι Κινέζοι. Από διαφήμηση είναι…
http://commfaculty.fullerton.edu/lester/writings/letters.html
Εμένα νομίζω πως τα ορίζει τα γούστα μου!!!
Κανά ενδεικτικό δείγμα???
[SPOILER][B]Cecil Taylor - Conquistador [1966][/B]
Τη συγκεκριμένη μουσική την αντιλαμβάνεσαι , υπό την προϋπόθεση πως θα αφήσεις τις προκαταλήψεις σου στον προθάλαμο του… ψυχιατρείου!!! Και όχι μόνο, θα πρέπει να αλλάξεις και την οπτική σου… :-s :-k :lol:
Πάντως είναι πολύ μεγάλη δισκάρα.[/SPOILER]
@mandrake
Άρα θα έπρεπε να ξεκινήσω με τη φράση…“Λέγεται ότι οι κινέζοι λένε…”
Thanks,κατεβαίνει.
Ερώτηση.Το The Shape of Jazz… του Coleman θεωρείται πως μπαίνει στα χωράφια της free/avant garde/whatever ή θεωρείται κι αυτός hard-bop ένα πράμα…?
Free jazz σε γενικές γραμμές, λόγω αυτής της ελευθερίας όσο αφορά τη δομή, τα θέματα αρμονίας και το παίξιμο που ξεφεύγει από τα “όρια”, ο Coleman εξάλλου είναι ένας από τους βασικούς δημιουργούς του είδους (αν όχι ο βασικότερος μαζί με τον Cecil Taylor που ανέφερε ο CJ - ακόμα και ο Coltrane από τον Coleman επηρεάστηκε για να κάνει τα δικά του μετά), ωστόσο θα την χαρακτήριζα “προσβάσιμη” ή “ήπια” free jazz, συγκριτικά με άλλα άλμπουμ τόσο του Coleman, όσο και άλλων μουσικών…
Επίσης αν κολλάμε σε ταμπέλες, ο όρος που νομίζω χαρακτηρίζει άλμπουμ όπως το “Speak No Evil” του Shorter ή το “Maiden Voyage” του Hancock (που είχα αναφέρει πίσω) είναι “post-bop”.
Σε σειρά χρονολογίας από το hardbop στη free jazz πάμε κάπως έτσι: hardbop & cool jazz (συνυπήρξαν) > modal jazz (καθιερώθηκε με το “Kind of Blue”) > post bop/avant garde (επηρεασμένα αμφότερα από το hardbop και την modal jazz αλλά περισσότερο ζόρικα, ειδικά το avant garde όπως το “Out to Lunch” του Dolphy) και τέλος > free jazz.
Όλα αυτά σε διάστημα λιγότερο από 10 χρόνια.
Ps - Βέβαια όλα τα είδη τζαζ έχουν επηρεάσει το ένα το άλλο και οι καλοί μουσικοί ήξεραν πως να τα συνδιάζουν, επομένως όλοι οι πάνω διαχωρισμοί έχουν νόημα μόνο ως ένα σημείο…
Η modal jazz (του Kind of Blue) στα αυτιά μου ακούγεται πολύ κοντινή στην post bop.Bασικά η modal χαρακτηριζέται καθαρά από τις κλίμακες που χρησιμοποιούν οι μουσικοί αν έχω καταλάβει καλά.
Γενικά αυτά είναι και τα άλμπουμς που με έχουν τραβήξει μέχρι τώρα,Hancock,Shorter,Coltrane…,ίδιου μήκους κύματος καλλιτέχνες,στα πιο “συμβατικά” τους άλμπουμς τουλάχιστον.
Nα ενα δειγμα της jazz που γουσταρω…Αυτο μαλιστα ακουω τωρα.
Και στα καπακια αλλη μια εκπληκτικη δισκαρα…
και συνεχιζω…
Δεν τρελαινομαι,αλλα του ξαναδινω μια ευκαιρια.
Τελικα Sonny Rollins,δεν γουσταρω,συμπερασμα.
Το χαριζω το ‘‘The Bridge’’ παιδια,πραγματικα μου πιανει χωρο στη δισκοθηκη.
Κολλημα τελευταιων ημερων…
Ποσο επος!!!
To [B]The Bridge[/B] δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος του hard bop ιδιώματος. Περιέχει έξι ικανοποιητικές συνθέσεις που δεν διεκδικούν ιδιαίτερες δάφνες πρωτοτυπίας και δε νομίζω ότι θεωρείται ούτε καν ένας από τους καλύτερους δίσκους του Sonny Rollins. Θα τον βαθμολογούσα επιεικώς με ένα 7,5 στα δέκα, μόνο και μόνο για τα ονόματα των μουσικών που παίζουν σ’ αυτόν. Κάποια επιπλέον αναφορά δεν έχει νόημα…
To “The Bridge” συμφωνώ πως δεν είναι κάτι το τρομερό, συγκριτικά με άλλα hard bop άλμπουμ.
Αλλά το ντουέτο Sonny Rollins-John Coltrane στο “Tenor Madness” του πρώτου τα σπάει…
Αλλο ενα δειγμα της jazz που γουσταρω και λογικα παει κι αυτο για αγορα.Γενικοτερα ο [B]Jimmy Smith[/B] μου αρεσει παρα πολυ.Εχει βασικα φοβερο ηχο στα πληκτρα…