[B]Donald Byrd & Barney Wilen : Jazz In Camera[/B]
απογευματινή δροσιά, κρασάκι και νέο βινύλιο (δώρο οπότε ακόμα καλύτερα) στο πικάπ. Είναι μία κυκλοφορία σε βινύλιο από την Sonorama, ένα εξαιρετικό hard bop album, στην ουσία πρόκειται για ακυκλοφόρητο soundtrack για μια ταινία του 1958 που τελικά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, πρόκειται για τα sessions εκείνης της χρονιάς που βγαίνουν στο φως 50 χρόνια μετά.
Donald Byrd (trumpet), Barney Wilen (tenor saxophone), Jimmy Gourley (guitar), Walter Davis (piano), Doug Watkins (bass) and Al Levitt (drums).
[B]PSICOMAGIA:Psicomagia[/B]
Track listing:
El Memorioso (5:19)
El Congreso Pt. 1 (14:39)
El Congreso Pt. 2 (12:43)
Simplon (6:30)
Ντεμπούτο άλμπουμ μιας μπάντας από το San Diego που συνδιάζουν το παλιό καλό progressive rock μέσα από ένα jazz rock fusion πρίσμα με μια canterbury αύρα να το διαπερνά σε όλη τη διάρκεια του. Kάθε βινυλιακή πλευρά από ένα κανονικής και ένα μεγάλης διάρκειας (ανω των 13?) κομμάτι, όλα τα λεφτά όμως στα δυο μεγάλα που μας δίνουν μια σχεδόν 30λεπτη σουίτα που θα καρφωθεί στα κορυφαία της χρονιάς αν καταφέρω και βγάλω κάποιους άλλους που έχουν καπαρώσει κάποια θέση μήνες πριν.
Anyway, τη μπάντα οδηγεί η φοβερή rhythm section, Paul Marrone (γνωστός από τους Radio Moscow) στα τύμπανα και Trevor Mast (μαζί με τον Marrone στους Joy) στο μπάσο που ξεχωρίζει όμορφα λόγω παραγωγής. Στα πλήκτρα βάζει ωραίες πινελιές ο Tyler Daughn αλλά αν έχω κολήσει με κάτι είναι το τενέρο σαξόφωνο του Brian Ellis (των Astra) που έχει κάνει και την παραγωγή/μίξη του άλμπουμ.
Ένα στην ουσία του οργανικό άλμπουμ αφού τα μόνα φωνητικά είναι μια απαγγελία στα ισπανικά (!) κάποιων ποιημάτων στα δυο μέρη του El Congreso.
Κυκλοφορεί από την El Paraiso σε cd (13euro) και βινύλιο (18euro)
[U]http://www.elparaisorecords.com/[/U]
Το συγκεκριμένο σχήμα ήταν ένα απο τα 2-3 πράγματα που είχα στο μυαλό να σου προτείνω μόλις είδα το ποστ σου, απλά δεν είναι Σκανδιναβοί είναι Ελβετοί, εξ’ου και η μη αναφορά. Κατα τ΄άλλα, και χωρίς να θέλω να προβώ σε υπερβολικούς χαρακτηρισμούς μιας και δεν τους έχεις ακούσει ώστε να συμμεριστείς τον όποιο ενθουσιασμό μου, αμφότερες είναι απο τις πιο συναρπαστικές μπάντες των τελευταίων αρκετών χρόνων, με εκπληκτικούς μουσικούς να απαρτίζουν την σύνθεσή τους και εντελώς ξεχωριστή προσωπικότητα σαν καλλιτεχνικό output. το Feet Music ( http://www.theguardian.com/music/2002/jul/12/jazz.artsfeatures) των Atomic εμπεριέχει αρκετό - πολλές φορές εκστατική μορφής- λυρισμό σε πολλά κομμάτια και θα σου κάνει συνειρμούς με E.S.T. αν και κατ’εμέ οι πρώτοι γράφουν (πολύ) πιο συναρπαστική μουσική. Οι Nik Bärtsch’s Ronin είναι άλλου παπά ευαγγέλιο αλλά το πλέον πρόσφατο άλμπουμ τους Llyria ( http://www.allmusic.com/album/llyrìa-mw0002029004 )εμπεριέχει επίσης λυρισμό, σε πιο μυστηριακή μορφή απο τους Atomic, ίσως. Και είναι μινιμαλισμός μελετημένος σε τρελή λεπτομέρεια κ με ιδιαίτερη ενορχήστρωση.
Η δισκογραφία κ των 2 περιέχει δισκάρες, αλλά σαν συνειρμικό connection με E.S.T. τα 2 παραπάνω άλμπουμ ξηγιούνται σωστά θεωρώ.
Aυτά τα 2 έχω ακούσει - βασικά λιώσει είναι ορθότερος χαρακτηρισμός - κι εγώ, με το Holon να με κερδίζει ελαφρώς στα σημεία, αλλά αμφότερα δισκάρες. Το Feet Music είναι τρελός συνδυασμός λυρικής μελωδικότητας, χτισίματος κολληματικών crescendo και εκρηκτικών avantgardισμών, ενώ δεν το λες και αποκκομένο απο την τζαζ ιστορία, έχει νύξεις και προς τα πίσω. Εαν σε ικανοποιήσει και αποφασίσεις να προχωρήσεις στα επόμενά τους, έχε υπόψιν σου πως όσο πάνε και “το χάνουνε”
Πανυγήρι δίσκος. Ξεκινάει, λεω ποστ ροκ. Μπαίνει στο δεύτερο, το γυρνάει σε πιο ροκ, καπου στην μέση, μπαίνει ο maalouf με την τρομπέτα και γίνεται ο κακός χαμός. Χαρακτηρίζεται σαν jazz γενικότερα, οπότε το βάζω εδώ.
δεν ξερω αν κολλαει εδω…εχουν αρκετα jazz fusion βαση,πιο ηλεκτρονικοι,ατμοσφαιρικοι,εξαιρετικη μπαντα,ολη η δισκογραφια τους ειναι ποιοτικη,αν δεν κανω λαθος 4 αλμπουμ εχουν κυκλοφορησει
