Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να ξανακούσω Tull, και ξέθαψα τρεις από τους αγαπημένους μου δίσκους τους: με τη σειρά, το Minstrel in the Gallery, το Stand Up και το Heavy Horses. Θυμήθηκα πόσο τους λατρεύω και τους τρεις και όλους τους διαφορετικούς λόγους για τους οποίους λατρεύω τον καθένα απ’ αυτούς. Το Minstrel για το νεφελώδες πέπλο που ντύνει Το Σωστό Προγκρόκ (…και, για τον Κρύο Αγέρα προς τη Βαλχάλλα), το Stand Up για το μεθυστικό άρωμα του παντρέματος των blues με τη folk, και το Heavy Horses για την τρυφερότητα και τη συγκινητική ειλικρίνεια με την οποία τραγουδάει τη ζωή του Άγγλου αγρότη.
Είναι θέμα χρόνου μέχρι να πάρει σειρά το Aqualung, και μετά το Thick as a Brick, και μετά όλα τα υπόλοιπα, διάολε.
Ον τόπικ, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τους Tull είναι το εξής a cappela: “Let me bring you songs from the woooood…to make you feel much better than you could know”:!:
Κυκλοφορεί τον Ιούνιο. Δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας αλλά είναι ενδιαφέρουσα πρόταση λόγω τιμής. Αν μάλιστα έλειπε το γνωστό τοις πάσι λάιβ του 1976 από την Florida και έμπαινε στη θέση του κάτι από το φημολογούμενο πλούσιο σε θησαυρούς αρχείο του Ίαν θα ήταν ακόμα καλύτερη πρόταση…
Ο Mr. Anderson αποφάσισε να ρίξει και τυπικά τους τίτλους τέλους. Στην ουσία αποφασισε να αλλάξει το όνομα της backing band του. Οι Tull είχαν σταματήσει να υφίστανται από την προηγούμενη 10ετια. Ο Martin Barre είχε πάψει να είναι μέρος της μπάντας ήδη από το 2010
(δε γνωρίζω τους λόγους). Δε θα μου λείψουν λοιπόν οι Tull του Ian. Αν Και οι Tull ήταν το συγκρότημα του Ian ήδη από την αποχώρηση του Mick Abrahams. Και εδώ είναι το οξύμωρο. Έγινε ο frontman και ο αποκλειστικός συνθέτης σε ένα συγκρότημα που δεν έφτιαξε ο ιδιος…
…αλλά κατάφερε σιγά σιγά να το διαμορφώσει όπως ήθελε. Χάνοντας, διώχνοντας κ ενσωματώνοντας νέα πρόσωπα. Πιστεύω ότι και εκείνος μέσα του ένιωσε ότι το δημιούργημα του έφτασε στο απόγειο όταν είχε δίπλα του τρεις από τους πιο παλαβους μουσικούς που πέρασαν ποτέ από το ροκ: Jeffrey Hammond Hammond, John Evan και barrymore Barlow (οι δύο πρώτοι ήταν φίλοι του από τα χρόνια των John Evan Band). Ίσως και ο ιδιος να ένιωσε πως η παλιοπαρεα του είχε κουραστεί και αποφασισε να τους “αποδεσμεύσει” το 1980, όταν έβγαλε το “A” σαν δίσκο των Jethro Tull.
Από εκεί και πέρα μας χάρισε 2,3 καλούς δίσκους και με τη λάιβ μπάντα του μας θύμιζε τι ήταν παλιά το συγκρότημα του, όταν κατόρθωνε δίσκους τοσο δυσκολους όπως το Passion Play να τους στέλνει στις δισκοθηκες εκατομμυρίων απλών ανθρώπων…
…αυτό που μου κάνει (καλή και κακή ταυτόχρονα) εντύπωση είναι ότι κατάφερε, τουλάστιχο σε μένα, να μη μου λείπουν πλέον οι Τull…με τη λογική του “τι είχαμε, τι χάσαμε…”
Εμένα ποτέ δε θα μου λείψουν οι Tull απλά γιατί έβγαλαν άλμπουμ σαν το παρακάτω που είναι ικανό να γεμίζει ώρες, ημέρες, μήνες και ΖΩΕΣ ολόκληρες. Είναι από τα γκρουπ που ένας δίσκος τους είναι ολόκληρη η δισκογραφία κάποιων άλλων…Πώς λέμε “ολόκληρη η ζωή σου ένα Σαββατοκύριακο δικό μου”
Επανακυκλοφορεί 30 Ιουνίου με τον Steven να έχει βάλει και εδώ το χεράκι του. Μακάρι να είχαν κυκλοφορήσει έτσι μόνο του και το Thick as a Brick χωρίς το part ii.
Περιμένω με αγωνία και τα υπόλοιπα της περιόδου 1971-1978
Ότι είχαν να προσφέρουν το έκαναν στο παρελθόν. Δεν είναι κακό να σταματάει ένα συγκρότημα.
Παρόλα αυτά και μετά από τα 70’s έβγαλαν δυνατά άλμπουμ όπως το A , το Broadsword και μερικά ακόμη. Από τα λίγα συγκροτήματα που κατάφεραν να διατηρούνταν σε καλό επίπεδο.
Το πρόβλημα τα τελευταία χρόνια είναι ότι ο Ian δεν είχε δίπλα του μεγάλους μουσικούς να στελεχώσουν την μπάντα και να δώσουν την δική τους μοναδικότητα και το κάτι παραπάνω παικτικά όπως π.χ o Barriemore Barlow, o Eddie Jobson και πολλοί άλλοι συνεργάτες μόνιμοι ή προσωρινοί.
επιτελους και επισημα σταματησε να υπαρχει αυτο το ρεζιλικι…
οι Jethro Tull ενα απο τα ουσιαστικοτερα και δημιουργικοτερα group ειχαν καταντησει να παιζουν τα ιδια και τα ιδια μονο και και μονο για να περιοδευουν και να βγαζουν χρηματα.
Δωσανε χρονο σε παλια κομματια το οποια ουτε μπορει να τραγουδισει ο Ian ουτε μπορει να τα εκτελεσει σωστα το Group και αφησαν εξω κομματια απο την δεκατια του 80 και του 90 που τους ταιριαζαν καλυτερα και στον ηχο και στην φωνη του.
επισης του group ειχε να βγαλει δισκο απο το 1999(Dot Com ΔΙΣΚΑΡΟΣ)
και μην μου πει καποιος οτι το cristmas album ειναι δισκος…
ο Ian μπορει να βγαλει πολλα περισσοτερα εαν επιτελους κυκλοφορισει σε DVD την περιοδεια του Passion play(1974) και το Live στο Παρισι το 1975 που ολοι οι φαν περιμενουμε χρονια τωρα…
Χρόνια πολλά στον πολυαγαπημένο μας Αρχηγό που σήμερα κλείνει αισίως τα 70 και μπαίνει στην όγδοη δεκαετία!
Ένας άνθρωπος που, πριν καν έρθουμε οι περισσότεροι από εμάς στον κόσμο, φρόντισε να ομορφύνει τις ζωές μας με την μουσική του, Ένας τεράστιος καλλιτέχνης που κατάφερε να παραμείνει προσγειωμένος, πάντα με διάθεση αυτοσαρκαστική και ποτέ επηρμένος.
Μακάρι να είναι πάντα καλά και να μην το βάλει ποτέ κάτω!
