Να πω την αλήθεια και γω ποτέ δεν κατάλαβα το status που έχουν αποκτήσει οι Heavy Load. Στην καλύτερη είναι λίγο πιο πάνω από μπάντες τύπου Gotham City.
Δεκτόν. Εγώ όπως και ο Γράκχος θεωρώ τα “Death Or Glory” και “Stronger Than Evil” δισκάρες, απλά εκεί αφ’ ενός μπαίνει στη μέση το υποκειμενικό κριτήριο και αφ’ ετέρου μιλώντας για τον εαυτό μου, το κριτήριο είναι ακριβώς αυτό το “φέρε άλλη μια απ’ τα ίδια” τίγκα metal συναίσθημα που μου βγάζουν. Δεν περιμένω πχ να εξερευνήσουν τα βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού όπως οι Fates ή να επιμεταλλώσουν την βίκινγκ παράδοση όπως οι Bathory. Από ‘κει και πέρα, μάλλον βλέπουμε διαφορετικά τα πράγματα και στο θέμα της μεγάλης μπάντας. Προσωπικά είμαι πιο ελαστικός και δε χρειάζεται απαραίτητα μια μπάντα να ‘χει αλλάξει τον ρου της μουσικής για να τη θεωρήσω μεγάλη, άλλωστε έτσι θα έμεναν μια 10αριά-20 μπάντες να διεκδικούν αυτό το χαρακτηρισμό και πολλές απ’ αυτές ίσως να μην μ’ αρέσουν καν.
edit: Πάμκη, ειρωνικό ήταν αυτό για τις ντροπές προφανώς. 'Ντάξει δεν σ΄αρέσουν οι HL και οι Accept, είπαμε κανένα πρόβλημα. Απλά μια και γουστάρεις κλασικό μέταλ και 80ς κλπ, μου φαίνεται περίεργο, αυτό είναι όλο.
Ντεκ, και οι Gotham City γαμάνε! 
Για να μην πω και άλλους που λείπουν και με κυνηγάτε .
Χαριν υπερβολης το ειπε, εννοει να κανει τη διαφορα στο ειδος της. Αυτο ας πουμε, γραμμενο το 77’ για να παρω κατι κοντα χρονικα, την κανει https://www.youtube.com/watch?v=bbQm-nSjuHI
Ε, για 'μένα την κάνει πχ κι αυτό εδώ https://www.youtube.com/watch?v=wkMTwgu3wyw οπότε δεχόμαστε ότι διαφωνούμε στο θέμα Heavy Load και προχωράμε. Ή κανονίζουμε ραντεβού για ξύλο και το λύνουμε μια για πάντα.
Ρε Πανούλη, νο προμπλέμο με το ποιές θεωρείς μεγάλες μπάντες ΣΤΟΝ ΗΧΟ ΤΟΥΣ. Κι εγώ σ’ αυτά που ακούω θεωρώ τεράστιους τους Grunt και τους Bizarre Uproar, αλλά Whitehouse που όρισαν το ιδίωμα δεν είναι πχ. Οι Whitehouse που πρότειναν κάτι καινούριο στον ήχο είναι μεγάλοι γενικώς, οι άλλοι συνεχίζουν τέλεια την παράδοση και είναι μεγάλες μπάντες του ήχου χωρίς να ξανακάνουν αυτό που έκαναν οι πρώτοι.
Αντίστοιχα οι Load είναι μια μεγάλη μπάντα στον παλιοσχολίτικο ήχο, σεβαστό αντεργκράου όνομα αλλά Omen ή Manilla δεν είναι, είτε λόγω background είτε λόγω προσφοράς στη μουσική εν γένει. Άλλο το να λες Load=από τις μεγάλες μπάντες του είδους, αλλό το τεράστια μπάντα σε όλο τον ήχο που γνώρισε η οικουμένη. Ναι, το πρώτο εννοούσες, d’uh, αλλά η μετέπειτα επιχειρηματολογία δεν στηρίχτηκε στο δεύτερο. (Και θα 'μεναν πολλά παραπάνω ονόματα αν κάναμε το διαχωρισμό)
To περιεργο θα ηταν με τοσο χεβι που εχω(-ουμε) ακουσει να μου αρεσαν [U]το ιδιο[/U] ολα απλα επειδη ειναι χεβι μεταλ και ολντσκουλ. Αναποδα παει, οσο ακους και περναει κι ο καιρος τοσο μπαινουν φιλτρα οταν φτανουμε σε συγκρισεις και χαρακτηρισμους και στατους. Κατα τα αλλα σε εναν χωρο που θα πινω μπυρες μας και θα γουσταρω θα με δεις να χτυπιεμαι και με Μεταλλουσιφερ, δεν εχει να κανει. PS: για χιλιοστη φορα, πουθενα δεν ειπα οτι δε μου αρεσουν οι Λοουντ. Οι Ακσεπτ ειναι αλλη ιστορια, τα χω εξηγησει, εκει αναγνωριζω οτι ειναι δικο μου κολλημα.
ΔυστΥχως για την ορθογραφια εχεις δικιο αλλα συγχωρα με ειχα θολωσει με τα λεγομενα σου, κυριως για τους accept.
Τσακώνεστε τόση ώρα γι’ αυτά και ούτε κουβέντα για ΦΟΥΝΕΡΑΛ ΜΙΣΤ :!:
Μεχρι το Havoc κατι λεγανε.
Gates of Ishtar - A Bloodred Path
Η Σουηδική metal σκηνή δεν γιγαντώθηκε στα 90ς με λόγια και φανφάρες. Ορδές από νεαρούς μουσικούς έδωσαν χρόνο και πάθος σε αυτό που αγάπησαν και δημιούργησαν την δική τους μπάντα και κυκλοφορίες. Πολλές από αυτές χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, κάποιες σαφώς δίκαια μιας και δεν ήταν πολλά υποσχόμενες. Οι Gates Of Ishtar δημιουργήθηκαν το 1992 και μέχρι το 1998 κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους μελωδικού death metal. Και όταν λέμε μελωδικό, το εννοούμε στο μέγιστο βαθμό. Μελωδικό όμως, όχι σιροπιαστό, μαλθακό ή χαζοχαρούμενο. Death Metal με τιμές στις ρίζες τους. Απλά πιο πριμαριστά φωνητικά και αφθονία σε ρυθμικά riffs. Όπως αγαπήθηκαν από μπάντες σαν τους Sacrilege, τους παλιούς In Flames/Dark Tranquillity, τους Ablaze My Sorrow, Ebony Tears κτλ. Ίσως να είναι και λίγο πιο σκληροί από τις προαναφερθέντες μπάντες αλλά γνώριζαν πώς να γράψουν τραγούδια που να σου καρφώνονται στο νου χωρίς χρήση πλήκτρων, γλυκών φωνητικών και άλλα κολπάκια. Και μιας και το ντεμπούτο τους κλείνει φέτος 20 χρόνια και πριν λίγους μήνες επανασυνδέθηκαν με την αρχική σύνθεση, ας ξαναπολαύσουμε το ??A Bloodred Path??.
Ρυθμική ορχηστρική εισαγωγή σε μεταφέρει κατευθείαν στο κλίμα τους. Οι δημιουργίες τους διακρίνονται από την τέλεια ισορροπία. Οι αρμονίες δεν λειτουργούν εις βάρος της ακραιότητας αλλά αλληλοεξαρτιούνται από αυτή. Κουμπώνουν ταχύτητες, συλλαμβάνουν μελωδίες, σκαλώνουν ρυθμούς, αρκούνται σε ουρλιαχτά. Τα τραγούδια δεν τραβάνε σε χρόνο και είναι ευχάριστα σε κάθε ακρόαση. Αγγίζουν το σκοτάδι με κάθε ευλάβεια χωρίς να παιδιαρίζουν και δρασκελίζουν ανάμεσα του με κάθε όργανο που απαρτίζει την μπάντα. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μην σε στοιχειώσουν οι καταρράκτες μελωδίας που επικαλύπτουν κάθε σύνθεση. Δοκιμάστε το με όποια από τις οκτώ δικές τους συνθέσεις. Γλυκιές κιθαριστικές ωδές αργοκαίγονται πάνω στα μαγκάλι του Death Metal. Ακούστε τα ??Tears?? , ??The Dreaming Glade?? και το ομώνυμο.
Η μουσική είναι γραμμένη από όλους και οι στίχοι από τους Sandorf και Johansson. Ομαδική δουλειά. Προσθέστε και μια παραγωγή στα Tico Tico από τους ίδιους και καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα βγήκαν αρκετά κοντά στον ήχο που θέλανε. Ήχο που να σε γονατίζει με τις επιθετικές τους γραμμές και τις δελεαστικές τους εκτελεστικές αλλαγές. Κολασμένες θύελλες δηλητηριώδης οργής κοιτώντας κατάματα τις heavy metal επιρροές τους. Δεν είναι τυχαία η διασκευή σε W.A.S.P. και συγκεκριμένα στο ??I Wanna Be Somebody?? αυτών. Αχρείαστη βέβαια και γιατί χάνει από το νάζι του αυθεντικού αλλά τους συγχωρούμε για το μοναδικό ατόπημα του δίσκου.Thy Primordial - At the World of Untrodden Wonder
Τους Primordial τους ξέρουμε όλοι μας. Έτσι λεγόταν και μια Σουηδική Black metal μπάντα το 1994 αλλά γρήγορα μετονομάστηκε σε Thy Primordial. Η πεντάδα από το Mjolby άντεξε 20 συναπτά έτη πριν βάλει λουκέτο και μας προμήθευσε με 6 δίσκους Black Metal. Και οι έξι τους περιείχαν αρκετές μελωδικές γραμμές αλλά πάντοτε πιστοί στον αρχέγονο μαυρομεταλλικό ήχο μιας και οι μελωδίες ερχόντουσαν από τα ρίφς και όχι από πλήκτρα ή παρεμφερή ??φωτεινά?? όργανα. Στους πρώτους τέσσερις δίσκους η σύνθεση της μπάντας είναι ίδια και συγκεκριμένη αναφορά-γράψιμο για το ??At The World Of Untrodden Wonder?? θεωρείται τυχαία μιας και όλα τους είναι ένα και ένα. Άρα δεν έχω κάτι να δικαιολογήσω την επιλογή του παρά την αρέσκεια μου προς το υλικό του.
Το Black metal είναι τα riffs. Και εδώ με το καλη?νύχτα αρχίζει η παρέλαση της. Οκ, τα φωνητικά είναι τα κλασσικά τσιριχτά ακραία, τα drums πάνε με ταχύτητα εκτροχιασμού και το μπάσο ακούγεται διακριτικό παρόλο που σχεδόν όλες οι συνθέσεις είναι συνεργασία του Albrektsson σε συνεργασία με τον Andersson.. Τι μένει; Μαυροντυμένα ριφς που σκοτεινιάζουν τα πάντα γύρω τους και με ένα επικό συναίσθημα να τα συντροφεύει. Εχθρική επιτάχυνση με κατεύθυνση προς τα κάτω, προς την Άβυσσο. Οι στίχοι και αυτοί σκοτεινοί και αρνητικοί (για πρώτη φορά όλοι στα αγγλικά), όχι όμως Σατανικοί ή γενικότερα θρησκευτικοί. Προσεχτικά επιλεγμένα ριφς δοκιμάζουν να δημιουργήσουν αυτό το κρύο συναίσθημα που ΠΡΕΠΕΙ να προκαλεί το black metal και τα καταφέρνουν επιτυχώς. Στο ομώνυμο κομμάτι ακούμε το πρώτο ρυθμικό κόψιμο σαν όαση ανάμεσα στα άγονα παγωμένα βουνά και καθαρά φωνητικά που δελεάζουν με το ανθρώπινο ύφος τους μόνο και μόνο για να σε παγιδέψουν.
Το σύνηθες σε black metal δίσκους είναι να έχουν λιγοστά τραγούδια και μικρή διάρκεια. Εδώ δεν συμβαίνει αυτό μιας και η έμπνευση ξεχειλίζει και τα δέκα τραγούδια ξεπερνούν τα 50 λεπτά. Μπορεί ο καθένας τους να σοδομίζει το όργανο του αλλά όλοι μαζί δημιουργούν μια σκοτομηχανή του χρόνου και δεν έχεις παρά να διαλέξεις με ποια σύνθεση θα ταξιδέψεις και πόσο θα μαυρίσεις τα πάντα γύρω σου. Το ??Amongt The Chosen Lost??, το ομώνυμο, το ??For Fire To Burn?? και το ??Revealed Throughout The Ages?? είναι από τις πιο πηχτές επιλογές. Κάθε σύνθεση βέβαια αποκαλύπτει τους ζοφερούς εφιάλτες του και με ύπουλες δόσεις αρμονικών σημάτων για να καταβροχθιστούν πιο εύκολα και ανώδυνα. Εξωθούν κάθε τι ανάρμοστο προς τις συνειδήσεις τους και το κάνουν ακραίο και συνάμα ??φορετό?? για σχεδόν κάθε ζευγάρι αυτιών.Infernal Gates - From the Mist of Dark Waters
Αν κάποιος ψάχνει πολύ βαθιά και οργανωμένα, αν ανοίξει ??κολασμένες πόρτες??, αν παραμερίσει την ??ομίχλη από σκοτεινά νερά??, θα ανακαλύψει διαμάντια. Infernal Gates λοιπόν και με τον μοναδικό τους δίσκο πίσω στο 1997, το ??From The Mist Of Of Dark Waters?? από την X-treme Records. Άγνωστος δίσκος από άγνωστη μπάντα από άγνωστα μέλη. Ένα σύντομο ιστορικό περιλαμβάνει την δημιουργία του Σουηδικού αυτού συγκροτήματος το 1992, κυκλοφορία 2 ντεμος και ενός σπλιτ με τους καταπληκτικούς Sorhin, τον μοναδικό ολοκληρωμένο δίσκο, ακόμη ενός ντέμο και διάλυση το 1999.
Από τα 8 τραγούδια του δίσκου, μόνο τα 2 είναι καινούρια, τα ??Ember Of Illusions?? και ??Under My Wings??. Τα άλλα προυπήρξαν είτε στο δεύτερο τους demo, είτε στο split. Δεν γράφτηκε ακόμα όμως τι μουσική παίζουν οι Infernal Gates. Υπερμελωδικό Death/Doom Metal. Αν δεν βοηθάει αυτό ή είναι πολύ γενικό, σκεφτείτε Amorphis των δυο πρώτων τους δίσκων σε πιο doom μονοπάτια. Αρκετά αργοί σε σημεία, με τρομερές μελωδίες από κιθάρες και πλήκτρα. Όμορφοι στίχοι διανθίζουν τις συνθέσεις, γραμμένες από το χέρι του τραγουδιστή ή του ντραμερ. Αποφασιστικοί ρυθμοί στολισμένοι με ηχητικές συγχορδίες αναταράσσουν τα ήρεμα κύματα που σε γαληνεύουν με τις μελωδίες τους. Δεκάδες αλλαγές μέσα σε κάθε σύνθεση καθιστά κάθε τραγούδι γεμάτο ενδιαφέρον και συντάσσει συμφωνητικό αέναων ακροάσεων.
Το ?From The Mist Of Of Dark Waters?? εκπέμπει επαναλαμβανόμενους, μελωδικούς ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς που καταλαμβάνουν κάθε τι γύρω σου. Ταξιδιάρικες, νοσταλγικές υπερμελωδίες που φλερτάρουν με μια πιο μοιραία οπτική γωνία. Ηχητικά μηνύματα ταξιδεύουν από την συνολική προσπάθεια των Infernal Gates και ταξιδεύουν μέσω σωμάτων και μηχανημάτων για να αναπαραχθούν στο δικό σου μυαλό. Αρμονίες που εκτρέφουν αρμονίες, δεν μπορώ να το γράψω πιο απλά και περιεκτικά. Η μουσική γεννιέται εκεί που η φαντασία δεν έχει όρια και εδώ η φαντασία χορεύει πάνω σε χειροπιαστές ωδές. Οι Amorphες σκέψεις που σου διαγείρουν το νού, δίνουν μορφή σε ονειρική μουσική. Γι αυτούς που δεν χόρτασαν με τις 10 ιστορίες από τις χίλιες λίμνες και θέλουνε και άλλες.