Kati Kakogerasmena Albums

Anhkei se genre/whatever pou psiloakous akoma, ennoowntas pws de ftaiei apla oti allaksan ta akousmata sou teleiws. Alla to sigekrimeno sou arese full palia, to akous twra kai apla den. Sou kanei poli parwxhmeno, poli varetila, poli semedaki. Den antexeis na akouseis oute to miso, to kleineis kai vgaineis eksw na piaseis Pokemon giati melagxolhses. Gia peite

Pokemon Go ουτε λοβοτομημενος, αλλα ον τοπικ:

  1. Blind Guardian - A Night At The Opera. Βαλε μου το And Then There Was Silence να το ακουσω 4 φορες συνεχομενα, κανενα προβλημα (σχεδον). Αλλα το αλμπουμ στο συνολο του, δε μπορω καν να το ακουσω πλεον. Με ενοχλει και ο ηχος, με ενοχλει και το οτι ειναι ολη την ωρα κοπανημα, με ενοχλει γενικα, δεν ξερω.

  2. Helloween - Keeper Of The Seven Keys I & II. Καλυτερα να ακουσω την τριαδα Master Of Rings - Time Of The Oath - Better Than Raw για 40 ωρες συνεχομενα, παρα τα Keepers μια φορα. Δε μου αρεσει πλεον καθολου αυτος ο ηχος και το στυλ μουσικης.

  3. Type O Negative - October Rust. Στεναχωριεμαι γιατι αυτον τον δισκο τον λατρευα τοσο πολυ οταν βγηκε… δε μπορω να το ακουσω πλεον για κανενα λογο ολοκληρο. Ουτε καν το μισο δηλαδη, με κουραζουν παρα πολυ.

  4. Radiohead - OK Computer. Ναι οκ κραξτε με. Τα μισα τραγουδια πλεον μου ειναι αδιαφορα, και τα αλλα μισα με μιζεριαζουν. Αρα χιλιες φορες Kid A/Amnesiac.

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το [B]Heartwork[/B] των [B]Carcass[/B]. Κάποτε το θεωρούσα το καλύτερο τους άλμπουμ, καθαρό 10αρι. Οκ δεν έχω πάει στο άλλο άκρο σήμερα να λέω δεν ακούγεται κτλ, εξακολουθεί να είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ αλλά ας πούμε απλά πως το 10αρι με τα χρόνια έχει πέσει στο 7αρι. Necroticism και μόνο!!

κράξιμο και γώ να δεχτώ, αλλά μικρός θεωρούσα το headless cross το αγαπημένο μου Sabbath για αρκετά χρόνια :stuck_out_tongue: … 3 μέταλ μπλουζάκια έχω πάρει στη ζωή μου, το ένα ήταν headless cross
Δε λέω ότι είναι σήμερα κακό άλμπουμ, ακόμα νομίζω ότι γαμάει, αλλά με το καιρό έπεσε αρκετά στα αυτιά μου… το μπλουζάκι σήμερα είναι αμάνικο και φοριέται πυτζάμα το χειμώνα συνήθως ή σε κάνα τρέξιμο :stuck_out_tongue:

επίσης λάτρευα πιο μικρός το deadwind, τόχα λιώσει σε βαθμό αηδίας το 2005 που το πήρα, τόχα πιο ψηλά από όλη την δισκογραφία Porcupine και προφανώς χωρίς να νομίζω ότι είναι μέτριο ή απλά καλό σήμερα -είναι γαμάτο-, ε δεν με ενθουσιάζει όπως παλιά, κρατάω 2-3 κομμάτια και μετά παίζω και τρελό skip αμα λάχει (κάτι lazarus κτλ :stuck_out_tongue: )

αλλά arriving somewhere, ok, still tops the world!

Δεν έχω τόσο ακραίο παράδειγμα, δηλαδή δίσκο που να μου άρεσε φουλ και τώρα όχι αλλά το Endgame των Megadeth ξεφούσκωσε πολύ γρήγορα και μάλιστα δεν το πήρα χαμπάρι για χρόνια μέχρι να το ξαναβάλω. Ο ενθουσιασμός για το στυλ, το Dialectic Chaos και τα σουξέ με παρασύρανε και τον είχα βγάλει καλύτερο και από το System has Failed, μεγάλο ατόπημα.

κατά τα άλλα δεν ξαναμπαίνω εδώ, με πιάνει η καρδιά μου με αυτά που διαβάζω για τα Keepers και το Heartwork…

Το A Night at the Opera είναι ένας καλός δίσκος με δόσεις. Όλος μαζί δεν γίνεται, είναι σαν να τρως παστίτσιο και καρμπονάρα με δέκα αυγά μαζί. Το χέσανε, ο ορισμός του overproduced. Κρίμα το songwriting.

1 Like

Πες μας εσυ pumpkin, που ανοιξες και το θεμα.

etoimazomai gia apeiles zwhs alla 8a to pw…
spiritual healing

Το πρώτο τους ατόπημα (το δεύτερο ήταν το τελευταίο album). Μάπες Lazarus, Shallow, Open Car. Ευτυχώς υπάρχει το δεύτερο μισό και σώζει την κατάσταση (πλην Open Car).

Κι εμένα μου άρεσε πολύ όταν βγήκε, βέβαια :).

Βρήκα πιο κλασική περίπτωση.

Serpents of the light από Deicide. Ήταν βέβαια η περίοδος που άκουγα μανιωδώς Deicide με τα 3 πρώτα να λιώνουν κανονικά. Το Once Upon the Cross το πήρα σχεδόν όταν βγήκε και είχα τρελαθεί κανονικά. Το Serpents σχεδόν είχα αποφασίσει πως γαμάει πριν καν το ακούσω + ότι με αυτό έβαλα 2-3 γνωστούς μου στην φάση + ότι ήταν το πρώτο εξώφυλλο με το οποίο είχα ψαρώσει κόσμο (το Once Upon ήταν πολύ πιο βλάσφημο βέβαια αλλά και πιο… κρυμμένο). Ε μετά από 1-2 χρόνια που το έλιωνα το παράτησα για τα καλά. Σήμερα μου είναι σχεδόν αδύνατον να το ακούσω. Οι Deicide έβγαλαν ξανά καλό άλμπουμ το 2004 με το Scars αλλά τα μεγαλεία του παρελθόντος δεν τα άγγιξαν ποτέ.

Κομματαρες ολα οσα εγραψες. Με το Deadwing μου συνεβη ακριβως το αντιθετο. Οταν βγηκε ηταν το πρωτο αλμπουμ Porcupine Tree που βρηκα μαλακια. Ε μετα το λατρεψα, και τωρα το εχω σιγουρα πολυ πιο πανω απο οτι τοτε.

ta Angra

Όλα τα Angra;

ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΤΑ 4 ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΙΕΡΑ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΑ ΤΟΥ ΝΤΕΘ.
ΤΩΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ 1ο ΜΠΟΡΩ ΝΑΚΟΥΣΩ.

Mία κλασσικούρα ακόμα που με τον καιρό λίγο ‘‘πέθανε’’ μέσα μου, ήταν το Pilgrimage των Wishbone Ash…
Aκόμα ξέρωγώ μπορεί να ακούσω το Vas Dis ας πούμε -νταξ είναι κομματάρα-, αλλά το είχα πάρει θυμάμαι μετά τον αρχικό ενθουσιασμό με το Argus back then και ενώ στην αρχή οκ, είχα πορωθεί που ήταν και λίγο πιο folk και πιο κοντά ίσως λίγο στο Argus, με το που περάσαν τα χρόνια λίγο το βαρέθηκα, δε ξέρω…σήμερα μόνο το εξώφυλλο του cd χαζεύω όταν τα ανασκαλεύω και βάζω να ακούσω κάποιο άλλο :stuck_out_tongue:

Spiritual beggars - on fire … Μαλακια που δεν μπορεί να κάτσει καλα πια στα αυτιά μου. Όποτε το βάζω αναπολώ αλλά πλέον δεν μου κάνει . Αλλά το λιώσιμο που του είχα κάνει τότε …πφφφφ

Nai o hxos tous genika pleon me kourazei. Temple of Shadows psiloswnetai

με τον κατσαριδα στη φωνη ηταν πολυ πιο ιδιεταιροι απο αλλους powersters!

Storm corrosion … ενώ όταν είχε βγει το άκουγα συνέχεια πλέον το βαριέμαι. Επίσης τα πρώτα των sodom, πλεον αν βάλω να τους ακούσω θα είναι κάτι από το agent orange και μετά , παρόλο που το persecution είναι στους πρώτους 10 metal δίσκους που είχα αγοράσει και τότε το λάτρευα. Τελος, τα κάποτε πολύ αγαπημένα persistence of time και state of euphoria των anthrax , πλέον τα βαριέμαι πολύ