Leprous - Malina [2017]

τοσες μερες δεν το ειχα ακουσει . Χτες και σημερα λοιπον το ακουω ξανα και ξανα.
Θελω να ανοιξω τα ηχεια και να γινω ενα με την μουσικη τους!!

Νιωθω να εχει τοσο βαθος και να μην προλαβαινω να την γευτω ολοκληρη . Σαν να τρως ενα καταπληκτικο γευμα , να εχεις σκασει απο το φαι και να θες να συνεχισεις να τρως .

Οπως εγραψε και ο @pao1979 το root , το μπονους τρακ ειναι και αυτο εκπληκτικο . Δεν θελω να γραψω για το ποια κομματια εχω ξεχωρισει γιατι μπορει να αδικησω καποια.
Υποψηφιο για δισκος της χρονιας. Σιγουρα στις αγαπημενες μου κυκλοφοριες.

ΥΓ @pantelis79 , ακους ; κανονισε λεμεεεεεεεεεε!

4 Likes

Μη φοβασαι ρε, τωρα που το ξετρυπωσα, θα γινει :smile:, ητανε να μη το παρω χαμπαρι :grin:.

1 Like

Paradeigma
Broken stigma
–παύση–
μπαίνει η ριφαρα και άντε γεια.

Όλο το δισκάκι παίζει στο repeat τις τελευταίες μέρες αλλά με το Weight Of Disaster έχω πάθει πλάκα

2 Likes

O δίσκος απλά, καθαρά και ξάστερα γαμεί και θέτει ισχυρή υποψηφιότητα για αγαπημένο μου από Leprous κατι που θα δείξει φυσικά ο χρόνος.

Τρομερή δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Οι Leprous εννοείται ότι είναι ξεχωριστοί, έχουν ξεφύγει γενικώς από πολλά γενικά και αόριστα του ιδιώματος που τελικως ΔΕΝ υπηρετούν (τέτοιους θέλουμε παντού και πάντα), παίζουν μουσική περίτεχνα απλή με πολύ πάθος και οφείλουν φυσικά πολλά και στα τεχνικά χαρακτηριστικά όλων των παικταράδων τους. Όλα αυτά φαινόντουσαν απο χρόνια τώρα απλά χαίρομαι που φτάνουν στο σημείο να δρέψουν τους καρπούς των κόπων τους και του συνεπούς επαγγελματισμού τους, να κερδίσουν αυτό το επιπλέον praise και από νέους ακροατές και στη συνέχεια μόνο ταβάνι ο ουρανός που λένε.

Αγαπημένα; Όλο το άλμπουμ φυσικά. Σημείο κλειδί του δίσκου θεωρώ το τσέλο και τα έγχορδα γενικότερα που ήταν νέο στοιχείο γιαυτούς και τελικά απεδείχθη ένα απόλυτα επιτυχημένο πείραμα, κυρίως ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκαν σε συνθέσεις σαν το The Last Milestone π.χ. (θυμίστε μου ποιος, που και πότε έχει ξαναβγάλει κάτι αντίστοιχο σαν αυτό το τραγούδι).

Κατάληψη στερεοφωνικού με συνοπτικές, repeat και δε συμμαζεύεται. Μπράβο, μπράβο και ξαναματαμπράβο.

8 Likes

Παρα πολυ πολυ ωραια τα λες, συμφωνω με ολα. Μετα απο λιγες εβδομαδες ακροασης, το last.fm με ενημερωνει οτι εχω ακουσει το Malina πανω απο 30 φορες απο τη μερα που βγηκε, και οι εντυπωσεις μου συγκεκριμενα για τα τραγουδια ειναι οι εξης:

  • Η πρωτη τριαδα ειναι σχεδον σαν τριλογια. Τρια πιασαρικα τραγουδια, τα οποια ειναι ταυτοχρονα και growers. Πως γινεται αυτο? Πως γινεται να ακους ενα τραγουδι και απο την πρωτη φορα να νιωθεις ποσο καλο ειναι, αλλα στην πορεια οσες φορες το ακους να νιωθεις ακομα περισσοτερα, και να θελεις να το ακους ξανα και ξανα? Γινεται, οταν βαζεις στις συνθεσεις σου τετοιες φωνητικες μελωδιες, τετοιες ενορχηστρωσεις, τετοιους ηχους. Ο Einar στα πρωτα 3 τραγουδια τραγουδαει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ μελωδιες πανω απο ηδη πανεμορφες μουσικες δομες. Οι φωνες του στο τελευταιο λεπτο του Stuck ειναι ανατριχιαστικες, το From The Flame πλεον μου ακουγεται γνωριμο λες και το ακουω τα τελευταια 15 χρονια, με μια ζεστασια, μια οικειοτητα, μια ευτυχια που μονο οταν ακουω πολυαγαπημενα μου τραγουδια νιωθω, ενω το Bonneville κανει την εκπληξη, αφου ο δισκος δεν ξεκιναει με ενα δυνατο τραγουδι οπως οι 2 προηγουμενοι δισκοι, αλλα με ενα τραγουδι που οσο περναει ο καιρος, τοσο απαραιτητο μου ειναι. Δε γινεται να βαλω να ακουσω Leprous και να μην παιξει το Bonneville, ακομα κι αν ειμαι σε διαθεση να ακουσω μια επιλογη, και οχι ολοκληρο δισκο.

  • Η επομενη τριαδα ειναι μαλλον η πιο αδυναμη του δισκου, το οποιο φυσικα δε σημαινει τιποτα το αρνητικο για τα τραγουδια αυτα. Χωρανε σε οποιονδηποτε δισκο των Leprous, και πιθανοτατα στην συντριπτικη πλειοψηφια των progressive rock/metal δισκων που εχουν κυκλοφορησει απο οποιαδηποτε μπαντα, σε οποιαδηποτε εποχη. Τα Captive, Illuminate, Leashes ειναι μαλλον τα πιο “απλα” τραγουδια του δισκου, οτι μπορει να σημαινει αυτο, αφου και τα τρια εχουν διαρκειες κοντα στα 4 λεπτα, εχουν πιασαρικα ρεφρεν, και εχουν αρκετα συμβατικες, για τα δεδομενα των Leprous, φωνητικες γραμμες. Αυτο το τελευταιο φυσικα, μονο και μονο επειδη αυτα που ακουσαμε στα πρωτα 3 τραγουδια, και αυτα που ακολουθουν στο δισκο, ειναι μεγαλειωδη. Κατα τα αλλα, προσωπικα το Illuminate το λατρευω, το βρισκω ενα σημειο στο δισκο το οποιο παντοτε με κανει να τον προσεξω παραπανω, ακομα κι αν τον ακουω κανοντας κατι αλλο ταυτοχρονα.

  • Στο Mirage αρχιζουν τα οργια. Διαβασα κανα 2-3 παραπονα για το Mirage απο δω κι απο κει, και ομολογω οτι δεν ξερω γιατι. Ο μονος τροπος με τον οποιον μπορω να χαρακτηρισω αυτο το τραγουδι ειναι πως ειναι το τραγουδι το οποιο θα ηθελαν να εχουν γραψει οι Dream Theater εδω και 7 χρονια, χωρις ομως να μοιαζει με Dream Theater τοσο πολυ. Το ρεφρεν ειναι απλα εξωφρενικα καλο, και ο Einar παλι δινει μαθηματα εμπνευσης. Το Malina ειναι ενα πολυ ξεχωριστο τραγουδι, το οποιο ανηκει μεν στα πιο “ηρεμα και μελωδικα και συναισθηματικα” τραγουδια του δισκου, αλλα καπου εκει ερχεται ο Baard Kolstad και μας θυμιζει οτι ο ντραμερ σε αυτη τη μπαντα οχι απλα δεν ειναι διεκπεραιωτικος, αλλα προσθετει ενα τεραστιο κομματι στη μουσικη τους. Το παιδακι εχει βουτηξει σε χυτρα με κοκαινη οταν ηταν μικρος, δεν εξηγειται αλλιως. Το θεμα ειναι οτι τα οργια οχι απλα δεν σταματανε εδω περα, αλλα στο Coma ο μικρος μαλλον παιρνει και λιγο MDM μαζι με την κοκαινη και πλεον βρισκεται στον δικο του γαλαξια. Οπως ειπε ολοσωστα ο @Ktn λιγο παραπανω, το Coma ειναι το καλυτερο Bilateral τραγουδι που δεν ειναι στο Bilateral.
    Στο The Weight Of Disaster τα πραγματα γινονται “παραδοσιακα”, οσο παραδοσιακα μπορουν να γινουν. Ενα τραγουδι που σε αντιθεση με αυτα που ειπα για τα Captive, Illuminate, Leashes, οχι απλα θα χωρουσε σε οποιονδηποτε progressive rock/metal δισκο, αλλα θα ηταν μαλλον staple για τις περισσοτερες μπαντες του χωρου. Η ενορχηστρωση, ο ηχος, οι φωνητικες μελωδιες, οι ρυθμοι, οι στιχοι, οι κραυγες του Einar, τα ριφφς, το μπασο, τα τυμπανα, τα παντα ειναι απλα μια τελειοτητα. Και να φανταστει κανεις οτι ειναι απο τα λιγοτερο αγαπημενα μου τραγουδια στο δισκο, ισως και λογω της συμβατικοτητας που το διακρινει. Για το Last Milestone τι να πω, το μονο που εχω να πω ειναι δεν πατε στο διαολο πια ρε λεπροι. Ακουγα 50 λεπτα μουσικης δηλαδη για να βαλω τα κλαματα στο τελος σε εμβρυικη σταση? Δευτερα μεσημερι πριν ξεκινησω να βαζω πλυντηριο? Ε οχι, δεν το δεχομαι.

7 Likes

Συμφωνώ 100%…τα τρία πρώτα είναι υπέροχα catchy τραγούδια με το Bonneville και τα 2 τελευταία λεπτά του stuck να είναι αυτά που ξεχωρίζουν περισσότερο.
Τα τρία επόμενα είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι καλό ή έστω μετριο…ειδικα το leashes μου αρέσει πάρα πολύ ενώ στα captive και illuminate αν και είναι τα τραγούδια που ακούω λιγότερο, θα βρω επισης καλες εως πολυ καλες στιγμες.
Και από εκεί και πέρα, από το mirage και μετά…αστα να παν στο διαολο…τι να πρωτοπεις, από που να το πιάσεις και που να τ’αφησεις.
Και μόνο αυτά τα 5 κομμάτια να υπηρχαν θα ήταν και πάλι υποψήφιο για prog δίσκος της χρονιάς. Το ένα έπος διαδέχεται το άλλο μέχρι το εκπληκτικό κλείσιμο του the last milestone που απλά χάνεσαι στη μαγεία του…
Αν στο πρώτο μισό ο δίσκος είναι για 8.5-9 στο δεύτερο μισό είναι για 11…
Πιθανότατα ο πιο ώριμος πιο μεστος δίσκος τους μέχρι τώρα. Τα έγχορδα και η βιόλα κάνουν φοβερη δουλεια και είναι όσα πρέπει εκεί που πρέπει ενώ τα πλήκτρα είναι απο τα καλύτερα που έχω ακούσει ποτέ.
Περιττό να πω μετά από όλα αυτά ότι ο δίσκος είναι συνέχεια στο repeat.

5 Likes

Ας μπει κι αυτο εδω!

5 Likes

Και τι μπόνους έτσι ;

Κι η ματαίωση είναι μια μορφή ελπίδας, έστω ηττημένης. Οξύμωρο κι εν μέρει αντιφατικό όντως αλλά ως αίσθηση τελικά λειτουργεί. Ακριβώς δηλαδή όπως και το νέο δισκογραφικό πονημα των Νορβηγών Leprous, με τον τίτλο “Malina”. Ένας δίσκος που ενώ μεν είναι prog, ταυτόχρονα είναι και “πιασαρικος”. Ενώ είναι τυπικά “εύηχος”, έχει πολύ σκοτάδι διάσπαρτο μέσα του. Ενώ δεν είναι τυπικά ένα concept άλμπουμ, θα μπορούσε άνετα να είναι τέτοιο ή πάντως το εισπράττεις έτσι. Κι αυτό που σίγουρα το συνδέει από το πρώτο έως και το τελευταίο κυριολεκτικά δευτερόλεπτο είναι ο “χορευτικός πεσσιμισμος” (sic) του, αφού οι συνθέσεις του σε ωθούν να χορεύεις πάνω στα μωβ αποκαΐδια τής ζωής σου. Κι είναι μωβ γιατί η φωτιά από τα σφάλματά σου ακόμα καίει, από λάθη και πάθη που σχεδόν αυτοβιογραφικά περιγράφει η μπάντα σε τούτο το δισκο. Όχι τυχαία, αφορμή στάθηκε μια ζητιάνα που για να ζήσει πουλούσε βατόμουρα στους δρόμους μιας από τις περιοδείες του συγκροτήματος και το έπραττε φωνάζοντας στους περαστικούς τη λέξη Malina που σημαίνει μεταξύ άλλων και βατόμουρο. Αλήθεια ποσο έντονη ως εικόνα από μόνη της αυτή αλλά και ποσο απλή ταυτόχρονα, ακριβώς όπως η μουσική δηλαδή των Leprous. Μουσική που εναλλάσσεται διαρκως ανάμεσα σε μελωδίες, φωνητικα που σπαράζουν την ίδια ώρα που πετούν τη σκούφια τους από ταχα γλυκανάλατα ρεφρέν, μπασογραμμες και τύμπανα που κυριολεκτικά ερωτοτροπούν λες και πρόκειται για εραστές που ξέρουν ότι χωρίζουν και την ίδια στιγμή δίνουν όσα καλύτερα έχουν να δώσουν ο ένας για τον άλλο σε αυτή την ύστατη συνάντησή τους. Πάνω απ’ όλα, το μουσικό αυτό βατόμουρο απογειώνουν οι ελεγειακοί σχεδόν στίχοι, που στέλνουν τους τωρινούς Anathema για ραπανάκια (ή και για βατόμουρα, αν θέλετε), αφού είναι ένας σπαραγμός προσωπικής ήττας που βάζει τον άνθρωπο και την πτώση του στο επίκεντρο με το σύμπαν απλά να προβάλλει ως παρασκήνιο (εξ ου και το εξώφυλλο με τη ζητιάνα και το “υπερπέραν”) για να επιβεβαιωθεί εκ νεου η ασημαντότητά μας. Μια διαρκής κατάδυση στην εσωτερική συντριβή μας (no salvation to be found κλπ) και κατά τα άλλα τα πουλάκια κελαηδούν χαρούμενα για εκεινους που απλά θα ακούσουν το δισκο επιφανειακά και για να περάσει η ώρα. Αποκορύφωμα όλων αυτών είναι το κομμάτι που κλείνει το δισκο με τίτλο “The Last Milestone”, που άνετα θα μπορούσε να θεωρηθεί το soundtrack μιας σκηνής σε μια ταινία γεμάτη απώλεια, φθορά και συντρίμμια συναισθημάτων τριγύρω. Όχι τυχαία θυμίζει το άλλο μελαγχολικό έπος των Katatonia με τίτλο “Departer”, που κι εκείνο κλείνει τον αντίστοιχο δισκο. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ κυκλοφόρησε μέσα στο κατακαλόκαιρο, ο δισκος ολος κουβαλάει έναν οδυνηρό χειμώνα μέσα του που σε σακατεύει σταδιακά κι ύπουλα, σαν την ηλιακή ακτινοβολία που σου σιγοτρώει την επιδερμίδα, ενώ νομίζεις ότι εσυ εκείνη την ώρα ομορφαινεις. Αυτό είναι τελικά το Malina. Ένα γλυκόπικρο βατόμουρο που δροσίζει τις ανοιχτές πληγές σου και τους δίνει χρωμα μωβ και μαύρου. Χρωμα κεκαλυμμένου θανάτου.

9.5/10

5 Likes

Χθες έκανα μαραθώνιο δισκιγραφίας Leprous , όλα back2back

Ντάξει , ιδιαίτερη και σπουδαία μπάντα με πολλή μουσική μέσα τους

Μου έβγαλαν έντονα μια Muse αισθητική σε μεταλ έκδοση . Τα φωνητικά με τις ψεύτικες δεν είναι του γούστου μου αλλά τα υπηρετούν εξαιρετικά με το δέσιμο με τη μουσική

Φαινόμενο η μπάντα . Μου άρεσαν πολύ

1 Like

Εξαιρετικο!

1 Like

Το ξαναβαζω γιατι το προηγουμενο λινκ για το Root δεν λειτουργει. Τι κομματαρα κι αυτη. Και το Golden Prayers. Καντε ομως κανα καλο review για το live, μην ειστε τεμπεληδες! Εγω πρεπει να περιμενω μεχρι τις 3 Νοεμβριου για να τους δω.

1 Like

Εκανε ο @Outshined.

2 Likes

Εμείς θα δούμε Perturbator στις 3 Νοεμβρίου…

1 Like

Ω ναι το γνωριζω. Δεν τα γραφουμε αυτα εδω μεσα, δεν εχουν κιθαρα μπασο τυμπανα αρα δεν ειναι μουσικη!

1 Like

Έχω πάθει το σύνδρομο του prog, μετά το live δεν ΜΠΟΡΩ, δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να ακούσω τίποτε άλλο παρά μόνο Leprous. Οδηγώ για την δουλειά και δοκιμάζω να βάλω οτιδήποτε άλλο και μου φαίνεται γάβγισμα, κλανιές και άναρθρες κραυγές. Ξέρω ότι για μερικές μέρες ακόμα οτιδήποτε άλλο θα μου φαίνεται άτεχνο και άμουσο, παιδικό.

Είναι εν πολλοίς παρόμοιο συναίσθημα με όταν ψάχνεις να ακούσεις κάτι πιο επιθετικό. Ξεκινάς ξέρω γω με Slayer, συνεχίζεις με At the Gates και καταλήγεις σε Dark Funeral και στο τέλος οι Slayer σου φαίνονται ροζ μονόκεροι.

Και θα κλείσω, όσο ακόμα είμαι πωρωμένος, με μια ευχή : Leprous εκθρονίστε επιτέλους τους απατεώνες Tool!!

3 Likes

Κανένας Dark Funeral δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να κάνει να μοιάζουν οι Slayer ροζ μονόκεροι, και κανένας Λεπρός δε θα εκθρονίσει τους Tool. Άσχετα με το τι θα βγάλουν και αν ποτέ βγάλουν κάτι νέο οι Tool, περί απατεωνιάς, τα ξαναλέμε πάλι το 2040 για να δούμε πόσο επίκαιροι θα είναι οι Leprous, όσο είναι ΑΚΟΜΑ το Aenima…

1 Like

Καλή δύναμη.

Άσε με να υπερβάλλω λίγο από την πώρωση μωρέ!

Για Dark Funeral και Slayer είναι θέμα του αν σε αγγίζει η black metal θαρρώ. Αν σε αγγίζει, μπορεί και το thrash εν γένει να σου φαίνεται χαλαρό. Είναι και η φάση.

Τώρα χωρίς καμία σύγκριση να έχει σημασία, θα πω ότι κρίνουμε τους Tool για 4 άλμπουμ σε 25 χρόνια και τους Leprous για 5 άλμπουμ σε 8 χρόνια.

Τώρα για το Aenima τι να σου πω, όλη μου την ζωή ακούω για Aenima και Lateralous πως είναι αποκαλύψεις, όσο κι αν τα άκουσα, πάλι μου αρέσει μόνο το The Grudge και το Parabola. Μπορεί κάτι να μην πιάνω εγώ, και φυσικά όσο μεγαλώνουμε ανακαλύπτουμε εκ νέου πράγματα (στο Γυμνάσιο θεωρούσα βλακεία το The Wall, τώρα κάνω εργασία στο μεταπτυχιακό πάνω του).
Συνεπώς από ποιο πρίσμα θα έλεγες θα έπρεπε να ακούσω τους Tool για να τους νιώσω;

4 Likes

Πάντως δεν απευθύνονται σε όλους οι Tool ούτε είναι ‘εύκολος’ ο ήχος τους.Ή θα σου κάνουν γερό κλικ με την μία ή καθόλου.

Οι Leprous είναι πιο προσιτή μπάντα και θα γράψουν και κάνα ‘χιτάκι’ , όπως το αγαπημένο From the Flame.

1 Like