Άρα είναι Machine Head^2
3 Likes
Ναι είναι λίγο ψιλοοριακο το πότε και το ashes μεταβατικό σημειο
Πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο τα βράδια πριν κοιμηθει ο Robb άφηνε να παίζει όλη η δισκογραφία των slipknot stone sour και όχι τόσο για το volatile που δεν το θεωρώ κοντινό με το negative one όσο για τον τρόπο τραγουδισματος στο behind the mask και κυρίως για το ρεφρέν του grind you down που νομίζω ότι είναι ίδιο με το ρεφρέν του no life. στο grind you down παντως τα backing vocals είναι όλα τα λεφτά.
Το triple beam που οι φανς έβγαλαν πρώτο σας αρεσει; γιατί για μενα παίζει να είναι και το χειρότερο του δίσκου…
οχι δεν μαρεσε τοσο.
Για μενα παει 7-8-9 θεση.
Το Eulogy δεν μαρεσε.Το θεωρω το πιο αδυναμο του δισκου
και να μην το άκουγα πότε το triple beam δεν θα με χάλαγε. δεν μπορω να καταλαβω πως το εβγαλαν καλυτερο. Μάλλον πήγε να βγάλει κάτι ανάλογο του American high αλλά δεν μου βγάζει κάτι. Το eulogy μου βγάζει κάτι από burning red και μου αρέσει και το προτιμώ από το bastards αφού ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο πράγμα.
Εσεις που λετε για “χαμενο τσαμπουκα”, το Blackening το εχετε ακουσει οντως? 
Δηλαδη επειδη ο δισκος εχει ενα σωρο δισολιες και 9λεπτα τραγουδια με πολλες αλλαγες, αυτο σημαινει οτι λειπει ο τσαμπουκας?
Ωραια ιδεα, Beautiful Mourning και Aesthetics of Hate λεω να βαλω στο επομενο tea party που θα διοργανωσω, να τρωμε τα scones γυρω γυρω απο το τζακι και να συζηταμε για το Pride & Prejudice καθως θα παιζει Machine Head στο background.
2 Likes
τεραστιος δισκος το blackening ούτε το 30% του ήχου του the more thing change δεν υπάρχει εκεί μέσα. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό αλλά για όσους έμαθαν τους machine head από την αρχή τους, σε κάποια από τα καινούργια τραγούδια νομίζω ότι υπάρχουν πράγματα που να θυμίζουν έστω και λίγο περισσότερο -με σημερινές ενορχηστρωσεις- εκείνη την περίοδο
Δε διαφωνω με κατι απο αυτα πολυ, απλα εγω μιλησα συγκεκριμενα για το θεμα του τσαμπουκα και του aggression. Ειναι και λιγο υποκειμενικα ολα αυτα, σορρυ αλλα εγω οταν φωναζει ο Robb FUCK YOU AAAAAALL το βρισκω ισως την πιο επιθετικη γεματη τσαμπουκα στιγμη της καριερας τους.
Τωρα οσον αφορα τον ηχο των Machine Head, με τοσες αλλαγες που εχουν περασει δε νομιζω οτι υπαρχει αυτο που λεμε “στανταρ χαρακτηριστικος ηχος” οπως λεμε για αλλες μπαντες… δηλαδη αν το σκεφτεις μονο τα πρωτα 3 αλμπουμς τους εχουν ας πουμε εναν λιγο πιο παρεμφερη ηχο… και μιλαμε για μπαντα 9 δισκων.
1 Like
Όχι παραείναι nu για τα γούστα μου.
Πράγματι, ο τσαμπουκάς χάθηκε από το ashes και μετά. Και είναι αλήθεια ότι κυριάρχησε η τεχνική. Δυστυχώς, όμως, για εμένα καθιερώθηκε και η σουηδική-Maiden-ική μελωδία στα τραγούδια τους.
1 Like
συμφωνω
2 Likes
Πολυ καλη συνεντευξη, και ομολογω οτι συμφωνω με καθε λεξη του Ρομπ Φλυνν.
“Well, I think that a lot of people don’t like change. And people in metal seem to really not like change. But at the same time, they also don’t like it when you stay the same. Because then you just become boring and predictable. So I feel like you’ve gotta kind of walk this line. And I think it’s good to walk that line. Because it’s really easy to get into just doing what your fan base might like. Some bands, when they’ve been a band for a while, they want to keep their fan base satisfied. But, you know, we’re nine albums deep, man. I don’t even know what our fan base is at this point. So who is that fan base we’re trying to appease? And then if we are trying to appease them, are we really writing from the heart or are we writing from someplace else?”
Το Catharsis προς το παρον με εχει κερδισει, και αυτο συμβαινει γιατι ειναι ενδιαφερον, και εχει κατι να πει. Δεν περιμενα καθολου εναν τετοιο δισκο, νομιζα πως θα ηταν οτι πιο κοινοτυπο και κλισε εχουμε ακουσει ποτε απο τους Machine Head. Δεν ηταν ποτε η αγαπαημενη μου μπαντα (ουτε καν μια απο τις αγαπημενες μου μπαντες), και ουτε θα γινουν με αυτον το δισκο, αλλα σιγουρα θα τον ακουσω περισσοτερο απο αλλους δισκους που εχουν βγαλει πρωην αγαπημενες μου μπαντες, οι οποιες αναλωνονται στο να βγαζουν τα ιδια και τα ιδια.
4 Likes
Είναι αλήθεια ότι κι εμένα με τραβάει να το ακούσω περισσότερο από το προηγούμενο, εντελώς αδιάφορο, δίσκο τους. Η πλάκα είναι ότι κι εδώ συμβαίνει αυτό που συμβαίνει και με άλλες μπάντες (γκουχου γκουχου) θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο αν ας πούμε είχε 12 κομμάτια αντί για 15. Τουλάχιστον αυτοί γράφουν κανονικά σε διάρκεια κομμάτια.
1 Like
αυτό με τα 15 κομμάτια είναι μεγάλη αλήθεια… αλλά προς το παρόν και εγώ τον θεωρώ μακράν καλύτερο του προηγουμένου…
1 Like
Στα λογια μου ερχεσαι, κι εγω τους Paradise Lost εννοουσα, και το γεγονος οτι θα μπορουσαν στον τελευταιο δισκο να ειχαν 2 τραγουδια αντι για 8.
1 Like
Έχεις κάνει πρόοδο πάντως έστω σου αρέσουν και 2, σε λίγο θα μιλάς για αριστούργημα
Εγώ διαφωνώ εν μέρη με τον Flynn. Ο κόσμος δε θέλει να κυκλοφορεις τα ίδια κ τα ίδια αν είναι ανεμπνευστα. Το Locust πατουσε πάνω στο Blackening και κάνεις δε γκρινιαξε. Το Blackening ήταν αλλαγή ροτας, τουλάχιστον σε σύγκριση με την πρώτη τους περίοδο και αποθεωθηκε. Δικαίως.
Το bottom line για μένα είναι η ποιότητα. Αν κυκλοφορησεις κάτι καλό, είτε είναι καινοτόμο είτε είναι στην πεπατημενη οδό, θα γνωρίσει αποδοχή αργά ή γρήγορα.
Πάντως, προτιμώ όπως ξανά έγραψα μια μπάντα να αποτύχει εντυπωσιακά “προοδευοντας” πάρα τη χρυσή μετριότητα. Οι ΜΗ τα έχουν καταφέρει και τα 2, έχουν καταφέρει παράλληλα να κυκλοφορησουν αριστουργηματα είτε παίζοντας αυτά που θέλει το κοινό τους, είτε οχι.
Το κοινό μπορεί να κρίνει αυστηρά το αποτέλεσμα, δε μπορεί να έχει λόγο στην καλλιτεχνική πορεία για μένα. Εκεί συμφωνώ με τον -καθε- Flynn απόλυτα.
1 Like
Πραγματικα εχω περιεργεια να δουμε αν υπαρχει ΜΙΑ στροφη για οποιαδηποτε μπαντα απο κλασικες φορμες μεταλ και χεβι μεταλ σε κατι ΑΛΛΟ, η οποια να αποθεωθηκε οπως λες οτι εγινε με το Blackening, και λες πως εγινε μονο και μονο λογω ποιοτητας. Τα ειπε ολα ο Φλυνν και τα ειπε πολυ ωραια, οπως τα λεει πολυ ωραια και ο Λαρς 