Machine Head - Catharsis 2018

Χμ, αυτό που λες φωνάζει Ulver.
Αν ορίσεις το “άλλο” θα σου φέρω παραδείγματα. Αλλαγή λ.χ. έχουν κάνει οι Gojira και οι Mastodon με την έννοια ότι μαλακωσαν πολύ τον ήχο τους. Αλλαγή έχουν κάνει οι Arcturus, οι Fates Warning κοκ.

Psychotic Waltz και Faith No More. Ο @pantelis79 θα σου έλεγε και για τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη των τελευταίων 30 ετών.

Έχεις κι άλλα πράγματα, με λιγότερο “απότομη” αλλαγή όπως Coroner ή Celtic Frost εποχής Into the Pandemonium.

2 Likes

κι εγω θεωρω οτι ειναι καλυτερο απο το Bloodstone.
Aν θυμαστε ειχε πει οτι δεν θα ξαναπαιξουν το Davidian αλλα το επαιξαν

1 Like

ευτυχώς

Δεν εχουν υπαρξει ποτε μη-μεταλ οι Psychotic Waltz, και δεν εχουν υπαρξει ποτε χεβιμεταλ οι Faith No More, σιγα τις τραγικες αλλαγες.

Intro

Πάνε κάπου κοντά 20 χρόνια από τη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το The More Things Change, όταν φίλος -πιο πολύ Μegadethas- μου το πρότεινε καθώς το είχε ήδη αγοράσει ο αδερφός του εξαιτίας του δεκαριού (αναλαμπές που είχε στιγμές στιγμές) που είχε πάρει στο Metal Hammer (του οποίου όμως δεν ήταν ακριβώς στα γούστα του) μαζι με το Songs of Love and Hate των Godflesh που ούτε καν θυμάμαι που το έχω πλέον. Από το πρώτο τραγούδι μέχρι το τελευταίο ο δίσκος ήταν ένα τεράστιο σοκ. Με το πέρας της πρώτης ακρόασης το βγάζω και το πάω κατευθείαν να μου το αντιγράψουν. Τέλος.

Από εκεί και πέρα έχω λιώσει κάθε δίσκο της Αμερικάνικης αυτής μπάντας (που κάθε άλλο παρά Αμερικάνικη θεωρείται αφού νομίζω πως στην Ευρώπη και κυρίως στην Αγγλία είναι το μεγαλύτερο fanbase της), ακόμη και το μετριότατο Bloodstone & Diamonds (που στο rym έχει 3,41/5 με το Burn My Eyes στα 3,62/5-δόξα και τιμή στα απανταχού trolls) οπότε κάθε είδου αντικειμένικότητα παρακάτω θα την βρείτε με το μικροσκόπιο.

Μια βδομάδα λοιπόν μετά την κυκλοφορία του Catharsis και επειδή δύσκολα θα αλλάξουν πολλά…

Main Course

1. Volatile

Όλεθρος. Τέτοιο μπάσιμο έχει να γίνει από το Ten Ton Hammer, όχι ότι δεν μου άρεσαν και οι υπόλοιπες ατμοσφαιρικές ειγαγωγές των προηγούμενων δίσκων αλλά εδώ το κομμάτι σε πιάνει από το λαιμό και σε παραδίνει για κάθαρση στο επόμενο. Παλιός καλός Robb φωνητικά, οι κιθάρες όπως πρέπει με λίγο από δισολίες από το μέσο και μετά. Εμένα δεν μου φέρνει το αρχικό riff αντιγραφή Slipknot, αλλά οκ, αυτί από αυτί διαφέρει. Άλλωστε με αυτές τις μπάντες δεν νομίζω να έχει νόημα το αν η κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό τη κότα. Το τραγούδι κυρίως μου φέρνει στο νου το Beautiful Morning [όπου εκεί δεν μας χάλαγε το (sic) “Fuck you all” ενώ τώρα το “Fuck the World” θέλει πιπέρι στο στόμα και θεωρείται στίχος και 15χρονα].

Bonus:Στιχουργικά οκ όχι κάτι τρελό ή ψαγμένο, μάλλον τα αυτονόητα τραγουδάει, κάτι που όμως στις μέρες μας χρειάζεται.

Rate :10/10

2. Catharsis

Εντάξει το τραγούδι το έχουμε ακούσει εδώ και καιρό, δεν έχει ξεθωριάσει ακόμη όμως δεν ξεχάσω πόσο υπέροχος μου φάνηκε αυτός ο πειραματισμος την πρώτη φορά που πάτησα το play. Χαμηλότερες ταχύτητες, ατμοσφαιρικό τραγούδι, headbanging απο το breakdown και μετά. Τρισάθλιο videoclip όπως σχεδόν πάντα, πάντως ρε Robb άμα βγάζεις τέτοια τραγούδια όποτε βάζεις ηλεκτρική έλα και απο έμενα να γράψουμε παπάδες με την σκόνη που έχει πέσει ("…I mean, the chorus to “Catharsis,” I was fucking vacuuming my floor when I wrote that! I have a bunch of animals so I had to vacuum, and that chorus was just going through my head the whole time. So there’s no process to it. It just happens…").

Bonus:Η γιαγιά μου φτιάχνει καλύτερα κλιπάκια.

Rate :9/10

3. Beyond the Pale

Οκ νομίζω πως είναι το πρώτο τραγούδι που δώσανε σε κυκλοφορία και νομίζω πως αυτό έγινε γιατί απλά είναι το πιο typical machine head τραγούδι του δίσκου. Θα μπορούσε άνετα να χωρέσει σε όλους τους δίσκους από το Supercharger και μετά και ειδικότερα μου βγάζει λίγη από την ατμόσφαιρα του Through the Ashes. Όχι απαραίτητα κακό αλλά οκ. Πάντως το καλύτερο τραγούδι του Bloodstone (εξαιρουμένου του Game Over) μου φαίνεται κατώτερο ακόμη και από αυτό εδώ. Κανένας μεγάλος ποιητής δεν είναι ο Flynn αλλά αυτό το emancipation τι μου το βάζεις. Τι emancipation τι masturbation. Πολύ καλή η κίνηση να γίνει διαγωνισμός για το video clip, ο νικητής αν και ερασιτέχνης έχει κάνει σαφέστατα καλύτερη δουλειά από άλλους επαγγελματίες, αλλά το μεγάλο διαμάντι είναι αυτό


(σε συνέχεια του The Blood, the Sweat, the Beeeers!)

Bonus:Κοιμάσαι Machine Head, ξυπνας Strapping Young Lad. Μπα δεν νομίζω.

Rate :8/10

4. California Bleeding

Και μπαίνουμε στο ζουμί του δίσκου. Το πρώτο τραγούδι στη σειρά που ακούμε πρώτη φορά (εκτός από τα 5 που κυκλοφόρησαν νωρίτερα). Όμορφα πράγματα. Πρώτη νομίζω φορά που ακούμε backup vocal από τον Jared, πρώτη φορά που ακούμε το bass-άκι του μόνο του. Ο ήχος του δεν έχει ξεφύγει πολύ από τον προκάτοχό του αλλά ακόμη νομίζω τον αδικούν λαμβάνοντας υπόψιν τον χώρο που του έχουν δώσει μέχρις στιγμής. Νομίζω πως έχει να δώσει πράγματα παραπάνω από ένα κλασσικό bass player που απλά δίνει όγκο στα τραγούδια χαμένος κάπου βαθιά στη μίξη. Up tempo κομμάτι εποχής Supercharger θυμίζει American High με κολλητικό refrain.

Bonus:"…Golden State brings home the gold…" θα το θεωρήσω είτε αναφορά στην στάση της ομάδας (με την μη επίσκεψη της στον Trump) είτε για τα 2 γλυκά πρωταθλήματα (χαχα)

Rate :9/10

5. Triple Beam

Πολύ δυσκολοχώνευτο κομμάτι -ίσως και στα 2-3 που δεν θα μου λείπανε από το δίσκο- όχι γιατί δεν μου αρέσουν τα crossover rap/metal κομμάτια ίσα ίσα που τα λατρεύω όταν έχει γίνει σωστή μίξη των στοιχείων τους (βλ. The Burning Red, Rage Against the Machine, Body Count κτλ κτλ) αλλά εδώ ο Robb προσπαθεί να κάνει κάτι λίγο περίεργο. Να βάλει φόρμες από πιο σύγχρονο rap, με ρίμες πιο ανορθόδοξες και συνεχείς αλλαγες στους ρυθμούς σε μια πιο metal παραγωγή και με refrain όχι ακριβώς refrain αλλά κάτι περισσότερο σε interlude. Υπεραισιόδοξο. Σε καμία περίπτωση δεν μου βγάζει ουτε Limp Bizkit ούτε Fred Durst αλλά περισσότερο (Hed)pe των πρώτων δίσκων. Πάντως ειδικά στην τρίτη στροφή σε βάζει βαθιά μέσα στο τραγούδι και στο κλίμα της τότε εποχής (μέσα δεκαετίας το '90) και με λύσα φτύνει λέξεις ("…And he stabbed him, and he stabbed him, and he stabbed him again…"). Μπράβο για την προσπάθεια για το αποτέλεσμα δεν ξέρω. Ακόμη.

Bonus:Απορώ πάντως με την κατάταξή του ως καλύτερου τραγουδιού του δίσκου από το fanclub. Άλλο τραγούδι ακούσανε;

Rate :7/10

6. Kaleidoscope

KO-MMA-TA-ΡΑ! Ύμνος βγαλμένος από τα απομεινάρια του The More Things Change, κομμάτι που μαζί με το catharsis συνεχίζουν μία τριλογία για μένα που σαν βάση έχει το Darkness Within (κυρίως στιχουργικά). Εδώ έχουμε και το ιδιότυπο της αυτοκλοπής riff από τον ίδιο σου τον ευατό. Η αρχή του refrain είναι στην ίδια βάση με το Bay of Pigs αλλά δεν με χαλάει καθόλου. Άλλο ένα τρισάθλιο κλιπ, τι να πω… Θα πω μόνο αυτό:
I walk along a lonely road!!!

Bonus:Τα παλαμάκια επιτρέπονται; (χαχα)

Rate :10/10

7. Bastards

Δύσκολο. Τόσο παραταιρο αυτό το τραγούδι. Δεν ξέρω. Λες και ξεπήδησαν ξαφνικά οι Machine Head and Sons μέσα στο δίσκο για guest εμφάνιση. Καμιά σχέση με Dropkick Murphys, κλασσικότατο folk αμερικάνικο τραγούδι, μόνο το banjo λείπει. Αυτό το τραγούδι νομίζω πως έχει μπει με το ζόρι στο δίσκο μόνο και μόνο γιατί απο αύτο (ίσως και σε συνδυασμό με το Is there Anybody out there) φαίνεται να ξεκίνησε η όλη δημιουργική διαδικασία του δίσκου. Το καλό είναι ότι δεν μου φαίνεται επιτηδευμένο όλο αυτό, πιο πολύ μου φαίνεται αυθόρμητο. Αλλά αφου το βγάζεις σε ακουστική έκδοση, οκ, είπες αυτά που έπρεπε να πεις, έχεις φτιάξει και μια σειρά τραγουδιών βασισμένη πάνω σε αυτό (Hope Begets Hope, Grind You Down, Eulogy), τι την θες αυτήν την εκδοχή σε αυτό τον δίσκο. Βάλε την bonus σε κάποια deluxe edition. πφφφ. Τα είπα.

Bonus:"…And I think a lot of people… I don’t know how other bands think, but I don’t really hear a lot of rock or metal bands standing up and saying anything. And this record was kind of a reaction to that…"

Rate :6/10

Εγώ το προτιμώ αυτό.

8. Hope Begets Hope

Και αφού ξεπεράσαμε το σκόπελο του Bastards πάμε στον υπόλοιπο δίσκο που έχει μόνο καλά στοιχεία κατ’ εμέ. Και ξεκινάμε με ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Ρε έχω κολλήσει. Stand your ground και εδώ (η σειρά τραγουδιών που λέγαμε). Κομματαρα από την αρχή ως το τέλος, στιχουργικά άψογο, εκτελεστικά άρτιο. Repeat μόνο.

Bonus:"…Have you ever been the hated one, face to face with the flaws upon your soul…"

Rate :10/10

9. Screaming at the Sun

Stoner, εμπνευσμένο από Alice in Chains, δεν ξέρω, αυτές οι νεες προσεγγισεις προς αυτές τις κατευθύνσεις με ενθουσιάζουν πολύ. Όπως και το αποτέλεσμα. Πολύ δυνατό κομμάτι, εξαιρετικό feeling. Πολύ θα ήθελα ένα δίσκο σε αυτό το πνεύμα.

Bonus:Το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, βαρύ και ασήκωτο.

Rate :9/10

10. Βehind a Mask

Ωραία πράγματα, μελωδικά. Η μαύρη αλήθεια είναι πως ο Robb δεν φημίζεται για την φωνή του αλλά κυρίως για την αγριοφωνάρα του αλλά εδώ έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Οι στίχοι μου βγάζουν προσωπικές ιστορίες, η φωνή βγάζει συναίσθημα (και λίγο εως πολυ Corey Taylor). Διαφωνώ με τον Flynn πως δεν το έχουν επιχειρήσει αυτό ξανά, μάλλον δεν το θυμάται το damage inside του bloodstone, αλλά εδώ σε σύγκριση με τη βαρεμαρα του Damage, υπάρχει ροή, υπάρχει κλιμάκωση, υπάρχει αξία. Κάθε φορά που το ακούω μου αρέσει και πιο πολύ. Ξεκίνησε κάπου στο 8 και πλησιάζει προς το 10 με φόρα. Θα ήταν τόσο γαμάτο να το διασκευάσει ο Corey πάντως. Θα το απογείωνε.

Bonus: O Robb φοράει την μάσκα του Corey, ο Corey την δικιά του και όλοι μαζί Βehind a Mask.

Rate :9/10

11. Heavy Lies the Crown

Κάπου εδώ με το πατάς το play για λίγο μεταφέρεσαι στην εποχή των Λουδοβίκων της Γαλλίας και συγκεκριμένα στα χρόνια του Spider King (Louis XI), όπως επίσης μεταφέρεσαι και στις εποχές Blackening-Locust. Έπος. Κάπως έτσι γράφονται οι ύμνοι. 8:48 δεν χορταίνω να το ακούω. Νομίζω ότι τέτοιο τραγούδι δεν έχουν ξαναγράψει οι Machine Head. Είναι κάτι σαν το δικό τους Rime of the Ancient Mariner. Μακράν ότι καλύτερο, αξίζει να αγοράσεις το δίσκο μόνο και μόνο για αυτό το κομμάτι.

Bonus:Κόψε φάτσα… (part I)

1

Rate :10/10

12. Psychotic

Άλλο ένα άψογα δομημένο και εκτελεσμένο κομμάτι. Καταπληκτικό riff που σου κολλάει άμεσα όπως και το refrain. Για κάποιο λόγο μου θυμίζει περισσότερο στιχουργικά το Here I Go Again από το τελευταίο Body Count. Βγάζει την ίδια τρέλα και παράνοια. “…Trapped in my pain, fight to keep myself sane, silent I scream, tortured by these dark dreams…”

Bonus:"…Silent I scream…"

Rate :10/10

13. Grind You Down

Μουσικά από τα πιο αμφιλεγόμενα κομμάτια, στιχουργικά από τα καλύτερα (Spoiler:Στίχοι για δεκαπεντάχρονα). Μουσικά έχουμε μερική αυτοκλοπή στην εισαγωγή του κομματιού με ολίγη απο Trephination (δεν με χαλάει και πάλι) ενώ στο refrain παίρνουμε λίγο από Slipknot και No Life. Λίγο (χαχα). Στιχουργικά δική μου άποψη έιναι πως αφορά τον Joseph Warren “Vinegar Joe” Stilwell, πρων καραβανά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ψιλοφασισταριό, άνθρωπος που χαιρόταν με την κατάληξη των Ιαπόνων μετά τις πυρηνικές βόμβες σε Ναγκασάκι και Χιροσίμα. Η θεωρία μου βασίζεται στο ότι το Grind you down (σειρά τραγουδιών Bastards) ή πιο σωστά το Don’t Let the Bastards Grind you down ήταν το motto του, γνωστό ως και Illegitimi non carborundum, ενώ πέθανε από καρκίνο στο στομάχι και στους στίχους έχουμε ("…The burning feeling in my stomach starts to ache, the sweat begins to bead uncertainties awake, my body’s holding and it’s folding to the floor, fight back alpha evermore…". Ισχύει δεν ισχύει το κομμάτι είναι rager και μου αρέσει αρκετά.

Bonus:Κόψε φάτσα… (part II)

2

Rate :9/10

14. Razorblade Smile

ή αλλιώς Blood for Blood 2018 ή αλλιώς Whiplash 2018. Σφαγή. Αφιερωμένο στον ένα και μοναδικό Lemmy, τρελές ταχύτητες καθόλου φρένο. Μόνο γκάζι. Τους χαλάει μερικούς οι στίχοι τύπου “…I’m eatin’ pussy by a dumpster, beard stinking like snatch…” δεν ξέρω από πότε θεωρήθηκε ο Flynn ένας νέος Ελύτης αλλά δεν αναφέρουν και τους υπόλοιπους που και νόημα έχουν και διασκεδαστικοί είναι “…This is an all-black Russian hack, go USA, Trump’s in bed with North Korea, and that just might be gay, come on…”. Ο καθείς το χαβά του. Thrash τραγούδι της χρονιάς από το Γενάρη imo.

Bonus:"…I’m a rock star in the gutter and I love it down here…"

Rate :10/10

15. Eulogy

Είχαμε ξεκίνημα του δίσκου από το The more things change έχουμε κλείσιμο από το The Burning Red. Παρόμοιου ύφους και δομής κομμάτι όπου έχουμε refrain τμήμα του Bastards. Πολυ καλύτερη ατμόσφαιρα και αποτέλεσμα από το Bastards. Ωραίο κλείσιμο. Και να έλειπε πάντως δεν θα τρελενόμουν.

Bonus:Με το “…We’ll change…” δεν το πολυβλέπω αλλά αυτή είναι άλλου ίδους συζήτηση.

Rate :7/10

Overall

Δεν ξέρω τι τους έχει πιάσει όλους από τότε με το περιστατικό του Anselmo, ίσως φταίει και οι εποχή που ζούμε(;), όλοι έχουν γίνει κριτές των πάντων, όλοι οι ελύτηδες των πληκτρολογίων πέσαν από τα σύννεφα με την έλλειψη στιχουργικής δεινότητας απο μεριάς Flynn (ενώ παλιότερα είχε φτάσει στο peak της έμπνευσής του (;), υπάρχει κάπου κάποια αναβίωση του nu-metal και έτρεξε ξοπίσω της ο Robb (;), το πολιτικό τραγούδι είναι εμπορικό (;), δεν νομίζω πως αυτός ο δίσκος είναι για 1/10 (πραγματικά αυτά που έγραφε το Decibel εκτός τόπου και χρόνου, γενικά παίζει οι περισσότεροι πλέον να θάβουν ακούγοντας 3 νότες “… The new Machine Head is a 74-minute rap metal album with a song tha sounds like the Dropkick Murphys in the middle…”).

Όπως ούτε το Bloodstone & Diamonds είναι για 3,41/5, όπως ούτε το Catharsis είναι αριστούργημα. Είναι ένας πολύ καλός δίσκος άνω του 8, ο ένατος για τους Machine Head, που αν του έλειπαν 2-3 τραγούδια (για μένα τα Triple Beam, Bastards, Eulogy) θα ήταν στους 10 καλύτερους της χρονιάς από τον Γενάρη.

Με την κριτική του site συμφωνώ σχεδόν 95% αλλά να μην είναι Rocking Choice μου προκαλεί εντύπωση, όταν 4/6 κάθε μέρα είναι. Εκτός και αν όταν μια metal μπάντα δεν βγάζει τον κλασσικό metal δίσκο που περιμένεις. Εκτός αν είναι μόνο για metal δίσκους το Rocking Choice. Τεσπα. Μπερδεύτηκα.

Εν τέλει το δύσκολο δεν είναι να κρίνεις πίσω από ένα πληκτρολόγιο αλλά να δημιουργείς μετά από 8 δίσκους κάτι άλλο, κάτι φρέσκο, κάτι που να εκπροσωπεί κυρίως αυτούς που το δημιουργούν. Και σε αυτό το πείραμα του Catharsis πετυχαίνει. Όχι απόλυτα. Αλλά τους βγάζει από την στασιμότητα του Bloodstone & Diamonds σε νέα δημιουργικά μονοπάτια.

Rate :8,87/10

Και βάσει παλαιοτέρων σκέψεων:

The Blackening 10
Burn My Eyes 9,99
Through The Ashes Of Empires 9,23
The More Things Change… 9,22
Unto The Locust 9,21
Catharsis 8,87
The Burning Red 8,46
Supercharger 6,92
Bloodstone & Diamonds 6,53

Αυτά.

7 Likes

Το heavy lies the crown είναι κομματαρος!!
Γενικά ο δίσκος μου αρέσει, υπάρχουν μπόλικα πράγματα εκεί μέσα που μετρούν, αρκεί να μην είσαι προκατειλημμένος και να πιστεύεις ότι μετά το blackening δεν υπάρχει λόγος να ασχολουμαστε…
Αψογο ξεκινημα με το volatile, πορωση στο “beyooond the pale”, ατμόσφαιρα στο screaming at the sun, κομματάρες τα kaleidoscope, psychotic, grind you down και razorblade smile.
Και στην κορυφή όλων το crown με την ενορχήστρωση του και την ατμόσφαιρα που βγάζει σε συνδυασμό με το χαμό από ριφς και την αγριοφωναρα του Robb. Μια χαρά δίσκος είναι, too much hate χωρις λογο…το κυριότερο λάθος του Flynn είναι ότι έβαλε 15 κομμάτια, αν ήταν στα 10-12 τα πραγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα.

2 Likes

Θα ηταν καλυτερα αν για singles μας εβαζαν πρωτα τις κομματαρες που ακουσαμε την προηγουμενη Παρασκευη!!
Φαντασου να ειχαμε πρωτο δειγμα το Heavy Lies the Crown ή Hope Begets Hope,Psychotic,California Bleeding.
Σημερα πηγα και πηρα το digipack γιατι ειχε εξαντηθει σε ολα τα μαγαζια τη Δευτερα.
Παραξενο μου φανηκε στην αρχη αλλα δεν ειχαν και πολυ στοκ οταν ρωτησα.
Και αυτο με κρατηση το προλαβα αλλιως ποιος ξερει ποτε θα ξαναφερναν.

1 Like

αντε ρε…παράξενο. .εγώ μάλλον για βινυλιακι θα πάω αλλά βάλε καμιά φώτο να το δούμε να το ζηλεψουμε

Μα τι setlist είναι αυτα!!! κρίμα που δεν θα περάσουν

https://www.setlist.fm/setlist/machine-head/2018/saturn-birmingham-al-2bee8cea.html

Στις πρώτες λίγες ακροάσεις ξεχώρισα τα Volatile (σολάρα), Catharsis (φωνητικάρες), California Bleeding, Razorblade Smile.

Το άλμπουμ δεν είναι καν μέτριο. Είναι καλό. Δεν ξέρω γιατί έχει γίνει τόση συζήτηση για αλλαγές κλπ, για εμένα είναι τυπικός ΜΗ δίσκος. Ναι έχει 2-3 τραγούδια που έχουν και άλλα στοιχεία -ίσως αυτό επηρεάζει στη συνοχή όμως και άρα στο τελικό αποτέλεσμα- αλλά δε μιλάμε για καμία στροφή στον ήχο τους.
Όπως και να έχει, καλό έκανε αυτή η κουβέντα και οι αρνητικές κριτικές γιατί είμαι σίγουρος πως τον άκουσε πολύ περισσότερος κόσμος, έστω από περιέργεια.

5 Likes

Παίζει το Razorblade Smile να είναι το καλύτερο τους κομμάτι εδώ και χρόνια, το έχω λιώσει, αρχιδάτο και Machine Head 100%. Κατά τα άλλα αυτοί που του έβαζαν 1/10 είναι ή κουφοί ή βαλτοί για να κάνει ντόρο ο δίσκος. Όλα να τα περιμένεις…

5 Likes

Σε ενα youtube live παντως που ειχε κανει ,εγραψα σχολιο:“what about athens?” σχετικα με το ευρωπαικο tour που ειχε ανακοινωθει και μου απαντησε οτι η αθηνα προοριζεται για το 2ο σκελος της ευρωπης,που θα εχει αποτελειται κυριως απο ανατολικη ευρωπη…μακαρι να το τηρησει γιατι το live του 16’ ηταν απιστευτο

2 Likes

ε αφού μας υπολογίζει για το σκέλος ανατολικής Ευρώπης πάλι καλά

θα μπορούσε να μας είχε στο σκέλος βόρειας Αφρικής :grin:

Για να σοβαρευτώ, μακάρι μακάρι μακάρι

1 Like

Με εψησες να παω 9 Φερβουαριου να τους δω με αυτο το σετλιστ!!!
Αν υπαρχουν βεβαια ακομα εισιτηρια…

τυχερέ @QuintomScenario
πολύ γεμάτο setlist

μακάρι να έρθουν και εδώ τελικά γιατί το '15 στο Βοτανικό είχαν θερισει αλλά πιο πολύ δεν θα ξεχάσω το live του '04 στο gagarin. όλεθρος. ποναγανε χέρια πόδια μια βδομάδα! !!

1 Like

σε εψησε το drum solo , που ξερουμε οτι τετοια πραγματα τα λατρευεις , ετσι ;

2 Likes

Ναι ναι, ειναι το καλυτερο μου να παω σε συναυλια που παιζει μιαμιση ωρα με το ζορι η μπαντα και η μιση ωρα ειναι σολος χωρις κανενα νοημα, οπως στη χειροτερη συναυλια που εχω παει στη ζωη μου, στους Heaven And Hell :joy:

Όχι που δεν θα σκοραρες με τέτοια πάσα! :stuck_out_tongue: