Μόνο ένα δίσκο κυκλοφόρησε αυτό το σούπερ γκρουπ των δυτικών ακτών και της πατρίδας του grunge. Μεταξύ των μελών του η φωνάρα Layne Staley των Alice in Chains και ο κιθαρίστας Mike McCready των Pearl Jam.
Ο δίσκος Above κυκλοφόρησε το 1995 και είχε 10 κομμάτια. Για όσους θέλουν να τους τσεκάρουν έβαλα 4 λινκ από αγαπημένα κομμάτια. Όσοι τους ξέρετε ήδη discuss
Είχα ποστάρει τραγούδι κ το’χατε δει κ εσύ κ η Πέννυ… Νομίζω το συζητήσαμε κιόλας ή με σένα ή με την Πέννυ μετά - όλο σας μπερδεύω
Μεγάλος δίσκος κ μεγάλη μπάντα. Ο Layne Staley σε μεγάλη φόρμα όπως κ ο McCready… Υπάρχει έμφαση στο συναίσθημα που βγάζουν οι Alice In Chains κατά κύριο λόγο κ οι Pearl Jam κατά δευτερεύοντα αλλά δίνεται έμφαση ακόμα κ στο blues (βλ. Artificial Red) - ο δίσκος δεν είναι καθαρό grunge όπως θα περίμεναν κάποιοι βάσει μελών. Είναι μια ιδιαιτερότητα το όλο θέμα και σίγουρα αξίζει προσοχής.
Σημείωση: Στα “I’m Above” και “Long Gine Day” συμμετέχει φωνητικά και ο Mark Lanegan - να τα βλέπουν κ όσοι αποθεώνουν στο αντίστοιχο thread.
Νταξ ότι έχει γίνει ήδη καλτ για τη μεγάλη σκηνή του Seattle (όπως κ οι Temple Of The Dog πχ) είναι αδιαμφισβήτητο και ευκόλως εννοούμενο.
Εντιτ
Βρε σταμάτα να τη λες στον κόσμο! Ας πάει κ άπατο το thread… Τί έγινε;
Ο υπερπαίκτης [B]Barrett Martin[/B] παίζει drums στους Mad Season, όχι ο Mark Pickerel. O Mark Pickerel ήταν ο πρώτος drummer των θεών Screaming Trees, μέχρι το Uncle Anesthesia.
Ο δίσκος των Mad Season είναι εκπληκτικός, όσο βαρετό κι αν ακούγεται αυτό. Ο Layne ουσιαστικά είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή (έχει σχεδιάσει και το εξώφυλλο). 2/4 είναι νεκροί από ναρκωτικά (ο μπασίστας John Baker Saunders πέθανε πριν τον Layne νομίζω, το 1999). Κυκλοφορεί και ένα DVD τους στο demonoid (εγώ τουλάχιστον από εκεί το κατέβασα). Δεν είναι ακριβώς επίσημη κυκλοφορία: αυτοί είχαν δώσει 1-2 συναυλίες όλες κι όλες. Η μία (ίσως και μοναδική, δε θυμάμαι τώρα πόσες συναυλίες έδωσαν) έγινε στο Moore Theater του Seattle, βιντεοσκοπήθηκε και κυκλοφόρησε σε βιντεοκασέτα (επισήμως). Κάποιος καλός άνθρωπος τη μετέτρεψε σε DVD κι έτσι την έχουμε κι εμείς. Ψάξτε το, είναι πολύ καλό. Έχει και Lanegan, καθώς και Skerik (ο σαξοφωνίστας τους).
To ειχα αγορασει πριν απο 10-11 χρονια μονο και μονο επειδη ειχα μαθει πως επαιρναν μερος ο Staley, o McCready και o Lanegan. Δεν ειχα ακουσει κανενα κομματι πριν, αλλα θεωρησα εγγυηση τα παραπανω ονοματα. Πολυ αληθινος δισκος με ολη τη σημασια της λεξης “αληθινος”.
Αυτο και το Temple Of The Dog ειναι δισκοι-φετιχ για μας τους γκραντζαδες:!:
τώρα αν σας πω ότι μου το είχε γράψει το 1995-1996 σε κασέτα ο awake θα με πιστέψετε;
αν δεν υπήρχε το Temple θα ήταν το καλύτερο one-off της σκηνής του Seattle. Όλο το “άγχος” και η εσωστρέφεια της σκηνής είναι κλεισμένα στο Temple, στο Vitalogy, στο Jar Of Flies, στο Above και στο Down On The Upside.
To παραπανω bold ειναι απο τα καλυτερα σχολια που εχω διαβασει πανω στο σιατλ.Μπραβο χρηστο
(Θα προσθετα κ ενα sweet oblivion , αλλα κ παλι η επιλογη των δισκων που εκανες ειναι απλα Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΗ)
[SPOILER]Αληθεια στοχα γραψει σε κασετα τοτε? Ουτε που το θυμαμαι αλλα πολυ χαιρομαι ,αποτι βλεπω επιασε τοπο η ατιμη 8)[/SPOILER]
[SPOILER]τον καιρό εκείνο, δεν έβρισκε δίσκους των Black Sabbath εποχής Dio σε αυτή την πόλη ούτε η Νικολούλη. Εγώ παίζει να άκουγα μόνο Sabbath τότε κι όταν μου είχες πει ότι έχεις Sabbath με Dio σε κασέτα πρέπει να σου είχα φέρει κενή σε χρόνο DT.
Αυτοβούλως αποφάσισες να γράψεις μόνο στην πρώτη πλευρά κάποια τραγούδια του Heaven And Hell και στη 2η τραγούδια από το Above, που μόλις σου είχαν δώσει και είχες πορωθεί. Θεώρησες ότι θα το εκτιμήσω γιατί γυρνούσα συνήθως με ένα φούτερ Pearl Jam. Τι θυμάμαι ε…[/SPOILER]
Μαζί με τους Temple of the Dog τα αγαπημένα μου super projects από το Seattle (υπήρχαν κι άλλα; :-k Δε θυμάμαι). Από την αρχή μέχρι το τέλος ο δίσκος έχει μια ωραία μελαγχολία, χωρίς να το καταλαβαίνεις θα το βάζεις που και που να το ακούς σε ιδιαίτερες στιγμές, τουλάχιστον με εμένα έτσι δούλεψε. Το ‘‘Wake up’’ όσες φορές το ακούω με πιάνουν κάτι ασυναρτησίες τύπου ‘‘είναι το καλύτερο τραγούδι ever’’ κλπ. Αυτή η μπασσογραμμή στην αρχή προκαλεί μόνο ανατριχίλες και συγκίνηση. Αγνό χτύπημα με το ‘‘I don’t know anything’’, έρωτας με τη συμμετοχή του Lanegan και γενικά respect για τη μουσική.