νομίζω αυτήν η ιδιαιτερότητα των marillion (ειδικά εποχής hogarth), κάνει και πολλούς προγρεσιβάδες να τους προσπερνούν ελαφρά τη καρδία ως πολύ ποπ ή τέλος πάντων κάτι το εύκολο, παρά τον τεράστιο πλούτο που κρύβει η μουσική τους.
Signal-05 ευχαριστούμε για το συναυλιακό report:bow:
Πότε θα καταφέρω να τους δω ρε γαμώτο…
Ο Hogarth είναι φοβερός…δεν το συζητάμε…επαγγελματίας 1000%, χαρισματικότατος, υπερδοτικός, και χωρίς να μπαίνω σε διαδικασία σύγκρισης, εντάξει φωνητικά δεν είναι το φαινόμενο, όπως π.χ ήταν ο Fish αλλά…το συναίσθημα του, η θεατρικότητά του, η πιστή απόδοση αυτών που τραγουδάει στο studio, και το πιο σημαντικό: μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα ροκ σταρ επί σκηνής, κάτι που τόσοι άλλοι σπουδαίοι τραγουδιστές του “προοδευτικού” στερεώματος ούτε κατά διάνοια πλησιάζουν. Όλα αυτά από τα dvd που έχω δει ε:lol:. Αλλά διαβάζοντας και την περιγραφή σου επιβεβαιώνομαι8). Χαρισματικός λοιπόν. Και θετική προσωπικότητα (κάτι που μετράω πολύ).
Αυτά που λες για τις ηλικίες:lol:. Αυτοί όλοι οι Αγγλοι 30άρηδες και άνω παίζει να έχουν δει τους Marillion από καμιά 20άρα φορές ο καθένας:!:. Σπουδαίο fanbase και μη ξεχνάμε αυτοί τους στηρίξαν όσο κανείς άλλος όταν τα βρετανικά ραδιόφωνα τους “έγραφαν” κανονικά (και εξακολουθούν να τους γράφουν). Οι Μarillion είναι περίπτωση συγκροτήματος που οι οπαδοί του συμμετέχουν ενεργά στην πορεία της μπάντας, είναι ζωντανός οργανισμός.
Όσο για το STCBM πραγματικά δεν ξέρω που θα φτάσει, το έχω ήδη λατρέψει. Το βάζω μάλλον ένα σκαλί κάτω από Brave και Μarbles, ένα από τα καλύτερα τους άλμπουμ στην Hogarth περίοδο αναμφίβολλα!
Λοιπόν μάγκες, αν το καλοσκεφτούμε οι Marillion αποτελούν πολύ σπάνια περίπτωση μπάντας και δε μιλάω σε μουσικό επίπεδο μόνο. Η θετικότητα που εκπέμπουν είναι μοναδική, τα ελατήριά τους είναι αμιγώς καλλιτεχνικά σε άμεση συνάρτηση με το καθαρά ανθρώπινο και συναισθηματικό κομμάτι, χωρίς ποτέ μα ποτέ να καταφεύγουν σε mellow “ευκολίες”.
Signal-05 το συναυλιακό report ήταν όντως χορταστικότατο. Ευχαριστούμε όλοι.
Η track by track κριτική του amazing_journey λίγο πιο πάνω γάμησε. Η μοναδική μου ένσταση είναι για το Montreal, το οποίο λατρεύω. Αγαπημένο κομμάτι από το δίσκο, τον οποίο όντως κάποιοι έχουμε ήδη λατρέψει και λιώσει, είναι το Power, το οποίο έχει κερδίσει με άνεση μια θέση στη συλλογή του 2012.
thanks μαγκες
παντως και απο κριτικες που διαβασα για το λαιβ αυτο
ολοι λεγανε τα καλυτερα
@amazing_journey
αυτο που λες για τους ανω των 30 οπαδους τους ισχυει
στο παρακατω λινκ (παρεπιμπτοντως ωραιο αρθρο και συνεντευξη)
http://www.cambridge-news.co.uk/Whats-on-leisure/Choice/From-prog-to-a-prince-how-Marillion-took-on-the-music-industry-and-won-12092012.htm
ο πρωτος που σχολιαζει τους εχει δει 39 φορες… JESUS CHRIST που λενε και στο sons of anarchy
ο νεος δισκος οντως εξελισσεται σε μεγαλη αγαπη
και αυτο που μαρεσει πολυ
ειναι οτι ακουγεται φρεσκος
μια ευκαιρια να τους γνωρισουν νεοι οπαδοι
και να επανασυστηθουν σε παλαιοτερους
Μεγαλείο παιδιά αυτό το συγκρότημα. Το καλύτερο άλμπουμ σίγουρα στην μετα-Marbles εποχή συνολικά και μετά από τόσα και τόσα άλμπουμ παραμένουν περιπετειώδεις και μοναδικοί. Εκπληκτικός δίσκος, αλλά τι να κάνουμε, έχουν συνδεθεί με το prog πώς να γίνουν δημοφιλείς…
Συμφωνώ σε όλα Πάνο, εκτός από το τελευταίο. Αν έπαιζαν prog metal μια χαρά οπαδούς θα είχαν και στην Ελλάδα και αλλού. Νομίζω ότι τα 2 στοιχεία που απωθούν πολλούς από αυτήν την τεράστια μπάντα είναι α) το πόσο ακραιφνώς Βρετανοί είναι μουσικά και β) τα έντονα στοιχεία pop που ανέκαθεν είχαν και στη μουσική τους και στην παραγωγή τους. Εγώ δέχομαι ότι αποτελούν πολύ ιδιαίτερη “γεύση”, αλλά και πάλι όταν είναι τόσο "νόστιμη"η μουσική τους δε στέκει αυτή η αντιμετώπιση.
Ακόμα και να εξαιρέσεις δίσκους σαν το Misplaced ή το Jester’s (που δεν γίνεται δηλαδή, αλλά λέμε τώρα), στα 00’ς έχουν βγάλει ένα μοναδικό αριστούργημα σαν το Marbles, ασύλληπτο άλμπουμ γενικά και όμως μόνο οι marillion οπαδοί το πήραν πρέφα και γνωρίζουν την ύπαρξή του. Αν διαφημιζόταν ως αυτόφωτο συγκρότημα, κάτι που ναι μεν έχει μεγάλη σχέση με το progressive (το οποίο αν και έχει επανέλθει στο προσκήνιο και πάλι δημοφιλές δεν το λες) και πλασαρόταν από τύπο κα internet σαν κάτι μοναδικό, νομίζεις δεν θα χε πέραση και από κόσμο που δε θα’χε ιδεα τι είναι ή πόσο σημαντικοί υπήρξαν οι marillion; Και πράγματι, σε πολλές στιγμές το pop στοιχείο υπερισχύει, όπως και η χαρακτηριστική βρετανίλα στον ήχο τους, αλλά και πάλι αυτή η ιδιαιτερότητα περνάει στα ψιλά και τα μόνα εξώφυλλα και αναφορές είναι στο Prog Rock περιοδικό.
Υποθετικά μιλάμε φυσικά, αλλά σε αυτό που ρωτάς δε νομίζω ρε φίλε. Σαφώς και είναι απόλυτα ταυτισμένοι με το prog, αλλά επαναλαμβάνω πως αν αυτή η ταμπέλα είχε το metal σαν 2ο συστατικό, θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα.
Για το Marbles φυσικά δε δύναμαι να διαφωνήσω. Μπορώ να πω ότι η ίδια η μπάντα “φταίει” που επέλεξε αυτό το μοναχικό δρόμο στον τρόπο που αυτοπροωθείται. Στην Αγγλία και σε άλλες χώρες οι άνθρωποι δεν ακούν μουσική με τον ίδιο τρόπο όπως αλλού και υποστηρίζουν πολύ τα ντόπια προϊόντα (σκέψου την περίπτωση Maiden π.χ.). Εκτός αυτού η αποδοχή της pop στην Ελλάδα είναι ακόμα ένα θέμα που δεν έχει ξεπεραστεί εντελώς (και να πού φταίνε τα σπαθιά και οι δράκοι…μεταξύ άλλων βέβαια).
Ειδικά το Marbles οφείλει να το ακούσει οποιοσδήποτε οπαδός των Floyd σέβεται τον εαυτό του. Μοναδική περίπτωση ατμόσφαιρας και εγκεφαλικότητας. Πάντως γενικά νομίζω ότι οι Marillion είναι πολύ πιο “δύσκολοι” απ’ ότι φαίνεται με μια πρώτη ακρόαση. Ίσως και γι’ αυτό τσινάνε πολλοί.
αν διαβασεις τη συνεντευξη του mosley απο το link στο τελευταιο ποστ μου
θα δεις οτι λεει
οτι αυτος ο μοναχικος δρομος που επελεξαν
ειναι και αυτος που τους ωφελησε και μπορουν και κανουν οτι θελουν τωρα
χωρις ελεγχο απο κανενα
οπωτε δεν νομιζω να τους νοιαζει που υπαρχει κοσμος που δεν ξερει το marbles
οι marillion ειναι οντως ιδιαιτερη περιπτωση μπαντας
αρκετα ποπ για να τσιμπησει ο ροκας/μεταλας που γουσταρει ογκο και ριφ
αλλα και αρκετα “δυσκολοι” (=ελλειψη σινκλ, 10λεπτα κομματια,πολυ ατμοσφαιρα) για να τσιμπησει ο πιο νορμαλ οπαδος (αυτος πχ που ακουει u2,rhcp,nirvana και του αρεσει το wish you were here και το comfortably numb)
αρκετα “απλοικοι” για να τσιμπησει ο προγκρεσιβας που θελει τεχνικουρες
μεγαλος μπακ καταλογκ για να ασχοληθει καποιος που εχει ολη τη καλη θεληση να ξεκινησει να ακουσει marillion
αυτα εντοπιζω προσωπικα εγω
Καμία αντίρρηση signal-05, ούτε με εσένα, ούτε με τον Ιan. Εξάλλου, πάνω-κάτω αυτά λέγαμε με τον Πάνο. Μαγκιά τους, δεν τους κριτίκαρε αρνητικά (ή θετικά) κανείς για τις επιλογές τους. Τους λόγους που πολλοί τους αγνοούν σχεδόν προκλητικά συζητούσαμε.
Σε κάθε περίπτωση, ο βασικότατος λόγος της κουβέντας είναι η δισκάρα που έβγαλαν φέτος. Καμία αμφιβολία πως είναι στα 10 καλύτερά τους album και το καλύτερο μετά το Marbles. Ωστόσο έχει και μια μοναδικότητα, όπως όλοι οι δίσκοι τους (και οι λιγότερο γαμάτοι). Ένας συνδυασμός ζεστασιάς, φρεσκάδας, ταξιδιωτικής διάθεσης και εσωτερικότητας, που το έχει ήδη αναδείξει σε δισκάρα.
Για πολλές άλλες μπάντες μπορώ να πω διάφορα, με μουσικά κριτήρια. Και για τους Marillion το ίδιο, με τη διαφορά ότι ετούτοι πρωτίστως μου ομορφαίνουν τη ζωή. 
Να προσθέσω έναν προβληματισό μου σε ένα κομμάτι της συζητησης περί δημοφιλίας.
Είναι ιδέα μου ή οι Gazpacho με την προσοχή που τράβηξαν (και πολύ καλά έκαναν) και τις συζητήσεις που έγιναν γύρω από το “March Of Ghosts” θα μάζευαν τον ίδιο ή και περισσότερο κόσμο από τους Marillion αν ερχόντουσαν αυτή την εποχή εδώ;
Πιθανότατα και χωρίς το March Of Ghosts θα μάζευαν περισσότερο κόσμο νομίζω. Μιλώντας με αρκετό κόσμο που παρακολουθεί από απόσταση τις μπάντες αυτού του ήχου, σχεδόν όλοι θεωρούν τους Marillion ξεπερασμένους μπαρμπάδες, ενώ οι Gazpacho έχουν κι ένα (έστω μικρούλι) hype. Λογικό για μια σχετικά νεόκοπη μπάντα, αλλά αν μιλήσουμε με μουσικά κριτήρια, οι Marillion καταδικάζονται ερήμην, αφθορί και παραχρήμα.
Το hype είναι λίγο ύπουλος όρος. Δεν είναι απαραίτητα κακός, αλλά όταν μεγαλώνει από ένα σημείο και μετά, ξεπερνά την ουσία, που είναι η μουσική και εκεί μπερδεύονται τα πράγματα.
Στο αντίθετο άκρο, στα γούστα του εδώ κοινου οι Marillion ήταν πάντα μάλλον λίγο “αντιντουριστικοί”. Πιθανότατα, ισχύουν όσα είπε ο signal κι ακόμα μερικοί παράγοντες.
Το καινούργιο δεν έχω προλάβει να το ακούσω ακόμα όσο και όπως πρέπει.
Εντάξει, κακά τα ψέματα, μπορεί το March Of Ghosts να κάτσει το ακούσει τριπλάσιος κόσμος σε σχέση με το STCBM, ωστόσο κατ’ εμέ δεν τίθεται ζήτημα. Οι Marillion σίγουρα θα μάζευαν περισσότερο κόσμο από Gazpacho (αν είχαν παρόμοια τιμή εισιτηρίου) γιατί στις συναυλίες παίζουν μεγάλο ρόλο τα ονόματα. Δεν έχουν όσο κοινό όφειλαν να έχουν βάση ιστορίας και ποιότητας, αλλά δεν παύουν να είναι οι Marillion. Τους ξέρει και ο Ψ προγκρεσιβομεταλλάς από το χάμμερ, λόγου χάρη. Τους Gazpacho ο συγκεκριμένος δεν τους έχει ακούσει καν.
Επίσης, να πω ότι οι Gazpacho είναι πολύ πολύ πιο εύκολοι να ακουστούν από κάποιον. Όλοι οι δίσκοι τους, όχι μόνο ο τελευταίος, ο οποίος ήταν και μακράν ο πιο προσβάσιμος. Οπότε παρόλη την εμφανή επιρροή των μεν στη μουσική των δε, η σύγκριση είναι λίγο άδικη.
Δεν το είπα άσχημα αυτό ρε συ. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι Gazpacho, δεδομένου ότι δεν παίζουν και πολύ “φιλική στα αυτιά” μουσική, έχουν κάποια ανταπόκριση, σε αντίθεση με τους Marillion. Γι’ αυτό έγραψα hype. Στο κάτω-κάτω μακάρι τέτοιες μπάντες να έχουν hype. Έχουν τόσα πολλά να “πουν” εξάλλου…
Άκου το Χρήστο. Είναι πραγματικά θησαυρός.
Καλά, προφανώς ούτε εγώ το είπα για να υπερ-αμυνθώ τους Gazpacho. Και συμφωνώ για το hype, με την ευρύτερη έννοια του ώρα. Απλά στάθηκα σε δύο σημεία.
1)Διαφώνησα στα περι λαηβ: Είμαι πεπεισμένος ότι οι Marillion θα μάζευαν περισσότερο κόσμο για τους λόγους που είπα. Ωστόσο αυτό είναι κάτι που δε θα το μάθουμε ποτέ.
2)Εξήγησα γιατί πιστεύω ότι υπάρχει αυτό το hype: Θεωρώ το Tick Tock, ας πούμε, πολύ πιο εύκολο δίσκο από το Marbles, το οποίο είναι μεν κατά πολλούς ο καλύτερος Hogarth δίσκος sta 00s και μετά αλλά είναι ταυτόχρονα ένα διπλό μπαλντούμι (το τικ τοκ 40λεπτο) με πολλές mellow ατμόσφαιρες και πολύ πολύ κρυμμένες μελωδίες (στο τικ τοκ οι μελωδίες ξεχωρίζουν και σου κολλάνε με τη μία). Πέρα από το Ocean Cloud πρέπει να κάτσεις να του δώσεις πραγματικά πολύ προσοχή για να τον λατρέψεις. Το March Of Ghosts θα το γουστάρει και η αυτός που λιώνει τα τελευταία ανάθεμα και θα το ακούσει 2 φορές στα πεταχτά.
Εγώ θα διαφωνήσω με τον Μάνο, για εδώ συγκεκριμένα.
Ο κόσμος - πέραν ενός πυρήνα οπαδών που πάνε μόνιμα σε συναυλίες - έχει μια “λογική μπουζουκιού”. Πριν παρεξηγηθεί, εννοώ ότι θέλει να πάει να ακούσει τραγούδια που ξέρει και από τους Marillion ελάχιστος κόσμος ξέρει ακόμα και το “Kayleigh”, μην έχουμε αυταπάτες.
Οι Gazpacho τους λίγους που είχαν να πιάσουν τους έπιασαν και ο κόσμος αυτός θα πήγαινε στη συναυλία, γιατί ξέρει ότι θα άκουγε τα τραγούδια του “March Of Ghosts” που τα ξέρει.
Από την άλλη, το μεγάλο όνομα δεν λέει τίποτα από μόνο του εδώ. Το cult όνομα, ίσως. Να έχουμε να λέμε ότι τους είδαμε κι αυτούς που μπλα μπλα…
Δημήτρη έχω μια τεράστια to do list και για ένα που ακούω δύο καινούργια μου έρχονται, αλλά αυτό θα το βάλω σε fast track διαδικασία από ότι φαίνεται, χεχε…
Μετράω αντίστροφα για Μιλάνο το Γενάρη, για το δίσκο δεν έχω ακόμα άποψη αλλά για να είναι ο καλύτερος μετά-Marbles, θα πρέπει να ξεπεράσει το πρώτο από το Hapiness, που είναι δύσκολο task…
To σκεφτόμουνα για Βαρκελώνη αλλά τα αεροπορικά τσούζουν. Σταμάτησε να πετάει και η Ryanair
Σύμφωνα με τον fish έφυγε από την ζωή η Kay που τον ενέπνευσε να γράψει το Kayleigh 