Nτεμπουτο Manowar ευκολα!!! Ελαχιστα 2ο το Screaming κ το απιστευτο
Θα ψηφίσω Number of the Beast.
2ο θα έβαζα Restless and Wild και 3ο το Screaming.
1 Like
Ενδιαφέρουσα χρονιά το 1982, με το NWOBHM να φτάνει στο απόγειο του, πριν πάρει νομοτελειακά την κατιούσα. Όμως σε έτος των 80’s με δισκογραφική παρουσία των Maiden, η πρωτοκαθεδρία τους δύσκολα αμφισβητείται, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον εμβληματικότερο δίσκο τους, αυτόν που γνωρίζουν και οι εκτός του metal κυκλώματος. Το “Number of the Beast” λοιπόν κι από εμένα!
Για να φτιάξω κι ένα πρόχειρο top5, στη δεύτερη θέση θα βάλω το “Restless and Wild” όπου η μηχανή των Accept έχοντας πάρει μπρος για τα καλά με το Breaker, τώρα πια ξεφεύγει κομίζοντας και ακραίες προτάσεις (“Fast as a Shark”) που δεν μας είχαν συνηθίσει.
Μιλώντας για τα ολοένα επεκτεινόμενα όρια του νεαρού τότε metal παρακλαδιού, το “Wiped Out” των “Rush του speed metal”, Raven, και το “Metal On Metal” των Anvil κάνουν αυτό ακριβώς: διαστέλλουν το μεταλλικό σύμπαν θέτοντας νέα standards.
Σε πιο χαμηλές ταχύτητες, να μην ξεχάσω το “Living On… Borrowed Time” των Diamond Head όπου ακόμη και στις εμπορικές τους στιγμές είναι ακαταμάχητα γοητευτικοί, ενώ στις επικές παραμένουν κορυφαίοι. Είναι εύκολο όταν διαθέτεις ταλέντο και οι Harris και Tatler το είχαν σε αφθονία.
Ειδική μνεία και στο μελωδικό αριστούργημα “The Unexpected Guest” των Demon (εντάξει βγήκε… top6 τελικά).
Εννοείται ότι το “Screaming For Vengeance” των Priest με τις κυρίαρχες και εμφανέστατες εμπορικές βλέψεις του, δεν χωράει σε μια τέτοια λίστα και χαίρομαι ιδιαίτερα που από ένα γρήγορο πέρασμα από τα παλιότερα σχόλια διαπίστωσα ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος που διακρίνει το οφθαλμοφανές και δεν παρασύρεται από τα καταπληκτικά “Electric Eye” και ομώνυμο.
3 Likes
να δεχτώ ότι έχει πιο εμπορικό χαρακτήρα από προηγούμενες δουλειές (βέβαια και σε παλιότερες κυκλοφορίες οι Priest προσπαθούσαν να χτυπήσουν την αμερικάνικη αγορά με τραγούδια όπως Living After Midnight, United κτλ). αλλά ξεχνάς κι άλλα κομμάτια…
Riding Like the Wind; Έπος!
Υou ‘ve Got Another Thing Comin’? Έπος! Και τί έγινε που είναι εμπορικό;
Devil’s Child? Ακόμα κ το Bloodstone!
Ουσιαστικά ο μισός δίσκος είναι κομμάτια που έχουν επηρεάσει πολλές μπάντες στο metal κ αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να τον κατατάξει στις τοπ κυκλοφορίες (και ποιοτικά) του 1982.
1 Like
Σίγουρα Number… πρώτο και από κάτω, με βαριά καρδιά όμως, Accept-άρα. Μετά μάλλον Scorpions με το θεϊκό Blackout, Manowar και μάλλον Screaming… για να κλείσω 5άδα
Δεν έχω καμιά διαφωνία επί τούτου. Το ίδιο ισχύει και για το ανυπόφορης μετριότητας “Point of Entry”, αλλά καταλαβαίνω την σκοπιμότητα να αναφέρεις παραδείγματα από το “British Steel” που απολαμβάνει μεγάλης αποδοχής.
Ο άλλος μισός όμως; Το 50 % αρκεί για να μπει στις κορυφαίες κυκλοφορίες; Με αυτή την λογική, από την ίδια χρονιά θα αποθεώναμε και το “Battle Hymns” των Manowar που αν είχε μόνο την β’ πλευρά και ήταν ΕΡ θα ήταν από τα καταπληκτικότερα ΕΡs όλων των εποχών!
Να πω την αλήθεια και επί της επιδραστικότητας του “Screaming…” έχω τις αντιρρήσεις μου. Η περίοδος που οι Priest πραγματικά άνοιγαν δρόμους και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν στα βήματα τους ήταν μεταξύ 1976-1978 δηλαδή από το “Sad Wings…” μέχρι και το “Stained Class”. Από εκεί κι έπειτα, μάλλον οι Priest ήταν εκείνοι που προσπαθούσαν, άλλοτε επιτυχημένα κι άλλοτε όχι, να παραμείνουν σχετικοί με την μουσική επικαιρότητα χωρίς να την καθορίζουν πια.
(Τώρα που λέμε για επιδραστικούς δίσκους θυμήθηκα ότι… ξέχασα το “Black Metal” των Venom 
)
1 Like
Για μένα, με διαφορά ο αγαπημένος μου δίσκος είναι το “Blackout” των Scorpions. Δεν είναι metal, αλλά όταν το άκουσα τις πρώτες φορές πίστευα ότι με τέτοια παραγωγή και τέτοιες κιθάρες δεν υπήρχε τίποτα πιο σκληρό που μπορούσε να το κοντράρει. Σήμερα, προφανώς και βλέπω καθαρότερα, αλλά δεν παύω να πιστεύω ότι συνεχίζει να έχει φοβερή παραγωγή και φοβερές κιθάρες που το κάνουν πολύ σκληρό για να είναι κάτι παραπάνω από το είδος στο οποίο ανήκει.
Ο Klaus κάνει φοβερές ερμηνείες αν μη τι άλλο κι έχει μέσα και αυτό το ζουμερό ροκίδιον “Arizona”. Έχει κι εξώφυλλο που θα ταίριαζε στη σκηνή του thrash. Είναι επίσης και ο δίσκος που μάλλον σήμαινε αρκετά για τους έτερους Γερμανούς Underdog και κυκλοφόρησαν δυο χρόνια αργότερα το επίσης σκληρό “Rabies in Town”.
2 Likes
Δε θα διαφωνήσω καθόλου. Ασχέτως το πως τους αντιμετωπίζουμε πλέον, υπήρξαν εξαιρετικής ποιότητας μπάντα που όντως, πολύ συχνά ξεπερνούσε και το όριο σκληραδας που θεωρείται ως χαρντ ροκ
Δεν υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες που ήταν επί τόσα χρόνια σερί αψεγάδιαστες. Νον στοπ από το 1974-1990 είχαν τουλάχιστον πολύ καλούς δίσκους
2 Likes
Και το Face The Heat (1993) είναι πολύ καλός δίσκος επίσης.
Και μετά είχαν κι έναν καλό δίσκο το Unbreakable εκεί στο 2004.
2 Likes
Στα 90’ς έχω κενό, δεν έχω ασχοληθεί μαζί τους. Το unbreakable το είχα αγοράσει και ήταν μια χαρά όπως και το humanity
Νομίζω κι εγώ θα έβαζα το Blackout στα καλύτερα του 82
Τι λετε ωρε για Πριστ; Πολυ ωραιο το Screaming For Vengeance, γαματο το Defenders Of The Faith.
Το Blackout ειναι δισκαρα.
1 Like
Τους Scorpions τους γνώρισα και τους λάτρεψα με τα In Trance και Lovedrive.Κάποια στίγμη έπεσε στα χέρια μου και το Blackout και
Summary
ξενέρωσα-απογοητεύτηκα(ναι ναι ξέρω πέτρες,ντομάτες αλλά ήμουν μικρούλης,τα έκανα ακόμα επάνω μου)
Αυτά τα ολίγα!!
Το Stained Class, το έχω ξαναπεί τουλάχιστον δυο φορές σε αυτό το φόρουμ, ότι το θεωρώ τον καλύτερο δίσκο τους.
Από εκεί και πέρα, για επιδραστικότητα, δες πόσα τραγούδια έχουν διασκευαστεί κ από ποιους, από τον συγκεκριμένο δίσκο:
- Electric Eye: Helloween, As I Lay Dying
- Riding Like the Wind: Witchery
- Bloodstone: Stratovarius
- Screaming for Vengeance: Sepultura, Iced Earth, Virgin Steele
- Devil’s Child: Acheron
- You ‘ve Got Another Thing Comin’: Saxon
Ο μισός δίσκος λοιπόν (plus) και από καλές μπάντες. Άρα σημασία έχει και πόσο καλά είναι τα “καλά” κομμάτια του δίσκου. Για να καταλήξω: για μένα ο δίσκος είναι άνετα στα καλύτερα του 1982.
4 Likes
Heavy Load - Death or Glory για να μην ξεχνιόμαστε!
Αν το Battle Hymns ήταν ο μοναδικός δίσκος των Manowar, θα μνημονευόταν στους αιώνες των αιώνων. Απλώς ‘καπελώθηκε’ από τους ογκόλιθους που τον διαδέχθηκαν - και δικαίως. Κατά τ’ άλλα, πέρα από τα έπη που άνοιξαν δρόμους και δημιούργησαν ουσιαστικά ένα νέο ιδίωμα, και η α’ πλευρά περιέχει απλοϊκό μεν, θαυμάσιο δε χέβι μέταλ. Το οποίο, εν έτει 1982, δεν αφθονούσε κιόλας στην από κει μεριά του Ατλαντικού (μη γυρίσει κάνας καμένος σαν τον υποφαινόμενο και αναφέρει τίποτα Hyksos, θα τονε πλακώσω στις σφαλιάρες – αφού πρώτα τον προσκυνήσω!!)
Για τους JP δεν έχω να πω και πολλά πράγματα, ακόμα και οι μέτριοι Priest μόνο αδιάφοροι δεν είναι, και το Screaming δεν είναι καν μέτριο (για την ακρίβεια ψιλογαμεί). Blackout ο προτελευταίος πραγματικά μεγάλος δίσκος των Scorps.
Το NWoBHM γαζώνει ακόμα, και εκτός από τα δισκία που ήδη αναφέρθηκαν από τον φίλο Ian θα ήθελα να προσθέσω και ένα προσωπικό αγαπημένο, το Firedance των Shiva. Παραμένοντας σε μελωδικό mode, το Black Tiger των Y&T σίγουρα χρήζει αναφοράς επίσης.
Για το τέλος κράτησα τον παρακάτω υπερδίσκαρο, τον οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν τον έχει ακούσει… Guitar-oriented hard rock με prog αναφορές. Λιώστε τον!
5 Likes
Γεια σου @grul με τις obscure-ίλες σου!
(Αλήθεια, αυτοί οι Hyksos μήπως πήραν το όνομα τους από τον αρχαίο λαό των Υξώς;)
1 Like
Μιλάμε για πολύ καλή χρονιά που τη σκεπάζει ο αριθμός του θηρίου, αλλά NWOBHM και underground γενικά είχαν σούπερ σοδειά:
Witchfinder General, Demon, Twisted Sister, Tank (αναφέρομαι στο Filth…), Raven, Anvil, Girlschool, Heavy Load, DIscharge, Diamond Head, Samson θα ήταν σίγουρα μέσα στις επιλογές μου, πέρα φυσικά από τα αυτονόητα (Maiden, Priest, Motorhead κοκ) αν και μάλλον θα το έριχνα σε ένα από Witchfinder ή Demon.
Επίσης, μεγάλα EP από Cloven Hoof και ΦΥΣΙΚΑ Mercyful Fate.
2 Likes
Χα, χα! Το χειρότερο δεν είναι ότι τον ξέρω, αλλά ότι τον έχω και τον θεωρώ και καλό! Εντάξει, δεν είναι και για πέταμα, αλλά θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις τα ‘στραβά αυτιά’ στα κάτω του μετρίου (εκνευριστικά μονότονα και αχρείαστα υψίσυχνα) φωνητικά.
Το όνομα λογικά από εκεί προέρχεται, αν και είχαν όλοι τους μακριά μαλλιά οπότε υπάρχει και η πιθανότητα να είναι απόγονοι των Χετταίων 
(ΟΚ, αποτυχημένο σεφερλικό χωρατό, πάμε παρακάτω!)
1 Like
In Trance και Lovedrive οι δύο καλύτεροι δίσκοι τους, ο πρώτος το αποκορύφωμα της Roth περιόδου και ο δεύτερος μάλλον το συνθετικό τους peak γενικότερα (κέρδιζει στα σημεία το επίσης φοβερό Blackout).
Πάντως για κορυφαίο δίσκο της χρονιάς μάλλον θα επέλεγα το Number Of The Beast από το οποίο αν έλειπαν καναδυο κομματια (The Prisoner, Total Eclipse) θα ήταν άψογο.
Από κοντά και Battle Hymns, με Dark Avenger και το ομώνυμο για τα οποία ό,τι και να πω θα είναι λίγο.
Screaming For Vengeance πολύ καλός δίσκος αλλά άνισος, με αρκετα generic 80s κομμάτια που χαλάνε την αμιγώς metal ατμόσφαιρα που θα έπρεπε να έχει ο δίσκος. Δλδ δίπλα σε Electric Eye, Riding On The Wind, Bloodstone, ομότιτλο μου βάζεις και You 've Got Another Thing Coming, Devil’s Child, Pain And Pleasure κτλ…
Κι όμως, το πολύ ωραίο “Total Eclipse” στην πραγματικότητα… λείπει από το “Number Of The Beast” αφού δεν υπάρχει στο tracklisting του δίσκου, παρά μόνο σε κάτι επανεκδόσεις σε CD από τα 90’s κι έπειτα! Αρχικά είχε κυκλοφορήσει σαν b’ side του “Run To The Hills” single. Κατά καιρούς πάντως ο Harris έχει παραδεχτεί ότι θα έπρεπε να είχε συμπεριληφθεί στον δίσκο αυτό αντί του “Gangland”
Το “The Prisoner” από την άλλη, είναι φοβερή κομματάρα!
7 Likes
Λοιπόν, διόρθωση, δεν εννούσα το The Prisoner αλλά το Gangland! Το The Prisoner κομματάρα αλλά… ειναι τόσο τούμπανο ο υπολοιπος δισκος που όλα τα υπόλοιπα κομμάτια είναι (κατ’ εμέ) ακόμα καλύτερα!
Children Of The Damned για μένα στο top 5 Maiden κομματιών ever, 22 Acacia Avenue υπερκομματάρα με Dickinson να παραδίδει μαθήματα τεχνικής και ερμηνείας και Invaders απίστευτη πόρωση και αδικημένο κομματι.
Τα υπόλοιπα του δισκου είναι υπερ-κλασικα ουτως ή αλλως για αυτο και δεν τα σχολιαζω
1 Like