My Dying Bride

…:lol::lol::lol:


…καιρό είχε να ποσταριστεί κάτι τέτοιο:p
:):!:

Με αφορμή τη κουβέντα στο άλλο θρεντ ξέθαψα τη δισκογραφία τους.
Είχα πολλά χρόνια να τους ακούσω από όταν μάζευα τα cd τους πριν 6-7 χρόνια
Αγαπημένα είναι τα Turn Loose The Swans,The Angel And The Dark River και The Light At The End Of The World.Αρχικά είχα αδικήσει το ‘like gods…’ ίσως γιατί είναι κατώτερο των 2 προηγούμενων αλλά τώρα που το ξανάκουσα κατάλαβα το λάθος μου.Η ψήφος τελικά παει στο ‘turn loose…’ γιατί τέτοια μαυρίλα και κατάθλιψη δεν έχει ξαναυπάρξει σε δίσκο.Τα riff στη μέση του ‘Songless Bird’ και στο τέλος του ’ Crown of Sympathy’ διαλύουν σύμπαντα

…εμένα μου αρέσουν και οι τελευταίοι τους, και οι μετά το A Line of Deathless Kings, κορυφαίο, δίσκοι τους…απλά μετά την επιστροφή του Calvin Robertshaw και την μεγαλύτερη παρουσία βιολιού, περιμένω αριστουργήματα:):!:

Κι εμένα μ’αρέσουν…Σαν συνθέσεις είναι όντως κορυφαίες,αυτό που με χαλάει μόνο είναι η παραγωγή που έχουν,θα τις ήθελα με λίγο περισσότερη βρωμιά και βάθος.
Όσο για το βιολί δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο απλά ακολουθεί τις κιθάρες,είναι λες και τους αναγκάζουν να το βάλουν

My Dying Bride - The Angel and the Dark River

                      Όλοι γνωρίζουμε ότι οι My Dying Bride, μαζί με τους Anathema και τους Paradise Lost, υπάρξαν πρωτοπόροι στο doom/death metal της Μ.Βρετανίας (και όχι μόνο). Και οι 3 μπάντες κάπου στο δεύτερο μισό των 90ς άλλαξαν μουσική ρότα αλλά οι My Dying Bride ήτο αυτή που νοστάλγησε άμεσα τον ήχο που αγαπήσαμ(ν)ε και συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι σήμερα να μας προσφέρει πόνο, απόγνωση και νοσταλγία μέσω της μουσικής τους. Για 25 χρόνια μας κόβει σαδιστικά αλλά γνωρίζοντας πώς να προκαλεί εθισμό και ανάγκη, με το τελευταίο τους βασανιστήριο να απλώνει την δυστυχία πάνω μας λίγους μήνες νωρίτερα. Βουτιά στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο 1995 να θρηνήσουμε μαζί τους ακούγοντας το ??The Angel And The Dark River??.

                   Ο τρίτος δίσκος των Άγγλων έφερνε μια μεγάλη αλλαγή στον ήχο τους μιας και περιοριζόταν ακόμα περισσότερο το death στοιχείο προς κέρδος τους αντίστοιχο doom. Επίσης τα φωνητικά πλέον είναι ολοκληρωτικά καθαρά( και καθάρια και καθαρτικά). Αυτές είναι οι δυο πιο βασικές διαφορές, ενώ μόνο μία η ομοιότητα με το προηγούμενο τους θεούργημα. Οι τέλειες συνθέσεις. Δεν ξέρω και γω πόσες εκατοντάδες φορές έχω επισκεφτεί την θαλπωρή του ?The Angel And The Dark River?? τα τελευταία 20 χρόνια, τις κρύες νύχτες του χειμώνα, τις στενάχωρες βροχές του φθινοπώρου, τις χαμένες αγάπες, τις νοσταλγικές στιγμές της νιότης. Και πάντοτε με ανταμοίβει.

                  Το βιολί και πάλι είναι καθοριστικό στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Σέρνεται στις σκιές ανάμεσα στους διπλούς τοίχους της κιθάρας (μεγάλη χαρά που ξαναεπέστρεψε ο Calvin πίσω στους M.D.B. πέρισυ). Νιώθεις το δοξάρι να ταλαντεύεται πάνω στις χορδές και να δακρύζει. Η φωνή του Aaron πιο εκφραστική από ποτέ (μέχρι τότε). Νιώθεις την φωνή του να σπαρταρά στο ??From Darkest Skies??. Σαν αρρωστιάρικο όν που εκπνέει, καταριέται, αναρωτιέται, χτυπιέται, αλλά με ένα μάταιο τόνο. Με μοναδικό σύντροφο την μελαγχολία και την δυστυχία. Και τα αντηχεία του βιολιού που δοξάζει την Λύπη. Την Οργή την δοξάζουν οι κιθάρες, με πολλές τιμές, αποφεύγοντας να καταντήσουν μια γοτθική καρικατούρα αλλά κρατάνε την μεταλλική τους υπόσταση. Ο ηλεκτρισμός που εκπέμπουν συνισφέρει στην συναισθηματική δυσφορία που δημιουργείται. Ένας κλοιός που σφίγγει όσο περνούν ένα ένα, τα πενηντά δύο λεπτά του δίσκου. Και χωρίς βιασύνες. Σαν τα τύμπανα που πλέον συγχρονίζονται με τους κτύπους της καρδιάς. Αργά, αραιά μα και πολύ δυνατά και έντονα (το δεύτερο μισό του ??Black Voyage?? είναι η καλύτερη απόδειξη).

                       Οι My Dying Bride δεν λογαριάζουν όρια και προστάγματα. Οι λιγοστές τους συνθέσεις είναι παραγεμισμένες με μελωδίες, οδυνηρά μουσικά περάσματα, ποιητικούς εσωπροσωπικούς στίχους, κιθαριστικά καψίματα, ηττοπαθείς αρμονίες. Και όλα αυτά θέλουν τον χρόνο τους. Και τον παίρνουν, μετατρέποντας τις διάρκειες κάθε σύνθεσης σε επικές. Σε ένα μουσικό ταξίδι χωρίς ελπίδα με προσωπικό αποκορύφωμα το ??Two Winters Only?? που εκεί δακρύζουν και κουφοί. Πλέον αδημονούν να κατασπαράζουν οποιοδήποτε θετικό στοιχείο έχει μείνει μέσα σου και τον αποσπούν με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Η κατάπτωση και η απαισιοδοξία περιφέρονται καρφωμένες πάνω στους ήχους και τους παλμούς της σύνθεσης και οι στίχοι καταβροχθίζουν το υποσυνείδητο του μυαλού σου. Τον καλύτερο μονόλογο που έχω ακούσει ποτέ από βιολί αλλά και πιθανότατα το πιο μελαγχολικό ηχητικό σήμα που έχει ληφθεί ποτέ από τα αυτιά μου, είναι η εισαγωγή του ??Your Shameful Heaven??. Το ίδιο το τραγούδι είναι μια άθροιση από αδηφάγα ριφς και άθραυστα μεταλλικά στηρίγματα αλλά το απόσταγμα του συμπυκνώνεται μέσα σε αυτήν την εισαγωγή. Πάντως μετά το τέλος κάθε φοράς που γίνεται ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου, ένα είναι το αποτέλεσμα, όσο αλλόκοτο και αν διαβαστεί. Αναζωογόνηση.

Μνημείο της μουσικής της δεκαετίας του 90 το από πάνω. Παρότι τους προτιμώ με τα ντεθ φωνητικά η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι αψεγάδιαστη. 'Ολα τα κομμάτια είναι εκπληκτικά με το βιολί να είναι ο καταλύτης που εξυψώνει το τελικό προιόν και προσφέρει απλόχερα θλίψη, απελπισία, ανατριχίλες και στοιχειωμένες εικόνες.
Περάσαν κιόλας είκοσι χρόνια που κυκλοφόρησε, θα ορκιζόμουν πως ήταν δυο χειμώνες μόνο…

Θα λεγε κανείς ότι και μόνο το “Cry Of Mankind” αρκεί αλλά και τα 52 λεπτά εδώ πέρα είναι αριστουργηματικά.

Από την σελίδα τους στο Facebook…

Δάκρυσα στην δουλειά, δεν μπορώ να πιστέψω ότι με άγγιξε τόσο πολύ, ίσως γιατί η προσωπική σύνδεση μέσα από την μουσική του με αυτόν τον άνθρωπο με κάνει να τον νιώθω τόσο κοντά μου. Δεν με νοιάζει καν αν θα γράψουν ποτέ νέα μουσική, Aaron να είναι καλά το κοριτσάκι σου ψηλέ…

Υ.Γ. Μόνο αυτός θα μπορούσε να διατυπώσει με τέτοιες λέξεις, ρομαντισμό και αξιοπρέπεια μια τέτοια ανακοίνωση.

A message from Aaron.

“Many of you have been wondering what has happened to the band since we cancelled all our shows back in late 2017. Well, here is the answer.
In September 2017 my beautiful little daughter, just five years old, was diagnosed with cancer. This event devastated the whole family as well as close friends and of course all of My Dying Bride and related colleagues. A black hole of worry and panic opened up before me and I was fearful of what was to come. The horror that surrounds this terrible disease is real and brutal and relentless.
The highly destructive but very necessary poison that is chemotherapy was started and after a time, surgery removed the main tumour but it had spread. Early 2018 a second major operation was needed to finally get rid of the visible mass but cells were still in her body so radiotherapy took place to destroy these. The side-effects of both chemo and radio therapies left her a broken and sorry little thing and my heart was aching like never before. As the father of a deeply sick child, I was on the brink of total implosion.
After the worst year of our lives, and stress beyond belief, we were gifted the news that so many other people never get; she is clear. She has beaten one of the cruellest of Gods bitter and loveless creations. Despite this positive outcome, there will be years of tests and potential complications which may result in many returns to hospital. I will fear for her every day for the rest of my life and hope that when I finally go to my grave she will be a strong and forthright woman.
We really need to thank the wonderful people at the NHS Childrens Hospital in Leeds for everything they have done and also the wonderful Candlelighters, childrens cancer charity for their endless and loving support.
The band took a small hiatus at the devastating news but gradually began to muster forces and start work on the next LP which we can happily tell you all, is well under way and in fact, is almost complete. I have not taken part in any writing as yet but will return to the fold this week, pen in hand and a new focus and eagerness to fulfil my role as wordsmith and vocalist for this remarkable band. We have returned!

Cheers
Aaron”

4 Likes

Dreadful Hours κανονικά όμως, Πόσο σταράτα, απλά και όμορφα περιέγραψε τόση μαυρίλα, όντως δλδ…

3 Likes

Περαστικα στην κορουλα του, σιδερενια… Πολυ συγκινητικος ο τροπος που τα εγραψε… Ανατριχιασα ολοκληρος.

1 Like

Από το Facebook…

It is complete! The new album from My Dying Bride! It has taken quite some time to put together but it is now finished and is with Nuclear Blast as I write this. There is no release date as yet but rest assured we will let you know once we find out.

This album is a luxurious journey into a realm only MDB know how to create. It has the most lavish production of any of our past offerings and the sound is utterly stunning; aggressive, beautiful and layered with harmonic melancholy like never before. There is beauty here with slender moments of delicate hope enriched with violins and cello and the stunning voice of special guest Lindy-Fay Hella from Wardruna. And there is utter madness and anger with visceral death metal vocals lending a fearful edge to this dramatic opus. You will not be disappointed!! Cheers, Aaron.

2 Likes

Αλληλούιαααααα

1 Like

Ουτε θέλω να φανταστώ πόση σκατοψυχιά θα βγει σε αυτό το άλμπουμ με τα όσα πέρασαν. Αναμένουμε.

3 Likes

Έχουμε και βίντεο κλιπ από το νέο κομμάτι…

4 Likes

Πάρα πάρα πολύ ωραίο! Βλέπω και Jeff Singer στα ντραμς και χαίρομαι λίγο παραπάνω

4 Likes

:clap:

Κατέφτασε επιτέλους και συνειδητοποίησα ότι αφού άφησα το παλιό μου λαπτοπ στον μπαμπά μου, τώρα δεν έχω καμία συσκευή σπίτι που να παίζει CD…

O tempora, o mores…

(τουλάχιστον έχει τις υπογραφές όλης της μπάντας! :sunglasses:)

5 Likes

20 Νοεμβρίου!

3 Likes
6 Likes