Πες τα… τα λέω απο την αρχή…
Το At The Well δεν σου βγαλε νιουροσίλα… ;;;
ναι, ισχυει κι αυτο το κρυφογουσταρω, αλλα το βρισκω ανεμπνευστο λογω της μεγαλης κοιλιας στη μεση. γενικα οι νιουροσις δεν τα ειχαν αυτα δεν σου διναν την επιλογη για αρνητικα σχολια.
Και μένα μου άρεσε πολύ για άλλη μια φορά ο δίσκος όσο συνεχίζονταν οι ακροάσεις.
Νομίζω ότι δεν έχει σημασία να συγκρίνουμε με τον προηγούμενο δίσκο αλλά πιστεύω είναι ισάξιοι. Δεν είναι κλασικοί όπως οι άλλοι αλλά και πάλι έχουν την σφραγίδα αυτής της πελώριας μπαντάρας.
Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω όσον αφορά το We All Rage In Gold (αν και θα μπορούσε να ήταν και Blood, χεχε), είναι τραγούδι που σε πιάνει με την πρώτη και δε σ’αφήνει.
Όσον αφορά τη σχέση μου με τους Neurosis, χμ, θα μπορούσες να την πεις και φανμποηλίκι, αν και θα ήταν μόνο μια πλευρά του νομίσματος. Άλλωστε, δεν έχω παρά αρκετούς δίσκους τους (δεν τους έχω όλους, τους μαζεύω σιγά-σιγά και καρτερικά) κι ένα μπλουζάκι που κάποια στιγμή αξιώθηκα να αγοράσω. Επιπλέον, αν και έχω γνωρίσει άτομα που έχουν ταξιδέψει έξω για να τους δουν, εγώ είμαι στην αντίπερα όχθη, περιμένω πότε θα μας κάνουν την τιμή (γιατί περί τιμής πρόκειται) να μας επισκεφθούν εδώ στη φτωχή και μικρή χώρα μας. Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά για μένα δεν έχει τόση σημασία. Περισσότερη σημασία έχει πότε θα γίνω μάρτυρας και κομμάτι ενός πράγματος που είναι πιο δύσκολο και κοπιαστικό και θα μετρά απείρως, παρά κάτι που μετριέται μόνο με όρους οικονομικούς όπως η δυνατότητα να ταξιδέψεις στο εξωτερικό για να δεις κάποιον καλλιτέχνη που εκτιμάς και σέβεσαι (όχι πως έχω κάτι με αυτούς που τους έχουν δει, ίσα-ίσα το αντίθετο, τους το αναγνωρίζω ως ένδειξη αφοσίωσης, απλά ο καθένας έχει διαφορετικές προτεραιότητες στη ζωή του)
Τη σχέση μου με το συγκεκριμένο συγκρότημα μπορείς να την ερμηνεύσεις μόνο με όρους ψυχολογίας. Πέραν από το γεγονός πως είναι ένα από τα τρία συγκροτήματα για τα οποία τρέφω απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση, γιατί μου άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο ακούω και αντιλαμβάνομαι τη μουσική εγκεφαλικά, κυρίως απελευθέρωσαν τα πιο βαθιά μου ένστικτα και συναισθήματα ως ανθρώπου. Γι΄αυτό χρειάστηκε πολύ κόπος και από τη δικιά μου πλευρά, αλλά κυρίως από τη δικιά τους. Εγώ είμαι απλά ένας ανάμεσα στους πολλούς ακροατές τους που απλά έκαναν τη μίνιμουμ προσπάθεια να έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά.
Γιατί προσπάθησαν οι συγκεκριμένοι κύριοι? Πρώτον, διαθέτουν ένα ποικιλόμορφο έργο που απλώνεται σε τεράστιο βάθος χρόνου. Έπειτα, ποτέ δεν έβαλαν τη μουσική πάνω από το χρήμα ή τη δόξα. Ήταν ειλικρινείς, έκαναν τα πράγματα με το δικό τους τρόπο και πάντα έβαζαν πάνω απόλα τη δική τους προσωπική και συλλογική εξέλιξη. Κατάφεραν να αγαπήσουν πέρα από τη μουσική (προαπαιτούμενο) πρώτα απ’όλα τους εαυτούς τους, μετά ο ένας τον άλλο, και μετά αυτό που έφτιαξαν όλοι μαζί. Και να το διατηρήσουν σε ένα επίπεδο ειλικρίνειας με κάθε δυνατή θυσία. Γι΄αυτό αν και πέρασαν από τις καλύτερες δισκογραφικές στην κάθε εποχή (AT στα 90s, Relapse στο τέλος της χιλιετίας) έφτιαξαν τη δική τους ανεξάρτητη εταιρεία. Γι΄αυτό διατήρησαν τις πρωινές δουλειές τους, για να μην αναγκαστούν να κάνουν ποτέ εκπτώσεις στην τέχνη τους για την πρόσκαιρη ικανοποίηση. Γι’ αυτό παρότι μεγάλωναν σαν όνομα αναγκάστηκαν να αραιώσουν τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Γι΄ αυτό τώρα έκοψαν τα οπτικά εφέ, για να επανεφεύρουν τις τελευταίες. Γι΄ αυτό έκαναν πέντε χρόνια να βγάλουν δίσκο, σε μια εποχή που οι δίσκοι φυτρώνουν σαν μανιτάρια.
Γιατί προσπάθησα εγώ? Ένώ τους ήξερα και είχα διαβάσει γι΄ αυτούς νωρίτερα απότι τους έπιασα, άφησα να ωριμάσει μέσα μου η ιδέα του να καταπιαστώ με την αφεντιά τους. Από τον τρόπο που μίλαγαν στις συνεντεύξεις οι ίδιοι, είχα καταλάβει πως αν τους έπιανα, δε θα ξεμπέρδευα έτσι απλά. Τους αφιέρωσα περίπου δυόμιση χρόνια αποκλειστικής ενασχόλησης, όπως τότε που πρωτοακούγαμε μουσική. Έκανα ολόκληρα τετράμηνα που άκουγα δίσκο-δίσκο, και αφού τον είχα μάθει απέξω προχώραγα στον επόμενο. Βεβαίως ήμουν και τυχερός, γιατί οι Νeurosis απαιτούν βύθιση και προσήλωση, πρόκειται για άκρως ενδοσκοπική και εσωτερική μουσική, και όλα αυτά βοηθήθηκαν από συγκεκριμένες συγκυρίες γεγονότων στη ζωή μου που επέτρεψαν να εμβαθύνω στο έργο τους. Αλλά το κυριότερο ήταν πως έδειξα τεράστια υπομονή.
Δε γίνεται να αγαπήσεις κάτι πραγματικά αν δεν έχεις υπομονή. Αν δε μάθεις να είσαι ο εαυτός του μαζί του. Αν δεν αφήνεις στην άκρη τις όποιες παρορμήσεις σου. Να μη σε τυφλώνει το πάθος σου και να μη σε κυριεύει μόνο η ηδονή. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να ρουφήξεις αυτά που έχει να σου πει. Θα μπορούσα να τους είχα παρατήσει εύκολα, αλλά έδωσα την ευκαιρία. Ακόμα και αυτό το Given to the rising, πρέπει να το έχω ακούσει στο discman γύρω στις 40 φορές πηγαίνοντας στη δουλειά μες στο τρένο πριν αποφανθώ πως δεν είναι το ίδιο με τα άλλα, αλλά ναι, είναι άλλη μια κατάθεση ψυχής. Καλά, ούτε λόγος πως το καινούριο είναι δυο σκάλες ανώτερο από το προηγούμενο. Ήδη το έχω 3 μέρες, και το έχω ακούσει γύρω στις 15 φορές. Ε, και για τους επόμενους μήνες δε με νοιάζει αν δεν ακούσω κάτι άλλο, είναι απλά ο καιρός που ακούω Νιουρόσις. Σόρυ, πλέον σιχαίνομαι το κατέβασμα, δεν υπάρχει χειρότερος τρόπος να εξετάσεις τη μουσική από αυτό. Είναι θείο δώρο για να σου δώσει ένα έρεισμα να ασχοληθείς με κάτι, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να φτάσεις στον πυρήνα του. Αυτό το booklet με τις φωτό του Honor, που στην ευχή θα το δεις? Aυτούς τους στίχους που θα τους διαβάσεις?
Όλα αυτά δεν τα λέω για κατανάλωση, αλλά για να αναδείξω το ότι μερικοί βιαστήκατε πολύ να βγάλετε πόρισμα για το δίσκο. Αλήθεια, πόσες φορές ακούσατε τα τριπλά φωνητικά στο At The Well, εκεί που φωνάζει “In A Shadow World”? Τις προσευχές του Scott στο ξεκίνημα του Βleeding The Pigs? Oλόκληρο το Casting of The Ages, ένα τραγούδι που έχει θέση σε κάθε, μα κάθε δίσκο των Νeurosis? Τα layers και τα εφέ που στολίζουν διάσπαρτα όλο το δίσκο? Πόσο χωνέψατε τους στίχους? Πόσο δωθήκατε σ’αυτό το έργο? Πόσο βάλατε στην άκρη τον εγωισμό σας?
Οh well, μάλλον είναι μάταιο να συνεχίσω. Εγώ δεν τα έκανα ακόμα όλα αυτά. Απλά δεν το βαλα κάτω και προσπαθώ. Κάθε φορά και περισσότερο. Αν προσπαθείς, κάθε φορά θα είναι και καλύτερη. Ο χρόνος θα δείξει. Καληνύχτα σε όλους, και στο μάταιο τούτο φόρουμ.
καταπληκτικο!!!
μπορω να πω οτι ηταν η καλυτερη στιγμη του λαιβ τους τον δεκεμβρη!!!
σόρυ αν επεμβαίνω (μιας και δεν είμαι έμπειρος επί του θέματος) αλλά αν χαρακτιρίζεις κοιλιά το EΠΙΚΟ σημείο με αυτό το πράγμα που ακόυγεται σα γκάιντα και σε (με) ανατριχιάζει κάθε φορά, τότε ναι θα πάρω τα μπογαλάκια μου και θα πάω σε άλλη παραλία:p
ναι αυτο χαρακτηριζω κοιλια, το θεωρω ανεμπνευστο και καπως επιτηδευμενο, γιατι παρομοια σημεια τα ειχαν και σε παλαιοτερους δισκους. τα τριπλα φωνητικα που λεει κι ο ρεντραμ μπορει να μετραν σε λαηβ αλλα εδω δε μου λενε κατι. και ας μη λεμε το ιδια συνεχως οσων αφορα το γουστο. οι νιουροσις του 12 οπως και του 07 δε με συγκινησαν και η αληθεια ειναι οτι μετα απο 5 χρονια περιμενα κατι το διαφορετικο οπως τη διαφορετικοτητα του suns με το eye.
Αμπαλιδης. Αν θα επρεπε να το παρομοιασω με κατι, το Honor αποτελει την τελεια μιξη των Shadows of the Sun και Wars of the Roses υπο τα στανταρτς των Neurosis, ολες οι κιθαρες ειναι χαμηλα στη μιξη, τα ξεσπασματα απουσιαζουν σε συντριπτικο ποσοστο και οι δομες ειναι πιο σαουντρακικα λιτοδιαιτες ενωνοντας τα κομματια ωστε ο δισκος ως συνολο να λειτουργει πολυ καλυτερα σε σχεση με μεμονωμενες συνθεσεις. Αν αυτο δεν ειναι διαφορετικο, τοτε τι ειναι; Αν υπαρχει ενα σημειο παντως που θα ελεγα οτι κανει μια κοιλια να αυτο ειναι το χιεβυμεταλ μετα το σημειο με τη γκαιντα στο At The Well, δεν μου κολλα καθολου και μου ακουγεται φαση οκ, τωρα πρεπει να γραψουμε ενα κλασσικο Neurosis τραγουδι, παμε ωρε.
μαλιστα, οταν κανεις διφορετικο μαστερινγκ σε εναν δισκο εισαι και διαφορετικος και τη συνθεση ας τη βαλουμε σε μια γωνια να καθεται.
Τι λες ρε ανθρωπε, προφανως ο τροπος ηχογραφησης, μιξης και παραγωγης εχει μεγαλη σημασια για τη συνθεση καθαυτη, διαφορετικα ολοι θα γραφαν σε τετρακαναλο και θα παιζαν ροκ εν ρολλ :!:
8O
Τι λες ρε Γιαννη ? Τι σημασια εχουν ολα αυτα ?
AEALO Τα εχει ολα τελεια εκτος απο την συνθεση !
Πρεπει να 'χεις και καλα τραγουδια. ;p Εμενα το Aealo μου φανηκε γενικα μονοτονο, το Theogonia εχει πολυ καλα τραγουδια, αλλα δεν μ αρεσε η παραγωγη. Υπερβολικα μοντερνιλα.