νταξ, ρε παιδιά κατά κύριο λόγο αυτό που παίζουν οι Nightwish είναι εύπεπτο, δεν πρόκειται να κερδίσει κάποιος μπόνους στη μάστερκαρντ, αμα πει πως του φαίνονται light ή δεν είναι metal.
το θέμα είναι αν έχουν έμπνευση και αν παρέχουν ποιότητα και μα το Δια, εγώ που female fronted metal δεν αντέχω σχεδόν με τίποτα (εξαιρέσεις 2-3 groups) τους βγάζω το καπέλο (συνήθως φοράει ο Tuomas).
Είναι ολοφάνερο ότι η βάση της δομής των τραγουδιών τους είναι από πληκτρά (που γουστάρει κιθάρες). Το ένα και βασικό χαρακτηριστικό είναι οι ενορχηστρώσεις, που ω του θαύματος, βγήκαν στην επιφάνεια εντυπωσιακά, όταν υποστηρίχτηκαν από αναλόγως μεγαλεπίβολο μπάτζετ.
Ο Τουόμας σε αυτό το επίπεδο είναι καταπληκτικός. Όταν κάποιος μένει στις εξαιρετικές ομολογουμένως ερμηνείες της Tarja στο Once, ρωτήστε έναν μουσικό (ή άνθρωπο που ξέρει από ενορχήστρωση) να σας εξηγήσει πόσο ιδιοφυές είναι το γύρισμα/δέσιμο που κάνει προς το τέλος του Ghost Love Score για να επιστρέψει στο εισαγωγικό θέμα.
Από εκεί και περα, το να βρουν μια 2η Tarja χωρίς την προσωπικότητά της θα ήταν μειωτικό, σχεδόν καταστροφικό. Ορθά επέλεξαν την αλλαγή.
Το Dark Passion Play είναι εξαιρετικό. Μάλλον όχι στα επίπεδα των προηγούμενων δισκων και δη του Once, αλλά περιέχει μπόλικη δόση μουσικής παιδείας και έμπνευσης μαεστρικά ενορχηστρωμένης.
Από το μεγαλειώδες The Poet And The Pendulum που μουσικά ανήκει στο Once και στα καλύτερα των Nightwish, στο υπερπιασάρικο με καλή έννοια Amaranth, στο heavy (με τη φωνάρα του Marko) Master Passion Greed, στο άδικα υποτιμημένο πανέμορφο For The Heart I Once Had, μέχρι τα gospel του Meadows Of Heaven υπάρχει άφθονη μουσική.
Θα μπορούσε να είναι μικρότερο σε διάρκεια;Ναι;Θα μπορούσε έχει καλύτερη φωνή;Ενδεχομένως, όχι σίγουρα.
Ήταν ένα γενναίο βήμα που δεν φαίνεται να τους βγαίνει αν και στην πορεία πήγε να αλλάξει η κατάσταση.
Ας κρίνουμε όμως κάτι για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι.