Ωραία τα λέει ο Δημήτρης, μεγάλη δισκάρα το προηγούμενο, ουσιαστικά δεν χάνει σε κανένα σημείο συγκριτικά με το Mabool, αλλά το Mabool είναι μάλλον το σημείο αναφοράς τους. Και το El Norra Alila βέβαια, πολύ μπροστά. Μεγάλο συγκρότημα όπως και να’χει.
Μεγάλη μπάντα. Δεν ξέρω βέβαια τι λέτε εσείς, αλλά El Nora Alila (κυρίως) και Sahara δεν ξανα φτάσανε :p. Ωραία και χρυσά τα Mabool(κυρίως) και το τελευταίο, αλλά από τότε που αντικαταστήσανε το doom/death στοιχείο με το progressivometal χάσανε πολλούς πόντους για τα γούστα μου. Ακόμα έχουν 4-5 σε κάθε δίσκο που σπέρνουν, αλλά τα 2 πρώτα είχαν μια κόψη αξεπέραστη. Καταιγίδες της ερήμου ακατέργαστες που θάβανε τα πάντα στον διάβα τους. Όλα ήταν πιο αυθόρμητα, ακόμα και τα αμιγώς παραδοσιακά, και αυτό με τραβάει ιδιαίτερα. Τέλος να δώσω και ένα μεγάλο credit στον Yossi Sassi τον κιθαρίστα που ναι μια τεράστια ριφφομηχανή προσθέτοντας εκπληκτικά solo, βλέπε Ocean Land ή Thee by the father I pray. Μαγική μπάντα!
Edit: Σκέφτομαι πόσο μπροστά ήταν το El Nora Alila για την εποχή του. Πραγματικά “progressive”. Και τι φωνάρα είχε τότε ο Κobi. Σε πόσα σημεία μου θυμίζει αυτός ο δίσκος πχ Solitude Aeturnus κ Rob Lowe. Στο Find yourself, discover god πχ.
Και μενα τα πιο αγαπημενα μου τραγουδια των Orphaned Land βρισκονται στο El Nora Alila αλλα σαν συνολο,σαν ισολογισμος ποσοτητας/ποιοτητας,πιστευω οτι ειναι το τελευταιο.
“Sahara”, ρε παιδιά, “Sahara”. Ιδίως τη δεύτερη πλευρά, με το demo, δεν την ξαναφτάνουνε. Συμφωνώ για το doom/death στοιχείο που χάθηκε, πάλι καλά που και με το νέο στυλ μουσικάρες γράφουν πάλι οι άνθρωποι.
Γενικά πολύ ξεχωριστή μπάντα, όποτε αναφέρομαι σε αυτήν μόνο διθυράμβους μπορώ να γράφω.
Ε ρε παιδιά, χωρίς το Yossi τι να το κάνουμε.
…μακάρι να συνεχίσουν…πολύ σπουδαία μπάντα για να διαλυθεί:):!:
Ξαναθυμίζω αυτό το topic, μιας και φαίνεται ότι το ενδιαφέρον για τους Ισραηλινούς αναθερμαίνεται με το νέο album. Έχει πλάκα που διαβάζω το παραπάνω σχόλιο του Red_Viper και είναι σχεδόν το ίδιο με ό,τι είπε τώρα στο άλλο topic, χεχε.
Συμφωνώ κι εγώ ότι αυτό που με τρέλαινε στους Orphaned Land ήταν τα εξής στοιχεία:
1). Ο doom/death χαρακτήρας.
2). Οι ανατολίτικες κλίμακες.
3). Η ΑΨΟΓΗ κιθαριστική δουλειά του Sassi.
4). Τα ΑΨΟΓΑ φωνητικά του Farhi.
Τα 2 πρώτα στοιχεία, όταν υπήρξαν μαζί, ήταν κάτι το εντελώς καινοτόμο και ρηξικέλευθο. Επιμένω ότι ο καλύτερος ήχος που πέτυχαν ποτέ οι Orphaned Land ήταν στο demo τους, το “The beloved’s cry”. Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ταίριαζε έτσι αυτή η σκοτεινή, θανατερή ατμόσφαιρα με τις ανατολίτικες κλίμακες (χωρίς να έχουν την ανάγκη ανατολίτικων οργάνων).
Αυτό συνεχίστηκε ως το “El norra alila” και μετά τέλος. Το progressive πήρε το πάνω χέρι (καταπληκτικός δίσκος το “Mabool”). Στη συνέχεια αλάφρυναν ακόμα περισσότερο τον ήχο τους, αλλά όσο και να ξενερώνω γι΄αυτό, δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύομαι με τις δουλειές τους. Μ’ αρέσουν ακόμα πολύ, κυρίως γιατί έχω κόλλημα με τις ανατολίτικες κλίμακες. Αλλά, ναι, παραδέχομαι ότι όσο πέρσι και καλύτερα.
Υποτιμημένος ο Farhi που από πολύ παλιά μπορούσε να τραγουδήσει τέλεια και brutal και καθαρά -σε μία εποχή που δεν το έκαναν πολλοί.
Ακόμα πιο υποτιμημένος ο Sassi σαν κιθαρίστας που αν και το έχει πολύ το τεχνικό, δεν κάνει φιγούρα -αντίθετα εξυπηρετεί τη σύνθεση και μόνο. Όποτε θέλει να βγάλει μάτια με τα solo του, το κάνει, π.χ. “El norra alila”. Είναι απίστευτη η κιθαριστική δουλειά σ’ αυτό το album, μιλάμε για πολύ πολύπλοκα θέματα και δομές.
Για να δούμε τι θα λέει το καινούριο. Κακή αρχή με τη συμμετοχή με του Kursch.
2 Likes
Χαχα γελαω με το ποστ καρμπον! Πρεπει να κανω σερτς οποτε παω να γραψω. Κατα τα αλλα καλα τα πες 
Για πείτε, το ακούσατε το νέο album;
Μία μετριότητα, κατά την άποψη μου, το χειρότερο τους album μέχρι στιγμής. Επιβεβαιώθηκε το κακό προαίσθημα με την αποχώρηση του Sassi. Αυτό που μου λείπει αφάνταστα είναι τα πιο σκοτεινά/θλιμμένα στοιχεία της μουσικής τους που πλέον λείπουν παντελώς. By the way, μου τη δίνει που το album μου βγάζει ένα πολύ “στημένο” συναίσθημα, σαν να δημιουργήθηκε πολύ προσεκτικά για να αρέσει σε όλη την οικογένεια (κάποιοι αυτό το λέμε και “εμπορικό”). Π.χ. αρχή με ένα μεγάλο τραγούδι που “τα έχει όλα”, συνέχεια με το extreme metal κομμάτι του δίσκου για να πιάσουμε και τους ακραίους, μετά το πιο ανατολίτικο, συνέχεια με την καθαρή μπαλάντα του δίσκου, μετά το κλασικό “παραδοσιακό” κομμάτι κλπ. Πραγματικά το πρώτο μισό του δίσκου είναι φτιαγμένο για τις αγορές του heavy metal. Στα μειονεκτήματα και οι εντελώς αχρείαστες (και μάλλον αταίριαστες) συνεισφορές των Kursh και Lindberg, καθώς και οι χορωδίες που μου βγάζουν κάτι πολύ ξένο στο ανατολίτικο στοιχείο τους.
Σαν σύνολο δεν είναι αδιάφορο, θα έλεγα ότι μόνο 3-4 κομμάτια προς το τέλος είναι καθαρά fillers. Αλλά δε σου δίνει και τίποτα, ρε παιδί μου, πολλά-πολλά σκαλοπάτια κάτω απ’ ‘ό,τι έγραφαν παλιότερα. Κρίμα. Εκτιμώ ακόμα παραπάνω το “All is one” τώρα (που από τότε μ’ άρεσε, βασικά).
2 Likes
Συμφωνω απολυτα οπως ξερεις 
Κριμα για αυτη την μπαντα. Ακολουθει πλεον συγκεκριμμενη πατεντα, τιγκα στην χλυαροτητα.
1 Like
Υπέροχο βιντεάκι για το live show τους μέσω streaming στις 16 Σεπτεμβρίου.
4 Likes