Μετα απο 3 πολύ καλα, ενα πολύ μέτριο. To ομονυμο μπομπά, αλλα με μπομπι στο “Let’s all go to hades” εισαι αστείος. Εκει που παει να τραγουδήσει εκτίθεται … κατι 7λέπτα και βάλε … τα προηγούμενα δουλευαν γιατι ήταν κατα κόρον σβέλτα και χωρίς πολλά. Τα σινγκλ χάλια.
550 άτομα είχαν. Και έχουν τον μανατζέρ, ελλάδα “μαμιεσαι” οπότε δεν νομίζω να καίγονται και πολύ. Και Βαρκελώνη είχαν χάλια ήχο. Α το πιο αστείο πάντως είναι το μουστάκι που άφησε, σα φου μαν τσου μιξη με μεξικάνο πρεζεμπορα είναι .
Το να μη σου αρέσει το άλμπουμ οκ κουλ
αλλά, σιγά και μη μας ρωτήσει ο Bobby Blitz πώς θα κουρέψει τις τρίχες του χαχα
Ακόμη ένα καλούλι άλμπουμ της μετα-Gustafson εποχής η οποία ποτέ δεν με ενθουσίασε. Το cover στο Emerald θεικό σαν ιδέα, να μαθαίνουνε οι νεότεροι γιατί ακούνε metal, Maiden κλπ. Ακόμη δεν το άκουσα αρκετά πάντως, της πουτάνας γίνεται πάλι στα όργανα.
1 Like
Στα παπάρια μου πώς θα τις κουρέψει, απλά είναι κωμικό σαν look. Τα προηγούμενα τρία ήταν αρκετά καλά, σ αυτό ξαφνικά την είδαν κάπως και έχουν ένα κάρο 7λέπτα. ΦΡΟΓΚΡΕΣΙΒ και καλά. ΔΕΝ τους βγαίνει σε καλό. Σε 4 λέπτα γαμάνε, αλλά όταν πάνε χωρίς λόγο να το αβγατίσουν…απλα δεν. Και το emerald το ξέραμε. Δεν θα το μάθουμε απο τους Overkill. Επίσης το cover των skyclad είναι γαμάτο. Αυτό pal mal.
θεωρεις δηλαδη οτι απευθυνονται σε νεοτερο,πιο νεανικο κοινο ;
Θεωρώ ότι οι περισσότεροι που άκουσαν ή θα ακούσουν το album δεν το ξέρουν το Emerald.
νταξ δεν θελω να σου σπαω τα αρχιδια και να εχω συνεχεια αντιθετη αποψη (δεν θα συμφωνησουμε ποτε για τα περι Black Album ) αλλα νομιζω οτι κανεις λαθος. Οχι απαραιτητα τεραστιο γιατι σιγουρα υπαρχουν νεα παιδια που τωρα ακουνε Heavy Metal και το Grinding Wheel θα ειναι απο τις πρωτες τους επαφες με αυτο το ειδος μουσικης αλλα οι περισσοτεροι που ακουνε και ενδιαφερονται για Overkill πιστευω πως ειναι 25 - 30 και πανω.
Αρα μαλλον ξερουν τους Thin Lizzy . Iσως να μην εχουν ασχοληθει και παρα πολυ με αυτους ομως την επαφη την εχουν (βοηθανε και οι Metallica με την διασκευη του Whiskey In the Jar και ας μην ειναι "κανονικο¨Thin Lizzy Κομματι).
Καλο πραγμα ειναι παντως τετοιες μπαντες να θυμιζουν σε ολους μας απο που ξεκινησαν ολα…
Για το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το θέμα, όχι γενικά τους Thin Lizzy.
Αν εννοεις οτι το Emerald ειναι ενα τρανο παραδειγμα το δρομου που εχουν ακολουθησει οι Maiden και αλλα μεγαλα Heavy Metal συγκροτηματα ναι εχεις δικιο. Βλεπεις ξεκαθαρα που πατησαν πολλες μικρες και μεγαλε μπαντες.
Στα του δισκου . Τον εχω ακουσει 2 φορες. Ειναι πολυ ευχαριστος . Δεν θα ακουσεις κατι που θα σε εκπληξει (ουτε βεβαια θα σε απογοητευσει). Η φωνη του Bobby ειναι ιδιαιτερη , δεν θα την μαθουμε τωρα. Σε καποιους κανει , σε καποιους αλλους ξενιζει.
Η παραγωγη μου αρεσει παρα πολυ. Γεματη και κλασικη και ταυτοχρονα οσο πρεπει μοντερναι.
Εχει γενικα ενα “περναω καλα” αισθημα ο δισκος. Ειναι για να πιεις μπυρες και να περασεις καλα με τους φιλους σου. Απο πολλες αλλες παλιοσειρες νομιζω οτι αυτο εδω το ευχαριστιεμαι περισσοτερο!
Υ.Γ. ισως εχει ενα δικιο ο Primal Που λεει για τις διαρκειες αλλα εγω δεν βρηκα να με κουραζουν , ουτε οτι το κουραζουν οι ιδιοι.
Ρε, εγω λέω σε συγκριση με τα 2-3 προηγουμενα που ηταν πολυ δυνατα και to the point. Και στο παρελθόν είχαν μαγαλύτερα κομμάτια, απλα εδώ εκτός απο το ομονυμο που κυλάει νεράκι. το “mean green…” έχει μια “τσόντα” κομματιού μεσα στη μέση του, άσχετη και γενικά βρήκα κάποιες ασκοπες στιγμές, που στα προηγουμενα, δεν είχαν, μετριο λόγω ανισότητας. Προς το τέλος εχεί 3-4 πολυ καλα απανωτά, αλλα τα single και γεκινά τα πρώτα του δίσκου, με διχάσανε. Κοπανάνε κλασσικά, δεν κουλαθήκανε ξαφνικά, απλά δεν μου έβγαλε αυτό που μου έβγαλε λχ το ironbound. τεσπα.
οκ μια χαρα. Αυτο σου αρεσει .
Ξερεις μπορει να συμβαινουν και αλλα πραγματα. Με καποιες κυκλοφοριες να ασχοληθεις την εποχη που βγαινουν και να σε κερδισουν αμεσως και με μερικες αλλες οσο καλες και να ειναι να τις πιασεις αργοτερα και τελικα ποτε να μην γινουν κτημα σου.
Το Horroscope πάντως παρόλο που το πέτυχα όταν βγήκε δεν μ έκανε και τόσο κούκου (όχι οτι δεν ξουρίζει δλδ, μη τρελαθούμε). Βέβαια είχα ερωτευτεί το Feel the Fιre και την “μυστικιστική” ατμόσφαιρα του Τhe Years of Decay το οποίο ήταν και φρέσκο τότε.
Α δεν ξέρω συνίθως οτι με πιάνει με πιάνει “άμεσα” ή ΔΕΝ με ποιάνει καθόλου. Δηλαδή σ όλη μου την ζωή αντε να εκτίμησα 3-4 δίσκους που δεν είχα “νιώσει με τη μία” και επίσης δίσκους που μ αρέσαν ήδη μετά απο λιώσιμο, ανέβηκαν πολύ στην εκτίμηση μου έστω και αν οι μπάντες τους είχαν ψιλοαποκυρήξει. Βλ. Inside The Electric Circus απο WASP.
…δεν φανταστηκα οτι θα υπηρχε καποιος που δεν του αρεσε το Horrorscope, ειλικρινα…
Ειναι σιγουρα απο τις κορυφαιες στιγμες του γκρουπ, με παραγωγάρα (εστω και καλογυαλισμενη…) , κλωτσια στα @ρχιδια κ α ν ο ν ι κ α !!!
Το Horrorscope εύκολα μπαίνει στο τοπ 3 της μπάντας για εμένα αν και το The Years Of Decay ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής. Απίστευτος δίσκος και μάλιστα η ιστορία πίσω από την δημιουργία του Horrorscope του δίνει ακόμα περισσότερους πόντους.
Άκουσα σήμερα την διασκευή στο Emerald. Καλούτσικη αλλά δεν ξετραλάθηκα. Η προ διετίας στο Miss Misery έκοβε κώλους.
1 Like
Εγώ προτιμώ των Skyclad! Πολύ καλός ο δίσκος τον άκουγα τώρα, ξεχώρισα, πέρα από τα 3 γνωστά, το επικό ομώνυμο και το Red White and Blue. Γενικά από Overkill πάντα κάτι καλό θα πάρεις.
Αγαπημένο μου, σήμερα, είναι το Taking Over πάντως μετά το Horrorscope μαζί με το Years of Decay…μιλάμε για τριάδα ολεθρο
As promised…
1 Like
Αφοπλιστικά ειλικρινής!
Και σε επιβεβαιώνει και για το άρθρο σου περί τελευταίων συναυλιών !
Απολαυστικός ο άτιμος !
1 Like
Να σου πω την αλήθεια με αφορμή αυτό που είπε και τους Σαμπαθ το είχα γράψει εκείνο το άρθρο. Ήταν κάτι που το σκεφτόμουν και απλά το “διασταύρωσα” μαζί του. Σε κάθε περίπτωση, ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος αναφορικά με αυτό το ζήτημα.
1 Like