Θα ήταν κρίμα να μην υπήρχε ένα thread αφιερωμένο στη συνέντευξη αυτή:
http://www.rocking.gr/interviews/Sunenteuksi_Pain_Of_Salvation/8343/
Και μιας και περιμένουμε κι άλλη μία, και εφόσον ξανάρχονται σε λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του δεύτερου μέρους του Road Salt, θα είναι καλό να υπάρχει εδώ το θέμα αυτό, για να το συζητάμε, γιατί προσωπικά διαβάζοντάς την τη συνέντευξη είδα ότι έχει μέσα απίστευτο υλικό προς συζήτηση!
Ο λόγος που λυπάμαι που δεν την είχα δει νωρίτερα είναι εκεί στην αρχή, αυτή η εμπειρία που περιγράφει ο Χρήστος:
“Το να μιλάς με καλλιτέχνες των οποίων τη μουσική θαυμάζεις είναι δίκοπο μαχαίρι, αφού μέσω της μουσικής τους έχεις αποκτήσει μια συνήθως ωραιοποιημένη εικόνα, η οποία είτε καταρρίπτεται με πολύ άσχημο τρόπο, είτε επιβεβαιώνεται. Εσχάτως, επικοινώνησα με αρκετούς που στάθηκαν αντάξιοι των προσδοκιών, αλλά πραγματικά ο Daniel Gildenlöw είναι ξεχωριστή περίπτωση.”
Και ω! πόσο δίκιο έχεις! Είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης και φανταστικός συνομιλητής!
κλασικό παράδειγμα του να καταρρίπτεται η ωραιοποιημένη εικόνα όταν τελικά συνομιλείς με καλλιτεχνες που θαύμαζες μέχρι τώρα, είναι η περίπτωση των Μπετόβεν-Γκαίτε, που ο ένας θαύμαζε το έργο του άλλου, αλλά όταν τελικά συναντήθηκαν απογοητεύτηκαν αμφότεροι ο ένας για τον χαρακτήρα του άλλου.
Σημεία που “χαμογελούσα” όσο διάβαζα, ήταν:
1) εκεί που μιλούσε ο Daniel για ιδέες που είχαν και ήταν μπροστά απο την εποχή τους, αλλά όχι τόσο αποδεκτές απο τους τεχνικούς των studios, και το πώς μετά απο 2 χρόνια είχαν γίνει πλέον όχι μόνο αποδεκτές, αλλά must τεχνικές και λύσεις πάνω στις ηχογραφήσεις και το “στυλ” της εποχής. Ισχύει αυτό, ότι το αποτέλεσμα ενός άλμπουμ είναι 50% ιδέες+επιθυμίες δημιουργού και 50% συμβιβασμός στις απόψεις των υπόλοιπων που “παίρνουν μέρος” στην παραγωγή του.
Και αυτό το σκεφτόμουν γενικότερα. Πώς θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε αν οι δίσκοι που ακούμε, οι καλλιτέχνες που αγαπάμε, είναι αυθεντικοί ή είναι η ιδέα “κάποιων άλλων” που δε φαίνονται?? (ελπίζοντας παντα βέβαια να υπερ-ισχύει η αλήθεια τους)
2)εκεί που αναφέρεστε στη μοναδικότητα κάποιων τραγουδιών όπως το “sleeping under the stars” (το οποίο όταν το είχα πρωτοακούσει είχα σκεφτεί αυτόματα το Nightmare before christmass). Κάτι που έχω παρατηρήσει στους περισσότερους concept δίσκους (prog κυρίως) είναι αυτή η χρήση ενός ή περισσότερων θεμάτων μέσα σε πολλά τραγούδια του δίσκου, με αποτέλεσμα η συνοχή του να μην καθορίζεται απο τον ήχο που θα έχει (πόσο ροκ ή μέταλ θα είναι), αλλά και απο το “πόσες φορές” ξανακούμε το ίδιο θέμα μέσα σε άλλα κομμάτια. Αυτό που βλέπω (και τονίζει και ο Daniel) είναι ότι στο Road Salt One το’χει κάνει: είναι να απομονώνει τα θέματα που χρησιμοποιεί μέσα σε ένα τραγούδι, και να μην τα συγχέει σε άλλα.
Βέβαια, πρόσεξα στο Road Salt Two, ότι επανέρχεται αυτό το στοιχείο της επανάληψης θεμάτων ενός κομματιού μέσα στο άλλο, οπότε θαρρώ ίσως ο δημιουργός ένιωσε την ανάγκη να ξαναφέρει στον ήχο του συγκροτήματος αυτό το στοιχείο, που το είχε σε προηγούμενους δίσκους.
Είναι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον να παρακολουθείς και να “μελετάς” τον τρόπο και την διαδικασία δημιουργίας ενός καλλιτέχνη, πόσο μάλλον του Daniel Gildenlow, γιατί τον μαθαίνεις πάντα “λίγο παραπάνω”, και τον αγαπάς πάντα ΠΟΛΥ παραπάνω, γιατί τελικά χαίρεσαι που τον καταλαβαίνεις και ελάχιστα παραπάνω. ^^
3)στην ερώτηση που αφορούσε τα “προκλητικά” τραγούδια όπως το “Sisters” κλπ… θυμήθηκα σε μια συνέντευξη της Tori Amos που της είχε γίνει μια παρόμοια ερώτηση, αν δηλαδή σχετίζεται το υλικό που γράφει με τον έγγαμο βίο της, και είχε πει μια κουβέντα που της είχε πει ο άντρας της αφότου είχε διαβάσει τους στίχους της “μ’αυτά που γράφεις, θα νομίζουν ότι ζουμε χωριστά”, και γενικά έχει αναφερθεί κι εκείνη σ’αυτό το θέμα: πόσο θελει ένας δημιουργός να εκτεθεί, και πόσο τελικά εκτίθεται. Ακριβώς αυτές τις ευαίσθητες ισορροπίες που πρέπει να “προστατευτούν” είδα να αναφέρει κι ο Daniel. Είναι εξαιρετικά λεπτη η διαχωριστική γραμμή της αλήθειας και της φαντασίας σ’αυτά που γράφει ένας δημιουργός… και νομίζω ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε γιατί γράφουν όσα γράφουν. Αυτό που μετράει εξάλλου είναι “τι αντίκτυπο” έχει τελικά (διαφορετικά και ξεχωριστά) στον κάθε ένα από μας. (και είναι εκπληκτικό να δει κανεις ότι τελικά το ίδιο ακριβώς υλικό μπορεί να επηρεάσει εντελώς διαφορετικά τον κάθε ακροατή-δέκτη του)
4)το σημείο που περιγράφει τα συναισθήματα μέσα απο τα οποία πέρασε και τελικά αποφάσισε να προχωρήσει τον δρόμο που είχε αφήσει στη μέση, με τα 24 τραγουδια του road salt. Πολύ ειλικρινές και γλυκό που τα μοιράζεται και τα λέει αυτά…Γιατί δεν πρέπει να έχουμε ως δεδομένο το να είναι “συνειδητοποιημένος” ένας καλλιτέχνης και να ξέρει ακριβώς ΤΙ ΘΕΛΕΙ να κάνει…
Και το concept του RS1 που το εξηγεί τόσο καλά, όπως το σκέφτηκε όταν έγραφε τα τραγούδια… Και μιλάει για αλήθειες που ισχύουν γενικά στις ζωές μας, και (θα τολμήσω να πω ότι) εκφράζουν την πλειοψηφία των ακροατών του δίσκου (κι όχι μόνο).
Κι αυτό είναι τελικά και το ωραίο στη μουσική γενικότερα, το πόσα κομμάτια απο τον ίδιο μας τον εαυτό θα βρίσκουμε μέσα σε δημιουργίες “άλλων”. ^^
5)η ομοιότητα σε μελωδίες τραγουδιών που γράφει (όπως συζητήσατε για το sisters)… γαμώτο… ένιωσα λίγο “κακιά” που τελικά εντόπισα τέτοια πράγματα στο Road Salt 2. (ειδικότερα στο Eleven)… αλλά Οκ, εγώ το καταλαβαίνω έτσι: ότι δεν είναι απαραίτητο μια μουσικη να’ναι εντελώς διαφορετική και εντελώς “καινούργια” (στην τελική σε 7 νότες δεν γράφουν όλοι?), και πάντα αυτό που θα καθορίσει και τον ήχο ενός καλλιτέχνη είναι οι επιρροές του, και τα ακούσματά του απο τότε που ήταν σε μικρή ηλικία μέχρι και σήμερα. Αλίμονο αν κατηγορούσαμε για “κλεψιές” τους δημιουργούς που αγαπάμε, ενώ οι ίδιοι απλά μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει ότι τελικά έχουν μια ανάμνηση μελωδίας που έχουν ξανακούσει κάποτε απλά δε θυμούνται που και πότε…
Και είναι πολύ γλυκό νομίζω το πόσο αυστηρός είναι ο Daniel με αυτό το θέμα…
(ειδικά εκεί που λέει ότι ανησυχούσε τόσο πολύ για την εκφραστικότητα του “Of dust” που το έβγαλε σε 30 takes).
Αυτή η τελειομανία του είναι κάτι που λατρεύω!!! <3
τέτοια περίπτωση είναι η Tori Amos στο τραγουδι “Abnormally Attracted To Sin” που το ρεφραίν του θυμίζει το “πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα, πριν να γνωρίσω εσένα που πρόσμενα καιρό”… (το οποίο ομολογώ δεν ξέρω αν είναι τραγούδι Έλληνα δημιουργού, ή αν είναι διασκευή απο κάποιο ξένο ιταλικό ή γαλλικό ίσως παλιό τραγούδι… αν ξέρει κάποιος ας μου πει)
6) Εκτιμώ την σημασία που δίνει στην έκφραση. “η έκφραση είναι το πιο σημαντικό” και που είναι έτοιμος να πιέσει τον εαυτό του για να βγάλει το κατάλληλο αποτέλεσμα για το έργο του.
7) Είδα και το σημείο που έλεγε ο Outshined για την αναφορά του Daniel στην αίσθηση '70s που θα μας δώσει το γενικό άκουσμα του Road Salt Two.
8 ) όσον αφορά τη συμμετοχή τους στο Melodifestivalen ούτε εμένα με είχε ενοχλήσει, ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον θα αρέσει η μουσική σου, και είναι καλό που την προωθούν όπως μπορούν. Οπότε γι’αυτό thumbs up απο μενα!
Και όντως είμαστε πολλές οι γυναίκες που ακούνε Pain of Salvation, και προσωπικά με άγγιξε απίστευτα η μουσική τους όταν ήμουν γυμνάσιο, και ένας φίλος μου έγραψε μια συλλογή με διάφορα μεταλ τραγούδια απο διάφορες metal bands… το “Morning on Earth” ξεχώρισε απ’ολα όσα περιείχε το cd. (αυτός ο τρόπος με τις συλλογές που “μοιράζονται” σε φίλους είναι πολύ καλός για να προωθείς τη μουσική που σ’αρέσει, και αποδεδειγμένα “πιάνει” 
) Από τότε άρχισα να ψάχνομαι με τους Pain of salvation. Αλλά ομολογώ ότι (όπως φαντάζομαι και σχεδόν όλο το γυναικείο κοινό) κόλλησα ακόμα χειρότερα με την μπάντα αυτή όταν είδα την εμφάνιση του Daniel.
9) “Idiocracy”: WOW! οκ! υποκλίνομαι! Η απάντησή του είναι η πλήρης εξήγηση:
-του “πώς δημιουργεί” ένας καλλιτέχνης, του πώς γράφονται τα τραγούδια, πώς επιλέγονται τα “υλικά” που θα ανακατέψει (λέξεις… νότες… έννοιες… εικόνες… ).
-και του πώς καταλαβαίνει το κοινό (ο δέκτης) το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει ο καλλιτέχνης με το έργο του. Αν δεν “μιλάνε την ίδια γλώσσα” τότε δύσκολα θα καταλάβει αυτό που προσπαθεί να πει ο δημιουργός.
10) “Transatlantic”: ίσως επίσης του είναι πιο δύσκολο να παίζει με τους pain of salvation απ’ο,τι με τους transatlantic και γιατί η “ευθύνη” του υλικού είναι πάντα μεγαλύτερη για αυτόν που την δημιουργεί, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει καθόλου ευθύνη κι εκείνος που την ερμηνεύει. Φυσικά η ευθύνη είναι ταιράστια όταν δημιουργία+ερμηνεία πάνε μαζί.
Ωραία συνέντευξη!!! Σκέτη απόλαυση ομολογουμένως!
Προσωπικά λάτρεψα τον Daniel ακόμα περισσότερο!
Αναμένουμε τη συνέχειά της…
