Εμπρός πίσω εμπρός πίσω (αλα Πωποτας) 
ουαου!
Το άκουσα κι εγώ. Δεν περίμενα κάτι, περισσότερο εθιμοτυπικά το άκουσα γιατί οι Paradise Lost ήταν ένα από τα 4-5 πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα, οπότε ό,τι και να έβγαζαν εγώ θα το άκουγα. Παρ’ όλα αυτά ο τελευταίος δίσκος τους που με ικανοποίησε είναι το “In requiem” του 2007, δέκα χρόνια πριν δηλαδή. Με αφορμή το “Medusa”, αλλά και όλες τις παραπάνω κουβέντες, θα κάνω κι εγώ κάποιες παρατηρήσεις συνολικά για το συγκρότημα (πολλά από τα οποία τα έχω ξαναπεί στο παρελθόν στο topic του συγκροτήματος).
Καταλαβαίνω και το πάθος κάποιων με την πειραματική περίοδος των Lost (η οποία, ουσιαστικά, ξεκινά στο “Gothic” [και όχι στο “One second”] και τελειώνει στο “Symbol of life”), και το καλωσόρισμα της metal επιστροφής (“In requiem” μέχρι και σήμερα -ο ομώνυμος δίσκος στέκεται μετέωρος κάπου στο κενό, κι αυτή η είναι η γοητεία αλλά και η κατάρα του). Παρ’ όλα αυτά, βρίσκω αυτόν το διαχωρισμό λίγο ψευδή/οπαδικό. Τι θέλω να πω: το παράπονο μου από τους Lost των τελευταίων χρόνων, δεν είναι ότι το γύρισαν στο metal. Το πρόβλημα μου είναι ότι το γύρισαν στο κακό metal, ή μάλλον στην κακή μουσική. Δεν έχω την αυταπάτη ότι αν επέμεναν στα μπλιμπλίκια και τα synths θα έβγαζαν τη σήμερον ημέρα δίσκους επιπέδου “Host” ή “One second”. Το πρόβλημα είναι ότι χάθηκε η έμπνευση, απλά οι μεταλάδες είχαν την ατυχία αυτό να συνδυαστεί και με μία επιστροφή στον σκληρό ήχο.
Τα χαρακτηριστικά που ρίχνουν το επίπεδο της μουσικής τους είναι για μένα συγκεκριμένα. Πρώτον, ο Holmes ως στιχουργός και τραγουδιστής. Στιχουργικά η κάτω βόλτα άρχισε στο “Paradise Lost”. Χαζά λογοπαίγνια, επαναλήψεις, φτωχό λεξιλόγιο, αφηρημένες έννοιες από ένα στιχουργό που το μεγαλύτερο του όπλο ήταν ακριβώς ότι γινόταν τόσο συγκεκριμένος που ανατρίχιαζες όταν καταλάβαινες ότι μάλλον ζήσατε παρόμοιες φάσεις. Τραγουδιστικά, επιμένω ότι τα growls αποτέλεσαν την εύκολη λύση για ένα Holmes που από το “Faith divides us-Death unites us” και μετά έμοιαζε λες και έπαθε black out και δεν μπορούσε να σχηματίσει τραγουδιστικές, μελωδικές γραμμές. Ούτε καν το “αγριωπό” στυλ του “Icon”-“Draconian times” δεν μπορούσε να επαναλάβει και αναγκάστηκε να το γυρίσει στα growls. Πραγματική θλίψη με πιάνει με αυτό.
Συνθετικά, κάνω γαργάρα το ότι ο Mackintosh (αναφέρομαι σε αυτόν γιατί μόνο αυτός γράφει) σταμάτησε τους πειραματισμούς και το γύρισε σε ένα safe ήχο (παρ’ όλο που αυτό από μόνο του σηκώνει μεγάλη κουβέντα για το ειλικρινές των προθέσεων τους), γιατί, όπως είπα, κάτι τέτοιο δε θα με πείραζε αν η μουσική ήταν καλή. Αλλά ερχόμαστε στην ουσία, στην ποιότητα, δηλαδή, των συνθέσεων από το “Faith divides us-Death unites us” και μετά. Δίσκο στο δίσκο ο ήχος τους γίνεται όλο και πιο βαρύς, αλλά και όλο και πιο τετριμμένος. Προσπαθούν να ρίξουν στο μίξερ λίγο από το doom παρελθόν τους, κάτι απλοϊκά, groovy riffs που είναι εντελώς άσχετα με το καταθλιπτικό στυλ που θέλουν να βγάζουν, τα leads του Γρηγόρη είναι στην καλύτερη αδιάφορα και οι συνθέσεις που θα αντέξουν στο χρόνο δεν είναι πάνω από 3 σε κάθε δίσκο.
Συγκεκριμένα στο “Medusa” (ο οποίος δίσκος χαρακτηρίζεται στην καλύτερη μέτριος) οι συνθέσεις που ξεχωρίζουν είναι μόνο 3, τα “The longest winter”, “Medusa” και “Until the grave”. Το λυπηρό είναι ότι δε μιλάμε για ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ συνθέσεις, αλλά για τα τραγούδια που ξεχωρίζουν από το βούρκο των υπόλοιπων τραγουδιών. Όλα τα υπόλοιπα είναι ή εντελώς αδιάφορα ή περιέχουν απλά μία ενδιαφέρουσα στιγμή (π.χ. το riff στο τέλος του “Gods of ancient” και το refrain του “No passage for the dead”). Έτσι, όμως, δίσκος δε φτιάχνεται. Είναι ντροπή να υποτιμάς τόσο τον ακροατή και να του πετάς απλά λίγα δευτερόλεπτα έμπνευσης μέσα σε μία σύνθεση 5 ή 6 λεπτών.
Ξέρετε ένα απλό κόλπο για να ξεχωρίζετε κατευθείαν τα καλά τραγούδια; Τα καλά τραγούδια μπορείς να τα φανταστείς και με άλλη ενορχήστρωση και συνειδητοποιείς ότι παραμένουν καλά. Ένα απλό παράδειγμα: τα δύο καλύτερα τραγούδια του “Faith divides us-Death unites us” ήταν το ομώνυμο και το “Last regret”. Και τα δύο υπάρχουν και σε ορχηστρικές εκδόσεις. Επειδή ΗΔΗ η βασική ιδέα ήταν μία πολύ όμορφη, σχεδόν μεγαλειώδεις μελωδία, είτε αυτή παιχτεί με κιθάρες, είτε με βιολιά, είτε με τα synths του “Host”, η τραγουδάρα θα ξεχωρίσει. Άλλο παράδειγμα είναι η instrumental έκδοση του “Over the madness” και του “Don’t belong”. Λοιπόν, το “The longest winter” π.χ. (που όντως είναι καρφί Type O Negative) έχει και γαμώ τα lead στην αρχή, και αυτό το απογειώνει. Όπως και να το έπαιζαν υα έβγαινε γαμώ. Το ίδιο και με το “Medusa” (το κομμάτι) κλπ. Κι αυτό πάει και αντίστροφα: πάντα αναρωτιόμουνα πώς θα ακουγόταν το “Host” (παρόλο που δε βρίσκω ούτε ένα ψεγάδι στον ήχο του) με metal ενορχήστρωση. Ε, λοιπόν, ΚΑΙ ΓΑΜΩ θα ακουγόταν, γιατί οι μελωδίες και ατμόσφαιρα του είναι από τα πιο εξωντοτικά/θλιμμένα πράγματα που συνέθεσαν οι Lost.
Αντιθέτως, όταν τα riff και οι ιδέες είναι βαρετές του θανατά, δε σε σώζει τίποτα. Π.χ. τα 2 bonus κομμάτια (“Shrine”, “Symbolic virtue”) είναι εντελώς αδιάφορα, παρ’ όλο που κάποιοι ίσως ψαρέψουν από τα καθαρά φωνητικά ή την πιο εμφανή μελωδικότητα. Όχι, είναι αδιάφορα, και το ότι εδώ ο Holmes τραγουδάει αντί να γκαρίζει εμένα δε μου λέει κάτι. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που για μένα το “Tragic idol” δε μου λέει και πολλά σαν δίσκος. Πέρα από το ομώνυμο και το “Honesty in death”, μιλάμε γα εντελώς μέτριες συνθέσεις που απλά χτυπάνε στη θυμικό γιατί προσπαθούν να επαναλάβουν τον ήχο και την αισθητική του “Draconian times” και του “Gothic”.
Νομίζω ότι είναι αρκετά κατανοητό ότι δεν έχω πρόβλημα με την ηχητική ταυτότητα των Lost, όσο με την ποιότητα αυτής. Το death metal το γουστάρω από μικρός και μάλιστα βρίσκω τον παλιό Holmes έναν από τους καλύτερους εκπροσώπους του. Πραγματικά ΛΑΤΡΕΥΩ τις ερμηνείες του στα “Lost paradise” και “Gothic”. Είχε μία από τις εντυπωσιακότερες death metal φωνές. Δυστυχώς τα σημερινά του growls είναι αρκετά τυποποιημένα και σε τίποτα δε θυμίζουν τον παλιό του εαυτό.
Συμφωνώ με κάποιον που παρατήρησε ότι η βασική διαφορά του “Medusa” με το “The plague within” είναι ότι το δεύτερο προσπαθούσε (και κατάφερνε, βασικά) να είχε ποικιλία. Ένα doom/death κομμάτι, ένα gothic μελωδικό, δύο καρφιά death metal κλπ. κλπ. Αντίθετα, το “Medusa” διατηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια ένα παρόμοιο στυλ. Κι αυτό δε λειτουργεί υπέρ του.
Αυτά. Ψύχραιμα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, απλά οι Paradise Lost επιβεβαιώνουν την έλλειψη έμπευσης που τους διακατέχει εδώ και 10 χρόνια. Αν αυτά τα έβγαζαν άλλα συγκροτήματα, ούτε που θα ασχολιόμασταν, αυτό το πιστεύω πραγματικά.
7 Likes
Αν και διαφωνω σε ενα σημειο (και συγκεκριμενα ΜΟΝΟ οσον αφορα την ποιοτητα των FDUDU & Tragic Idol), πραγματικα θελω να σε αγκαλιασω. Τα γραφεις απλα ΑΨΟΓΑ. Ειδικα στην παραγραφο που περιγραφεις το πως το Last Regret ή το FDUDU θα αναδεικνυονταν ειτε με τον synth ηχο του Host ειτε με οποιονδηποτε αλλον ηχο, απλα ηθελα να κλαψω απο συγκινηση (και απογοητευση για τους Lost).
Εκφραζεις απολυτα τις σκεψεις μου για τους Lost των τελευταιων 5 χρονων (ασχετα αν εσυ εντοπιζεις το προβλημα ηδη απο το 2009, προσωπικα θεωρω το FDUDU και το Tragic Idol πολυ καλυτερα αλμπουμ του In Requiem).
3 Likes
Ρε παιδιά χαράς το κουράγιο σας να ασχολείστε τόσο πολύ με ένα συγκρότημα που για εσάς έχει πεθάνει εδώ και δέκα χρόνια, εγώ ομολογώ πως θα είχα βαρεθεί. Ελπίζω να συνέχισει ο mackintosh να είναι τόσο ανεπνευστός ώστε να χαρίζει τραγούδια όπως no hope in sight, terminal, an eternity of lies, beneath broken earth, return to the sun, που ακούγονται το ίδιο γαμάτα δύο και πλέον χρόνια μετα την κυκλοφορία τους εν αναμονή ενός ακόμη δίσκου. Τέτοια τραγούδια πολύ απλά δεν τα βγάζουν άλλα συγκροτήματα για να ασχοληθούμε μαζί τους (μάκαρι δηλαδή κερδισμένοι θα ήμασταν απλά δεν συμβαίνει)
Τέτοια τραγούδια είναι B sides ή και C sides 
των My Dying Bride, ασχολήσου μαζί τους.
Οταν η αντιθετη αποψη ειναι τοσο ομορφα διατυπωμενη, σε κανει να αναρωτιεσαι αν αρμενιζεις στραβα.
2 Likes
Εγω παλι νομιζα οτι η τεχνη εινα πανω απ’ολα θεμα γουστου αλλα οκ λαθος, αμα διατυπωσω την αποψη μου ομορφα πρεπει ολοι οι υπολοιποι να την αποδεχτουν. Τωρα που το σκεφτομαι δεν μου αρεσε το Tragic Idol μωρε, ομορφα τα γραφει ο Leper_Jesus αρα μαλλον δεν ακουσα καλα.
Απαντησα στο ειρωνικο σχολιο του @lostparadise, με την απαντηση μου να απεχει πολλα χιλιομετρα απο αυτο που θελησες να καταλαβεις.
1 Like
Εντάξει παιδιά γούστα είναι αυτά, αλλά κι εγώ αν μια μπάντα εδώ και 10 χρόνια συνέχιζε να με απογοητεύει δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω ένα σεντόνι.
Ο δίσκος για μένα είναι εκεί γύρω στο 7, το ξανάκουσα μετά από ένα διάλειμμα αρκετών ημερών, θεωρώ ότι και από εδώ θα μείνουν κομμάτια (απλά δεν είναι αριστουργήματα) όπως το ομώνυμο, το Longest Winter, το Blood & Chaos. Και επίσης το ότι είναι 45 λεπτά το κάνει πολύ πιο ενδιαφέρον από το να ήταν μεγαλύτερος. Επίσης το ότι ο δίσκος στην ουσία είναι μόνο doom και όχι κάτι ξεκάρφωτο δουλεύει μάλλον υπέρ του συνόλου καθώς δεν υπάρχουν ξέμπαρκα κομμάτια (Flesh From Bone π.χ. στον προηγούμενο δίσκο-τραγικό κομμάτι για Lost).
Οκ καταλαβαίνω ότι κάποιοι δυνασχετούν με τις αντίθετες απόψεις, ίσως και εγώ κάνω το ίδιο…δεν θα βγάλουμε άκρη !
προσωπικά μου είναι ακατανόητη η λεγόμενη “έλειψη εμπνευσης” από το 2007 και μετά αλλά τέλος πάντων περί ορέξεως. Απλά ήθελα να επισημάνω τα εξής : : όταν μου αρέσουν κάποια κομμάτια, μου αρέσουν. τα θεωρώ γαμάτα τέλος. δεν ήξερα ότι θα έπρεπε να γράψω και ένα σεντόνι για να έχει αξία η αποψή μου !
δεύτερον με τους my dying bride “ασχολούμαι” πολύ επισταμένα από το 1993 και άρα μπορώ να πω ότι τα συγκεκριμένα κομμάτια δεν έχουν σχέση με τη φιλοσοφία των bride και το τρόπο που προσεγγίζουν εν γένει το doom. Όχι σε καμία περίπτωση δεν θα τα έβαζα στα b sides των bride. To beneath το οποίο λέγεται ότι αντιγράφει bride άνετα θα μπορούσε να είναι στο gothic (πολύ άνετα όμως) . Αντιθέτως κάποια bside των λοστ της μετα in requiem περιόδου θα ήθελαν πολλοί να είχαν ως βασικά κομμάτια.
Το medusa (θα το ακούσω την 1/09 αγοράσω το cd) φαίνεται να διχάζει.Σε κάθε περίπτωση όμως δεν είναι σωστό οι επικριτές να θεωρούνται a priori ψαγμενοι και σε όσους τους αρέσει να θεωρούνται πρόβατα του marketing . Εν αναμονή λοιπόν…
Το γιατι το ποστ του Leper Jesus ηταν τοσο πετυχημενο, δεν ηταν το οτι τα εγραψε “ομορφα”, αλλα το οτι επεσε τοσο μεσα στο προβλημα των Lost εδω και καποια χρονια. Δεν ειναι ο σκοπος του ποστ του να σε πεισει να μη σου αρεσει κατι, αλλωστε και εγω λατρευω το Tragic Idol, και δε θα σταματησω να το λατρευω μετα απο το ποστ του Leper Jesus. Απλα εντοπισε τι συμβαινει με τους Lost και το συνθετικο τους κομματι εδω και καμποσα χρονια, και μαλιστα μπορεσε να το θεσει και αριστουργηματικα.
Το θεμα ειναι πως εσεις που γουσταρετε μεχρι και την τελευταια νοτα του Mackintosh, νομιζετε πως εμεις απογοητευτηκαμε ή ξενερωσαμε ή ξεπερασαμε τη φαση Λοστ (ή δεν ξερω και γω τι αλλο), επειδη αλλαξαν τον ηχο τους σε πιο σκληρες και βαριες φορμες, και επεστρεψαν “στα παλια”. Δεν ειναι αυτος ο λογος. Τον λογο τον εξηγησε ο Leper Jesus, κι απο τη στιγμη που εκφραζει πολυ κοσμο, προφανως κατι τρεχει. Δεν ειναι τυχαιο το οτι οι Lost πλεον εχουν διχασει το κοινο τους, απο τον πιο casual ακροατη, μεχρι τον πιο “φανατικο” οπαδο τους που τους ακολουθει εδω και 20-25 χρονια. Ωραια θα ηταν να ειχαμε ολοι την ιδια αποψη, αλλα δεν συμβαινει, τι να γινει τωρα…
3 Likes
Το ότι επίσης πολλοί γουστάρουν τα καινούργια ομοίως σημαίνει ότι ¨κάτι τρέχει" . Επίσης οι λοστ και χάνουν “φανατικούς” οπαδους και διχάζουν από την εποχή του γκόθικ. Όλα καλά λοιπόν
Ολα καλα ναι.
1 Like
Δεν λεει ο,τι να’ναι, το θρεντ εδω και πολλα ποστς εχει καταληξει σε “εμενα η γνωμη μου δεν ειναι σαν την δικια σου, ειναι πιο βαρυνουσα γιατι ετσι”. Δεν σας αρκει να πειτε οτι δεν σας αρεσει ο δισκος, πρεπει να θεσετε και αντικειμενικες αληθειες του τυπου δεν εχουν εμπνευση πλεον και λοιπες γενικοτητες. Ε ωραια, και εγω λεω οτι εχουν και γαμω τις εμπνευσεις. Και σου κανω καθρεφτακι. Αρα εχω δικιο, γιατι ειμαι γαματος και αυτο ειναι μια αντικειμενικη αληθεια.
Επισης δεν “επεστρεψαν στα παλια”, δεν εχουν παιξει ποτε ετσι. Πιο ξεκαθαρη επιστροφη απο το Tragic Idol (το οποιο ειναι το αγαπημενο μου στην μετα-Symbol εποχη και σου αρεσει και εσενα απ’οτι καταλαβαινω) δεν υπαρχει.
1 Like
Σεβομαι την αποψη του leper jesus αλλα διαφωνω καθετα οσον αφορα οτι η εμπνευση τελειωσε στο in requiem. Για μένα το in requiem είναι υπερτιμημένος δίσκος…απο την άποψη ότι ναι μεν έχει σπουδαιες συνθεσεις αλλα εχει και μπολικα μετρια, fillers, απο τη μεση και μετα εξαιρώντας μόνο το εκπληκτικό your own reality στο τέλος.
Από εκεί και πέρα το Faith είναι σπουδαίος δίσκος, σε όλα του. Και δεν με ενδιαφέρει ότι είναι πιο μεταλ, δεν κρίνω απο αυτό. Είναι όμως ένας πιο ισορροπημένος δίσκος απο την αρχή μέχρι το τέλος με πολλές διαφοροποιήσεις ανάμεσα στα κομμάτια, πολλα πραγματα να ακουσεις, ατμοσφαιρα, η έμπνευση του Greg συνεχίζει και υπάρχει…για μένα είναι ο κορυφαίος δίσκος τους από το SoL και μετά.
Στη συνέχεια έχουμε το tragic idol που και εδώ έχουμε μπόλικα ωραία πράγματα, το πρόβλημα μου με τον συγκεκριμένο δίσκο είναι η έλλειψη πλήκτρων και της ατμοσφαιρας που δημιουργουν και η ξεκαθαρα επιτηδευμένη προσπάθεια των PL να κινηθούν σε draconian times μονοπάτια. Παρ’όλα αυτά είναι ένας δίσκος που κινείται σε αρκετά ικανοποιητικά επίπεδα, υπαρχουν και εδώ σπουδαια κομματια.
Για το PW τα εχω ξαναπεί, συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν πρέπει να τον συγχέουμε με το Medusa επειδή εχουν και τα δύο growls ή επειδή υπάρχουν doom death στοιχεία που φέρνουν στις πρώτες εποχές της μπάντας.
Κομμάτια σαν το eternity of lies ή το return to the sun το Medusa δεν έχει ούτε για πλάκα. Υπάρχει το ορχηστρικό victim of the past, το punishment που θα μπορούσε να είναι στο Tragic idol, το Cry out, το sacrifice the flame που όταν πρωτοακουσα την εισαγωγή του στο μυαλό μου ήρθε το host, το ολίγον black flesh from bone και το beneath broken earth, το μοναδικό κομμάτι που θα μπορούσε να είναι στο Medusa, και το οποίο, γνώμη μου, είναι καλύτερο από τα περισσότερα του νέου δίσκου.
Με λίγα λόγια υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ των κομματιών, υπαρχουν πολλά πράγματα να βρεις και εδώ στις συνθέσεις του Greg. Και υπάρχουν αρκετά στοιχεία των σύγχρονων PL από το ομώνυμο σε συνδυασμο με εναν πιο ακραίο metal ηχο και την επανεμφάνιση των brutal του Holmes. Τα οποία είναι μετριότατα και αυτά και τα καθαρά του.
Το Medusa είναι κάτι άλλο…και εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα με τον leper, ότι έχει μια συγκεκριμένη δομή χωρίς εναλλαγές στα κομμάτια με το winter ίσως να είναι το μόνο που κάπως διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα.
Ακούγεται πάνω κάτω το ίδιο από την αρχή μέχρι το τέλος και κοιτάζει ξεκάθαρα πισω, στις gothic-SoG εποχες με ελαχιστα στοιχεια της μετέπειτα καριέρας τους. Και το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκω κάποιο λόγο γιατί έπρεπε να κάνουν κάτι τέτοιο τωρα… υπαρχουν και εδώ κάποια καλά κομμάτια ή στιγμές, τα φωνητικά του Holmes είναι καλύτερα, εξαιρωντας τα αστεια μακροσυρτα ουρλιαχτα, αλλά ξαναλέω δεν υπήρχε κάποιος λόγος να βγάλουν έναν τέτοιο δίσκο μετά από τόσα χρόνια πορείας…
2 Likes
Ναι φοβερο ποστ μπραβο.
2 Likes
Γιατί να μην είναι ρε συ όλα καλά ; επειδή δεν σου αρέσει εσένα ; εντάξει δεν μιλάμε και για πατάτες καθολικής αποδοχής όπως θες να μας πείσεις ότι είναι το plague (ή και το medusa υποθέτω),δεν είναι st anger για να βαρέσουμε και διάλυση ! Α και σε ότι αφορά τα τις “φαντασιώσεις” για επανηχογραφήσεις των τραγουδιών που αναφέρατε απλά να σε ενημερώσω ότι το μόνο που θα “πειράξουν” είναι ο ήχος του BIN το οποίο ρεμξάρανε στο σύνολο του και το οποίο - υποθέτω - κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσει. Αν κρίνω από το ρεμιξ του sell it θα μιλάμε για την αναγέννηση του πιο αδικημένου δίσκου των λοστ
Χιλιες φορες το St. Anger παρα οποιοδηποτε απο τις δυο τελευταιες πατατες των Lost και να εισαι σιγουρος οτι κανενας απο αυτους τους δισκους δεν ειναι πατατα καθολικης αποδοχης. Παντοτε και σε καθε στρατοπεδο υπαρχουν φανμποηδες που θα βρουν γαματους τους δισκους της αγαπημενης τους μπαντας. Αντι να διαλεξω βεβαια καποιο απο αυτους τους δισκους, προτιμω να απορριψω προσωπικα και τα 3, και να μην ακουω σχεδον ποτε τα συγκεκριμενα αλμπουμς, μιας και αν θελω υπαρχουν δεκαδες αλλα αλμπουμς εκει εξω για να ακουσω.
Τη συγκριση με το St. Anger παρεμπιπτοντως ποσο καιρο σου πηρε να σκεφτεις? Ειναι καθησυχαστικο το να λες οτι ενταξει ρε παιδι μου, και να ειναι μαπα ενας δισκος, τουλαχιστον δεν ειναι οσο μαπα οσο ο ταδε απο την αλλη μπαντα?
Δεν μου πήρε καθόλου χρόνο να το σκεφτώ απλά ο τρόπος που αντιμετοπίζεις του εν λόγω δύο δίσκους των λοστ μόνο με το st anger θα ταίριαζε για αυτό το ανέφερα και για κανένα άλλο λόγο.