We are pleased to finally announce that we will headline Roadburn Festival on Thursday 14 April 2016 playing our second album, Gothic, in celebration of its 25th anniversary from start to finish, alongside tracks from The Plague Within!
As a young band we spent a good deal of time in the early 90?s driving around The Netherlands in a small transit van, living off chips with mayonnaise, drinking Chocomel and playing stuff from this album. ‘Gothic’ totally reminds me of those days, so if we were ever going to play the album in its entirety in 2016, it has to be in The Netherlands, and where better than the Roadburn Festival!!
We will also be playing The Netherlands - Tivoli, Utrecht on 7 October 2015 as part of our European tour in support of The Plague Within.
Ωραια φαση και πολυ πιθανο να κανουν και tour στην ιδια λογικη. Θα εχει ενδιαφερον πως θα βγαζει τα φωνητικα του Gothic ο Holmes γιατι αλλο να πει σε live 1-2 τραγουδια και αλλο να παιχτει ολοκληρος ο δισκος…
Μπαίνουν στο studio το φθινόπωρο για τη δημιουργία νέου album!
http://rockoverdose.gr/archives/165250
Ποστάρω την είδηση γιατί ίσως κάποιοι να ενδιαφέρονται αλλά προσωπικά χέστηκα αν θα βγει καινούριος δίσκος από τους τελειωμένους. Ο τελευταίος τους ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ δίσκος ήταν ο ομώνυμος πίσω στο 2005. Περασμένα μεγαλεία… Ο καινούριος δίσκος θα είναι μια ανάλογη πατάτα όπως το Plague Within.
Eν τω μεταξύ διαβάζουμε και το εξής εκπληκτικό:
[I]“Το The Plague Within του 2015, αδιαμφισβήτητα είναι ένα από τα καλύτερα albums των Βρετανών αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές”.[/I]
Μάλλον θα αναφέρεται σε εκείνα τα sites που είχαν γράψει ότι το Plague Within είναι ανάλογης αξίας με το μνημειώδες Draconian Times #-o
Γελάνε και τα πόμολα!
Αν και δεν ειμαι σιγουρος κατα ποσο ο τελευταιος ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ οπως λες δισκους τους ηταν το PLX, σιγουρα εχουν καθοδικη πορεια εδω και χρονια. Για μενα τα Faith Divides Us και Tragic Idol ηταν πολυ ευχαριστες εκπληξεις, και να πω την αληθεια δεν ειχα μεγαλυτερες απαιτησεις απο μπαντα των 14 αλμπουμ, η οποια μαλιστα εχει προσφερει τις δισκαρες τη μια μετα την αλλη στα 90ς. Το Plague Within με απογοητευσε τοσο πολυ, που δεν ηξερα καν οτι εχουν καινουριο ντραμερ… ουτε οτι εχουν παει στη Nuclear Blast. Παρα πολυς κοσμος για καποιο λογο γουσταρε αυτο το αλμπουμ, αλλα εγω προσωπικα το βρηκα απο κακο εως μετριο, με τα μισα τραγουδια για πεταμα.
Γουστα ειναι αυτα, εγω το The Plague Within το λατρευω, εχει ποικιλια, κομματαρες, ατμοσφαιρα, τα παντα ολα, τον θεωρω πολυ ολοκληρωμενο δισκο και μου αρεσει η εναλλαγη φωνητικων του Holmes. Ασε που το live που μας ηρθαν για την προωθηση του ηταν με ανεση η κορυφαια εμφανιση των Paradise Lost απο οσες φορες τους εχω δει… Επισης λατρευω και το Tragic Idol και τα θεωρω τα 2 καλυτερα αλμπουμ τους απο το One Second και μετα.
Μια χαρά είναι το Plague Within προφανώς καμιά σχέση με Draconian Times και αν και μεγάλο φανμποϋ δεν μπορώ να μην πω ότι γενικά υπάρχει μια πτώση μετά το ΥΠΕΡΟΧΟ In Requiem…
Πάντως είναι από τις λίγες μπάντες που με τόσα χρόνια στην πλάτη σχεδόν κάθε 2 χρόνια βγάζουν και δισκάκι.
Και δεν χάνουν και την ευκαιρία να περάσουν από τα μέρη μας .
Στάλθηκε από το SM-N9005 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Θα ηταν βλακες αν την εχαναν
Χμμμμμμμ … δεν είναι και σαν μερικές άλλες μπάντες που μόνο εδώ μαζεύουν κόσμο .
Μας έχουν και τους έχουμε τακτικούς πελάτες .
Στάλθηκε από το SM-N9005 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Εξαρταται τι εννοουμε κοσμο… οι Paradise Lost απο εκει που ηταν πρωτοποροι μουσικα και η πιο διαφορετικη, ξεχωριστη, εναλλακτικη μπαντα, με τα μεγαλυτερα αρχιδια στο χωρο του μεταλ, κατεντησε αλλη μια γκοθομπαντα της σειρας, που βασιζεται στο σταθερο casual μεταλ κοινο (κυριως) της Ανατολικης και της Βορειας Ευρωπης, και παιζει παρωχημενα πραγματα που εχουν παιξει στο παρελθον 5 φορες καλυτερα και οι ιδιοι, αλλα και αρκετοι αλλοι. Απο ουσια λιγα πραγματα. Το οτι βγαζουν καθε 2 χρονια αλμπουμ εμενα αρνητικο μου κανει, κι οχι θετικο.
θα συμφωνησω σε μεγαλο βαθμο με τον quintom…εχει χαθει πλεον το στοιχειο της εκπληξης στο συγκροτημα…
Το Draconian Times και το Icon δεν ξαναβγαινουν, αυτο ας το παρουμε ως δεδομενο. Απο εκει και περα εγω προσωπικα δεν βλεπω καμμια πτωση μετα το In Requiem, οπως ειπα και στο προηγουμενο post μου, η 2αδα Tragic Idol και The Plague Within ειναι οι καλυτεροι τους δισκοι απο το One Second και μετα. Εχουν μεσα κομματια που θα μπορουσαν να ειναι απο την χρυση τους εποχη. Πειραματιστηκαν, επαιξαν μπαλα και σε αλλα χωραφια και πλεον παιζουν κατι πιο safe απο την μια, αλλα με απολυτα προσωπικο ηχο και ατμοσφαιρα απο την αλλη. Και το στοιχειο της εκπληξης δεν εχει χαθει, π.χ. περιμενε κανεις πριν καποια χρονια οτι ο Holmes θα ξανατραγουδησει με brutal φωνητικα?
Ενταξει αυτο για τα τελευταια 2 αλμπουμ ομως ειναι προφανως προσωπικη σου αποψη. Για μενα ας πουμε το Host και το Symbol of Life ηταν τα δυο τελευταια τους τεραστια αλμπουμ, που δεν εχουν ουτε ενα περιττο δευτερολεπτο μουσικης, ενω αγαπησα ακομα και τα Paradise Lost, Faith Divides Us, Tragic Idol σε πολυ μεγαλο βαθμο. Το In Requiem ειναι δυστυχως πολυ ανισο, με ενα εκπληκτικο πρωτο μισο, και ενα πολυ μετριο δευτερο μισο, εως και αδιαφορο, ενω το Plague και να μην ειχε βγει ποτε δε θα αλλαζε τιποτα για μενα.
Συμφωνω απολυτα για την ανισοτητα του In Requiem, το Host το σιχαινομαι, το Symbol Of Life πολυ καλο με τρομερες στιγμες αλλα σαν συνολο προτιμω πολλα αλλα αλμπουμ τους.
Η κλασικό κουβέντα για τους Lost.
Νομίζω πολλοί (αν όχι οι περισσότεροι) αγάπησαν αυτό το συγκρότημα για δύο λόγους: πρώτον, αυτό που είπε και ο quintom (άσχετο, αλλά με 'σένα βρίσκω μία τρομαχτική ταύτιση απόψεων σε διάφορα μουσικά θέματα), ότι οι Lost ήταν το ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ συγκρότημα του πειραματισμού, της έκπληξης και του επαναπροσδιορισμού. Παράλληλα, με μία τρομερή ικανότητα, κατάφερναν να μη χάνουν ούτε χιλιοστό ποιότητας, ανεξάρτητα από το ΤΙ έπαιζαν. Όλα αυτά μέχρι το “Symbol of life”, τον τελευταίο πειραματικό τους δίσκο. Το ομώνυμο είναι επίσης όμορφο album, συγκροτημένο. Από το “In requiem” και μετά δυστυχώς έπεσαν στον πειρασμό να γίνουν safe. Τι ζητάει ο λαός; Τυρο-metal; Τυρο-metal θα του δώσουμε. Και να σου λατρεία από τους μεταλάδες. Κάποια καλά τραγούδια υπάρχουν στους τελευταίος δίσκους, ναι. Αλλά στην πλειοψηφία πρόκειται για μία μέτρια, πολύ safe πορεία. Αν δεν ήταν το brand name των Lost, πιστεύω κανείς δε θα έδινε σημασία σε τέτοια albums.
Δεύτερον, αυτό το συγκρότημα αγαπήθηκε για αυτήν την τεράστια φωνή. Μία φωνή που εξελίχθηκε και με τις ερμηνείες της σε συγκλόνιζε. Την ίδια στιγμή δεν έπαυε να γεννά απίστευτα συναισθηματικούς στίχους, στίχους που σε σημάδευαν και μιλούσαν στον εσωτερικό σου κόσμο, ταυτιζόσυν μαζί τους. Όλα αυτά μέχρι το “Symbol of life”, ξανά. Το είχα σημειώσει σε ένα πολύ παλιό post, ότι ο Holmes πρώτα έπεσε σαν στιχουργός, και μετά σαν ερμηνευτής. Δυστυχώς, αυτήν τη στιγμή θεωρώ την παρουσία του το νούμερο ένα μειονέκτημα των Lost. Στα τελευταία albums απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να γράψει φωνητικές, μελωδικές γραμμές. Σαν να έπαθε black out, δεν ξέρω. Θεωρώ την “brutal” στροφή του “The plague within” ένα φτηνό κόλπο για να κρύψουν αυτήν την αδυναμία. Με τέτοια riff δε χρειάζεσαι μελωδίες, ναι, και μία μέτρια growl φωνή κάνει τη δουλειά της. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί η φωνή που μπορούσε να σε ανατριχιάσει στο “Host”, η φωνή που γρέτζαρε όμορφα στο “Symbol of life”, η φωνή που γρύλλιζε με συναίσθημα (μα πώς το έκανε αυτό;) στα “Icon” και “Draconian times”, απλά βρίσκεται σε παρακμή. Όσον αφορά για τους στίχους του, τρίχες. Φτηνές ομοιοκαταληξίες, βαρετές επαναλήψεις, γενικόλογα. Που κάποια στιγμή εγώ τρόμαζα με αυτά που έγραφε, γιατί ήταν τόσο συγκεκριμένα που έλεγες “δεν μπορεί, ο τύπος έχει περάσει αυτό που νιώθω εγώ τώρα”.
Anyway, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
ΤΕΡΑΣΤΙΑ αληθεια. Και φυσικα συμφωνω με καθε λεξη του ποστ σου.
Δεν θα ήταν και πολύ λογικό πάντως σε τόσους δίσκους να κρατήσουν την ποιότητα που υπήρχε στο Symbol… .για παράδειγμα. Ακόμα και το ομώνυμο είναι εμφανέστατα κατώτερο από ότι είχαν βγάλει μέχρι τότε. Το In Requiem το αγαπώ πολύ σαν δίσκο και θεωρώ πως είναι η επιτομή του παλιού με το νέο ήχο.
Μετά, χωρίς να είναι κακοί οι επόμενοι δίσκοι, χάνεται όντως το στοιχείο της έκπληξης και θεωρώ πως θα το πάνε ακόμα πιο ακραία στον επόμενο. Προσωπικά έχω πει πολλές φορές εδώ μέσα ότι θα προτιμούσα κάτι πιο επαναστατικό και διαφορετικό από αυτούς. Το γεγονός ότι μεγάλωσαν αλλά και το ότι προφανώς πρέπει κάπως να πληρώνουν και τους λογαριασμούς τους τους έφερε στο σημείο που είναι τώρα.
Να συμπληρώσω ότι βασικός λόγος της καθοδικής πορείας των Paradise Lost είναι ότι οι Mackintosh/Holmes έχουν χάσει την έμπνευση που είχαν κάποτε να γράφουν καλή μουσική. Δηλαδή ακούς τον ομώνυμο δίσκο του 2005 και πλημμυρίζει από τραγουδάρες τη μία πίσω από την άλλη (Forever After, Close your Eyes, Spirit, Grey, Accept the Pain και όλος ο δίσκος βασικά). Πολύ υψηλή η ποιότητα των συνθέσεων, κάτι που δεν υπάρχει πλέον. Πλέον ζορίζονται για να γράψουν ένα καλό τραγούδι (όπως το Νο Hope In Sight στον τελευταίο δίσκο).
Μα λογικό δεν είναι όταν βγάζεις τόσο συχνά δίσκους κάπου η ποιότητα πάει περίπατο.
Από την άλλη είπαμε κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτοί και ένας νέος δίσκος είναι αφορμή για περιοδεία και χρήματα, αφού από πωλήσεις δεν βγαίνει και τίποτα.
Δεν ξερω, αυτο που γραφεις ειναι και αρκετα υποκειμενικο. Εμενα ας πουμε τραγουδια οπως As Horizons End, I Remain, Faith Divides Us, Living With Scars, Last Regret, In Truth, Crucify, [COLOR=#252525][FONT=sans-serif]Fear of Impending Hell, [/FONT][/COLOR]Theories From Another World, In This We Dwell, Tragic Idol, Worth Fighting For, ακομα και το The Glorious End, μου φαινονται υπεροχα συνθετικα, και ειναι ολα απο τους 2 προηγουμενους τους δισκους.
Στο Plague Within επισης εχει πολυ καλες συνθετικες στιγμες (πολυ χαμηλοτερα νομιζω απο αυτα τα δυο που ανεφερα), αλλα η ενορχηστρωση με (εως και γραφικα) εγχορδα και με γυναικεια φωνητικα, τα απαισια πλεον growls του Holmes, και λιγο ο ηχος καποιων τραγουδιων που νομιζεις οτι τα εχεις ακουσει τοσες φορες πια απο αυτους, ριχνουν πολυ το επιπεδο. Συν αυτο που ανελυσε ολοσωστα ο Leper Jesus παραπανω.