Είπες τίποτα από τα τρία πρώτα ρε κωλοτούμπα!
1 Like
Του ξέφυγε … Μετά μπορεί να σου πει ότι ήταν auto correct ή στα αρχιδια του, Quintom είναι αυτός ότι θέλει κάνει .
1 Like
Yearn for change ίσως το καλύτερο τελείωμα κομματιού εβερ. Έπος!
Ειμαι σε αναστολη και ειπα να μην παραβιασω ορους
1 Like
Άμα φας τις χριστοπαναγίες σου, θα στρώσεις κλόπδου.
2 Likes
Την έβαλα και την άκουσα, έτσι για τη φάση. Γράφω ενώ ακούω.
“Take me down”. Όταν είχα πρωτακούσει το “One second” (διπλή αγορά μαζί με το δεύτερο album του Danzig -περιττό να πω ποιο album μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου) το τραγούδι αυτό το είχα ΜΙΣΗΣΕΙ. Χωρίς υπερβολές. Μου φαινόταν ένα ανούσιο κλείσιμο ενός καταπληκτικού, κατά τ’ άλλα δίσκου, ένα αργόσυρτο και βαρετό κομμάτι. Πέρασαν χρόνια μέχρι να το εκτιμήσω, ίσως να χρειάστηκαν και ειδικές εμπειρίες για να το εκτιμήσω. Τώρα ισχυρίζομαι ότι είναι ένα από τα πιο στοιχειωτικά τραγούδια των Paradise Lost, σε καταπίνει μέσα του. Σκοτάδι μαύρο χωρίς διέξοδο.
“Lydia”, “Sane”, “Disappear”. Μόλις θυμήθηκα ότι τα τραγούδια του “One second” (με την εξαίρεση του “Say just words”) τα είχα ακούσει πρώτα στο συναυλιακό μέρος του “Evolve” DVD (ΜΑ ΤΙ DVD HTAN AYTO) και μετά στο CD. Όντως, το “Lydia” και το “Disappear” ήταν αυτά που μου έκαναν και μένα από τότε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Ποιο κομμάτι θα έβαζα στη θέση του “Sane”; Το εφιαλτικό “The sufferer”, το μόνο που πλησιάζει την απόγνωση του “Take me down”.
(Σύντομη παρένθεση: όποιος δεν έχει ακούσει τη διασκευή του “Mercy” από τους Ισραηλινούς Orphaned Land, χάνει μία εμπνευσμένη, διαφορετική εκδοχή του κομματιού).
“Harbour”, “Host”, “Gone”, “In all honesty”. Είχα υποτιμήσει πόσο ζωτικό κομμάτι του “Host” είναι τα έγχορδα. Τόσο σημαντικό όσο τα μπίτια. Ο τρόπος χρήσης τους είναι υποδειγματικός. Επίσης συνειδητοποιώ πόσο δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κομμάτια από αυτόν το δίσκο, είναι εξοργιστικά τέλειος. Ωραίες επιλογές (ό,τι και να έβαζες το ίδιο θα έλεγα), αν και επιμένω στο refrain του “Deep” (το θεωρώ υποτιμημένο κομμάτι γενικά) και θα αντικαθιστούσα οποιοδήποτε από τα παραπάνω με το “Nothing sacred”.
“I see your face”. Τι είχα πει σε παραπάνω post; Ότι το “Hands of reason” ήταν το κομμάτι μου από το “Draconian times”; Αμφιταλαντεύτηκα αν θα έπρεπε να αναφέρω και το “I see your face”. Το έκανες εσύ, τελικά. Είναι η πιο pop στιγμή του “Draconian times” και ένα, κατά γενική ομολογία, “ξεχασμένο” κομμάτι. Κι όμως, αυτά που λέει σε σκίζουν στα δύο. Για χρόνια το άκουγα μανιωδώς, ξανά και ξανά. Άσε, quintom, μας έκανες ζημιά σου λέω… Αυτό το “sorrow turns to hate” δεν κατάφερα να το ξεπεράσω ποτέ. Το κομμάτι θα είναι δικό μου για πάντα.
“Christendom”. Καταλαβαίνω την αξία των Lost όταν συνειδητοποώ ότι αυτό το gothic έπος, αυτό το τραγούδι-σεμινάριο που περιλαμβάνει όλα τα συστικά του είδους (σαν να παραδίδουν μάθημα σε άλλα συγκροτήματα, σαν να λένε “παιδιά, κοιτάξτε, η φόρμουλα είναι αυτή, σας τη δίνουμε”) δε θα το έβαζα ούτε στα 5 καλύτερα του “Icon”, πόσο μάλλον στη δική μου εικοσάδα.
“Gothic”, “Eternal”. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για μένα το “Gothic” παραμένει πρώτα απ’ όλα ένας DEATH metal δίσκος. Πρωτοποριακός, καινοτόμος, αλλά DEATH. Έβαλες τις κομματάρες, ΟΚ, αν και όποιος ψάχνει απόγνωση καλά θα κάνει να τσεκάρει τον τρόπο με τον οποίο ουρλιάζει ο Holmes στο “Silent”. Α, και τώρα που το θυμήθηκα: ο Holmes δεν ήταν ένας απλός growler. Ήταν από τους καλύτερους.
“Requiem”. Δε θα πω ψέμματα, έχω πολύ καιρό να ακούσω το “In requiem”. Παρ’ όλα αυτά, θυμάμαι σαν τώρα το σοκ που είχα υποστεί όταν άκουσα το εν λόγω κομμάτι, δε φανταζόμουν ότι οι Lost θα ακούγονταν ποτέ ξανά τόσο heavy και σκοτεινοί! Σίγουρα το βαρύτερο κομμάτι του δίσκου και αυτό που χάραξε την πορεία για τα επόμενα album, νομίζω. Αν ρωτάς εμένα, πάντως, “Unreachable” και “Your own reality”. Ναι, είναι και τα πιο light/πειραματικά/pop κομμάτια του δίσκου, δεν είναι τυχαίο.
“Redshift”, “Close your eyes”, “Shine”. Να αρχίσουμε από το εξής: πρώτα πάει το refrain του “Don’t belong” KAI META όλα τα υπόλοιπα. ΟΚ; Σκατά, λοιπόν, στο hit-άκι “Forever after” και το wannabe-“Ιcon” “Over the madness”, η αλήθεια κρύβεται στο “Redshift”, όπως λες κι εσύ, στο “Sun fading”, στο “All you leave behind” (“on and on it rains” έλεγε ο Holmes στο Μύλο κι έδειχνε ψηλά, κι εγώ εκστασιασμένος πιτσιρικάς τότε κοιτούσα την αγαπημένη μου μπάντα live και δεν πίστευα στα μάτια μου), στο “Spirit” και σε όλα αυτά τα ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ κομμάτια. Γιατί, ρε γαμώτο, χαντακώθηκε τόσο αυτός ο δίσκος;
“Symbol of life”, “Channel for the pain”. Ναι, ε; Περίεργες επιλογές, ιδίως το πρώτο (το “Channel of the pain” το γούσταρα από πάντα γιατί έβγαζε thrash-'ίλα). “No celebration” για μένα. Και “Mystify”. Και “Two worlds”. Και “Isolate”. Σκατά, όλα εκτός από αυτήν την αηδία που ακούει στο όνομα “Self obsessed”, το μοναδικό κομμάτι που χαρακτηρίζω “αηδία” από τη δισκογραφία των Lost. Αυτήν την ματζόρε κλίμακα στο refrain τι την ήθελαν; Anyway, τώρα που τα ακούω συνειδητοποιώ τι ΗΧΑΡΑ είχε ο δίσκος. Και γενικά οι Lost είχαν την απίστευτη οξυδέρκεια να ντύνουν το κάθε στυλ τους με την πιο ταιριαστή παραγωγή που θα μπορούσαν να σκεφτούν, απίστευτο. Μουντό το “Icon”, όσο θα έπρεπε. Γυαλισμένο “Black album” το “Draconian times”, όπως θα έπρεπε. Σκοτεινό και industrial-οειδές το “Symbol of life” κλπ. κλπ.
“Forever failure”, “Yearn for change”. Μεταξύ κορυφών, ο κάθε ακροατής απλά διαλέγει τα προσωπικά του βιώματα.
Σε τελική ανάλυση, μάλλον μόνο 3 επιλογές θα είχαμε κοινές, ΣΚΕΨΟΥ ΔΗΛΑΔΗ. Γιατί είμαι σίγουρος ότι αν σου πω ότι εγώ θα προτιμούσα κάτι του στυλ “Sweetness”, “True belief” + ό,τι ανέφερα παραπάνω (μπορεί να βγαίνει και εικοσάδα έτσι, βαριέμαι να το τσεκάρω τώρα) δε θα με έβγαζες τρελό, αντιθέτως απλά θα εντυπωσιαζόσουν κι εσύ από το πόσους πολλούς ΥΜΝΟΥΣ έχει τελικά αυτή η μπάντα.
Στην υγειά των Lost, λοιπόν. Το φάγαμε και το σημερινό απόγευμα για χάρη τους.
2 Likes
δεν έχω διαβάσει πολύ προσεκτικά τα τελευταία ποστ αλλά θέλω προσθέσω 2 κομμάτια που νομίζω δεν έχουν αναφερθεί και τα λατρεύω
The Enemy & Rotting Misery .
Το Enemy είναι μια χαρά κομμάτι αλλά το Ιn Requiem έχει και καλύτερα, το Rotting Misery σκοτώνει!
1 Like
Το “The enemy” είναι ίσως από τα πιο ενοχλητικά κομμάτια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έχει γίνει fan favorite. “Rotting misery” σεβασμός από την άλλη, αν και η αγαπημένη μου στιγμή από το πρώτο είναι το “Our savior”. Άσχετο, αλλά παίζει κι ένα γαμάτο DVD από εκείνη την εποχή με το Holmes πετσί και κόκκαλο να σκούζει σαν να μην υπάρχει αύριο.
1 Like
Αυτο το DVD (Live Death) το βλεπαμε με φιλο μου πιο πωρωμενο με PL κι απο μενα οποτε ημασταν down και δακρυζαμε απο τα γελια με Holmes να χοροπηδαει σαν κατσικι. Αισχρο τραγουδι το Rotting Misery 
Καινούριο δισκάκι στα σκαριά…λογικά θα συνεχίσει εκεί που σταμάτησε το Plague Within, μακάρι να κάνουν την έκπληξη και να βγάλουν κάτι διαφορετικό. Σίγουρα ο δίσκος που περιμένω με την μεγαλύτερη ανυπομονησία για το 2017.
Πρωτον, δεν υπαρχει καμια λογικη γενικα στην πορεια των Paradise Lost τα τελευταια χρονια. Δευτερον, με το Plague Within το τερματισαν. Για να το πανε ακομα παραπερα, θα πρεπει να εχουν επιτηδες σκατα ηχο, επιτηδες σκατα φωνητικα (που τα ειχαν ηδη στο Plague Within) και να παιζουν χωρις δομες και χωρις καμια ιδεα ενορχηστρωσης, οπως εκαναν στο Lost Paradise, oλοκληρωνοντας την πορεια full circle. Τριτον, θελω να πιστευω οτι αυτη τη φορα θα κανουν κατι διαφορετικο, ειναι καιρος για μια εκπληξη, αφου εχουν πολλα χρονια να μας την κανουν. Τελος, μετα απο τετοια φολα, το μονο που δεν εχω προσωπικα ειναι ανυπομονησια 
Κατα τα αλλα, φωτογραφιες απο το ινσταγκραμ τους και το υπερκαυλωτικο στουντιο τους (και το σχολιο μου, ετσι για τη φαση):
1 Like
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ξέρεις όμως ότι εδώ και χρόνια το πάνε σιγά σιγά για επιστροφή στο death metal οπότε δεν περιμένω καμιά έκπληξη. Το τελευταίο ήταν γαμάτο ρε ξαναβάλτο να το ακούσεις! Άκου φόλα…
Το Plague Within ειναι τεραστιο σκουπιδι, δε θα αφησω καμια αγαπη μου για το συγκροτημα να με τυφλωσει και να το βγαλω καλυτερο απο οτι ειναι… σορρυ 
Κι εμένα δε με τρέλανε το τελευταίο αλλά
Επίσης, μόνο καρδούλες για Χολμς
Καμία ανυπομονησία και από μένα. Πιστεύω έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που είχαν συνθετικό οίστρο και έβγαζαν δισκάρες. Τελευταίοι υπερδίσκοι από Lost συνεχόμενοι κιόλας ήταν το Symbol of Life (2002) και Paradise Lost (2005).
To τελευταίο άλμπουμ εκτός του Terminal και No Hope In Sight που είναι ωραία τραγούδια μου φάνηκε εντελώς βαρετό. Επίσης κι εγώ θα ήθελα να κάνουν την έκπληξη και να βγάλουν κάτι διαφορετικό αλλά δεν ελπίζω τίποτα πλέον.
Από χιουμορ άλλο τίποτα ο Νικολάκης…
Σκουπιδι το The Plague Within και δισκαρα το Host… 
Μαλιστα… Γουστα ειναι αυτα, αλλα στους Paradise Lost ειμαστε η μερα με την νυχτα…
Πως λέμε Paradise Lost ή Lost Paradise?