Pink Floyd

nothing special about that

η πρωτη αφισα ππου μπηκε σπιτι μου στα Γιαννενα. και φοντο στο γκουγκλ+

Παντρεόυμαι την Άνιμαλ γιατί :

  1. είναι μελαγχρινή
    2.έχει κότσο
    3.Γιατί έχει ζωγραφισμένο πάνω της το αγαπημένο μου άλμπουμ απο φλουντ.

Το καλό που της θέλω είναι να είναι όνομα και πράγμα στο κρεβάτι :bleh:

Eγώ την Atom Heart Mother επειδή θα έχει μαστάρια

λοιπον απο τις πιο ενδιαφερον συνεντευξεις που εχει δςσει πραγματικα ο Ροτζερ

ξεφευγει απο τον τυπικο διαλογο και δειχνει πραγματικα τον εαυτο του.

απολαυστε!

κραταει σχεδον μια ωρα8)

Eπιτέλους κάποιος του είπε και δημόσια ότι έγινε φτυστός ο Ρίτσαρντ Γκηρ… :lol::lol::lol:

“How big is your penis?” :lol:

Ωραίος και άνετος πάντως

Ένα γκάλοπ επειδή βαριέμαι και δεν έχω τι να κάνω. Από τους 2 δίσκους που έβγαλαν οι Floyd στα 80s, The Final Cut και A Momentary Lapse Of Reason, ποιόν προτιμάτε; Κυρίως η ερώτηση γίνεται επειδή το πρώτο είναι το πιο Waters-ικό της δισκογραφίας τους ενώ το δεύτερο το πιο Gilmour-ικό…The Fletcher Memorial Home, Your Possible Pasts, Not Now John, Two Suns In The Sunset από την μία και Learning To Fly, Sorrow, On The Turning Away, The Dogs Of War από την άλλη…δύσκολα τα πράγματα

Καλά δεν είναι και χαρακτηριστικό του Γκίλμορ το AMLOR.Βέβαια περιέχει υπερκομματάρες όπως On The Turning Awat,Learning To Fly,Sorrow κτλ απλώς πρώτον ο Γκίλμορ δεν ήταν ο Γκίλμορ που ξέρουμε(για πολλούς και διάφορους λόγους)και στην συνέχεια η παραγωγή αυτού του δίσκου ήταν τόσο 80s με αποτέλεσμα να μην έχει μία διαχρονικότητα στον ήχο του.

Το Final Cut για εμένα έχει κάποιες στιγμές πολύ καλές,αν τον έβγαζε κάποια άλλη μπάντα θα μιλούσαμε για δισκάρα απλώς το όλο background ξενερώνει τους οπαδούς του συγκροτήματος

Νομίζω μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια μετά από τόσα χρόνια, ότι οι Floyd δεν βγάλανε δίσκους στα '80s.

Kαλά λες,πάλι καλά που υπήρχε και ο Ozzy και έβγαλε δισκάρες:dance::stuck_out_tongue:

για μενα το final cut ειναι ανωτερο.

και το ομωνυμο τραγουδι που το πατε…ειναι το αγαπημενο μου απο τον δισκο.

το AΜLOR δειχνει σημαδια “μουσικης αμηχανιας” αφου σχεδιαζουν δισκο για πρωτη φορα χωρις τον Waters…εχει καποια ποιοτικα πραματα αλλα δεν σου βγαζει εμπνευση

info για το στησιμο της συναυλιας.

κατσε…αυτη η σκηνη ειναι μεγαλυτερη δηλαδη?? εμενα ιδια μου φαινεται… :?

στο 1:11 :lol:

και αυτο το εχετε δει?

Λολ για το πρώτο,πόσες και πόσες φορές τραγουδούσαν και λυνόντουσαν στα γέλια.Δείγμα του πόσο χαλαροί και αντι ροκ-σταρς ήταν στα live τους.
Eιδικά ένα Have A Cigar στο Oakland νομίζω όπου το γαμάνε τελείως ή το Shine On πάλι το '77 αλλά δεν θυμάμαι τώρα που.:lol:

Για το δεύτερο,το βλέπω,τελειώνει και δεν ξαναβγαίνει ο Ρότζερ:(

για στειλε λινκ για have a cigar.

εντωμεταξυ μετα ειναι σαν να φορτωνει που γελασε και μπαινει με πιο ψηλες και πολυ δυναμικα :lol:

[I]Who was born in a house full of pain
Who was trained not to spit in the fan
Who was told what to do by the man
Who was broken by trained personnel
Who was fitted with collar and chain
Who was given a pat on the back
Who was breaking away from the pack
Who was only a stranger at home
Who was ground down in the end
Who was found dead on the phone
Who was dragged down by the stone
Who was dragged down by the stone[/I]

35 χρόνια έκλεισε πριν λίγες ώρες ο πιο υποτιμημένος,ο πιο ροκ δίσκος των Pink Floyd.Την ώρα που το συγκρότημα αντιμετωπίζονταν σαν ένα απολίθωμα και την ώρα όπου το punk έσκαγε κυριολεκτικά,βάζοντας τέλος στην περασμένη “νοοτροπία” με την οποία ο νέος κόσμος δεν είχε κανέναν δεσμό πλέον καθώς τα χρόνια περνούσαν,το συγκρότημα βγάζει τον πιο σκοτεινό,τον πιο δυσερμήνευτο και τον πιο δύσπεπτο δίσκο του.

Εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή,όπου θα λήξει με την αποχώρηση του Waters το 1984,πλέον η κινητήρια δύναμη είναι ο Roger Waters,ο οποίος επιλέγει να ακολουθήσει και την πιο επιθετική πολιτική για προμόσιον που είχε χρησιμοποιήσει ποτέ το συγκρότημα.
Καλεί τους δημοσιογράφους στο Battersea,όπου λίγες μέρες πριν είχαν σηκώσει το εμβληματικό γουρούνι τους(την πρώτη φορά τους έφυγε όπως είναι γνωστό)και τους παραθέτει δείπνο υπό τους ήχους του δίσκου.Το ίδιο “επιθετική” θα είναι και η τακτική η οποία θα ακολουθήσει και στην επικείμενη περιοδεία.

Παρελάσεις από γουρούνια,τεράστιο σετ,πολλές ημερομηνίες,χιλιάδες κόσμου ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά των live εμφανίσεων.Εγκαινιάζοντας τα περισσότερα ολυμπιακά γήπεδα της εποχής οι Pink Floyd φτάνουν για ακόμη μια φορά τις live εμφανίσεις στα άκρα,με τον κόσμο από κάτω σε κάποιες περιπτώσεις-έστω και ανεπίσημα-να φτάνει τριψήφιο αριθμό χιλιάδων(είναι γνωστό ότι πολλοί διοργανωτές προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν αυτό και έβαζαν “λαθραία” κόσμο στα γήπεδα προκειμένου να κερδίσουν χρήματα).

Παρόλο που τα show αυτά είναι αξεπέραστα οι Pink Floyd ποτέ δεν μπόρεσαν να ταυτιστούν με αυτούς τους χώρους,κυρίως διότι δεν ήταν κατασκευασμένοι για μουσική και ακόμα το κοινό ήταν τελείως απαίδευτο.
Το τελευταίο ειδικά,ενώ απλώς είχε απογοητεύσει τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος,τον Waters τον είχε εξοργίσει φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να σκέφτεται να σκάνε βόμβες στο κοινό και αυτό να φωνάζει από…ηδονή.
Στον τελευταίο σταθμό της περιοδείας η κατάσταση φτάνει στα άκρα,η ιστορία είναι γνωστή και μετά έχουμε το Wall.

Ένας δίσκος λοιπόν όπου ο Waters εμπνευσμένος από την “Φάρμα των Ζώων” του Όργουελ χωρίζει τους ανθρώπους σε 3 κατηγορίες,σε σκυλιά,σε γουρούνια και σε πρόβατα δηλαδή τους ανθρώπους,τους καταπιεστές-εξουσιαστές και τους απλούς,αμόρφωτους ανθρώπους.
Οργισμένος δίσκος κυριολεκτικά,περιέχει κάποιους “ακραίους” χαρακτηρισμούς και συμβολισμούς για πρόσωπα και καταστάσεις της εποχής,ας μην ξεχνάμε ότι κάτι τέτοιο ήταν “δουλειά” του punk rock εκείνη την εποχή και σίγουρα όχι ενός “τελειωμένου” και “δεινοσαυρικού” συγκροτήματος.

Σκοτεινό,βαθιά στοχαστικό και σίγουρα δύσκολο άλμπουμ,σε μια δύσκολη εποχή.
Δείγμα του ότι οι Pink Floyd είναι μεγάλο συγκρότημα ακριβώς επειδή είναι ίσως οι μόνοι που έχουν κάνει τόσα,έχουν παίξει παντού και πάντα με ποιοτική επιτυχία.

35 χρόνια μετά τα ιπτάμενα γουρούνια στάθηκαν πολύ πιο σταθερά και ουσιαστικά από διάφορες μόδες που ξεφύτρωσαν την εποχή.
Σε μία εποχή όπου το ροκ όπως το ξέραμε έφευγε,η ντίσκο και γενικά το κιτς αποκτούσαν κυριαρχία είχαμε αυτό το καλλιτεχνικό δημιούργημα.

Και φυσικά ας μην ξεχνάμε πως τελικά τα γουρούνια μπορούν να πετάξουν!
Και όποιος αμφιβάλει ας ρωτήσει τους πιλότους που ήταν πάνω από το Heathrow και τι είδαν στις 3 Δεκεμβρίου του 1976!:wink:

[I]You know that I care what happens to you,
And I know that you care for me.
So I don’t feel alone,
Or the weight of the stone,
Now that I’ve found somewhere safe
To bury my bone.
And any fool knows a dog needs a home,
A shelter from pigs on the wing.[/I]

Aρκουσε, νομιζω.