Καλύτερος Post-Punk δίσκος

κλασσική απάντηση ανθρώπου που ξέρει/έχει ακούσει 50 μπάντες της σκηνής (όλων των δεκαετιών). Δε θα πω υπερβολές 10 μπαντών γιατί δεν ισχύουν. Αλλά ναι φαίνεται ότι έχεις ακούσει καλά 50 μπάντες της σκηνής

Και ναι πάντα ή τουλάχιστον κατά 90% το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις απ’ τ’ ο,τίδηποτε είναι το false, το λιγότερο αυθεντικό, το το το. Ειναι λογικό απ’ την επιδερμική σχέση σου με το είδος να γνωρίζεις και να έχεις εντυπωσιαστεί από την κουραδόκρεμα (-πως λεμε αφρόκρεμα?-) του πανκ (όχι ότι τα παραδειγματά σου τα θεωρώ σκατά) και να αγνοείς μπάντες με φυσιολογικά μαλλιά με φυσιολογικά ρούχα που παίζουν πράγματα που εσύ δεν μπορείς να παίξεις.

Κι εγω εξακολουθώ να χω κακή σχεση με το metal για τον χ-ψ λογο αλλά αν μη τι άλλο έπαψα να το αφορίζω νομίζωντας ότι είναι οι μεταλικα, οι μειντεν, οι σλιπκνοτ και λοιποι.

Πάντα,ή τουλάχιστον κατά 90%,όποιος επιχειρηματολογεί με τέτοιο τρόπο δεν ξέρει τι λέει. Δηλαδή μου λες ότι στο ποδόσφαιρο πχ,ο Maradona είναι false,πρέπει να φτάσεις στο Νεμπεγλέρα για να νιώσεις την αυθεντικότητα. Η αλήθεια κρύβεται στο Νεμπεγλέρα λοιπόν.
Πάμε παρακάτω…
Το false που λες φίλτατε ,είναι - χωρίς δεύτερη κουβέντα - στυλοβάτες του μουσικού κινήματος και της φιλοσοφίας που λέγεται πανκ. Για μπάντες όπως οι GBH,αν σέβεσαι τον εαυτό σου,οφείλεις να έχεις τις αφίσες τους στο παιδικό σου δωμάτιο ακόμα κρεμασμένες! Ασχέτως αν είσαι πια ψαγμένος - που είσαι - και έχεις ακούσει 400 μπάντες πανκ - που έχεις ακούσει.
Τώρα,αν κάποιοι πανκηδες που λες εσύ έστρωσαν το μαλλί,έπλυναν τα ρούχα τους με purlan και έγιναν άνθρωποι,έμαθαν μουσική και έχυσαν στα μούτρα τους King Crimson,τιμή τους και καμάρι τους!

στυλοβάτες είναι οι wipers οι void οι amebix οι dead moon οι zounds οι confilct oι ramones οι crass και πολλοί άλλοι. Ναι μπορεί να μη πλασάρονται τόσο όσο αυτοί που ξέρεις άλλα ό,τι [B]αξιόλογο[/B] υπάρχει σήμερα στη σκηνή έχει επιρρεαστεί από αυτούς (άλλα και άλλους)

αξιολογο με τα δικα μου μετρα και σταθμα

Απο κει και περα κρατας ο,τι θελεις απ αυτα που σου λεμε

δεν εχω καταλαβει τι λεμε αλλα μια που ποσταρουμε ωραιες μοικανες οφειλουμε να πουμε πως οι πανκηδες ακομη και σαυτο δευτεροι ηταν [post-mohawk:!:]

Οι Sound, βεβαια, εχουν και το ντεπουτο album “Jeopardy” (ΔΙΣΚΑΡΑ!!!) με το “I Can’t Escape Myself” (ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ - ΧΙΤΑΡΑ!!!) :bow2:

Adrian Borland φωναρα!

Oι Sound ειναι λατρεία απο τις λίγες… Ισως η αγαπημένη μου μπάντα γενικά…

Θυμάμαι είχα ακούσει το i cant escape my self σε μια συλλογή που μου γραψε για τα γεννεθλιά μου μια φίλη μαζί με άσχετα πράγματα(bonobo, d.rice Κλπ) και μου ειχε κολλήσει…Μέτα μέσα απο κάποιο θέμα εδώ στο ροκιν ειπα να ακούσω το from the lions mouth–και αυτό ηταν… Λατρεψα τον borland, τους στίχους, το μπάσο του και τις πανέξυπνες μελωδίες… Ο δίσκος είναι μεγαλείο… Στη συνέχεια πήα να λιώσω το all fall down το οποίο μου γάμησε την ψυχολογία με την μαυρίλα αν και φυσικά στέκεται πιο κάτω απο τον προκατοχο του… Μετά μπήκα στη συνθοεποχη του heads and hearts με το οποιο επισης κολλησα ασχημα… Τοσο catchy ποπιζουσα μελαγχολια δεν βρισκεις ευκολα… temperature drop, one thousand reasons και πάει λέγοντας…
Το thunder up απο την αλλη ειναι ο δισκος στον οποιο εχω δωσει την λιγοτερη σημασια… Απο τη μια δεν μ αρεσει η παραγωγη του απο την αλλη δεν με τραβηξε και τοσο… Σιγουρα θελει επαναληψη ακροασεων… Προσφατα ηρθα στο φανταστικο jeopardy που ειναι χαρακτηριστικοτατο της εποχης του με τουλάχιστον 3-4 κομμάτια που θα ακους στο ρηπιτ μετα… Τον τελευταιο καιρο λιωνω και τα διαφορα ακυκλοφορητα τους σινγκλς κλπ…

Οποιος με εμπιστευεται ας κανει την κινηση:)

Αν και τα Jeopardy, From The Lion’s Mouth ειναι δισκαρες, γενικα, εχω καταχωρησει τους Sound ως μια μπαντα λιγο πιο γλυκαναλατη σε σχεση με τα υπολοιπα μεγαθηρια του ειδους που καθορισαν (μαζι με τους Sound) το ειδος.

Γλυκαναλατη οχι πιο μελαγχολικη ναι… Προφανως στην συγκριση με Bauhaus και Joy division χανουν σε μαυριλα αλλα κερδιζουν εδαφος αλλου…
Δηλαδη πραγματικα καθε ποτε γραφονται τετοια κομματια;
http://www.youtube.com/watch?v=ZXfxqM__hwk

Κατ’ αρχήν η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols. Έπειτα, το πανκ μην το συνδέεις αποκλειστικά με το μουσικό κομμάτι, δεν είναι μόνο αυτό. Αν εσύ θεωρείς πως η μουσική που παίζουν οι Exploited, οι GBH και οποιοιδήποτε άλλοι είναι “για τον καραπουτσο” όπως λες, δικαίωμά σου να το πιστεύεις, αλλά επειδή το πιστεύεις δεν σημαίνει ότι ισχύει κιόλας. Δεν έχει και πολύ νόημα να αναφερθώ σε συγκροτήματα τους είδους που πιστεύω πως παίζουν πολύ καλή μουσική. Αλλά δεν νομίζω πως αυτό συμβαίνει μόνο με συγκροτήματα “κομβικά” ή στυλοβάτες όπως τα χαρακτήρισε κάποια ο worst enemy. Υπάρχουν χιλιάδες αξιόλογα συγκροτήματα πέραν των γνωστών και αυτό φυσικά συμβαίνει σε όλα τα μουσικά είδη. Αλλά αν περιμέναμε κάποιοι να παίζουν παπάδες για να μοιραστούν τις ανησυχίες τους μέσω μουσικής/στίχων κτλ , τότε κλάφτα χαράλαμπε.

Αν πάντως η γνώμη που έχεις σχηματίσει για το πανκ προέρχεται από αυτό που είδες από κάποιον/κάποιους σε κάποια πλατεία, θα σου έλεγα να το κοιτάξεις λίγο βαθύτερα το θέμα για να διαπιστώσεις τι συμβαίνει. Και φυσικά υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που ασχολούνται με την εμφάνισή τους περισσότερο ίσως και αποκλειστικά με αυτή, αλλά στην τελική καθένας ασχολείται με ό,τι τον ενδιαφέρει.

Και δηλαδή για να καταλάβω, πρέπει κάποιος να έχει σπουδάσει μουσική και να έχει χυθεί στους Κing Crimson για να χαίρει της εκτίμησής σου ή για να παίζει αξιόλογη μουσική; Αυθόρμητα μου ήρθαν στο μυαλό κάποιοι ξερόλες συντηρητικοί και καθωσπρέπει ηθικολόγοι και τα γραβατωμένα καθάρματα της ανωτέρας τάξης και έχω αηδιάσει ήδη.

Και για να μην παρεξηγηθώ, είμαι της άποψης πως αυτό που κάνεις να προσπαθείς να το κάνεις σωστά, μιας τα περιθώρια έχουν στενέψει κατά πολύ και λάθη δεν χωρούν. Όποιος έχει κάνει την μετριότητα αυτοσκοπό, ιδεολογία ή οτιδήποτε άλλο, πρόβλημά του. Αυτο-φίμωση και αυτο-περιορισμός είναι κατ’ εμέ εγκλήματα σε βάρος τους ίδιου σου του εαυτού, ειδικά όταν αυτό είναι αποτέλεσμα θυσίας στον βωμό του οποιουδήποτε “ιδεολογικού” δόγματος.

Εγώ την μια στιγμή ακούω GBH και μπορεί να το γυρίσω στους Dire Straits και από τους Possessed στους Τhin Lizzy. Εχει να κάνει με το τι σε αγγίζει και τι σου αρέσει. Δεν έχει να κάνει με αρτιότητα και δεξιοτεχνία. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ…

“Αυτές είναι οι νότες νεανικής μοναξιάς
φαζαρισμένος ήχος εξεγερμένης γενιάς
κάτω απ? το υπόγειο θα σου κάνει τη ζημιά
έχοντας στο στόχο τα βουλωμένα σου τα? αυτιά.”

Ωραίος.
Αν διαβάσεις και τα προηγούμενα posts που έχω κάνει σε αυτό το thread θα καταλάβεις την άποψη που έχω για το πανκ, σαν μουσική και φιλοσοφία.
Εν πάση περιπτώσει, μπορείς να καταλάβεις ό,τι θέλεις, βαριέμαι να τα ξαναλέω!
Φυσικά και υπάρχουν αξιόλογες μπάντες, ναι το έχω πεί, ναι οκ, προσφορά στη μουσική, αληθινή, πραγματική, αισθάνομαι, αμετροέπεια.Ναι.
Μη λέμε όμως πως είναι και σπουδαίο το ep της μπάντας “Ραδιενεργός Οχετός”, που έχει δώδεκα κομμάτια,το πιο μεγάλο 1.37’ (μια από τις χιλιάδες μπάντες εκεί έξω δάολε!).
Βασικά, χεστήκαμε.
Πρόσεξε όμως, είπα “σπουδαίο”, το να το γουστάρεις εσύ είναι άλλο πράγμα, και δικαίωμά σου. Κι εμένα μου αρέσει ο Μίμης ο Γκιουλέκας, αλλά δε θα το κάνω θέμα!
Respect στο γούστο του καθενός! Και στην τελική σπουδαίο θεωρεί ό,τι νομίζει ο καθένας. Άμα τρως πατατάκια, πάντα υπάρχει χώρος για σοκολάτα (άσχετο, αλλά κατάλαβες!).
Για να χαίρει κάποιος της εκτίμησής μου δε χρειάζεται να παίζει παπάδες. Το σημαντικό και σπουδαίο είναι “να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις αυτό που είσαι γι’ αυτό που μπορείς να γίνεις”.Και σε μουσικό επίπεδο, και σε προσωπικό επίπεδο.
Αυτό γενικά στο πανκ δεν είναι ο κανόνας, έτσι τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.
Αν τα πεις αυτά σε ένα πάνκη, μάλλον θα σε πει χίπακλα, και πιθανότατα θα ρευτεί στα μούτρα σου, για να συνεχίσει ν’ ασχολείται με τις παραμάνες του. Γιατί το καθωσπρέπει είναι ο εχθρός, (ψυχ)αναγκαστικά.
Γι’ αυτό,μια κουστουμιά φλώρικη bonus, για το τέλος (που έχει περάσει και από Talking Heads έτσιιιιι;;;).

[SPOILER][/SPOILER]

Χωρίς σκέψη και δισταγμό ψήφισα [B]From The Lion’s Mouth[/B]. Οι [B]Sound[/B] δεν υπάρχουν πια για να παίζουν live όπως πχ οι Νew Model Army και οι Κilling Joke. Δεν γυρίστηκε ταινία η ζωή τους ,όπως έγινε με τους Joy Division (δις). Δεν έχει διασκευάσει και η κουτσή Μαρία τραγούδια τους όπως με τους Cure ( όχι άλλο Lovesong ρε!). Στο Donnie Darko δεν υπήρχε τραγούδι τους για να τους ανακαλύψουν οι νεώτεροι, όπως έγινε με Echo and the Bunnymen. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι ξέρουν το [B]Ι can’t escape myself [/B]και τίποτα άλλο.Κάτι παμπόνηροι ατάλαντοι gkouxColdplayGKoux!! τους καρακλέψαν (άκου [B]The Longest Days, Where the Love Is[/B] κλπ) και ούτε καν να τους μνημονεύσουν(ποιους να μνημονεύσουν πρώτα αυτοί θα μου πείτε…) Το μόνο που υπάρχει ακόμα είναι η μουσική τους.Όλοι οι δίσκοι τους αξίζουν. Το [B]From the Lion’s Mouth[/B] ίσως περισσότερο γιατί σε κοιτάει στα μάτια.O Kiratzos παραπάνω έχει δίκιο σε ότι γράφει. Εξερευνείστε τους και δεν θα χάσετε.

με υπογραφη νιτση [:!:] ου αντιπαστης μαλλον εχει στοχο να γινει αυτο που πραγματικα ειναι, οχι να θυσιασει αυτο που ειναι γι αυτο που μπορει να γινει… ωχ, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΩΡΑ :!:

Μη λέμε όμως πως είναι και σπουδαίο το ep της μπάντας “Ραδιενεργός Οχετός”, που έχει δώδεκα κομμάτια,το πιο μεγάλο 1.37’

minutemen αρχιστε να φοβαστε :!:

κατα ταλλα, ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, την απολαμβανω :hippy:

ρε φίλε με κάτι τέτοιες μπαρούφες που πετάς διαρκώς, βγαίνεις off, άκυρος, δε σε παίρνει κανείς στα σοβαρά. Στ’ αρχίδια σου κιόλας αλλά δε μπαίνω καν στον κόπο να σου εξηγήσω κάτι παραπάνω απ’ αυτά που σου είπα στην προηγούμενη απάντηση μου.

Το ότι εσύ αγνοείς μία τεράστια μερίδα Punk συγκροτημάτων που έχουν θυσιάσει τόσο σε προσωπικό όσο και σε μουσικό επίπεδο περισσότερα πραγματα απ αυτα που φαντάζεσαι δε σημαίνει ότι μπορείς εσύ να ανοιγεις το στομα σου και να πετας μαλακιες και να μη σου λεμε και τιποτα

Μόλις επιβεβαίωσες όλα όσα έχω πει!

Χαίρομαι που δε θα προχωρήσω σε αντίλογο:):!:

undigging… μόλις την έριξα την ψήφο μου στους wire… το chairs missing είναι ορόσημο στην post punk σκηνή και εδώ δεν είχε ούτε μια ψήφο;;;; Όλες οι μπάντες στο poll είναι σημαντικές (και αγαπημένες) και το καλύτερος δίσκος είναι υποκειμενικό εννοείτε…

Aν προσπερασω το Pornography που ειναι απο τα κορυφαια πραγματα που γραφτηκαν ποτε, χωρις να αναφερομαστε στο post-punk αποκλειστικα, οσο μεγαλωνω μαλλον θα μιλουσα για το Remain In Light των Talking Heads ή το Deceit των This Heat ως κορυφαιους δισκους για το post-punk.

Στα του πολλ, ολα ειναι εξαιρετικες επιλογες …καποτε ειχα διαλεξει το Three Imaginary Boys και καλα εκαν, θα μπορουσε να ειναι και το Entertainment!, αν μεινουμε σε κατι πιο πρωτογονο και rock’n’roll. Σημερα, ισως διαλεγα το Marquee Moon (ή και το Metal Box).