Show Your Face!!!
Ελληνες και μπανταρα!
μονο που δεν ειναι progressive #-o
Μεθαύριο κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ των Threshold.
Μην το προσπεράσετε ελαφρά τη καρδία.
[U]Εδώ[/U] το review και [U]εδώ[/U] μια συνέντευξη με τον κύριο συνθέτη / κιθαρίστα / παραγωγό της μπάντας, Karl Groom.
Μέχρι στιγμής οι 2 αγαπημένες μου progressive metal κυκλοφορίες για φέτος έχουν τον Damian Wilson πίσω από το μικρόφωνο (και οι 2 αντίστοιχες rock τον Neal Morse).
Τον περιμένω πως και πώς το δίσκο, θα είναι βέβαια περίεργο για μένα να μην είναι πίσω απο το μικρόφωνο ο Mac, αλλά ο Damian είναι φωνάρα απίστευτη, και για να είμαι ειλικρινής η ποιότητα των ερμηνειών του στο Headspace είναι κ αυτό που μου προκαλεί την ανυπομονησία και για το δίσκο των Threshold.
Ωραία η συνέντευξη, μου αρέσει που φαίνονται προσγειωμένοι τύποι και το κάνουν πραγματικά γιατί το γουστάρουν, είναι κρίμα να μένουν στην (ψιλο)αφάνεια.
Απορώ πως δεν έχει λικάρει ο δίσκος ακόμη, πάντως κατά πως φαίνεται το πράγμα θα πάει για αγορά πακετάκι με το Headspace. Ζημιά ο Wilson φέτος από το πουθενά.
άκου κι [U]αυτό[/U] που είναι από τα αγαπημένα μου του δίσκου.
τρομεροί στίχοι και φοβερά έξυπνα δομημένη σύνθεση.
Το Headspace το έχω λιώσει με στίχους τελευταία. Έχει τόσους πολλούς που απορώ πως θα τους θυμάται όλους ο Damian καθώς στα λίγα show που θα δώσουν θα αποδίδουν το άλμπουμ στην ολότητά του. Με support Haken βεβαίως βεβαίως.
*crimson, αν διάβασες τη συνέντευξη θα σου λύθηκε και η απορία για την παραλία της Λεπτοκαρυάς… 
Πολύ καλό το τραγούδι. Κάνει την αναμονή για το δίσκο ακόμη δυσκολότερη.
Το Headspace είναι συνολικά τρομερά ποιοτικό, οι στίχοι όπως λες είναι κ πολλοί αλλά και με νόημα κ όχι cheesy παπαριές (γκουχ τελευταία άλμπουμ DT γκουχ) αλλά και μουσικά ενώ κινούνται σε ψιλοστάνταρ μονοπάτια, έχουν κάτι μοναδικό.
Πιστεύω ότι πέραν του Damian μεγάλη διαφορά κάνει και η χρήση των πλήκτρων, με έχει εντυπωσιάσει το πόσο ωραία ντύνει το ηχητικό σύνολο χωρίς να το παραφορτώνει. Και ναι το πιάνο πάνω από βαριά ριφς μετράει πάρα πολύ.
Διαβάζοντας την κριτική φάνηκε από τις λεπτομέρειες ότι την έγραψες με πραγματική αγάπη για το δίσκο πράγμα μεταδοτικό, τουλάχιστον σε εμένα αφού δεν με πείθει συχνά ένα κείμενο πρωτού ακούσω ολόκληρο το δίσκο.
Leakαρε κ το Threshold (σιγά τα νέα αφου σήμερα κυκλοφορεί κιόλας) το ακούω 1-2 φορές και ετοιμάζομαι για παραγγελία!
Ομολογώ ότι αυτό δεν το περίμενα καθόλου. Η επιστροφή των Τhreshold είναι από εκείνες που απλά δε γίνεται να περάσουν απαρατήρητες και οι λόγοι για αυτό είναι πολλοί. Το συνθετικό επίπεδο, η ομοιογένεια της μπάντας, η παραγωγή, οι ερμηνείες και ίσως περισσότερο απ’ όλα το γεγονός ότι η συγκεκριμένη μπάντα είναι από εκείνες που εκτιμούνται από πολλούς (λέμε τώρα), αλλά έχουν λίγους αφοσιωμένους οπαδούς (δε θα το κρίνω αυτό, ούτε εγώ είμαι κανένας φανατικός fan…).
Τα περισσότερα τα έγραψε ο Χρήστος στην κριτική του, με την οποία συμφωνώ 95% (για να μην υπερβάλλω). Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι το στοιχείο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στο ΜΟP. Χωρίς να διεκδικούν (όπως και οι Headspace) βραβείο πρωτοτυπίας, οι Τheshold κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα album στο οποίο το metal είναι σαφώς πιο συγκερασμένο με το rock και το prog με το πιο πιασάρικο μελωδικό rock/metal. Nομίζω πως αυτό προσπαθούσαν να επιτύχουν τα τελευταία 15-20 χρόνια. Ίσως γι’ αυτό δεν είναι η αγαπημένη μπάντα του μέσου μεταλά. Γιατί, αν και κυκλοφόρησαν εξαιρετικούς δίσκους (και καμία μετριότητα), κάπου στο βάθος παρέμενε ένα δίπολο που δίχαζε και πιθανώς ξένιζε στους περισσότερους.
Εδώ (από το πουθενά, μη γελιόμαστε) από το σκάσιμο του Ashes καταλαβαίνει κανείς πως κάτι ιδιαίτερο παίζεται και το υπόλοιπο album απλά επιβεβαιώνει αυτή την αρχική εντύπωση. Βέβαια το σημαντικότερο, και δυσκολότερο ως αποτέλεσμα, είναι το ότι το ΜΟP διατηρεί στο ακέραιο το χαρακτήρα των Τhreshold. Δεν πρόκειται για μεταμόρφωση, αλλά για ωρίμανση σε συνδυασμό με σπάνια για την εποχή έμπνευση.
Για τον Wilson ότι και να πει κανείς είναι πολύ λίγο. Ασυζητητί η φωνή της χρονιάς, όχι μόνο για τις ερμηνείες του, αλλά και για τις γραμμές που έγραψε (το μισό credit για όλα τα κομμάτια εδώ και στο I Am Anonymous είναι δικό του).
Mετά από όλα αυτά, όταν ολοκληρώνεται κάθε ακρόαση του album, στην ερώτηση “τι άκουσα τώρα” η απάντηση είναι χωρίς αμφιβολία ο τίτλος του παρόντος thread. Οι Headspace και οι Theshold παρέδωσαν μαθήματα σχετικά με το πόσο εύηχο και αναίσχυντα πιασάρικο μπορεί να ακούγεται ένα prog metal album.
Maria Jane και Δημήτρη (κλασσικά) σας ευχαριστώ.
Είχα τη δυνατότητα (ή ίσως το προνόμιο) να ακούω το δίσκο για 2 μήνες πριν γράψω οτιδήποτε, ενώ παράλληλα να μιλήσω με κάποιους από τους δημιουργούς του (on και off the record) αντιλαμβανόμενος καλύτερα κάποια πράγματα.
Αντίστοιχα, με τον Adam από τους Headspace η συνάντησή μας και η κουβέντα μπορεί να έγινε μεταγενέστερα, αλλά ενίσχυσε την άποψη που είχα. Την επιβεβαιώσε 100%.
Πέραν τούτων, έχω μια αναπτύξει μια αδυναμία σε μπάντες και ταλαντούχους μουσικούς που περισσότερο δημιουργούν και λιγότερο μιλάνε. Θεωρώ πως λόγω της στρεβλομένης αγοράς, συγκροτήματα σαν τους Threshold έχουν πληρώσει αυτό το low profile που κρατούσαν και συνεχίζουν να κρατάνε. Πολλές τέτοιες μπάντες, όταν καταφέρουν να επιζήσουν επιβραβεύονται και μια τέτοια περίπτωση θεωρώ πως είναι οι Threshold
Αντίστοιχα και οι Headspace δεν είναι πιτσιρίκια, παρά μουσικοί που δουλεύουν ακατάπαυστα για χρόνια.
Οι Headspace και οι Theshold παρέδωσαν μαθήματα σχετικά με το πόσο εύηχο και αναίσχυντα πιασάρικο μπορεί να ακούγεται ένα prog metal album.
απλά κι όμορφα.
Παντα συμπαθουσα τους threshold αλλα κανενα αλμπουμ δεν με τρελανε σαν συνολο, μονο μεμονομενα κομματια. Ομως… απο που ξεφυτρωσε αυτο ρε παιδια? Με μονο 3-4 ακροασεις καταλαβαινω οτι προκειται για το καλυτερο τους και ενα απο τα καλυτερα προγκ μεταλ της χρονιας! Πολυ καλυτερες εντυπωσεις απο το γνωστο διπολο affector-headspace που μας απασχολει τον τελευταιο καιρο.
Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με Threshold, αξίζει να ξεκινήσω από το τελευταίο ή να το αφήσω για αργότερα; Γιατί για να λέτε όσα λέτε οι γνωστοί άγνωστοι, κάτι παίζει εδώ.
…επειδη γουστα ειναι αυτα…με 2-3 κλικ θα ξερεις απο πρωτο χερι.
Άκουσέ το, είναι πολύ καλό. Προσωπική μου πρόταση είναι και το Critical Mass, που θεωρώ το καλύτερό τους.
τρελλη δισκαρα το threshold 8)
Psychedelicatessen , Hypothetical και το Critical Mass που αναφερθηκε. Αυτα απο Threshold
Όπως είπε και ο DeKay σε προηγούμενο post δεν έχουν καν μέτριο άλμπουμ, αλλά τους λείπει το αριστούργημα, το σημείο αναφοράς για να κάνουν breakthrough σε περισσότερο κόσμο.
Ο Karl Groom όπως είπε στη συνέντευξη θεωρεί το “Subsurface” ως το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, αλλά ενδεχομένως το “March Of Progress” να είναι αυτό πλέον.
Λιώνω Μarch Οf Ρrogress αυτές τις μέρες, αλλά δεν έχω πάθει ακόμα την τρελλή πλάκα (δηλώνω φανμπόης και εραστής του Μακ). Οι Threshold ποτέ δεν έχουν βγάλει άλμπουμ κάτω του 8 και ούτε αυτό είναι εξαίρεση. Σπουδαίες στιγμές, αλλά και κοιλιά σε κάποια κομμάτια με μπερδεύουν λίγο. Πεθαίνω με 3-4 κομμάτια (Τhe hours, Colophon, Rubicon) αλλά κάπου με “κουράζουν” τα That’s why we come, Don’t look down, πχ… Θέλει σίγουρα πολύ ακρόαση. Έτσι είναι το γκρουπ αυτό. Θέλει χρόνο. Λάτρεψα με την πρώτη το Dead Reckoning, αλλά αργησα πολύ να λατρέψω το Hypothetical.
Τα είπα και ησύχασα.
Γιατί δεν κάνουμε ένα thread για αυτούς, να τα λέμε εκεί;;;
Μιας και απογοητευτηκα παρα πολυ μολις εβαλα το νεο cd των Circus Maximus στο αμαξι προσφατως (6 χρονια περιμενα για να ακουσω ηπιο prog 
), ευτυχως βρηκα την δυναμικοτητα και μεταλλια στους νεους Τεξανους Eumeria, οι οποιοι πατανε πανω στα χναρια των προ-2000 DT και Shadow Gallery.
Aν ειχαν και πιο καθαρη φωνη στις ψηλες τυπου Michael Eriksen, τοτε δεν θα σταματουσα να τους ακουω καθημερινα.
Επισης, ελπιζω να πορωθουμε απο το νεο των Spheric Universe Experience, αν και απο το video, εχω τις αμφιβολιες μου.
Ω φίλε καλοί οι Eumeria! Θα τους ακούσω πιο προσεκτικά αλλά το τραγουδάκι που έβαλες είναι πολύ καλό!
Thanks for the suggestion!